Jaarlijst 2021 - Mijn favoriete albums

Weer een jaar zonder liveshows. Althans, bijna geen liveshows, want ik heb gelukkig Amenra kunnen zien spelen in het openluchttheater in Nijmegen. Verder was het opnieuw een jaar voor de koptelefoon en moest vinyl, cd en spotify uitkomst brengen. En gelukkig, dat deed het. Dit zijn de 15 beste platen van 2021, waarbij iedere plaat in mijn top 5 de volle 5-sterren-beoordeling pakt. Er was echt meer dan genoeg te genieten in 2021.

 Ok, daar gaan we.

15. Hus Kingpin - Bolio: Reze Pele Rio



Rauwe rapshit. Een betere beschrijving heb ik niet. Hus Kingpin klinkt rauw, de beats klinken rauwer. Hus is zo’n mc die je niet meteen begrijpt, omdat zijn referenties niet voor de hand liggen. Je moet er moeite voor doen. Aan de andere kant is er ook geen woord Spaans aan: “I put a price on your kidney, speak up, let me know you’re with me, I need you alive long enough to put your body on an ice bucket, smack his face, keep his heart pumping, hold his arms still”. Een beetje angstaanjagend misschien zelfs wel. Hus Kingpin is de definitie van grimey en ik kan daar echt van genieten.

Favoriete tracks: Justice For Jaca, Lemgruber, Traficante Wars

14. Thrice - Horizons/East



Ik vind Thrice een fijne band. En Horizons/East is een fijne plaat. De fantastische strot van zanger Dustin, de heerlijke drumpartijen van drummer Riley en de meeslepende sound van de gitaristen, het luistert zo lekker weg allemaal. Of het gaspedaal nu stevig wordt ingetrapt op tracks als ‘Summer Set Fire to the Rain’, of juist helemaal wordt losgelaten op tracks als ‘Dandelion Wine’, het blijft boeiend. Door de opbouw, de melodieën en door de dynamiek. Hoogtepunt is albumopener ‘The Color of The Sky’ met zijn toffe drumpatroon en heerlijke vocalen. Signature Thrice wel en ja, dat is fijn.
Favoriete tracks: The Color of the Sky, Scavengers, Dandelion Wine

13. Trade Wind - The day we got what we deserved



Invloeden van onder meer DJ Shadow en Radiohead geven een duidelijke richting aan deze plaat en geven direct aan wat voor muziek dit is; sfeervol, dromerig, laidback en emotioneel. De sound van Trade Wind wordt voor een groot deel bepaald door zanger Jesse Barnett die even bezwerend als hypnotiserend zingt. Zijn anti-kapitalistische boodschap is verpakt in slimme lyrics die ook ruimte bieden voor een eigen interpretatie. Ogen dicht en genieten.
Favoriete tracks: Burning The Iron Age, DIE! DIE! DIE!, Bishop

12. Dreamwell - Modern Grotesque



Deze plaat sloopt me. Zwaar en zwaarmoedig. Het is eigenlijk helemaal geen leuke luisterervaring. En toch, hoe meer het afstoot, hoe meer het me aantrekt. Modern Grotesque is zo’n emotioneel geladen plaat dat het soms moeilijk is om het van begin tot eind te luisteren. De muziek geeft chaos, ongemak en paniek, maar kan ook melodieus en sereen klinken, om je daarna weer een gevoel van onbehagen te geven als het keihard binnenkomt. Zeker met de screams van zanger Keziah Staska die door merg en been gaan.
Favoriete tracks: Painting Myself a Darker Day, Sayaka, You Dreamt of Me I Dreamt of a Mountain of Salt

11. Mach-Hommy - Pray for Haiti



Mach-Hommy bidt voor Haïti en zijn gebeden bestaan uit punchlines, wordplay en toffe rijmschema’s. Op Pen Rale noemt hij zichzelf “very instrumental” en daar is niets aan gelogen. Mach zingt, rapt, praat en flowt iedere beat op een unieke manier kapot. Alsof hij een kameleon is en van kleur verandert als de beat verandert. Met kleine hoofdknikjes naar Jay, Pac, Mos, Wu en Doom. De eerste verse op ‘Ten Boxes - Sin Eater’ bevat Doom-level-rijmschema’s op een beat die Raekwon had kunnen kiezen voor OB4CL. Serieus, wat wil je nog meer?
Favoriete tracks: The 26th Letter, Marie, Kriminel

10. Vinnie Paz - Burn Everything That Bears Your Name



De beats bangen als vanouds, Vinnie is weer op strooptocht en dit album is opnieuw gewoon heel hard. Een Vinnie Paz album volgt over het algemeen dezelfde formule, vernieuwend is het niet, maar een hongerige Paz op beats van C-Lance, Stu Bangas en Oh No gaat bij mij gewoon altijd op repeat. En als hij dan ook nog eens raakt met ‘I'm Thinking of Ending Things’, heb je weer een waardige toevoeging aan een heel sterk oeuvre.
Favoriete tracks: Papi Wardrobe, I'm Thinking of Ending Things, Guilty Remnant Cigarettes

9. Every Time I Die - Radical



“These are desperate times,” zingt zanger Keith Buckley op ‘Desperate Pleasures’ en dat gevoel zet Every Time I Die op Radical om in een heel album. Woede is zelden beter vastgelegd dan door Every Time I Die op dit album. Vanaf albumopener ‘Dark Distance’ tot afsluiter ‘We Go Together’ is het tempo moordend en de muziek heavy. Halverwege kunnen we even op adem komen met wat voor Every Time I Die begrippen een ballad is in de vorm van het emotioneel meeslepende ‘Thing With Feathers’. Maar over het algemeen walst de band over je heen met snelle riffs, breaks, breakdowns. Het drumwerk is fantastisch en de zang loopt op iedere track precies mee op het ritme dat de band bepaalt, ook als dat ritme gek is of start en stopt en start en stopt, de woorden passen altijd precies. Dat maakt van Every Time I Die een strakke machine die sloopt.
Favoriete tracks: Post-Boredom, Thing With Feathers, Hostile Architecture

8. Silent Planet - Iridescent



Iridescent is een reis door het hoofd van zanger Garrett Russel. Een trip. Ogen dicht en gaan. Pijn, paranoia, verlies, individualisme, hopeloosheid, eindeloosheid. Alle emoties voelbaar. Alle woorden raak. En dat op muziek die net zo spannend is als de poëzie die het ondersteunt. Metalcore die net zo agressief is als progressief. Net zo melodieus, als sfeervol. Net zo mooi, als hard. De schreeuw van Garrett snijdt, de zang van gitaristen Mitchell & Thomas hecht. Silent Planet is een fantastische band.
Favoriete tracks: Trilogy, Panopticon, Alive, as a housefire

7. Architects - For Those That Wish to Exist



Architects kiest op dit album voor een meer toegankelijke sound. Iets minder heavy, misschien, maar zeker niet minder emotioneel. Sam Carter zingt zijn ass off en raakt. De band verkent, ontdekt en vindt een verdiepende laag die de muziek van Architects misschien iets toegankelijker maakt, maar vooral ook meer bezieling geeft. De heavy riffs klinken nog steeds heavy en de breakdowns breken hard, maar door gebruik te maken van blazers, strijkers en synth ontstaat niet alleen een vette sound, maar een epische sound en dat past perfect bij deze band.
Favoriete track: Giving Blood, Discourse is Dead, Animals

6. BRUIT ≤ - The Machine is burning and now everyone knows it could happen again



Ik was nooit zo’n fan van bands zonder zang, maar voor deze band maak ik graag een uitzondering. BRUIT ≤ maakt namelijk muziek die mijn hoofd masseert, mijn ziel kalmeert en mijn hart sneller laat kloppen. Prachtige composities met een epische opbouw, die je meenemen naar grote hoogten, en je overdonderen alsof het afstammelingen van Thor zelf betreft. Het album bevat slechts 4 nummers, maar wel met een totale speelduur van 40 minuten, waardoor er meer dan genoeg is om van te genieten.
Favoriete tracks: Industry, Amazing Old Tree, The Machine is Burning

5. Amenra - De Doorn



Amenra maakt poëzie van pijn en vertaalt dit naar prachtige composities die zo intens en beklemmend zijn dat je alleen maar gebiologeerd kunt luisteren. De schreeuw snijdt door de ziel en het gesproken woord voelt zo intiem dat het lijkt alsof de voordracht speciaal voor mij is opgenomen. De muziek is traag en juist daardoor heel zwaar, ieder akkoord een kanonskogel, iedere kick een stomp in de maag. Tot alles instort en er niets overblijft dan een gitaar die bezwerende melodieën tokkelt en een basis geeft aan de pijnlijke poëzie.
Favoriete tracks: De Evenmens, Het Gloren, Voor Immer

4. Hail The Sun - New Age Filth



“If you love me, then love me to death”. Zoveel passie, bezieling, onzekerheid en wanhoop, alleen al in deze zin, die de basis vormt van openingsnummer Domino, dat ik even moet slikken. En dan moet de rest nog komen. En dat komt ook. Technische gitaarpartijen zorgen voor spanning, melodie en venijn en de drums zijn out to kill. Hail The Sun maakt complexe muziek die niet direct zo klinkt en dat is knap. De muziek ligt fijn in het gehoor, maar zorgt er ook voor dat er tijdens de 33ste luisterbeurt nog iets nieuws valt te ontdekken. Het heeft ook iets episch. Alsof ik luister naar Queen, maar dan ‘on steroids’. En zanger Donovan Melero maakt die vergelijking compleet met zijn markante stem die de maniakale emotie van de band vangt in prachtige teksten en fantastische vocalen en screams. “If I love you, I'll love you to death”. Volledige overgave, dat is Hail The Sun.
Favoriete tracks: Domino, Slipped My Mind, Parasitic Cleanse

3. Knocked Loose - A Tear in the Fabric of Life



Hoe zou het zijn om je geliefde te verliezen in een ongeluk dat jij zelf overleeft? Die vraag probeert Knocked Loose te beantwoorden op A Tear in the Fabric of Life. En jezus, wat levert dat een emotioneel beladen plaat op. De maniakale schreeuw van Bryan Garris, de belachelijk zware riffs van de band en de zieke breakdowns die alles in puin achterlaten, het zijn herkenbare ingrediënten van Knocked Loose, maar niet eerder zorgden deze ingrediënten voor een maaltijd als dit. Ik ben echt zelden zo omver geblazen door muziek als door dit meesterwerk, waardoor ‘ondergaan’ ook het enige is dat juist voelt. Met ingehouden adem. En laat dat nu ook net passen bij ‘survivor’s guilt’. Je moet het ondergaan. De tering, wat een plaat.
Favoriete tracks: God Knows, Forced To Stay, Permanent

2. Evidence - Unlearning Vol. 1



Evidence gebruikt geen woord teveel op Unlearning Vol. 1, maar was zelden doeltreffender. Lyrical fenomenaal. En dat op beats die kramp in de nek veroorzaken en je mond een grimas geven, zo van, damn, dit is hard. Dit is mijn favoriete rapplaat van dit jaar en misschien wel van de laatste 10 jaar, omdat het zo raak is. Omdat ik het zelf had willen maken. Omdat Evidence me vertegenwoordigt. Muziek van een veertiger. Ik ben bijna veertig. Dit is die shit.
Favoriete tracks: Won’t Give Up The Danger, Lost In Time (Park Jams), Taylor Made Suit

1. Dvne - Etemen Ænka



Ik ben dit jaar in de ban geweest van deze plaat. Het overdondert, trekt me de diepte in en neemt me mee op avontuur. Episch. Massieve riffs vormen een schip waarmee ik de oceaan probeer te bedwingen. Bij iedere golf verdrink ik meer in de wereld van Dvne. En soms is de zee kalm en dobber ik dromend met mijn hoofd in de zon. Maar net als ik denk dat ik de ogen kan sluiten, word ik woest terug de realiteit in getrokken. De sirene wordt een schreeuw, de stilte wordt een storm. En ik geef me eraan over. Etemen Ænka is machtig.
Favoriete tracks: Towers, Omega Severer, Mleccha

Op een rij:

1. Dvne - Etemen Ænka
2. Evidence - Unlearning Vol. 1
3. Knocked Loose - A Tear in the Fabric of Life
4. Hail The Sun - New Age Filth
5. Amenra - De Doorn
6. BRUIT ≤ - The Machine is burning and now everyone knows it could happen again
7. Architects - For Those That Wish to Exist
8. Silent Planet - Iridescent
9. Every Time I Die - Radical
10. Vinnie Paz - Burn Everything That Bears Your Name
11. Mach-Hommy - Pray for Haiti
12. Dreamwell - Modern Grotesque
13. Trade Wind - The day we got what we deserved
14. Thrice - Horizons/East
15. Hus Kingpin - Bolio: Reze Pele Rio

Op naar 2022...

Project 300 per dag - 35 - 2021

Mijn vader drumde en speelde in de omgeving Haarlem-Velsen-Beverwijk-Heemskerk wel eens een gig met zijn band. Dat was voordat ik er was. Nadat ik er was, ging hij wel eens jammen in een garage achter ons eerste huis met mijn oom en een vriend. Mijn oom speelde basgitaar. Ritme zit blijkbaar in de familie. De liefde voor muziek ging behoorlijk diep en dat werd als vanzelf omgezet in een muzikale opvoeding. 

Mijn vader leerde mij wie Jimi Hendrix was. Zijn grote held. Hij leerde mij ook bands als Deep Purple, Black Sabbath, Rainbow en Dio kennen. Hij gaf mij op jonge leeftijd een bandje met een concert van Dio erop. Op het eerste gezicht niet zo bijzonder, maar wat het mooi maakte, was dat het een concert betrof dat hij zelf had opgenomen via de radio en waar hij zelf bij was geweest in 1983. Vooral dat laatste vond ik zo fascinerend. Ronnie James Dio live in de Vredenburg in Utrecht op 4 december 1983. Ik denk dat ik 12 was toen dat bandje in mijn walkman belandde. Dat was 11 jaar nadat het concert had plaatsgevonden en 11 jaar nadat mijn vader in die zaal had gestaan.

Ik leerde Queen kennen, Judas Priest, Led Zeppelin, The Who, Cream en vooral heel veel Hendrix. Jimi Hendrix op Montery Pop, Jimi Hendrix op Woodstock, The Cry of Love, Axis: Bold as Love en Electric Ladyland. En het grappige was dat mijn vader mij tijdens het luisteren van die albums altijd wees op de drums. Tuurlijk, Hendrix was de god en de gitaar was fantastisch, maar de drums van Mitch Mitchell deden het hem altijd. Hij was ook fan van Cozy Powell van Rainbow of van Vinny Appice van Dio. Hij wees me tijdens het luisteren van muziek altijd op de tegenmaatjes, fills en roffels. Ik vond dat mooi.

De platen van Jimi Hendrix en consorten werden alleen boven gedraaid. Soms beneden, als mijn moeder niet thuis was. Of in de auto, want als we samen ergens heen reden, kon ik op 2 dingen rekenen: ergens tijdens de autorit zou ik een King pepermuntje aangeboden krijgen en het volume van de muziek zou net even hoger dan normaal gaan. 

Tijdens de autorit werd vervolgens gedrumd op het stuur van de auto, een feitje uit de muziekgeschiedenis opgelepeld, de adem ingehouden bij bepaalde solo’s en meegezongen met refreinen. En als we weer thuis kwamen, maar het nummer, dat we op dat moment luisterden, nog niet klaar was, bleven we gewoon in de auto zitten tot het afgelopen was. Ondanks dat mijn moeder vanachter het raam gebaarde dat we naar binnen moesten komen. 

En eigenlijk zijn al mijn autoritten nu nog steeds zo. Hendrix is Metallica geworden, maar verder beleef ik muziek precies zoals het me met de paplepel is ingegoten. Toen ik een paar jaar geleden met mijn vader in het Antwerps Sportpaleis naar Metallica stond te kijken en tijdens de track ‘Now That We’re Dead’ door alle bandleden een drumsolo werd gespeeld, voelde ik dat de cirkel rond was. 

Project 300 per dag - 34 - 2021

Als ik mijn boterhamzakje openmaakte in de grote pauze op de middelbare school, was de kans op kokosbrood als beleg toch zeker wel 90%. En als de temperatuur boven de 20 graden uitkwam, was dat boterhamzakje veranderd in een gesmolten suikerballetje met brood dat roze aan binnen- en buitenkant was. Genieten hoor. Ik snap eigenlijk nu pas waarom ik in het laatste lesuur altijd moeite had om mijn ogen open te houden. De suikerdip na kokosbrood was real. 

Helemaal als je weet dat ik in het voorvakje van mijn rugtas ook meestal wel een blikje First Choice cola vond. En in iedere kleine pauze zo’n verpakking met 3 van die Sultana’s at en een pakje chocolademelk van O’Lacy’s dronk. En als ik wat geld bij me had, kon ik voor 65 cent een flink stuk speculaas kopen in de kantine. Of we liepen met dat geld naar de bakker verderop om uienkruiers en ham/kaas croissants te bestellen, en op te laten warmen in de oven om ze lekker warm op te kunnen peuzelen. 

Ik had trouwens ook wel eens speculaas op brood. Dan kocht ik gewoon een Bounty in de kantine. Die was wel een gulden in plaats van 65 cent, maar ik moest toch mijn dagelijkse dosis kokossuiker hebben. 

Als ik geschiedenis had in het zevende uur, trok ik het vaak echt niet meer. De docent geschiedenis meneer Van Schie had ook nog eens de gave een verhaal te vertellen op zo’n manier dat hij er dumbbells van 50 kilogram mee aan mijn oogleden bevestigde. Ik viel gewoon altijd in slaap en had daar ook een hele tactiek voor. Ik zorgde allereerst dat ik uit zijn gezichtsveld bleef, door achter iemand te gaan zitten. Vervolgens liet ik mijn hoofd op zo’n manier op mijn hand rusten dat ik met mijn vingers mijn ogen kon afschermen. Zo kon ik de les iedere keer weer prima aan de binnenkant van mijn ogen bekijken. 

En dat allemaal dankzij kokosbrood. Ik moet er echt niet aan denken daar ooit nog eens mijn tanden in te zetten. Misschien als ik die tanden kwijt wil, maar anders echt niet. 

Project 300 per dag - 33 - 2021

Mijn gedachten gaan flink tekeer. Ik heb net de film ‘Sound Of Metal’ gekeken en ik staar voor me uit, terwijl de aftiteling wazig aan me voorbij trekt. De film gaat over een drummer die zijn gehoor verliest, terwijl hij leeft van zijn gehoor. Briljant gespeeld door Riz Ahmed die zeer overtuigend laat zien hoe fucked up het is om doof te worden. De film vertelt het verhaal van vastklampen, boos worden, alles verliezen en de complete machteloosheid. Maar het vertelt ook over controle, want ook in machteloosheid is controle te vinden. Een nieuwe controle. Ook wel bekend als acceptatie. 

En acceptatie is zo moeilijk als je denkt dat een andere realiteit je beter zou staan. Of eigenlijk: als je geprogrammeerd bent om in een andere realiteit te leven. En die andere realiteit is er ook gewoon, hij draait rustig door, terwijl jij ernaar staat te kijken. Als een draaimolen die te hard gaat. Je zou erop kunnen springen, maar wel met het risico dat je van het paard afglijdt, van de draaimolen valt en dan alles kwijt bent. En terwijl je staat te kijken, gaat de draaimolen sneller en sneller en sneller. De mensen in de attractie genieten, lachen en creëren met elkaar een wereld waar jij geen deel van uitmaakt. Iedere nieuwe ronde van de molen ben je verder verwijderd van de realiteit die je zo graag wilt betreden, iedere ronde wordt het meer onmogelijk de draaimolen bij te houden. 

Wat kun je doen als de keuze voor je wordt gemaakt? Als je niet meer welkom bent? Je kunt niets anders doen dan een nieuwe draaimolen zoeken. En dan hopen dat die nieuwe draaimolen ook leuk is. En dat zul je in het begin doen door te denken dat je van beide draaimolens een grote nieuwe draaimolen kan maken. Je zoekt controle over je oude situatie. Maar er is geen oude situatie, er is alleen een nieuwe situatie. En godverdomme, wat is dat frustrerend. 

In de film krijgt de drummer het advies te gaan schrijven als hij gefrustreerd is. Schrijven tot hij weer kalm is, schrijven tot controle. En dat is wat ik hier ook doe. Ik verwerk de film en gebruik het als metafoor. Dus sorry, dit stuk is niet voor jou, het is voor mezelf, ik ga weer terug naar mijn nieuwe draaimolen.

 

Project 300 per dag - 32 - 2021

Ik weet nog dat ik voor het eerst bestolen werd. Ik denk dat ik een jaar of elf was. Ik was aan het voetballen op het schoolplein met mijn nieuwe Orlando Magic cap van Starter op mijn hoofd. Omdat ik ook wilde kunnen koppen en mijn pet niet wilde besmeuren met zweet, besloot ik hem even op het speeltoestel te leggen dat op het plein stond, om hem na het voetballen weer op te kunnen zetten.

Omdat het even later etenstijd was, moest ik naar huis en in de euforie van het potje voetbal vergat ik helemaal mijn nieuwe pet. Daar kwam ik achter toen ik bijna thuis was, dus rende ik razendsnel terug naar het schoolplein om hem te kunnen pakken. Ik denk dat er een goede 3 minuten zat tussen het moment van vergeten en het moment van hijgend weer bij het speeltoestel aankomen. 

Op het plein hingen ook een paar oudere gasten van een jaar of 16. Een van die gasten was de oudere broer van een klasgenoot en toen ik op het schoolplein aankwam, had hij mijn pet op zijn hoofd. Ik vroeg hem meteen: ‘hey, lag die pet hier?’ Hij reageerde met een cynisch lachje en zei: ‘nee hoor, dat is mijn pet.’ Ik voelde me meteen machteloos. Hij was ouder, groter, sterker en stoerder dan ik en het was natuurlijk ook gewoon echt mijn eigen schuld om die pet überhaupt daar te laten liggen. Ik overwoog mijn ouders te halen, maar dat kon voor mijn leeftijd eigenlijk niet meer, maar ja, ik wilde die pet wel echt terug. 

‘Volgens mij is het wel mijn pet,’ probeerde ik, ‘ik heb hem net nieuw en ik herken hem aan de manier waarop ik de klep heb gebogen.’ De oudere broer kwam meteen dreigend op me afgelopen en snauwde: ‘noem je mij nou een dief?’ Hij duwde me, waardoor ik struikelde, maar net genoeg balans kon vinden om te voorkomen dat ik viel. ‘Ga nou maar gewoon naar huis, dit is nu mijn pet.’ Ik besloot het te doen, rende zijn gezichtsveld uit en liep met een boog terug naar het plein. Ik moest en zou die pet weer terugkrijgen. 

Ik zag van afstand dat hij met zijn vrienden met een hond bezig was, waardoor hij mij niet meer zag. Ik sloop van achteren naar hem toe, sprong op, tikte mijn pet van zijn hoofd, ving die snel op en sprintte naar huis als Carl Lewis met een estafettestok in zijn handen. Na 100 meter had ik door dat ik niet gevolgd werd en met mijn hart in mijn keel kwam ik thuis met mijn pet weer aan. Mijn hart bonsde, zweet gutste van mijn voorhoofd en met een mengeling van trots en angst liep ik naar binnen. 

Iedere keer als ik de oudere broer daarna op straat tegenkwam, groette hij mij door me boos aan te kijken en zijn gezicht op en neer te bewegen. Geen vrienden, wel respect. Zoiets moet zijn groet hebben betekend. Hij nam in ieder geval geen wraak en dat was voor mij voldoende. 

Project 300 per dag - 31 - 2021

Ongeveer twee jaar geleden besloot ik na lang wikken en wegen het logo van Metallica op mijn kuit te laten tatoeëren. Ik zag ze in de Arena voor de tiende keer live spelen en besefte op dat moment hoeveel die band eigenlijk voor me betekent. Ik hakte daar in het publiek de knoop door; de kuit van mijn linkerbeen moet eraan geloven en zal mijn Metallikuit worden. 

Toen ik 11 jaar oud was, kocht ik een cd-single van het nummer Sad But True. Bij die single zat een plaktattoo die je met een sponsje op je arm kon drukken. Volgens mij was het in de zomer van 1993 dat ik dit ook daadwerkelijk besloot te doen en het logo, bestaande uit het woord Metallica in de karakteristieke letters en de slang van de hoes van The Black Album, een week kon showen aan iedereen die het maar wilde zien.     

Toen ik in de Arena besloot een Metallica tatoeage te nemen, wist ik al vrij snel dat het dan ook die afbeelding van de letters en de slang moest worden, die ik als 12-jarige al op mijn lijf had gezet. Destijds sleet het weg, nu moest het blijven. Ik had mijn wens met niemand besproken en maakte een afspraak. De sessie duurde een paar uur en was veel pijnlijker dan de sessies van mijn andere tatoeages, maar het was het waard. Toen het logo erop stond, liep ik zo trots als een kind met een plaktattoo de deur uit. Het was warm, dus ik droeg een korte broek en mijn kuit was dus zichtbaar voor iedereen die wel eens naar een kuit kijkt. 

Als je een tatoeage hebt genomen, is er naast trots natuurlijk ook dat onvermijdelijke moment dat je het aan je ouders moet vertellen. Zelfs als je diep in de dertig bent, is dat nog steeds een ding. Ik liep met de in folie en Bepanthen gehulde tatoeage de Albert Heijn in en stond daar tussen de schappen een beetje rustig over na te denken. Bellen, foto sturen of erheen gaan, ik woog de opties af. 

Precies op dat moment hoorde ik een wel heel vertrouwde stem zeggen: ‘Wat heb jij nou weer gedaan?’ Ik draaide me om en stond oog-in-oog met mijn moeder. Oeps. ‘Hoi mam.’ 

Project 300 per dag - 30 - 2021

Als ik muziek moet uitzoeken voor een avondje tafelen met vrienden, ben ik meestal een uur aan het scrollen door Spotify voor ik iets acceptabels heb gevonden. De muziek die ik normaal luister is namelijk niet geschikt voor etentjes. De kernwoorden voor toegang tot mijn koptelefoon zijn agressie, woede, pijn, verdriet, depressie, duister, rauw, hard, stoer en meeslepend. En dus niet blij, dansbaar, vrolijk en gelukkig. 

Niet dat ik blije muziek haat, want ik vind een feestje op zijn tijd natuurlijk ook gewoon leuk, maar ik heb gewoon meer met poëzie dan met slagzinnen. Meer met de blues dan met rock-‘n-roll. Meer met mineur dan met majeur. 

‘Je hoeft niet de hele dag down te zijn om depressieve teksten te schrijven,’ aldus de zanger van Counterparts die vlak na dit statement op het podium van de Victorie in Alkmaar het nummer Monument aankondigde met daarin de zin: Words like razors aimed directly at my wrists and now I speak. De adrenaline die ik op zo’n moment door mijn lijf voel razen is als de bijna vrije val in de Goliath achtbaan in Walibi Holland. Het jaagt je aanvankelijk de dood in, maar je komt er toch herboren uit.

Als de pijn van een band als Amenra door mijn ziel snijdt, lijd ik even mee, verwerk ik en zet ik alles op zijn plek. En dat is waarom ik van zware muziek houd, het is iedere keer weer bouwen en van de min een plus maken. Heavy music raakt me, het doet iets met me en het geeft me de kracht om elke dag door te gaan. Of ik nu op het stuur van mijn auto ram om drumpartijen kracht bij te zetten, of een complete breakdown speel op luchtgitaar als ik aan het wandelen ben, of mijn roerspatel als microfoon gebruik tijdens het koken, ik geef me eraan over. Dit is mijn muziek, dit ben ik. 

En vooruit, als ik het eten op tafel zet, zoek ik wel wat anders uit. 

Project 300 per dag - 29 - 2021

De gemeente Haarlem heeft bij mij om de hoek afvalcontainers voor plastic en papier geplaatst. Prima initiatief natuurlijk met het oog op recycling, en in die mening sta ik niet alleen. De hele buurt weet de containers te vinden. Sterker nog, ik heb nog geen dag meegemaakt dat ze leeg waren. Vooral de papiercontainer puilt uit, met karton.

In de eeuw van de pakketjes is karton het noodzakelijke kwaad. En omdat het natuurlijk vreselijk irritant is om naar je nieuwe Samsung televisie te kijken, als het karton nog in huis is, moet die doos gelijk weg. En als de papiercontainer om de hoek vol is, dan zet je het er toch gewoon naast? Inmiddels ontstaat er bijna dagelijks een kartontoren van Babel naast de papierbak. En mensen lijken daardoor niet eens de moeite meer te nemen om het karton plat te maken, want een vierkant doosje stapelt toch net even beter. 

Afvalverwerkingsbedrijf Spaarnelanden heeft daarom een campagne opgezet die iedere buurtbewoner oproept karton plat te maken en te verscheuren voor hij het in de papierbak gooit. Betutteling ten top natuurlijk. Tenenkrommend. Maar blijkbaar ook nodig, want niet alleen de kartontoren is irritant, ook de manier waarop mensen de bak gebruiken, kan net even handiger. Zo zag ik laatst mijn buurman een kartonnen doos van 100 bij 30 agressief door een gleuf van 80 bij 20 duwen tot hij net klem genoeg zat om weg te kunnen lopen. Hierdoor kon er dus ook direct geen karton meer bij. 

Ik ben dan altijd weer benieuwd, is dit dan westers gedrag? Of is dit typisch Nederlands? Dat alles het gemak moet dienen, bedoel ik, dus ook het kunnen weggooien van karton?

Project 300 per dag - 28 - 2021

Ik trek een La Chouffe open. Tegenwoordig ook te verkrijgen in blik en aangezien ik mijn bier het liefst uit blik drink, een uitkomst. Ik zet hem aan mijn lippen en laat de frisse smaak in mijn mond glijden. Ik heb een bijzondere band met La Chouffe, omdat ik regelmatig bij de brouwerij in Achouffe ben geweest. Ik slik door en waan me weer even in het bos van de Belgische Ardennen. 

De krokusvakantie vierden we vroeger elk jaar in België. Mijn ouders hadden kennissen met een huis in het pittoreske dorpje Wibrin en daar verbleven we dan. Dat huis lag op een steenworp afstand van Achouffe. De krokusvakantie kon in de Ardennen qua weer alle kanten op, het ene jaar bestond de trip uit sleeën en langlaufen en het andere jaar uit wandelen en in de zon zitten. Maar het was altijd avontuur. En er was dus altijd een trip naar de brouwerij in Achouffe die we steevast bezochten nadat we daar in de omgeving een flinke wandeltocht hadden gedaan.

Aanvankelijk dronk ik daar cola en zag ik mijn vader bier drinken, maar toen ik een jaar of 14 was, mocht ik mijn eerste biertjes proberen. Dat is in deze tijd natuurlijk heel gek, maar in 1996 hoorde dat er toch gewoon een beetje bij. Ik dronk dan stoer een La Chouffe, of de donkere variant Mc Chouffe, maar als ik die bestelde, had ik al vrij snel spijt; La Chouffe was het lekkerst. En als ik hem achter de kiezen had, voelde ik hem altijd gelijk hangen. Die 8% alcohol voelde je pas als je het biertje op had. Dat was toen zo, maar dat is nu eigenlijk nog steeds zo.  

Ook vandaag valt de La Chouffe weer als een warme deken over me heen, ik voel de stress van mijn werkdag verdwijnen en mijn spieren ontspannen. Toen in de Ardennen werd ik heel lacherig en rebels van een glas La Chouffe. En nu eigenlijk ook nog. Ik neem nog een slok uit mijn blik en heb gelijk zin om hier stiekem de La Chouffe glazen te jatten en de aanwezige asbak mee te nemen. Beetje zinloos alleen, want ik ben gewoon thuis en ik rook helemaal niet meer. Moet. Iets. Rebels. Doen. Ok, weet je wat, ik neem er nog 1. 

Project 300 per dag - 27 - 2021

Als ik ergens moest optreden, werden we meestal rond 18 uur verwacht voor de soundcheck. Afhankelijk van de locatie, betekende dit dus bijtijds vertrekken. Zo bijtijds dat we niet konden eten en daarom aten we meestal tussen soundcheck en de show. Dit werd eigenlijk altijd gefaciliteerd door het poppodium waar we speelden. Bij sommige poppodia hadden ze koks indienst die kookten voor de gehele staf en de aanwezige artiesten, bij andere podia gaven ze je wat geld zodat je in de buurt wat kon eten voor de show begon.

In het Patronaat in Haarlem serveerden ze vaak roti in de kleedkamer. In 013 in Tilburg konden we de keuken inlopen, waar we frietjes, groente, salade, en voor de liefhebber, wat vlees konden krijgen. En in Atlantis in Alkmaar zat een restaurant boven het podium, waardoor we daar à la carte konden eten. 

In Paradiso in Amsterdam, toch een van de mooiste podia van Nederland, was niets. Er lag niet eens een flesje water klaar in de kleedkamer en we moesten ons contract bijna ter plekke uitprinten om ze aan de gemaakte afspraken met betrekking tot een maaltijd te houden. Uiteindelijk bleef er zo weinig tijd over dat er niets anders opzat dan snel te eten bij de Burger King op het Leidseplein. 

Toen we goedgevuld weer bij Paradiso aankwamen, stond er een uitsmijter voor de deur van de artiesteningang. ‘Wat denken jullie te gaan doen?’ Het was een vraag, maar zo sprak hij het niet uit. ‘Wij moeten hier zo optreden,’ zei ik. ‘Ik ken jullie niet,’ reageerde hij droog. ‘Dat zeggen ze allemaal, de ingang is hier om de hoek, ga maar gewoon een kaartje kopen.’ Hij keek ons niet aan toen hij de woorden uitsprak. Het is raar om te merken wat zo’n mededeling met je doet. Enerzijds voel je begrip voor de uitsmijter, omdat hij zijn werk doet, maar anderzijds word je ook gewoon boos, omdat hij ook helemaal niet doorvraagt of binnen informeert of het klopt dat er nog artiesten verwacht worden.

Verbouwereerd bleven we staan tot ik in mijn zak de tourflyer vond. Gelukkig stond mijn hoofd erop afgebeeld. ‘Kijk, dit ben ik, en dit is de datum van vandaag, 24 januari Paradiso Amsterdam.’ ‘Niks mee te maken.’ Ondertussen had Casper de promoter al aan de lijn en zwaaide de deur aan de binnenkant open. ‘Ze mogen naar binnen, René, lekker gegeten jongens? Ik heb wat bier in de kleedkamer gelegd ook.’ René deed met tegenzin en vol ongeloof een stap opzij. Hij leek zich niet te kunnen voorstellen dat wij echt artiesten waren.

Toen we na de show weggingen, stond René nog op zijn post. ‘Vette show man,’ zei hij met een brede glimlach en een uitgestoken vuist die ik blijkbaar terug moest boksen. In 1 seconde flitsten er 3 rancuneuze opmerkingen door mijn hoofd, maar ik gaf zijn uitgestoken vuist een boks en zei: ‘Thanx man.’

Project 300 per dag - 26 - 2021

Ik kende eens iemand die boven een winkelstraat woonde en toen ik bij hem voor het raam stond, zei: ‘Mensen kijken nooit omhoog in winkelstraten.’ Sindsdien kijk ik omhoog in winkelstraten. Het is de roze olifant. Ik kan nu niet meer niet omhoog kijken als ik door een winkelstraat wandel.

De wereld boven de winkelstraat waant zich immuun voor ogen, omdat elke bewoner van die wereld weet dat mensen nooit omhoog kijken. Als die wereld ineens toch geconfronteerd wordt met mijn blik, is er direct sprake van ongemak. Wie is deze alien en waarom dringt hij onze wereld binnen?

Zo zag ik dus een keer de bungelende tieten van een vrouw die voorovergebogen tegen het raam aan stond en van achter werd genomen door een andere vrouw met bungelende tieten. Vier armen maakten direct een X als Xzibit op borsthoogte. En ik had een keer oogcontact met een man die twee keer jumping jacks deed voor zijn raam, een keer met zijn lijf en tegelijk een keer met zijn penis. Hij schrok, maar knipoogde toch uitdagend. En ik zag eens een vrouw van schrik haar kwast laten vallen toen ik vanuit het tafereel dat ze schilderde omhoog keek en vriendelijk naar haar glimlachte. Alsof haar kunstwerk tot leven was gekomen. 

Maar al die mensen hadden dus geen gordijn of gebruikten hem niet. Het ongemak van mijn blik kon blijkbaar de kosten van een gordijn niet dekken of de inzet hem te sluiten niet stimuleren. Of het wonen boven een winkelstraat is per definitie exhibitionisme. Dat zou betekenen dat de opmerking van de bekende, onderdeel was van een gewiekst plan om mijn aandacht te trekken. En dan ben ik dus niet de alien, maar de eregast als ik mijn blik ongemakkelijk omhoog beweeg.

Project 300 per dag - 25 - 2021

Ik neem een slokje uit het blikje dat ik net heb gekocht. De smaak is nog lekkerder dan ik had gehoopt. Het bier is fris, maar zwaar genoeg om direct een beetje naar mijn hoofd te stijgen. Ik heb zojuist 2,5 uur gewandeld van Haarlem naar Zandvoort in de volle zon en terwijl ik wacht op de trein die me weer van Zandvoort naar Haarlem brengt, drink ik een Leffe blond uit blik. 

Ik had eigenlijk gehoopt op een lekkere frisse IPA, een Uiltje of een Lowlander, maar dat hadden ze allemaal niet bij de Kiosk op het station van Zandvoort, en omdat ik geen normaal Heineken pils wilde drinken, moest ik dus een blikje Leffe kopen. En ondanks dat ik me er niet op ingesteld had, is iedere slok als de urine van een engel op mijn tong. En terwijl mijn voeten prikken en noodsignalen afgeven aan mijn brein, verdoof ik dat gevoel met goud en geel. Ik voel me zweverig, waardoor mijn prikkende voeten meer aanvoelen als slaapvoeten dan voeten die net meer dan 10 kilometer hebben gelopen.

De trein komt het station binnenrijden en zodra alle mensen zijn uitgestapt, stap ik in. En terwijl ik de laatste calorieën uit blik tot me neem, voel ik me ook een beetje schuldig. Ik heb net keihard mijn best gedaan calorieën te verbranden en nu maak ik dat met een paar slokken ongedaan. Maar fuck it, ik mag mezelf toch best belonen? 

Ik ben lekker aan het snoozen, waardoor ik bijna vergeet uit te stappen in Haarlem. Het bier heeft me door de treinreis geloodst, maar is inmiddels wel uitgewerkt. Mijn voeten prikken niet langer, ze kloppen. En fuck, ik moet nu natuurlijk wel gewoon nog naar huis lopen. Ik kijk echt uit naar het bier in mijn koelkast.  

Project 300 per dag - 24 - 2021

Er zijn dus mensen die bidden voor ze iets doen. Voor het eten, of voor het slapen, of voor het neuken. Even de handen vouwen, omhoog kijken en woorden prevelen. Ik weet niet precies hoe dat moet, maar ik hoor het mezelf nu ook doen. Ik sta bovenop een berg en moet van punt naar punt via een loopbrug. Ik wil eigenlijk terug naar beneden, maar de hele groep waarmee ik deze wandeltocht loop, is al aan de andere kant. Alleen de gids staat nog naast me. “Are you going?” Hij kijkt me vragend en licht geïrriteerd aan. Ik druk mijn handen nog harder tegen elkaar, kijk nog fanatieker omhoog en het prevelen is veranderd in schreeuwen: “so help me god!” 

Ik wist van tevoren dat er een loopbrug op onze route zou zitten. Maar in het echt is deze stalen constructie toch een heel stuk enger dan in het boekje. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik zet een stap vooruit, maar merk meteen dat mijn benen harder gaan trillen naarmate ik dichter bij de brug kom. “Oh god, het is ook nog een rooster,” gil ik wanhopig naar de gids die geen Nederlands spreekt en me vriendelijk in de rug duwt en in het Engels vraagt of ik een beetje wil doorlopen. Ik begrijp niet waarom ik vanmorgen nog dacht dat ik best een afstand van 200 meter zou kunnen afleggen op een brug met een rooster als vloer die 42 meter boven de grond hangt, maar ik kan dit dus niet. 

“There’s lunch at the other side,” verzucht de gids, “just walk straight ahead and we can eat.” Nee, vriend, als ik gewoon straight ahead walk, haal ik geen enkele lunch meer. Iedere blik richting de afgrond stuwt mijn hart verder mijn keel in. Ik krijg geen lucht, bibber en tril als een bezetene, terwijl de afgrond me roept: “kom maar Nick, val maar, ik wil jou, doe dan.” Mijn hart bonst en ik kijk nog eens, waardoor ik hem ineens op mijn tong heb en zeg: “fuck lunch and fuck you, I’m out.” 

Liever hoogtevrees dan er geweest, ik ga terug, doei!

Project 300 per dag - 23 - 2021

Ik ben vandaag 4 jaar, 1 maand en 11 dagen gestopt met roken. Ik heb de app ‘Quit Buddy’ nog steeds op mijn telefoon staan en was net even benieuwd, waardoor ik je dit feitje nu kan meegeven. Soms denk ik wel eens aan roken, of droom ik dat ik rook, maar de romantiek wint het eigenlijk nooit van de realiteit; ik wil namelijk niet meer roken.

De pakjes Camel die ik 4 jaar, 1 maand en 11 dagen geleden niet meer wilde aanraken, liggen nog steeds in mijn keukenla. Als een tastbaar bewijs van discipline. Ik stopte gewoon van de ene op de andere dag. Niet op 1 januari of na een avondje sigaretten stomen. Ik rookte om 11 uur een sigaret en om 12 uur zei ik tegen mezelf: “wat als ik deze nu eens niet opsteek?” Ik stopte de 12-uur-peuk terug in het pakje en heb nooit meer gerookt. 

Nooit meer de stress van het moeten roken, of het moeten kopen van pakjes nog voor sluitingstijd, waardoor je door de stromende regen als een junk je fix gaat halen. Nooit meer stinken, nooit meer triest voor een restaurant staan, terwijl je hele familie gezellig binnen zit te tafelen. 

Maar wat vond ik het lekker. Camel, Camel Medium, Camel Full Flavor, Marlboro normaal, Pall Mall rood, Peter Stuyvesant, Chesterfield, Javaanse jongens driekwart, Jakobs driekwart en Gauloises blauw waren op een bepaald moment in mijn leven de invulling van mijn verslaving. Ik had fases per merk. De shag in het lijstje, Jakobs en Javaanse Jongens, kocht ik altijd in combinatie met oranje rizzla die ik tijdens het kopen steevast rooie rizzla noemde, omdat het lekkerder bekte. Shag roken was wel echt stug roken en deed ik alleen als ik financieel niet helemaal uitkwam. 

'Je kunt ook stoppen', zei mijn moeder altijd, maar ik hield van roken. De smaak, de geur, de rust en het genot. Het inhaleren van rook, dat langs je keel laten schuren, terwijl je het resoluut naar je longen dirigeert en vervolgens het weer uitblazen, soms in rondjes, soms gewoon. Heerlijk vond ik het, maar ook heel raar om er nu zo naar te kijken, omdat helemaal niets in mijn lijf nu verlangt naar een sigaret. Alsof ik toen een ander mens was. En dat was ik eigenlijk ook, dus welkom in het jaar 4 N.R. (Na Roken).

Project 300 per dag - 22 - 2021

In 1997 mocht ik voor het eerst zonder mijn ouders op vakantie. Ik was toen 15. Niet te ver weg natuurlijk, maar wel echt alleen. We gingen op de fiets naar camping Bakkum. Tijdens de laatste lessen van het schooljaar maakten mijn vrienden en ik diverse checklists om er zeker van te zijn dat we alle benodigdheden zouden hebben voor een topvakantie. Uiteindelijk kwam iedere checklist neer op: tentjes, slaapzakken, bier, cd’s en een ghettoblaster. 

Vlak voor de vakantie kochten we nog 2 nieuwe cd’s: Wu-Tang Forever van Wu-Tang Clan en Bow Down van Westside Connection. Gedurende de vakantie luisterden we 2 cd’s: Wu-Tang Forever en Bow Down. 

Ik zie ons nog zitten voor onze slecht opgezette tentjes op kratjes Amstel bier met de ghettoblaster tussen ons in, terwijl we onze ringvingers achter onze middelvingers plaatsten en W’s in de lucht gooiden. Westsiiiiide! Later kwam ik erachter dat je eigenlijk je middelvinger achter je ringvinger moet schuiven voor een officiële W, maar dat is toch moeilijker dan je denkt.

Muziek blijft je altijd net even beter bij als er een herinnering aan gekoppeld is en als ik Bow Down nu luister, denk ik altijd even terug aan die eerste ouderloze vakantie, toen ik na 4 biertjes aangeschoten zat mee te rappen met Ice Cube: “Sen Dog you can't rap from the guts, And B-Real sounding like he got baby nuts!” Dat ik ook fan was van B-Real & Sen Dog maakte me niets uit.

Westside Connection was opgericht door de legendarische rapper Ice Cube en bestond naast hem uit Mack 10 & WC. Bow Down was het eerste album van de groep dat aan het eind van 1996 verscheen. Het volgde qua sound het recept van Dr. Dre’s Chronic, maar met een update naar 1996 en een upgrade naar Ice Cube’s agressieve manier van rappen. Hierdoor waren de beats net even harder, de bassen lager en de kicks dieper. 

En iedere kick brengt me anno 2021 als een reis in een tijdmachine terug naar het jaar 1997 op de locatie Bakkum. Wat we daar precies gedaan hebben, weet ik niet eens meer, maar het gevoel van vrijheid was enorm. En juist dat gevoel geeft Hip-Hop mij ook nog steeds. 

Project 300 per dag - 21 - 2021

Ik voel me niet lekker vandaag. Ik heb slecht geslapen, een beetje keelpijn en een soort algeheel gevoel van lamlendigheid. Het is niet zo erg dat je niet kan werken, maar wel weer erg genoeg dat het werken vervolgens niet vlekkeloos gaat.

In zulke gevallen denk ik altijd terug aan vroeger. Als ik ziek was, kreeg ik een beschuitje met suiker en een kopje thee. En dan mocht ik videobanden kijken, terwijl ik op de bank lag met mijn kussen en mijn dekbed. Als ik daar lag, werd er de hele tijd voor me gezorgd, met fruit, beschuitjes en thee. Stiekem was het best leuk om ziek te zijn, mits het 1 dagje duurde dan natuurlijk.

Michael Jackson’s Moonwalker ging voor de 140ste keer de videorecorder in. Daarna keek ik de officiële Oranje op het EK ‘88 videoband. En ik wilde altijd ‘Als je begrijpt wat ik bedoel’ kijken, de film over Ollie B. Bommel en Zwelgje. Zo’n film die leuk begon, maar altijd eindigde met tranen over mijn wangen als Ollie in de bergen liep en schreeuwde “Zweeeelggjjeeeee!”

Maar Zwelgje hoorde bij het ziek zijn. En die tranen werkten misschien ook wel reinigend, of op zijn minst een beetje helend. Alle ellende liep dan naar buiten. Misschien moet ik nu ook wel even een potje gaan janken om me weer beter te voelen. Zou Zwelgje op Netflix staan? 

Project 300 per dag - 20 - 2021

De kick van verzamelen is niet het hebben van de verzameling, maar het uitbreiden van de verzameling. Veel verzamelaars kunnen ook redelijk makkelijk afstand doen van hun verzameling, omdat het hebben nooit de focus is geweest. Het is het speuren, zoeken, vinden, onderhandelen en dan de beloning in de vorm van de eerste keer kunnen vasthouden dat de serotonine aanmaakt. De tweede keer boeit eigenlijk al niet meer.

Als tiener heb ik een tijdje bierviltjes verzameld. Ik nam ze mee van terrassen, uit kroegen en uit restaurants. Ik deelde mijn verzameling op in viltjes van bier dat ik wel en niet had gedronken. De eerste groep interesseerde me het meest, omdat ik daar gevoel bij had. Toen mijn verzameling nog klein was, legde ik de bierviltjes regelmatig op volgorde van mooi naar minder mooi, maar hier speelde altijd de smaak van het bier in mee. Het Oranjeboom viltje legde ik steevast onderaan, Brand daar net boven. Het viltje van Delirium bier met het roze olifantje legde ik altijd bovenop. Niet omdat het zo lekker was, maar omdat mijn favoriete uitgaansgelegenheid in Haarlem zo heette. 

Toen het bekend werd dat ik bierviltjes verzamelde, begonnen goedbedoelende familieleden en kennissen deze ook voor me mee te nemen. Ik kreeg bierviltjes uit alle delen van de wereld. Lief natuurlijk dat ze aan me dachten als ze op vakantie waren in Spanje, Italië of zelfs Thailand, maar het hoefde van mij niet. Ik kreeg viltjes van bieren die ik nog nooit had geproefd en waar ik zelfs nog nooit van had gehoord. Ik was ze altijd dankbaar als ik nieuwe viltjes kreeg, maar eigenlijk vond ik die nieuwe aanwinsten allemaal stom en gooide ze daarom in een tas, gescheiden van mijn normale verzameling. Ik wilde zelf verzamelen, mijn eigen herinneringen maken en niet die van anderen bewaren.  

En toen ik me realiseerde dat het verzamelen niet draaide om de verzameling, maar om de herinneringen die erbij hoorden, stopte ik ermee. Van de ene op de andere dag. Ik heb de hele verzameling aan een vriend gegeven en heb nooit meer een viltje meegenomen. 

Ik heb geen bierviltjes nodig om terug te denken aan die ene warme zomerdag dat ik samen met mijn beste vriend dronken werd van witbiertjes op het Leidseplein of aan die ene koningsdag toen ik samen met mijn vriendin blikjes Lowlander White Ale heb gedronken in het gras van het Kenaupark. Herinneringen hoeven niet tastbaar. Gewoon ogen dicht en opnieuw beleven. 

Project 300 per dag - 19 - 2021

Kapitalisme is een systeem dat uitgaat van geld investeren om winst te maken. Overtuigd kapitalisten denken dat bedrijven zich alleen in Nederland willen vestigen als dit financieel interessant genoeg is en rekenen erop dat de overheid dit regelt. Overtuigd kapitalisten denken dat bedrijven alleen mensen in dienst nemen als ze genoeg winst maken. De overheid verkoopt ons daarom iedere keer weer hetzelfde verhaal: belastingvoordeel is gunstig voor het vestigingsklimaat en daardoor voor de werkgelegenheid. In werkelijkheid steken topmannen het belastingvoordeel in hun zak en wordt het bloed, zweet en tranen van magazijnmedewerkers afgedaan met het minimumloon. 

Maar wat als we nou eens een systeem zouden hebben dat uitgaat van werken om te leven in plaats van leven om te werken? Het is goed om te beseffen dat bedrijven niet zonder werknemers kunnen. Ik zie bijvoorbeeld de CEO van Air France-KLM niet zelf een Boeing vliegen. Of de CEO van de koninklijke BAM Groep zelf een muurtje metselen. Dus wat als bedrijven vooral zouden bestaan om de dienst of het product te leveren dat ze maken en tegelijkertijd een goed leven voor hun medewerkers en de samenleving te creëren? Klinkt dat gek? Dan ben je waarschijnlijk een overtuigd kapitalist. 

