Online shoppen is een prachtig fenomeen. Je typt iets dat je wilt hebben, bijvoorbeeld ‘Metallica shirt’, en binnen een seconde heb je de keuze uit enorm veel shirts met diverse Metallica logo’s en prints. En zo is alles natuurlijk online te vinden, die ene bootleg van een Deftones show op Dynamo ‘98 op een Russische website, die cassette van een Space Marines demo uit 1994 op discogs of een shirt van Counterparts op impericon. Alles binnen handbereik. Heel fijn natuurlijk, maar soms mis ik wel eens de charme van de jacht.
Met 3 vrienden pakte ik einde jaren ‘90 regelmatig de trein naar Amsterdam voor een dagje jagen. In Amsterdam waren de platenwinkels voor onze muziekgenres beter, had je kledingwinkels vol met merchandise en een meer dan ruime keuze in streetwear. Ons Amsterdam was een looproute van platenzaak Boudisque op de Nieuwendijk, via het Waterlooplein naar platenzaak Concerto aan de Utrechtsestraat.
Het doel van de jacht was altijd om met tenminste 1 obscure parel weer thuis te komen. Daarvoor struinde ik door alle bakken, en probeerde ik in iedere winkel een stapeltje van zo’n 5 cd’s te maken die ik selecteerde op basis van de hoes of de bandnaam, omdat ik die herkende uit een bedanklijstje van een album dat ik al had. Die 5 cd’s gaf ik dan aan de medewerker van de zaak met de vraag: “kan ik deze even luisteren?”
Nu is het vaak zo dat Spotify je muziek aanraadt; als je dit leuk vindt, vind je dit vast ook leuk. In de tijd van onze trips naar de hoofdstad vaarden we op het advies van de platenzaak of werden we geattendeerd op platen omdat ze in de winkel werden afgespeeld. Ik had de EP ‘Strength Through Unity: The Spirit Remains’ van 25 Ta Life in 1998 nooit ontdekt als deze me niet compleet omver had geblazen toen ik de Boudisque inliep.
We liepen naar Boudisque voor de metalplaten, Britain voor de broeken, Footlocker voor de sneakers, Fame voor de uitgebreide Hip-Hop afdeling en naar Concerto voor de tweedehands parels. Op het Waterlooplein struinden we wat rond, vonden we wat bandshirts en trokken we steevast een paar blikjes bier open. Het was een heel ritueel, deze jacht.
Als we in de Utrechtsestraat uit de laatste winkel stapten, stonden we daar met zo’n 4 of 5 tassen de man, een blik bier en de wetenschap dat we nog een halfuur terug naar het station moesten lopen. Het maakte ons niet uit, de jacht was geslaagd. In de trein lieten we onze gevangen prooien trots aan elkaar zien, al wisten we allang wat iedereen had gekocht. Het was gewoon om stoer te doen in een volle treincoupé; kijk ons eens met obscure parels zitten die jullie helemaal niet kennen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten