Project 300 per dag - 25 - 2021

Ik neem een slokje uit het blikje dat ik net heb gekocht. De smaak is nog lekkerder dan ik had gehoopt. Het bier is fris, maar zwaar genoeg om direct een beetje naar mijn hoofd te stijgen. Ik heb zojuist 2,5 uur gewandeld van Haarlem naar Zandvoort in de volle zon en terwijl ik wacht op de trein die me weer van Zandvoort naar Haarlem brengt, drink ik een Leffe blond uit blik. 

Ik had eigenlijk gehoopt op een lekkere frisse IPA, een Uiltje of een Lowlander, maar dat hadden ze allemaal niet bij de Kiosk op het station van Zandvoort, en omdat ik geen normaal Heineken pils wilde drinken, moest ik dus een blikje Leffe kopen. En ondanks dat ik me er niet op ingesteld had, is iedere slok als de urine van een engel op mijn tong. En terwijl mijn voeten prikken en noodsignalen afgeven aan mijn brein, verdoof ik dat gevoel met goud en geel. Ik voel me zweverig, waardoor mijn prikkende voeten meer aanvoelen als slaapvoeten dan voeten die net meer dan 10 kilometer hebben gelopen.

De trein komt het station binnenrijden en zodra alle mensen zijn uitgestapt, stap ik in. En terwijl ik de laatste calorieën uit blik tot me neem, voel ik me ook een beetje schuldig. Ik heb net keihard mijn best gedaan calorieën te verbranden en nu maak ik dat met een paar slokken ongedaan. Maar fuck it, ik mag mezelf toch best belonen? 

Ik ben lekker aan het snoozen, waardoor ik bijna vergeet uit te stappen in Haarlem. Het bier heeft me door de treinreis geloodst, maar is inmiddels wel uitgewerkt. Mijn voeten prikken niet langer, ze kloppen. En fuck, ik moet nu natuurlijk wel gewoon nog naar huis lopen. Ik kijk echt uit naar het bier in mijn koelkast.  

Project 300 per dag - 24 - 2021

Er zijn dus mensen die bidden voor ze iets doen. Voor het eten, of voor het slapen, of voor het neuken. Even de handen vouwen, omhoog kijken en woorden prevelen. Ik weet niet precies hoe dat moet, maar ik hoor het mezelf nu ook doen. Ik sta bovenop een berg en moet van punt naar punt via een loopbrug. Ik wil eigenlijk terug naar beneden, maar de hele groep waarmee ik deze wandeltocht loop, is al aan de andere kant. Alleen de gids staat nog naast me. “Are you going?” Hij kijkt me vragend en licht geïrriteerd aan. Ik druk mijn handen nog harder tegen elkaar, kijk nog fanatieker omhoog en het prevelen is veranderd in schreeuwen: “so help me god!” 

Ik wist van tevoren dat er een loopbrug op onze route zou zitten. Maar in het echt is deze stalen constructie toch een heel stuk enger dan in het boekje. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik zet een stap vooruit, maar merk meteen dat mijn benen harder gaan trillen naarmate ik dichter bij de brug kom. “Oh god, het is ook nog een rooster,” gil ik wanhopig naar de gids die geen Nederlands spreekt en me vriendelijk in de rug duwt en in het Engels vraagt of ik een beetje wil doorlopen. Ik begrijp niet waarom ik vanmorgen nog dacht dat ik best een afstand van 200 meter zou kunnen afleggen op een brug met een rooster als vloer die 42 meter boven de grond hangt, maar ik kan dit dus niet. 

“There’s lunch at the other side,” verzucht de gids, “just walk straight ahead and we can eat.” Nee, vriend, als ik gewoon straight ahead walk, haal ik geen enkele lunch meer. Iedere blik richting de afgrond stuwt mijn hart verder mijn keel in. Ik krijg geen lucht, bibber en tril als een bezetene, terwijl de afgrond me roept: “kom maar Nick, val maar, ik wil jou, doe dan.” Mijn hart bonst en ik kijk nog eens, waardoor ik hem ineens op mijn tong heb en zeg: “fuck lunch and fuck you, I’m out.” 

Liever hoogtevrees dan er geweest, ik ga terug, doei!

Project 300 per dag - 23 - 2021

Ik ben vandaag 4 jaar, 1 maand en 11 dagen gestopt met roken. Ik heb de app ‘Quit Buddy’ nog steeds op mijn telefoon staan en was net even benieuwd, waardoor ik je dit feitje nu kan meegeven. Soms denk ik wel eens aan roken, of droom ik dat ik rook, maar de romantiek wint het eigenlijk nooit van de realiteit; ik wil namelijk niet meer roken.

De pakjes Camel die ik 4 jaar, 1 maand en 11 dagen geleden niet meer wilde aanraken, liggen nog steeds in mijn keukenla. Als een tastbaar bewijs van discipline. Ik stopte gewoon van de ene op de andere dag. Niet op 1 januari of na een avondje sigaretten stomen. Ik rookte om 11 uur een sigaret en om 12 uur zei ik tegen mezelf: “wat als ik deze nu eens niet opsteek?” Ik stopte de 12-uur-peuk terug in het pakje en heb nooit meer gerookt. 

Nooit meer de stress van het moeten roken, of het moeten kopen van pakjes nog voor sluitingstijd, waardoor je door de stromende regen als een junk je fix gaat halen. Nooit meer stinken, nooit meer triest voor een restaurant staan, terwijl je hele familie gezellig binnen zit te tafelen. 

Maar wat vond ik het lekker. Camel, Camel Medium, Camel Full Flavor, Marlboro normaal, Pall Mall rood, Peter Stuyvesant, Chesterfield, Javaanse jongens driekwart, Jakobs driekwart en Gauloises blauw waren op een bepaald moment in mijn leven de invulling van mijn verslaving. Ik had fases per merk. De shag in het lijstje, Jakobs en Javaanse Jongens, kocht ik altijd in combinatie met oranje rizzla die ik tijdens het kopen steevast rooie rizzla noemde, omdat het lekkerder bekte. Shag roken was wel echt stug roken en deed ik alleen als ik financieel niet helemaal uitkwam. 

'Je kunt ook stoppen', zei mijn moeder altijd, maar ik hield van roken. De smaak, de geur, de rust en het genot. Het inhaleren van rook, dat langs je keel laten schuren, terwijl je het resoluut naar je longen dirigeert en vervolgens het weer uitblazen, soms in rondjes, soms gewoon. Heerlijk vond ik het, maar ook heel raar om er nu zo naar te kijken, omdat helemaal niets in mijn lijf nu verlangt naar een sigaret. Alsof ik toen een ander mens was. En dat was ik eigenlijk ook, dus welkom in het jaar 4 N.R. (Na Roken).

Project 300 per dag - 22 - 2021

In 1997 mocht ik voor het eerst zonder mijn ouders op vakantie. Ik was toen 15. Niet te ver weg natuurlijk, maar wel echt alleen. We gingen op de fiets naar camping Bakkum. Tijdens de laatste lessen van het schooljaar maakten mijn vrienden en ik diverse checklists om er zeker van te zijn dat we alle benodigdheden zouden hebben voor een topvakantie. Uiteindelijk kwam iedere checklist neer op: tentjes, slaapzakken, bier, cd’s en een ghettoblaster. 

Vlak voor de vakantie kochten we nog 2 nieuwe cd’s: Wu-Tang Forever van Wu-Tang Clan en Bow Down van Westside Connection. Gedurende de vakantie luisterden we 2 cd’s: Wu-Tang Forever en Bow Down. 

Ik zie ons nog zitten voor onze slecht opgezette tentjes op kratjes Amstel bier met de ghettoblaster tussen ons in, terwijl we onze ringvingers achter onze middelvingers plaatsten en W’s in de lucht gooiden. Westsiiiiide! Later kwam ik erachter dat je eigenlijk je middelvinger achter je ringvinger moet schuiven voor een officiële W, maar dat is toch moeilijker dan je denkt.

Muziek blijft je altijd net even beter bij als er een herinnering aan gekoppeld is en als ik Bow Down nu luister, denk ik altijd even terug aan die eerste ouderloze vakantie, toen ik na 4 biertjes aangeschoten zat mee te rappen met Ice Cube: “Sen Dog you can't rap from the guts, And B-Real sounding like he got baby nuts!” Dat ik ook fan was van B-Real & Sen Dog maakte me niets uit.

Westside Connection was opgericht door de legendarische rapper Ice Cube en bestond naast hem uit Mack 10 & WC. Bow Down was het eerste album van de groep dat aan het eind van 1996 verscheen. Het volgde qua sound het recept van Dr. Dre’s Chronic, maar met een update naar 1996 en een upgrade naar Ice Cube’s agressieve manier van rappen. Hierdoor waren de beats net even harder, de bassen lager en de kicks dieper. 

En iedere kick brengt me anno 2021 als een reis in een tijdmachine terug naar het jaar 1997 op de locatie Bakkum. Wat we daar precies gedaan hebben, weet ik niet eens meer, maar het gevoel van vrijheid was enorm. En juist dat gevoel geeft Hip-Hop mij ook nog steeds. 

Project 300 per dag - 21 - 2021

Ik voel me niet lekker vandaag. Ik heb slecht geslapen, een beetje keelpijn en een soort algeheel gevoel van lamlendigheid. Het is niet zo erg dat je niet kan werken, maar wel weer erg genoeg dat het werken vervolgens niet vlekkeloos gaat.

In zulke gevallen denk ik altijd terug aan vroeger. Als ik ziek was, kreeg ik een beschuitje met suiker en een kopje thee. En dan mocht ik videobanden kijken, terwijl ik op de bank lag met mijn kussen en mijn dekbed. Als ik daar lag, werd er de hele tijd voor me gezorgd, met fruit, beschuitjes en thee. Stiekem was het best leuk om ziek te zijn, mits het 1 dagje duurde dan natuurlijk.

Michael Jackson’s Moonwalker ging voor de 140ste keer de videorecorder in. Daarna keek ik de officiële Oranje op het EK ‘88 videoband. En ik wilde altijd ‘Als je begrijpt wat ik bedoel’ kijken, de film over Ollie B. Bommel en Zwelgje. Zo’n film die leuk begon, maar altijd eindigde met tranen over mijn wangen als Ollie in de bergen liep en schreeuwde “Zweeeelggjjeeeee!”

Maar Zwelgje hoorde bij het ziek zijn. En die tranen werkten misschien ook wel reinigend, of op zijn minst een beetje helend. Alle ellende liep dan naar buiten. Misschien moet ik nu ook wel even een potje gaan janken om me weer beter te voelen. Zou Zwelgje op Netflix staan? 

Project 300 per dag - 20 - 2021

De kick van verzamelen is niet het hebben van de verzameling, maar het uitbreiden van de verzameling. Veel verzamelaars kunnen ook redelijk makkelijk afstand doen van hun verzameling, omdat het hebben nooit de focus is geweest. Het is het speuren, zoeken, vinden, onderhandelen en dan de beloning in de vorm van de eerste keer kunnen vasthouden dat de serotonine aanmaakt. De tweede keer boeit eigenlijk al niet meer.

Als tiener heb ik een tijdje bierviltjes verzameld. Ik nam ze mee van terrassen, uit kroegen en uit restaurants. Ik deelde mijn verzameling op in viltjes van bier dat ik wel en niet had gedronken. De eerste groep interesseerde me het meest, omdat ik daar gevoel bij had. Toen mijn verzameling nog klein was, legde ik de bierviltjes regelmatig op volgorde van mooi naar minder mooi, maar hier speelde altijd de smaak van het bier in mee. Het Oranjeboom viltje legde ik steevast onderaan, Brand daar net boven. Het viltje van Delirium bier met het roze olifantje legde ik altijd bovenop. Niet omdat het zo lekker was, maar omdat mijn favoriete uitgaansgelegenheid in Haarlem zo heette. 

Toen het bekend werd dat ik bierviltjes verzamelde, begonnen goedbedoelende familieleden en kennissen deze ook voor me mee te nemen. Ik kreeg bierviltjes uit alle delen van de wereld. Lief natuurlijk dat ze aan me dachten als ze op vakantie waren in Spanje, Italië of zelfs Thailand, maar het hoefde van mij niet. Ik kreeg viltjes van bieren die ik nog nooit had geproefd en waar ik zelfs nog nooit van had gehoord. Ik was ze altijd dankbaar als ik nieuwe viltjes kreeg, maar eigenlijk vond ik die nieuwe aanwinsten allemaal stom en gooide ze daarom in een tas, gescheiden van mijn normale verzameling. Ik wilde zelf verzamelen, mijn eigen herinneringen maken en niet die van anderen bewaren.  

En toen ik me realiseerde dat het verzamelen niet draaide om de verzameling, maar om de herinneringen die erbij hoorden, stopte ik ermee. Van de ene op de andere dag. Ik heb de hele verzameling aan een vriend gegeven en heb nooit meer een viltje meegenomen. 

Ik heb geen bierviltjes nodig om terug te denken aan die ene warme zomerdag dat ik samen met mijn beste vriend dronken werd van witbiertjes op het Leidseplein of aan die ene koningsdag toen ik samen met mijn vriendin blikjes Lowlander White Ale heb gedronken in het gras van het Kenaupark. Herinneringen hoeven niet tastbaar. Gewoon ogen dicht en opnieuw beleven. 

Project 300 per dag - 19 - 2021

Kapitalisme is een systeem dat uitgaat van geld investeren om winst te maken. Overtuigd kapitalisten denken dat bedrijven zich alleen in Nederland willen vestigen als dit financieel interessant genoeg is en rekenen erop dat de overheid dit regelt. Overtuigd kapitalisten denken dat bedrijven alleen mensen in dienst nemen als ze genoeg winst maken. De overheid verkoopt ons daarom iedere keer weer hetzelfde verhaal: belastingvoordeel is gunstig voor het vestigingsklimaat en daardoor voor de werkgelegenheid. In werkelijkheid steken topmannen het belastingvoordeel in hun zak en wordt het bloed, zweet en tranen van magazijnmedewerkers afgedaan met het minimumloon. 

Maar wat als we nou eens een systeem zouden hebben dat uitgaat van werken om te leven in plaats van leven om te werken? Het is goed om te beseffen dat bedrijven niet zonder werknemers kunnen. Ik zie bijvoorbeeld de CEO van Air France-KLM niet zelf een Boeing vliegen. Of de CEO van de koninklijke BAM Groep zelf een muurtje metselen. Dus wat als bedrijven vooral zouden bestaan om de dienst of het product te leveren dat ze maken en tegelijkertijd een goed leven voor hun medewerkers en de samenleving te creëren? Klinkt dat gek? Dan ben je waarschijnlijk een overtuigd kapitalist. 

Het kapitalisme is zelden lelijker dan in het televisieprogramma ‘Undercover Boss’. Een CEO gaat undercover werken in zijn eigen bedrijf, komt erachter dat hij dat helemaal niet kan en hoort ondertussen het ene na het andere schrijnende verhaal aan van zijn collega’s. Aan het eind van de aflevering, onthult hij wie hij is en betaalt hij studies, auto’s en schulden van diezelfde collega’s. Ik denk dan: wat als hij ze nu vanaf het begin gewoon beter had betaald voor het werk dat hij zelf niet kan?

Laten we kapitalisme eens langzaam de deur wijzen en levenisme welkom heten. Een systeem dat niet kapitaal, maar de commune centraal zet. Oh, wacht.

 

Project 300 per dag - 18 - 2021

Online shoppen is een prachtig fenomeen. Je typt iets dat je wilt hebben, bijvoorbeeld ‘Metallica shirt’, en binnen een seconde heb je de keuze uit enorm veel shirts met diverse Metallica logo’s en prints. En zo is alles natuurlijk online te vinden, die ene bootleg van een Deftones show op Dynamo ‘98 op een Russische website, die cassette van een Space Marines demo uit 1994 op discogs of een shirt van Counterparts op impericon. Alles binnen handbereik. Heel fijn natuurlijk, maar soms mis ik wel eens de charme van de jacht. 

Met 3 vrienden pakte ik einde jaren ‘90 regelmatig de trein naar Amsterdam voor een dagje jagen. In Amsterdam waren de platenwinkels voor onze muziekgenres beter, had je kledingwinkels vol met merchandise en een meer dan ruime keuze in streetwear. Ons Amsterdam was een looproute van platenzaak Boudisque op de Nieuwendijk, via het Waterlooplein naar platenzaak Concerto aan de Utrechtsestraat.

Het doel van de jacht was altijd om met tenminste 1 obscure parel weer thuis te komen. Daarvoor struinde ik door alle bakken, en probeerde ik in iedere winkel een stapeltje van zo’n 5 cd’s te maken die ik selecteerde op basis van de hoes of de bandnaam, omdat ik die herkende uit een bedanklijstje van een album dat ik al had. Die 5 cd’s gaf ik dan aan de medewerker van de zaak met de vraag: “kan ik deze even luisteren?” 

Nu is het vaak zo dat Spotify je muziek aanraadt; als je dit leuk vindt, vind je dit vast ook leuk. In de tijd van onze trips naar de hoofdstad vaarden we op het advies van de platenzaak of werden we geattendeerd op platen omdat ze in de winkel werden afgespeeld. Ik had de EP ‘Strength Through Unity: The Spirit Remains’ van 25 Ta Life in 1998 nooit ontdekt als deze me niet compleet omver had geblazen toen ik de Boudisque inliep. 

We liepen naar Boudisque voor de metalplaten, Britain voor de broeken, Footlocker voor de sneakers, Fame voor de uitgebreide Hip-Hop afdeling en naar Concerto voor de tweedehands parels. Op het Waterlooplein struinden we wat rond, vonden we wat bandshirts en trokken we steevast een paar blikjes bier open. Het was een heel ritueel, deze jacht. 

Als we in de Utrechtsestraat uit de laatste winkel stapten, stonden we daar met zo’n 4 of 5 tassen de man, een blik bier en de wetenschap dat we nog een halfuur terug naar het station moesten lopen. Het maakte ons niet uit, de jacht was geslaagd. In de trein lieten we onze gevangen prooien trots aan elkaar zien, al wisten we allang wat iedereen had gekocht. Het was gewoon om stoer te doen in een volle treincoupé; kijk ons eens met obscure parels zitten die jullie helemaal niet kennen! 

Project 300 per dag - 17 - 2021

In mijn zoektocht naar een onderwerp voor het verhaal van vandaag, kom ik toch uit bij Trade Wind, omdat ik het nieuwe album van deze band toch alweer 6 keer heb beluisterd vadaag. Het album heet 'The Day We Got What We Deserved' en is ook echt vandaag uitgekomen. En het laat me dus niet los. Invloeden van onder meer DJ Shadow en Radiohead geven een duidelijke richting aan deze plaat en geven direct aan wat voor muziek dit is; sfeervol, dromerig, laidback en emotioneel. 

De sound van Trade Wind wordt voor een groot deel bepaald door zanger Jesse Barnett die even bezwerend als hypnotiserend zingt. Zijn anti-kapitalistische boodschap is verpakt in slimme lyrics die ook ruimte bieden voor een eigen interpretatie. En dat is volgens mij de kracht van goede songwriters. Dat is waarom ik van een Thom Yorke, een Chino Moreno of een Ben Howard houd. En dus van een Jesse Barnett. 

Oh, I’d love to, Watch you, Roll you, Name you, Control you, Die! Die! Die! - Jesse Barnett

And either way you turn, I'll be there, Open up your skull, I'll be there, Climbing up the walls - Thom Yorke. 

Met zo weinig woorden, zoveel zeggen, dat is pure kunst, van 2 dichters die ook zingen. 

En ondanks de gelijkenissen tussen Trade Wind en Radiohead, zijn ze niet hetzelfde. Radiohead zou de de vader kunnen zijn, van een zoon die inmiddels stevig op eigen benen staat. Het komt overigens niet vaak voor dat een kind wordt geboren op dezelfde dag als 1 van de ouders, maar op de dag dat 'The Day We Got What We Deserved' het levenslicht ziet, vieren we ook de verjaardag van 'Ok Computer' dat vandaag 24 jaar oud is geworden. 

Iets met een cirkel. 

Project 300 per dag - 16 - 2021

Als ik bij mijn vriendin ben wakker geworden in Velserbroek en de buienradar me droogte belooft, ga ik altijd met de fiets naar mijn werk in Haarlem. Het is een makkelijke manier om wat extra beweging te regelen en het geeft een veel lekkerder gevoel dan nog slaperig uit je auto stappen. Of zoals hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder op de website van de Hersenstichting zegt: Voldoende beweging verhoogt namelijk de weerstand, productiviteit en creativiteit, vermindert stress en zorgt voor een betere stemming. Ik kan bevestigen dat dit klopt. Als ik heb gefietst, ben ik veel scherper dan wanneer ik met de auto ben gegaan 

Zodra ik met mijn stalen ros de Velserbroekse straten verlaat en Haarlem binnenrijd, kom ik op een parcours terecht waarvan Mathieu van der Poel nog zou zeggen: “kan het iets minder?” Bulten, kuilen, omhoog stekende tegels en nog meer bulten; het fietspad van de Haarlemse rijksstraatweg is het best te vergelijken met een BMX baan. En dat allemaal omdat er bomen zijn geplant die met hun wortels het asfalt omhoog duwen. 

Wanneer je er de weg niet kent (lees: precies weet waar je moet slalommen om bepaalde bulten te vermijden), klap je om de haverklap op zo’n bult, waarbij je in het minst erge geval je voorvork breekt en in het ergste geval van je fiets wordt gelanceerd en headfirst op de rijksstraatweg afstevent. Ik ben al een keer of 7 hard van mijn fiets gevallen. Nou, ok, 6 van de 7 keer om 4 uur ‘s nachts met iets teveel bier in mijn lijf, maar toch zeker 1 keer overdag en nuchter, omdat ik door een bult gelanceerd werd, terwijl ik een fietser probeerde in te halen. 

Er is al jaren een oplossing voor de wortels van bomen naast fietspaden. Iets met bomengranulaat die ervoor zorgt dat bomen geen dikke, maar dunne wortels krijgen en daardoor niet de kracht krijgen asfalt omhoog te duwen, terwijl ze wel voldoende voedingsstoffen binnenkrijgen. Al jaren lees ik in verkiezingsprogramma’s voor de gemeenteraadsverkiezingen dat het fietspad van de rijksstraatweg hersteld gaat worden. En toch fiets ik al jaren iedere ochtend met gevaar voor eigen leven over die straat. 

Ik hoop dat Erik Scherder een beetje trots op me is dat ik dat over heb voor beweging. 

Project 300 per dag - 15 - 2021

Ik ben niet zo’n gamer. Ik speelde als kind wel eens Tetris op de gameboy of Mario Kart op de Nintendo van mijn broertje, maar ik verloor meestal. En ik had ook grote moeite met het uitspelen van spellen als ik in mijn eentje speelde. Meestal ontbrak het me aan geduld om een level of een combinatie van handelingen uit te zoeken, waardoor ik niet verder kwam en het er maar bij liet zitten. Ik vond vechtspellen als Mortal Kombat en later ook Tekken wel tof, omdat ik in een boekje een aantal combinaties voor de controller had gevonden die ik goed kon uitvoeren, waardoor ik wel competitief was, maar ook bij deze games had ik het na een uurtje meestal wel gezien.   

Ik kan me ook echt niet voorstellen dat je een hele avond gaat gamen. Maar gamers op hun beurt kunnen zich natuurlijk niet voorstellen dat iemand dat niet kan. Ik kreeg wel eens de vraag: “Wat doe jij dan ‘s avonds?” Ik antwoordde: “Muziek luisteren.” De reactie die ik van de gamer kreeg: “En verder?” Hoe bedoel je ‘en verder’? Er is geen ‘en verder’. Muziek luisteren en dan een punt. Gamers hebben soms ook muziek aan als ze een spel spelen, maar dat is wat mij betreft niet het ‘muziek luisteren’ dat ik bedoel.  

‘Muziek luisteren’ is zitten op de bank met een koptelefoon op mijn hoofd en dan luisteren. En voelen. Het ritme ramt door mijn lijf, de gitaarsolo bezorgt kippenvel op mijn armen, de zang snijdt door mijn ziel en de teksten masseren mijn hersenen. Ik knik mijn hoofd op en neer en de muziek neemt me over. En als het album van de betreffende artiest klaar is, verwerk ik het gevoel dat het me gaf en kies ik een volgende plaat, of dezelfde natuurlijk.  

Goede platen nemen me mee naar de wereld van de artiest die dan even mijn wereld is. Daar rondlopen kan ik niet met een controller in mijn handen en mijn ogen gericht op een scherm. Daar rondlopen, zittend op de bank met een koptelefoon op, is uitdaging genoeg. 

Project 300 per dag - 14 - 2021

Volgens mijn vriendin ben ik een minimalist. Ik denk dat ze daar ook wel gelijk in heeft. En dan niet zo’n minimalist die het liefste zonder huis leeft, maar wel een die zijn huis liever leeg dan vol heeft. Geen bloemen en planten, geen kaarsjes op tafel en geen rondslingerende prullaria; ik wil mijn huis netjes.

Dat werkt ongeveer zo: ik krijg een kaartje, laten we zeggen een geboortekaartje, dat leg ik eerst op tafel om er nog een dag of 3 naar te kijken, dan verplaats ik het naar een la en verdwijnt het kaartje uit het zicht en een paar weken later gaat het kaartje richting de prullenbak. De herinnering aan het kaartje zit in mijn hoofd, het gevoel van het kaartje in mijn hart en het fysieke bewijs mag weg. 

En zo werkt dat met alles. Belastingaangifte gedaan? Enveloppen en aangiftebrief weg. Ook boetes, acceptgiro’s en andere rekeningen betaal ik meteen, zodat alles direct weer de prullenbak in kan. Gebruik ik iets niet, dan kan het weg. Tijdschrift uitgelezen? Weg. Krant uit? Weg. Dat is inderdaad wel eens vervelend als je wil schilderen en dan geen ondergrondje kan maken, maar als dat alles is.

En ik vind mezelf soms ook nog wel eens te laf. Als ik kaarsjes krijg met kekke kaarshouders, wil ik ze best nog wel eens een tijdje op mijn tafel zetten. Omdat ik niet ondankbaar wil zijn. En dan staat het daar zomaar ineens een maand of drie. Ook zet ik boeken die ik nooit ga lezen, wel in mijn kast. En heb ik schoenen in mijn gang staan, die ik nooit meer aantrek. Het mag echt nog wel wat rigoureuzer. Dus dat neem ik mezelf bij deze dan ook weer voor. 

Bij mijn vriendin is alles anders. Daar woont een kind. Hier is helemaal geen plek voor minimalisme. Mijn stiefdochter is dol op prullaria en alles dat ze vindt kan gebruikt worden in een rollenspel of in het verhaal dat ze maakt in haar poppenhuis. Kleine schelpjes hebben een hele betekenis, een slingerend ijzerdraadje was net nog een lolly. Iedere dag schakel ik mijn innerlijke minimalist uit en geloof me, dat is heel moeilijk. Dus heel af en toe gooi ik iets weg, een stokje dat net dienst deed als staf, of een knipsel. Als niemand het mist, heb ik een geluksmomentje.

Project 300 per dag - 13 - 2021

Ik weet dat ik moet sporten, maar ik heb niet zo’n zin. Ik weet ook dat als ik eenmaal bezig ben, die zin wel komt. En ik weet ook dat ik me na de sessie blij en trots voel. Toch heb ik nog heel even geen zin.

Ik vertoon uitstelgedrag. Ik zit onderuitgezakt op de bank te lezen over de enorme waardedaling van de grootste cryptomunten, zoals Bitcoin. Oorzaak? Elon Musk. Deze gekke miljardair die auto’s maakt en de ruimte in wil, kan met enkele tweets de koers van de Bitcoin veranderen. Eerst was hij enthousiast en steeg de koers, nu is hij sceptisch en is in 7 dagen tijd 205 miljard euro verdampt. 

Bizar dat 1 man zoveel macht heeft. Er zijn mensen die al hun spaarcenten in Bitcoin steken en Musk vindt het leuk om daar vervolgens gewoon een beetje mee te spelen door via Twitter raadselachtige statements te maken. Over spelen gesproken, ik moet sporten. Ja, ik ga.

Oh wacht, ik moet nog heel even iets uitzoeken over Elon Musk, want dat is echt even belangrijk nu. Ik lees dat hij sceptisch is over cryptovaluta, omdat het niet goed is voor het milieu. Ik denk dat zijn raket ook niet echt goed is voor het milieu. Ik google ‘SpaceX’ en ‘milieu’. Op de website van Business Insider lees ik dat er veel koolstofdioxide vrijkomt bij een lancering en dat de drie Falcon 9 stuwraketten, die nodig zijn voor een lancering, ongeveer 440 ton kerosine verbruiken. Daar kun je 440 keer van Amsterdam naar New York mee vliegen. Goed is het allemaal niet, dus wie is Elon Musk dan om anderen te veroordelen?

En nu ga ik echt sporten. Trainer Daniel van Team Body Project kondigt aan dat er veel boksen in de workout zal zitten. Fijn, want die Elon Musk irritatie moet eruit. Bam, bam, bam. 

Project 300 per dag - 12 - 2021

Vrijdagavond plaatste Mark Rutte een tweet met het @minpres account waarin hij de kant van Israël koos in het Israël/Palestina conflict. De woorden die hij gebruikte, waren veel te eenzijdig, niet onbevooroordeeld en als vanouds pro-Israëlisch. 

