De beste Engelstalige Hip-Hop albums uit Nederland volgens Nick Hoogzaad

In navolging van mijn vorige artikel over de beste Nederlandstalige Hip-Hop plaat, nu een overzicht van mijn favoriete Engelstalige platen van eigen bodem.

Ik heb als liefhebber altijd meer met Engelstalige rap gehad dan met Nederlandstalige rap. Maar dan wel met Engelstalige rappers die het Engels ook dagelijks hanteren. Nederlanders in het Engels klinken helaas toch vaak als Nederlanders in het Engels. Ik heb het zelf ook geprobeerd, maar bij elke Engelstalige rap die ik probeer te spitten, hoor ik de boerenkool, hutspot en zuurkool er doorheen galmen. Ik heb dus veel respect voor Nederlandse gasten die het wel kunnen. En die zijn er.

Ik “loop al mee” sinds de tijd dat Engels nog de normale taal was voor rappers in Nederland. Mijn lokale helden Shy, Nico & Ten rapten in het Engels en ik heb het daarom ook overwogen. Vooral door de onbetwiste Haarlem Double A cultclassic “Snap Out Of It”. Dat zal altijd mijn favoriete Engelstalige Hip-Hop joint van vaderlandse bodem blijven.

Maar ik “loop nog niet lang genoeg mee” om alles vanaf het begin te hebben meegemaakt. Ik snap dat er oldschool groepen waren die Hip-Hop in Nederland echt op de kaart hebben gezet. Toen was ik er nog niet of er nog niet mee bezig. Ik ben van ‘82, dus ik kan ook niet alles meegemaakt hebben. Dit is dus geen wedstrijdje: “kijk eens wie ik allemaal nog uit de oldschool ken”. Dit zijn gewoon de platen die ik dope vind.  

Als liefhebber heb ik goede Engelstalige releases uit Nederland altijd gewaardeerd. Wat dat betreft gaat voor mij wel op dat ik me meer kan vereenzelvigen met een Nederlander, dan met een Amerikaan. Een tikkeltje chauvinisme is mij niet vreemd. Daarbij is het natuurlijk gewoon vet als ik Ten of Shy hoor rappen over Haarlem Double A. Represent!

Dus ondanks dat ik me vooral focus op de Hip-Hop uit Amerika als het aankomt op Engelstalige rap, zijn er Engelstalige releases uit Nederland die ik erg dope vind. Sommige albums heb ik zelfs helemaal grijs gedraaid.

Dus ja. Dit zijn ze. De beste Engelstalige Hip-Hop albums uit Nederland volgens Nick Hoogzaad.

Eervolle vermeldingen

Nicotine - Double Penetration, Nicotine - Bonobo Politics, Redlight Boogie (Sugacane) - Dirty Money Clean Hands, Dope D.O.D. - Branded, Dope D.O.D. & Onyx - Shotgunz in Hell, Relax - Live @ Panama, Pete Philly & Perquisite - Mystery Repeats, Postmen - Revival, Postmen - Era, Postman - Green, The Proov - Traditions, Ten - In My Own World, GMB - This Is Not an Album, This Is A... Phase, Skiggy Rapz - Boatdrinks, Most Official - The Most Official Mixtape, Deams - The Legacy EP & Two Outta Millions - For You 'N Yours.

Nummer 10: Dope D.O.D. - Da Roach

Dope D.O.D. introduceerde op het eerste album Branded een nieuwe sound die hardcore Hip-Hop mixte met drum ‘n bass- en dubstep-sounds. Een zeer geslaagd album dat dankzij dikke beats en harde raps niet alleen deuren opende, maar die deuren ook ingetrapt achterliet. Maar als je binnenkomt met een nieuwe stijl, is het makkelijk te overtuigen, het is vervolgens moeilijker om ook binnen te blijven. En dat is wat Dope D.O.D. met het tweede album Da Roach voor elkaar krijgt. Op Da Roach biedt Dope D.O.D. een nog verfijndere en betere mix van Hip-Hop en dubstep die vaker doorslaat naar dikke Hip-Hop shit. En dat is precies waarom dit mijn favoriete album is. Dope D.O.D. klinkt gefocust, strak, hard en rauw. Een echt Hip-Hop album dat dankzij bijdrages van Redman, Onyx & Sean Price nog wat vetter wordt. Al weten Dopey, Jay & Skits mij ook te overtuigen met hun apocalyptische verhalen die door de rauwe delivery op de mic extra bruut worden.

Nummer 9: Ciph Barker - Zoominati: The Counter Movement

Dit album is rauw as fuck. Maar echt. Heel. Erg. Rauw. Zwaar op de maag ook. En zwaar voor het hoofd. Niets, maar dan ook echt niets, is lichtzinnig aan Zoominati van Ciph Barker. En dat maakt dit een kneiterharde plaat. Als Ciph op de intro zegt: I’ve had it with this shit, dan voel je dat hij het meent en gedurende de plaat legt hij uit waarom hij het precies gehad heeft. Ciph Barker schetst een duister beeld van de wereld die aangejaagd door beats van oa. Beatbutcher, MOD The Black Marvel en Ciph zelf angstaanjagend wordt. Maar waar het album je afschrikt en ontoegankelijk wordt, trekt het mij juist extra aan. Bangers als “Snake Eggs”, “Focus”, “Hunger”, “Zoominati”, “Jan Palach” zijn dope as fuck.

Nummer 8: Pete Philly & Perquisite - Mind.state

Mind.state is de definitie van synergie. Pete Philly is in topvorm en brengt de beats van Perquisite naar een beter level, terwijl diezelfde beats het niveau van Pete Philly ook omhoog krikken. Pete & Perq hebben met Mindstate een album gecreëerd dat gewoon heerlijk wegluistert. Een album dat altijd kan, omdat het je meeneemt naar verschillende emoties. Veel van die emoties zijn positief en dankzij de jazzy beats kom je ook echt in die mindstate, waardoor je een vuist balt bij “Motivated”, onderuitzakt bij “Lazy” en jezelf met de eerder gemaakte vuist op de borst klopt bij “Cocksure”. De muziek op Mind.state is sferisch, warm, relaxt en organisch. En het stemgeluid van Pete Philly sluit hier naadloos bij aan. Zowel zijn raps als zijn zang klinken soulvol en doordat zijn flow niet loopt zoals je zou verwachten, blijf je continu geboeid luisteren. En ondanks alle positieve vibes op het album vind ik Pete Philly pas echt op zijn best als zijn lyrics wat duisterder worden, zoals op “Conflicted”, “Mindstate”, “Paranoid” en misschien wel het dopeste nummer “Hope”.

Nummer 7: U-Niq - Married To Music

Ik heb U-Niq in het Engels altijd doper gevonden dan in het Nederlands. Zijn rauwe delivery komt krachtiger over in het Engels. Zijn Nederlandstalige werk is uiteraard absoluut niet slecht, verre van dat, maar Married To Music is toch een ander level. En misschien komt dat ook doordat het hele album geproduceerd is door The Anonymous Mis in de stijl van Documents dat op het moment dat deze plaat dropte 1 van mijn favoriete platen was. Hierdoor keek ik hier echt naar uit. En het toffe was dat U-Niq het nog iets rauwer hield, waardoor het voor de hardcore Hip-Hop liefhebber als een soort upgrade van Documents aanvoelde. Tracks als “Club Shit”, “Rabies”, “Straight Up Raw” & “I Wrote…” zijn rauw as fuck, terwijl “I Used To Cry”, “Yours Exclusive”, “Married To Music” en “From Ground Up” zo op een nieuwe Postmen plaat hadden gepast. En juist die mix maakt van Married To Music een heerlijke plaat. En tel daar dope lyrics en concepten zoals “Rabies” bij op en je hebt een classic album.

Nummer 6: E-Life - E=mc²

E-Life had 3 jaar nodig voor de opvolger van Eleven en die investering was verstandig, want op alle vlakken is E=mc² de overtreffende trap van Eleven. Maar dat niet alleen, met E=mc² heeft E-Life een album gemaakt dat me compleet omver blies toen ik het hoorde. De beats van oa The Anonymous, G-Boah en E-Life zelf zijn een next millennium versie van de jaren ‘90 Postmen sound die net zo hard bangen als beats van je favoriete rappers uit LA. En de drums bangen echt heel hard in de mix. Hierdoor is het op tracks als “Watch Me”, “Push ‘m Up”, “Chemistry” (met een hongerige U-Niq) en “Rollin’” (met een ontketende Shy Rock) onmogelijk om je head niet te bangen. Daarnaast weet E-Life te raken met persoonlijke tracks als “K.I.T.A. (Bring It On)” en “My Love” (met een toffe bijdrage van Michael Franti), waardoor een parel van een album is ontstaan.

Nummer 5: E-Life - Eleven

Eleven bevat de track “More Days To Come” en dat is na “Snap Out Of It” mijn favoriete Engelstalige Hip-Hop joint uit Nederland. Die beat, die lyrics, die hook, zo overtuigend, zo dope, zo verslavend. De bijbehorende zwart/witte videoclip heb ik in regelmatig aangevraagd bij The Box. En dat is maar 1 track van dit verder geweldige album, want E-Life overtuigt ook met tracks als “The Loot”, “I Wonder Why”, “Eleven”, “Stacked With Honors” en uiteraard de Committee Gunmen possecuts “Gunz & Ammo” en “TaMiSha”. E-Life heeft het allemaal; beats die je hoofd doen bangen, lyrics die je hoofd doen denken en de delivery die je omver blaast. Eleven bevat net die magie die op E=mc² ontbreekt en is een onbetwiste rapclassic. En nu ik dit weer opnieuw beluister, wil ik me weer eens hard maken voor een Committee Gunmen album. Ik wil dat. Nu.

Nummer 4: Black Marvel - BM-Ultra

BM-Ultra is fuckin’ grimey. Niet zo gek als je weet dat Black Marvel onderdeel is van het Nederlandse productieteam Godz Wrath, dat naast hem bestaat uit Ciph Barker & Jordan River Banks. Het hele team brengt A-game beats ten tonele, waarop Black Marvel zijn duistere verhalen goed kwijt kan. En ik kan hier heel kort en heel lang over schrijven, maar het belangrijkste is dat dit gewoon mijn shit is. Black Marvel schrijft diamanten en slijpt ze op de mic met zijn emotioneel en rauwe delivery. BM-Ultra is eigenlijk zo’n album die je van A tot Z luistert, maar tracks als “Gamma Pie”, “Angel vs. Tiana Rich”, “Acknowledgement” en vooral “Royalty” en “GodzWrathematiks (Passover)” zijn favoriet. Black Marvel raakt me echt diep in mijn ziel met de (hidden) track “Immanuel”, over zijn zoontje. Persoonlijker hoorde je Black Marvel nog nooit en dat is nu net waar ik hem het dopest vind. Een perfecte afsluiter van een dope album.  

Nummer 3: The Campaign

De ene beat nog doper dan de andere, de ene mc nog hongeriger dan de andere. The Campaign is een demonstratie van rauwe Hip-Hop die van begin tot eind overtuigt. De tape trapt af met “The Bilderberg” van Ciph Barker & MOD The Black Marvel, een monster van een track die vuisten in de lucht en koppen op en neer tot gevolg heeft. De beat is rauwer dan rauw en de lyrics zijn hard, maatschappijkritisch en onnavolgbaar. En gedurende de tape blijven de beats van Godz Wrath keihard doorblazen, terwijl rappers als Black Marvel, Ciph Barker, Propaganda (Mr. Probz), Thun N Tyrone (T-N-T) die beats aanvallen met de agressie van Gattuso op het middenveld van AC Milaan. Naast deze Nederlandse mc’s komen ook Amerikaanse rappers voorbij die op hun eigen albums ook door Godz Wrath van beats zijn voorzien. Onder andere Killah Priest, Shabazz The Disciple, Hell Razah, Timbo King en Tragedy Khadafi brengen de New York flavor naar een project dat toch al heel erg New Yorks klinkt. Zeker niet Zoetermeers. En dat bedoel ik met het grootste respect. Dopeste tracks: “The Bilderberg” van Ciph Barker & MOD The Black Marvel, “Sorrow (My Pain)” van Ciph Barker, “Paranoid” van MOD The Black Marvel, “Get Away (Breathe)” van Propaganda, “The Campaign” van MOD The Black Marvel en “Fluister” van Ciph Barker.

Nummer 2: Postmen - Documents

Documents is mijn favoriete zomerplaat. De combinatie van Hip-Hop en reggae in de Postmen formule klinkt gewoon heel lekker. Vooral op de eerste plaat met Shy Rock op de zang en The Anonymous Mis op de raps. En het is niet zo dat ik het album bewaarde voor mijn vakanties, maar het was er altijd op mijn vakanties. Nu nog steeds. Of ik nu op Kreta aan een Mythos zat te nippen of in Zuid-Frankrijk een Kronenbourg zat weg te hakken, “Cocktail” klinkt daar gewoon heel lekker bij. Net als bij “Crisis”, “This Life” en “U Wait”. Heerlijke tracks die me altijd het zomergevoel bezorgen. Tel daar wat rauwere tracks als “Corrosion”, “Cocktales” en “When In Doubt” bij op en je hebt gewoon een fuckin’ dope Hip-Hop album, waarbij vooral “Brotherly Love” me altijd raakte.

Documents heeft meerdere albums in deze top 10 rechtstreeks beïnvloed en is zonder twijfel een van de belangrijkste Hip-Hop platen uit de Nederlandse Hip-Hop geschiedenis. Documents zal altijd bij me blijven. Op 1 van mijn volgende vakanties drink ik weer een vreemd biertje op de tonen van Documents.

Nummer 1: Cilvaringz - I

Cilvaringz is het levende bewijs dat mijn levensvisie klopt; als je iets echt wilt, kun je het bereiken. Als Nederlander onderdeel worden van Wu-Tang Clan. Hij wilde het, hij bereikte het. En hij heeft er verdomd hard voor gewerkt. En misschien ben ik niet helemaal objectief als het Ringz betreft, maar ik wil ook niet objectief zijn. Cilvaringz heeft ervoor gezorgd dat mijn vriend Mr. Ghostman zich nu Wu-Tang mag noemen, ik heb met hem een tour gedaan en indirect heeft hij ervoor gezorgd dat ik in een kleedkamer een band kon opbouwen met Shabazz The Disciple & Beretta 9, waardoor ik met die mc’s op mijn eerste album kon werken. Het album I is daarnaast gewoon een heel dope Wu-Tang album, met keiharde beats, dope gastbijdrages van vrijwel alle Wu leden en conceptueel sterke tracks als “Elephant Juice”, “Deaf, Dumb & Blind”, “Sheherezad, My Beloved” & hoogtepunt “In The Name Of Allah”.
Cilvaringz vindt zichzelf niet de beste mc ter wereld, maar weet lyrical toch te overtuigen met zijn anti-westerse boodschap. Daarnaast is de ode aan Michael Jackson prachtig en delft hij nergens het onderspit in de collabos’. Ook niet op “Dart Tournament” als hij zichzelf tegenover Killa Sin zet. Daarnaast is het vooral de overall productie die fantastisch is, waarbij de hooks die gezongen zijn door artiesten als Roger van Intwine, Senna en Blue Raspberry het album een vol en warm gevoel meegeven. Sterker nog; het bezorgt kippenvel. Cilvaringz heeft me geïnspireerd en zijn album zal altijd op mijn iPhone/mp3-speler blijven staan, omdat het me blijft inspireren. Iedere keer weer.