Dit schreef hij:
Ik ben zeer bezorgd over het aanhoudende geweld in Israël en Gaza. Het is onacceptabel dat Hamas willekeurig raketten op de burgerbevolking afvuurt. Nederland steunt het recht van Israël op zelfverdediging, binnen de grenzen van het internationaal recht en proportionaliteit.

Ik zag al best wat reacties voorbij komen van vrienden, bekenden en onbekenden op deze tweet die de spijker op zijn kop slaan. Ik wilde het laten, me sterken in de gedachte dat Rutte hiermee zijn eigen graf zou graven en doorgaan met leven. Maar het lukt me niet hier zomaar overheen te stappen, ik word iedere keer zo boos als ik het zie. 

Geweld is natuurlijk onwenselijk. Of Palestijnen nu een steen gooien of Israëliërs een bom, het is allebei verkeerd. Maar als je naar dit conflict kijkt en dan alleen de raketten vanuit Gaza benoemt, die door het enorm sterke afweergeschut van Israël niet eens doel treffen, terwijl je de precisiebombardementen van Israël niet benoemt, laat je wel heel duidelijk zien hoe je ergens naar kijkt. 

Op nos.nl lees ik vandaag dit: Sinds de aanvallen begin deze week begonnen zijn zeker 174 Palestijnen in de Gazastrook om het leven gekomen. Aan Israëlische kant vielen bij luchtaanvallen door Hamas tien doden. 174 - 10. En dan enkel het geweld veroordelen van de partij die verantwoordelijk is voor 10. Bizar. 

En het erge is dat je allang weet dat Rutte er zo naar kijkt. Nederland is al jaren een supporter van Israël, met de VVD en het CDA voorop. Gevoed door schuldgevoel, economische belangen en een Amerikaanse pik die stevig in de mond van de Nederlandse regering zit. Pas als de Verenigde Staten een pro-Palestijns standpunt innemen, durft Nederland het ook. 

Dit is rechts beleid in optima forma. Altijd de kant kiezen van de onderdrukkers. De parallellen met de toeslagenaffaire zijn snel getrokken, of met ieder ander dossier dat burgers en bedrijven tegenover elkaar plaatst. Zo wil de Europese Commissie dat PCR-coronatests gratis moeten worden in heel Europa, maar is Nederland hier tegen, omdat de regering bang is dat bedrijven hier de dupe van worden. Echt, ik verzin dit niet. 

Ik ben klaar met Mark Rutte. Ik ben klaar met het rechtse beleid dat altijd eerst denkt in het belang van hooggeplaatste vrienden bij Shell, ING, Unilever en de Amerikaanse overheid, voordat het denkt aan het vertegenwoordigen van burgers en onderdrukte Palestijnen. 

Israël moet gestopt en veroordeeld worden. Mark Rutte mag niet opnieuw premier worden. En alsjeblieft, Nederlanders, stop eens met stemmen op charme en kijk naar de inhoudelijke standpunten. Rutte vertegenwoordigt jou niet. Echt niet.  

Project 300 per dag - 11 - 2021

Ik heb zojuist de film ‘Penoza: The Final Chapter’ gekeken. Ik wilde hem in 2019 eigenlijk al zien, maar het kwam er niet van en daarna ben ik het vergeten. Vanmorgen scrolde ik wat door het menu van Netflix en zag ik hem staan, klikte hem aan en ging ervoor zitten. Een kleine 2 uur later had ik spijt van dat besluit. 

De serie Penoza was vijf seizoenen lang behoorlijk briljant. Met een interessant verhaal, goede karakterontwikkeling, rauwe beelden, veel onderhuidse spanning en goed acteerwerk wist deze serie me te boeien. Een echt Nederlands product, puur in zijn rauwheid, goed geschreven en ondanks al het geweld ook redelijk geloofwaardig. 

Het einde van de serie was best een heftige ervaring. Spoiler-alert. De zwarte weduwe valt van een schip in het water met 2 kogels in haar lijf en komt niet meer boven. En ergens denk je dan meteen: ‘geen lijk gevonden, zou ze nog leven?’ En juist dat is het fijne van zo’n einde; je kunt er nog even over nadenken, erover fantaseren en geeft er je eigen invulling aan, voor je het een plek geeft.

En dan ineens is er die film. Nou, ze leefde nog hoor. De film is na dit vastgestelde gegeven een aaneenschakeling van overdreven actie, ongeloofwaardige gebeurtenissen en bizarre verhaallijnen. Alsof Terminator de opvolger is van The Sopranos. Alsof Rambo de opvolger is van Breaking Bad. De subtiliteit van de serie is overboord, de geloofwaardigheid totaal verdwenen en het enige dat nog overblijft is het acteerwerk van Monic Hendrickx, dat goed is, maar de film niet redt. 

En dan kom ik bij de hamvraag: waarom kan iets niet gewoon zijn? Waarom moet alles altijd uitgemolken worden? 

Deze film is het equivalent van het als muzikant uitbrengen van een ‘anniversary edition’ van een bestaand album met 1 of 2 bonustracks. Als trouwe fan koop je zo’n nieuwe versie, waardoor je het album twee keer in je bezit hebt. Het ene album zoals het bedoeld is en het andere album met extra’s die het vaak helemaal niet halen bij het originele materiaal en daarom natuurlijk destijds ook op de plank zijn blijven liggen. Wat moet je ermee?

Alsof Rembrandt 20 jaar na de Nachtwacht nog een stukje doek vastlijmt aan de Nachtwacht. Zo, hier nog een afbeelding van een vrouw die er eigenlijk niet bij hoort, maar wel in dezelfde periode door mij geschilderd is, veel plezier ermee. 

Kan ik even vangen?

----

Het stukje was klaar, maar je krijgt nog een alinea. Nee grapje, ik krijg hier helemaal niet voor betaald, dus ik hoef helemaal geen extra stukje te schrijven dat totaal overbodig is en afdoet aan de kracht van wat ik wilde zeggen. Nou, dan stop ik nu maar. Doei. 

Project 300 per dag - 10 - 2021

Sektes hebben me altijd gefascineerd. Ik kan nog steeds niet bevatten dat een man als Jim Jones het voor elkaar kreeg al zijn volgelingen een cocktail van limonade en cyanide te laten drinken en dat hij zo 909 mensen tegelijk zelfmoord liet plegen. Dus als er een documentaire te zien is over Jim Jones of zijn beweging de Peoples Temple, dan ga ik er altijd even voor zitten. 

Een uurtje geleden liep ik tijdens mijn avondwandeling langs het Kenaupark. Een groep van zo’n 20 jongeren stond op het grasveld van het park te hangen, te kloten en vooral veel teveel lawaai te maken. Op het balkon van een van de aangrenzende woningen stond een man in zijn badjas naar de groep te schreeuwen. De man leek als twee druppels water op Jim Jones. Datzelfde zwarte, sluike haar, een gelijkende grote bril en exact dezelfde vierkante vorm van het hoofd. En iedere keer als hij iets schreeuwde, begon de hele groep te juichen. 

De woningen naast het Kenaupark zijn niet bepaald het type rijtjeshuis en het balkon waarop de man stond, had best best gebruikt kunnen worden voor een zwaai scène van Willem en Maxima na Prinsjesdag. Het tafereel deed daardoor ook meteen nogal sektarisch aan. Alsof de incarnatie van de grote leider Jim Jones zijn volgelingen toesprak en de groep hem adoreerde met gejuich en gefeest. 

Toen ik mijn koptelefoon nieuwsgierig van mijn hoofd haalde en ik de daadwerkelijke woorden hoorde, viel het me wel wat tegen. 

De man op het balkon riep: “Zijn jullie nu helemaal besodemieterd?”
De groep als ware het voetbalsupporters: “Hey! Hey! Hey!”
Balkonman: “Je mag hier geen herrie maken!”
Groep: “Ho! Ho! Ho!”
Balkonman: “Als jullie zo doorgaan, dan ga ik handhaving bellen!”
Groep: “Hey! Hey! Hey!”
En daar werd nog een enkele “flikker” en “rot op hoerenloper” aan toegevoegd.

Het tafereel was toch fascinerender toen ik mijn koptelefoon nog op had. 

Project 300 per dag - 9 - 2021

Voor de track “Heksenjacht” van mijn EP Cirkels schreef ik in 2019 dit pre-refrein: Waar ben je bang voor? Wat is het dat je raakt? / Als Zwarte Piet wordt afgeschaft en wit wordt gemaakt? / Als hemelvaart vervalt, het suikerfeest wordt aangewezen? / Wat gebeurt er met je leven, onvolmaakt? 

Ik bedoelde te zeggen; schaf Hemelvaart af en geef de moslims een eigen vrije dag, dat zou wel eerlijk zijn. Ik had toch het idee dat meer mensen in Nederland actief het Suikerfeest vieren dan dat er actief Hemelvaart gevierd werd. Twee jaar later valt Hemelvaart bizar genoeg op dezelfde dag als het Suikerfeest. Iedereen blij, zou je zeggen. 

Maar niet iedereen is blij. Ik denk dat de Palestijnen in Israël een heel andere definitie van Hemelvaart hebben. Het is in ieder geval geen feest om uit je huis gezet te worden door Joodse kolonialisten die meer en meer ruimte claimen in een land waar ze zichzelf hebben uitgenodigd. 

En na al die jaren van conflict is het nog steeds stenen tegen wapens, onderdrukten versus onderdrukkers. Het Israëlische leger gooide een bom op een flatgebouw in Gaza. Een bewoond flatgebouw. Vergelding kwam in de vorm van raketten uit Gaza. Het probleem is complex, dat realiseer ik me. Maar waarom wil Israël telkens meer? Waarom moet er precies op de plek van de Al-Aqsamoskee een Joodse synagoge gebouwd worden? 

En waarom zijn Oeigoeren in China de klos? Waarom vermoordt de Colombiaanse politie de burgers die ze zouden moeten beschermen? Waarom spelen Saudi-Arabië en Iran een spel met elkaar over de hoofden van Jemenieten?

Ondertussen is het hier gewoon een feestdag en spelen de kinderen voor de deur met waterpistolen en waterballonnen. Ik zie zwarte kinderen, witte kinderen, Islamitische kinderen, Christelijke kinderen en niet gelovige kinderen. Af en toe wordt er gehuild. Ze willen allemaal op dezelfde schommel, maar creëren helemaal zelf een ruilsysteem. Samen spelen, samen delen.  

Ik wil de leiders van Israël, Palestina, China, Iran, Saudi-Arabië, Colombia en Jemen graag allemaal uitnodigen hiernaar te kijken. Naar dit pleintje. De schommel is de Tempelberg. Zo kan het ook. 

Project 300 per dag - 8 - 2021

De deurbel maakte een raar geluid. Frank had een tring verwacht, maar kreeg een tralidadi. De deur ging open, maar na een draai van 45 graden stopte deze met bewegen en verscheen het hoofd van een vrouw met opvallend wit haar, zwevend tussen de deurpost en de deur. Haar lichaam verstopt achter het massieve houten gevaarte en haar hand vastgeklemd aan de zijkant, klaar om hem weer te sluiten. “Komt u voor de spiegel?” Frank knikte bevestigend en voordat hij iets kon zeggen, opende ze de deur volledig en zei ze: “u moet hem zelf even pakken, want hij hangt nog in de tuin.”

Frank kende de vrouw met het witte haar als ‘Jansen’, haar marktplaatsnaam. Ze liep voor hem uit naar de tuin, gekleed in roze badjas en op glimmende zwarte naaldhakken. Frank vroeg zich gelijk af waar deze combinatie vandaan kwam en wat er onder de badjas schuil ging. Op het moment dat ze de deur naar de tuin openhield, probeerde hij er een glimp van op te vangen, maar de badjas bood geen inkijk en was tot de nek dicht. 

Jansen wees naar de spiegel. “Daar hangt hij, het is een mooie spiegel hoor, hij is op maat gemaakt destijds, dus behoorlijk duur.” Frank liep er zwijgend heen en zonder zichzelf te bekijken in de spiegel, probeerde hij hem van de muur te halen. “We hadden 50 euro afgesproken toch?” Frank onderbrak zijn poging en gaf haar een briefje van 50. Jansen knikte nu goedkeurend. “Zou u haast kunnen maken?” Jansen klonk geïrriteerd. Op dat moment schoot de spiegel van de haak en draaide deze 90 graden, de onderkant rustend op de buik van Frank. Zijn 2 handen aan beide zijkanten van de spiegel. 

Frank kreeg door de draaiing van de spiegel ineens zicht op de tweede verdieping van het huis van Jansen achter zich. Zijn blik viel door het raam recht op het kruis van een man die waarschijnlijk meneer Jansen was en niet kon bewegen omdat hij vastgebonden zat aan een ijzeren stellage door middel van 2 klemmen op zijn tepels en een touw om zijn nek. Er brandde een kaars boven zijn lul, waardoor er kaarsvet langzaam maar gestaag op zijn snikkel druppelde. 

Frank liet van schrik de spiegel op de grond vallen. Mevrouw Jansen schrok ook en liet het briefje van 50 op de grond vallen en rende naar binnen. “Oh nee, oh god,” riep ze uit. Frank draaide zich langzaam om en keek omhoog. Hij wilde niet kijken, maar deed het toch. Net toen de vastgebonden man besefte dat hij gespot was, trok mevrouw Jansen de gordijnen dicht. Einde show, einde deal. Frank raapte zijn 50 euro briefje op, schopte balend tegen de scherven op de grond en liep met een vreemde mix van hardop lachen, een beetje balen en plaatsvervangende schaamte naar buiten. 

Project 300 per dag - 7 - 2021

Ik eet elke dag blauwe bessen in mijn kwark als ontbijt. Omdat verse blauwe bessen een beetje te duur zijn, pak ik ze altijd uit de diepvries. En dan natuurlijk het liefste zo’n zak en niet een kartonnen pakje. Een zak van 750 gram kost €3,27. Dat is per kilo €4,36, terwijl een pakje van 250 gram nu €1,82 kost en je dan dus ineens een kiloprijs van €7,28 betaalt. Absurd verschil natuurlijk voor bessen die uit pak en uit zak identiek zijn en smaken. 

Wat me dan laatst best een beetje kwaad maakte, was dat in mijn plaatselijke Dekamarkt de zakken op waren. Ik kon wel een pakje kopen, maar de zakken waren spoorloos. Ik besloot dan maar naar de Vomar te lopen die iets verderop zit. En uiteraard; daar ook op. Met 2 pakjes en een hoop onvrede kwam ik weer naar buiten.

Een week later waren de zakken bij de Dekamarkt nog steeds op. Twee weken later ook. Ik begon me toch zorgen te maken, dus ik zei maar eens tegen de caissière: “Ik grijp telkens mis bij de diepvrieszakken blauwe bessen, misschien moeten jullie die weer even bij bestellen.” De caissière antwoordde: “Daar ga ik niet over, dus ja, jammer.” Het bloed klopte meteen tegen mijn slapen en ik kwam nu niet alleen zonder zakken, maar met woede naar buiten. 

Een dag later moest ik weer een boodschap doen en het schap was weer vertrouwd leeg. Ik besloot er een missie van te maken en zocht het hogerop door naar de servicebalie te lopen. De vrouw,  ik denk assistent supermarktmanager, liep naar het schap, bukte, beoordeelde, kwam terug en zei: “We verkopen helemaal geen zakken.” Ik interpreteerde verkeerd en zei: “Nee, dat snap ik, want uit een leeg vak kun je weinig verkopen.” Ze reageerde kribbig: “Nee, helemaal niet, het zit niet in ons assortiment.” Mijn missie was voorbij, ik had hier geen zin meer in. Ik wist zeker dat haar uitspraak niet klopte, maar het was zinloos om daarover te discussiëren.

Gisteren was het vak met de zakken weer gevuld. Ik had meteen zin om naar de medewerker van de servicebalie toe te lopen om aan haar te laten zien dat ze ongelijk had. Als een soort Ruud van Nistelrooij die vanwege het missen van een penalty eerst werd uitgelachen door een verdediger van voetbaldwerg Andorra, maar later in de wedstrijd wraak op die verdediger nam door, nadat hij wel scoorde, cynisch voor het gezicht van de verdediger te gaan juichen. 

Ik stak 2 handen in de lucht, juichte richting een voorbijganger en pakte 2 zakken. Zo was het ook wel goed. 

Project 300 per dag - 6 - 2021

Ik gooide laatst een kop koffie over mijn macbook. Per ongeluk uiteraard. Ik had voordat ik begon met werken een verse bak naast mijn macbook gezet. Na het opstarten van alle programma’s, wilde ik ook nog muziek luisteren en koos ervoor de Spotify app te openen op mijn computer in plaats van op mijn iPhone, omdat die laatste in mijn keuken aan de oplader lag. Ik stopte de mini-jack van mijn oordopjes met draad in de zijkant van mijn macbook. Toevallig dezelfde kant als waar de dampende beker met het zwarte goud stond. Ik nam een slok van de pleur en zette de mok zo terug dat het draad van de koptelefoon achter de beker langs liep. Een minuut later hoorde ik de deurbel, stond ik op en trok ik met het draad van de oordopjes het bakkie troost pardoes over mijn toetsenbord. 

Scheldend haalde ik de oordopjes uit mijn oren en draaide ik de laptop ondersteboven voor ik een sprintje trok naar de voordeur. Ik hoopte op een pakketje, op iets dat het leed zou verzachten. Maar toen ik de gang in liep, zag ik door het glas van mijn voordeur niet het gebruikelijke grijs van de stoep gemengd met het oranje van PostNL, maar een soort vreemde rode waas. Ik deed de deur open en zag een hippe meid op Dr. Martens die een rode loper tussen de deur en haar kistjes had neergelegd om daarmee anderhalve meter afstand te kunnen houden op een ludieke en marketingtechnisch sterke manier. Op de rode loper las ik de tekst Save The Children. In mijn hoofd dacht ik alleen maar Save Mijn Macbook. 

“Nee, geen macbook, mijn interesse is in de koffie gevallen, dus ik moet echt even snel een handdoek gaan drogen, dus sorry.” Ik sloeg de deur dicht en realiseerde me meteen dat ik door de paniek bijna alle woorden in de zin had omgedraaid en een schaamtegevoel bekroop me. Ik kreeg de behoefte mijn zin te corrigeren en deed de deur weer open. De Dr. Martens draaiden zich van de buren razendsnel terug naar mijn deur. Ik keek omhoog, trof haar blik en zag een mix van hoop, blijdschap en geluk. Kut, dit gaf natuurlijk totaal de verkeerde indruk, dus zei ik: “doe maar 5 euro per maand.” 

Project 300 per dag - 5 - 2021

Wat zeggen ze over onweer op moederdag? Ik weet het niet, maar ik kan wel wat bedenken. Als het dondert op moederdag, is moeder aarde boos. Lijkt me zeer plausibel. Heeft iemand moeder aarde onlangs nog een kado gegeven? Of nemen we alleen maar?

Ik snuit mijn neus. Het is weer hooikoortsseizoen. Ik vervloek de aarde. Ik vervloek de pollen, bloemen, grassen en bomen van deze aarde. Ik vervloek de nies, het snot en de prikkende ogen. De geuren van gras en bloemen dringen zelfs door tot diep in de betonnen jungle. Mijn stenen fort is weerloos, mijn dubbele beglazing kansloos, ik ben aangeschoten wild.

En toch is het een leuke dag. Het onweer trekt voorbij. Een zonnestraal spiekt door het grijze wolkendek en ziet dat het goed is. Ontbijt op bed, een smoothie, kado’s. Accepteren en genieten. Ondergaan en ervaren. Doorstaan en bestaan. 

Een groot denker zei ooit: de glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Ik denk dat meneer Alberti hier een spijker nogal goed mee op de kop sloeg. Onschuld, enthousiasme, liefde en empathie. Puur. En als er wordt gelachen, is dat als een medicijn tegen mijn allergie. 

Moeder aarde heeft er alleen niet veel aan. Glimlachend een akkoord sluiten en dat vervolgens niet nakomen, is precies het probleem. De glimlach van een volwassene is niet te vertrouwen. Daar moeten we iets mee. De aarde heeft ons nodig. 

En ik ben ook niet perfect. Ik gooi wel eens iets weg dat best langer mee had gekund, terwijl ik weet dat de vuilnis industrie wel wat kleiner mag. Maar ik neem me voor dat te verbeteren. Als we allemaal een stap zetten, komen we er. En misschien, hopelijk, geeft de aarde mij er dan een allergievrije lente voor terug. 

Lang leve moeders, lang leve kinderen en lang leve de aarde! En uiteraard kort leve de hooikoorts! 

Project 300 per dag - 4 - 2021

Mijn stiefdochter kijkt naar True en het Regenboogrijk. Deze ochtend niet voor het eerst. Het is voor haar wat Sons of Anarchy voor mij is, waardoor ze dit iedere ochtend bij het ontbijt kan 'bingen' tot ze naar school moet of wil spelen. Alle afleveringen van True volgen hetzelfde concept: de dag begint fantastisch, dan ontstaat er een probleem, True en haar trouwe maatje Bartleby (een poes) lossen dit op met behulp van van 3 wensen die ze halverwege de aflevering ophalen in een wensboom en de dag eindigt vervolgens weer fantastisch. 

Ik probeer True iedere ochtend te negeren, maar dat lukt nooit. De liedjes in de serie zijn extreem catchy en haar uitspraken druppelen door naar ons normale taalgebruik. Super duper dansfeestje! Rijden, rijden, doorracen! Wip-wap-wow, ik kies jou! 

Ik ben benieuwd wat mijn stiefdochter hiervan meeneemt. Iedere aflevering gaat True bij de wensboom eerst even nadenken voor ze haar wensen kiest. Ze gaat zitten op een paddenstoel, sluit haar ogen en denkt een paar seconden na. Zal dat in het geheugen gegrift blijven en gaan kinderen daardoor in de toekomst beter met problemen om?  

Ik keek vroeger The A-Team. Als ik dat concept terughaal, ging dat zo: Face is aan het flirten met een dame, Hannibal rookt een sigaar en B.A. & Murdock maken ruzie met het woord fool. Kortom: The A-Team is ontspannen. De vrouw waarmee Face flirt, blijkt ten onrechte door een groepje boeven te worden lastiggevallen, The A-Team brengt het probleem in kaart en lost dit op met behulp van mitrailleurs om aan het einde van de aflevering weer ontspannen te zijn, terwijl Hannibal het prachtig vindt hoe een plan samenkomt. 

Precies hetzelfde concept. De mitrailleurs zijn vervangen door wensen en het flirten van Face is het eten van taartjes geworden. Opvoedkundig veel beter natuurlijk. 

Ik speelde The A-Team na op het schoolplein, maar ik heb er geen lessen uit getrokken. Het was er gewoon. Ik zou willen zeggen dat ik beter snap wat teamwork is, of dat The A-Team me inzicht heeft gegeven in het het oplossen van problemen, maar dat is niet zo. Soms is er geen diepere laag en is het slechts vermaak. Mijn stiefdochter moet gewoon lekker genieten van True en ik kijk wel weer mee. Wensenboom, wensenboom, geef me je wensen als in een droom! Shut up, fool!

Project 300 per dag - 3 - 2021

Sierlijk is het niet. Verre van dat zelfs. Rug voorovergebogen in de sprint. Ellebogen niet naar achteren, maar naar buiten bij het rennen. Benen vormen een O. Een bonkige kop. Type havenarbeider op voetbalschoenen. En alles dat hij aanraakt, is goed. 

De pass over de grond. Perfect getimed. De bal de zestien in. De juiste snelheid. Precies in de loop. En dan: 2-1 vlak voor tijd! 

Meester in de doffe knal, de droge schuiver met rechts diagonaal in de linkerhoek, niet altijd mooi, wel 1-0. En dan weglopen zonder fratsen. Gewoon juichen, lachen met 2 armen in de lucht en blij zijn.  

Een schaver. Een bikkelaar. Buffelen. Voorop in de strijd. Altijd net op de grens. En soms eroverheen. Een vliegende tackle, een duw, een bodycheck. Obstructie! Onverstoorbaar verder. Meer schoffelen dan een medewerker groenvoorziening van de gemeente Utrecht. 

De bal door de lucht, hij springt, naast hem springt iemand mee, zijn elleboog raakt de iemand, het jukbeen kraakt, bloed loopt uit iemands slaap. Geen kaart. Geen probleem. 

Later zou hij zeggen: “Dat krijg je dus als je zo graag wil winnen dat je er alles voor wil doen.” En: “Het was een sterkte, maar soms ook een zwakte.” 

Nooit zwak. Een klootzak in het veld. Een lieverd daarbuiten. Ruwe bolster, blanke pit. Niet praten. Niet tegen zijn verlies kunnen. Zich daarvoor schamen. Daar niets aan kunnen doen. 

Type gewoon. Type leeuwenhart. Type centrale verdediger in de kelderklasse die er in een vriendschappelijke wedstrijd op veld 3 in de vrieskou van december op kletst alsof hij de Champions League finale speelt. Type zo uniek in zijn soort dat zijn naam anno nu nog wordt gebruikt in praatprogramma’s na het woord type. 

Soms als ik voetbal kijk. Correctie. Vaak als ik voetbal kijk, mis ik hem tussen de lijnen. Jan Wouters. 

Project 300 per dag - 2 - 2021

Professioneel bowlen is fascinerend. Recreatieve bowlers zijn blij met een strike. Professionele bowlers zijn niet blij met geen strike. Het verschil lijkt minimaal, maar is wezenlijk. Het verschil is slagen in plaats van niet falen. Slagen is leuk. Niet falen is over het algemeen acceptabel. 

Als ik in mijn ene bezoek aan de bowlingbaan per jaar op die kekke schoentjes, met verkeerde bal in mijn handen, omdat de goede net voor me is ingepikt door een irritante dronkenlap in de baan naast me, aanleg voor een worp, weet ik niet wat de uitkomst zal zijn. Ik mik op de middelste en hoop op succes. Een professionele bowler loopt ook op kekke schoentjes, maar gooit met de juiste bal en op de juiste manier. Ik heb me wel eens laten vertellen dat hij de baan kan lezen. 

Maar bowlen is dus een sport waarbij de recreant kan excelleren door een keer een strike te gooien in plaats van 8 kegels omver te werpen. Juichen! En excelleren gebeurt natuurlijk vaker niet dan wel, omdat in de meeste gevallen na de eerste worp nog 2 kegels blijven staan. Aan de linker- en de rechterkant van de baan. En die bal gaat ook in de tweede beurt gewoon weer door het midden. 

Professionals kunnen nooit excelleren in hun sport. Ze moeten iedere beurt de maximale score gooien. Als er een kegel blijft staan, kan het je de winst kosten. Balen! Professioneel bowlen is dus heel hard je best doen om niet te falen. 

Als iedereen zijn leven zou inrichten zoals professionele bowlers hun sport beoefenen, zou alles acceptabel worden. Dan heb je elke dag nieuwe schoenen en loop je er slechts af en toe nog een dag op. Hoe leuk is het gevoel van nieuwe schoenen als je dat elke dag beleeft? Dat iemand elke dag opnieuw aan je vraagt: “hey, heb je nieuwe schoenen?” Dan wordt je favoriete voetbalclub altijd kampioen, eet je elke dag patat en beleef je elke dag een lowlands weekend. Dan is elke dag een poging geen low te beleven in plaats van te genieten van een high. 

Slagen of niet falen. Genezen of voorkomen. Ik ben liever soms high, dan nooit niet low. Professioneel bowlen is fascinerend, maar niks voor mij. 

 

Project 300 per dag - 1 - 2021

Een beetje hangen. Soms zo lekker. Televisie aan. Niet om iets te kijken, maar om naar iets te kijken. Het verschil zit hem in de informatieverwerking. Tijdens het beetje hangen wil ik geen informatie, ik wil niet hoeven werken. Mijn hoofd moet leeg en ik wil enkel iets ontvangen in porties van vluchtig. Snel verteerbaar. Ik moet aan 1 hersencel genoeg hebben, zodat al mijn andere 86 miljard hersencellen kunnen ontspannen. Ik bied ze een biertje aan. Ze schreeuwen instemmend. Ja! Bier! Nu! Waarschijnlijk weten ze niet dat een paar cellen dat biertje niet zullen overleven. 

Een beetje hangen. Het is heel erg lekker. Ik drink een Uiltje. Het is een Bird of Prey. Een India Pale Ale, in de volksmond ook wel gewoon IPA. Mijn hersencellen hebben vakantie. Ik kijk De gevaarlijkste wegen van de wereld. Ik heb hoogtevrees, neem een slok. Een paar hersencellen sterven. Het is te hoog. Ik kijk niet meer naar De gevaarlijkste wegen van de wereld. Ik kan niet begrijpen wat er leuk is aan rijden op een bergpas zonder vangrail met banden die voor een deel de weg raken en voor een deel boven een grondeloze diepte bungelen. 

Een beetje hangen. Mijn ogen vallen dicht. Ik ben op een berg. De auto glijdt weg. Het ravijn lijkt onvermijdelijk. Ik kijk omhoog en bid tot elke god die het multiversum kent. Een vogel ziet mij als prooi. Oh god. Nog voor ik het doorheb, trekt de vogel mij met zijn enorme snavel aan mijn t-shirt uit de auto. We vliegen. Ik hang. Een beetje hangen. In een beetje hangen. Dat is inception. Ik kijk naar de zon. Ik zie het gezicht van Leonardo DiCaprio. Hij is trots.

Een beetje hangen. Ik word weer wakker. Verward, angstig, slijm in mijn baard. Cadeautje van mijn hersencellen. Ik neem een slokje bier. Dat zal ze leren. Vluchtig dan.