Het kapitalisme is zelden lelijker dan in het televisieprogramma ‘Undercover Boss’. Een CEO gaat undercover werken in zijn eigen bedrijf, komt erachter dat hij dat helemaal niet kan en hoort ondertussen het ene na het andere schrijnende verhaal aan van zijn collega’s. Aan het eind van de aflevering, onthult hij wie hij is en betaalt hij studies, auto’s en schulden van diezelfde collega’s. Ik denk dan: wat als hij ze nu vanaf het begin gewoon beter had betaald voor het werk dat hij zelf niet kan?

Laten we kapitalisme eens langzaam de deur wijzen en levenisme welkom heten. Een systeem dat niet kapitaal, maar de commune centraal zet. Oh, wacht.

 

Project 300 per dag - 18 - 2021

Online shoppen is een prachtig fenomeen. Je typt iets dat je wilt hebben, bijvoorbeeld ‘Metallica shirt’, en binnen een seconde heb je de keuze uit enorm veel shirts met diverse Metallica logo’s en prints. En zo is alles natuurlijk online te vinden, die ene bootleg van een Deftones show op Dynamo ‘98 op een Russische website, die cassette van een Space Marines demo uit 1994 op discogs of een shirt van Counterparts op impericon. Alles binnen handbereik. Heel fijn natuurlijk, maar soms mis ik wel eens de charme van de jacht. 

Met 3 vrienden pakte ik einde jaren ‘90 regelmatig de trein naar Amsterdam voor een dagje jagen. In Amsterdam waren de platenwinkels voor onze muziekgenres beter, had je kledingwinkels vol met merchandise en een meer dan ruime keuze in streetwear. Ons Amsterdam was een looproute van platenzaak Boudisque op de Nieuwendijk, via het Waterlooplein naar platenzaak Concerto aan de Utrechtsestraat.

Het doel van de jacht was altijd om met tenminste 1 obscure parel weer thuis te komen. Daarvoor struinde ik door alle bakken, en probeerde ik in iedere winkel een stapeltje van zo’n 5 cd’s te maken die ik selecteerde op basis van de hoes of de bandnaam, omdat ik die herkende uit een bedanklijstje van een album dat ik al had. Die 5 cd’s gaf ik dan aan de medewerker van de zaak met de vraag: “kan ik deze even luisteren?” 

Nu is het vaak zo dat Spotify je muziek aanraadt; als je dit leuk vindt, vind je dit vast ook leuk. In de tijd van onze trips naar de hoofdstad vaarden we op het advies van de platenzaak of werden we geattendeerd op platen omdat ze in de winkel werden afgespeeld. Ik had de EP ‘Strength Through Unity: The Spirit Remains’ van 25 Ta Life in 1998 nooit ontdekt als deze me niet compleet omver had geblazen toen ik de Boudisque inliep. 

We liepen naar Boudisque voor de metalplaten, Britain voor de broeken, Footlocker voor de sneakers, Fame voor de uitgebreide Hip-Hop afdeling en naar Concerto voor de tweedehands parels. Op het Waterlooplein struinden we wat rond, vonden we wat bandshirts en trokken we steevast een paar blikjes bier open. Het was een heel ritueel, deze jacht. 

Als we in de Utrechtsestraat uit de laatste winkel stapten, stonden we daar met zo’n 4 of 5 tassen de man, een blik bier en de wetenschap dat we nog een halfuur terug naar het station moesten lopen. Het maakte ons niet uit, de jacht was geslaagd. In de trein lieten we onze gevangen prooien trots aan elkaar zien, al wisten we allang wat iedereen had gekocht. Het was gewoon om stoer te doen in een volle treincoupé; kijk ons eens met obscure parels zitten die jullie helemaal niet kennen! 

Project 300 per dag - 17 - 2021

In mijn zoektocht naar een onderwerp voor het verhaal van vandaag, kom ik toch uit bij Trade Wind, omdat ik het nieuwe album van deze band toch alweer 6 keer heb beluisterd vadaag. Het album heet 'The Day We Got What We Deserved' en is ook echt vandaag uitgekomen. En het laat me dus niet los. Invloeden van onder meer DJ Shadow en Radiohead geven een duidelijke richting aan deze plaat en geven direct aan wat voor muziek dit is; sfeervol, dromerig, laidback en emotioneel. 

De sound van Trade Wind wordt voor een groot deel bepaald door zanger Jesse Barnett die even bezwerend als hypnotiserend zingt. Zijn anti-kapitalistische boodschap is verpakt in slimme lyrics die ook ruimte bieden voor een eigen interpretatie. En dat is volgens mij de kracht van goede songwriters. Dat is waarom ik van een Thom Yorke, een Chino Moreno of een Ben Howard houd. En dus van een Jesse Barnett. 

Oh, I’d love to, Watch you, Roll you, Name you, Control you, Die! Die! Die! - Jesse Barnett

And either way you turn, I'll be there, Open up your skull, I'll be there, Climbing up the walls - Thom Yorke. 

Met zo weinig woorden, zoveel zeggen, dat is pure kunst, van 2 dichters die ook zingen. 

En ondanks de gelijkenissen tussen Trade Wind en Radiohead, zijn ze niet hetzelfde. Radiohead zou de de vader kunnen zijn, van een zoon die inmiddels stevig op eigen benen staat. Het komt overigens niet vaak voor dat een kind wordt geboren op dezelfde dag als 1 van de ouders, maar op de dag dat 'The Day We Got What We Deserved' het levenslicht ziet, vieren we ook de verjaardag van 'Ok Computer' dat vandaag 24 jaar oud is geworden. 

Iets met een cirkel. 

Project 300 per dag - 16 - 2021

Als ik bij mijn vriendin ben wakker geworden in Velserbroek en de buienradar me droogte belooft, ga ik altijd met de fiets naar mijn werk in Haarlem. Het is een makkelijke manier om wat extra beweging te regelen en het geeft een veel lekkerder gevoel dan nog slaperig uit je auto stappen. Of zoals hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder op de website van de Hersenstichting zegt: Voldoende beweging verhoogt namelijk de weerstand, productiviteit en creativiteit, vermindert stress en zorgt voor een betere stemming. Ik kan bevestigen dat dit klopt. Als ik heb gefietst, ben ik veel scherper dan wanneer ik met de auto ben gegaan 

Zodra ik met mijn stalen ros de Velserbroekse straten verlaat en Haarlem binnenrijd, kom ik op een parcours terecht waarvan Mathieu van der Poel nog zou zeggen: “kan het iets minder?” Bulten, kuilen, omhoog stekende tegels en nog meer bulten; het fietspad van de Haarlemse rijksstraatweg is het best te vergelijken met een BMX baan. En dat allemaal omdat er bomen zijn geplant die met hun wortels het asfalt omhoog duwen. 

Wanneer je er de weg niet kent (lees: precies weet waar je moet slalommen om bepaalde bulten te vermijden), klap je om de haverklap op zo’n bult, waarbij je in het minst erge geval je voorvork breekt en in het ergste geval van je fiets wordt gelanceerd en headfirst op de rijksstraatweg afstevent. Ik ben al een keer of 7 hard van mijn fiets gevallen. Nou, ok, 6 van de 7 keer om 4 uur ‘s nachts met iets teveel bier in mijn lijf, maar toch zeker 1 keer overdag en nuchter, omdat ik door een bult gelanceerd werd, terwijl ik een fietser probeerde in te halen. 

Er is al jaren een oplossing voor de wortels van bomen naast fietspaden. Iets met bomengranulaat die ervoor zorgt dat bomen geen dikke, maar dunne wortels krijgen en daardoor niet de kracht krijgen asfalt omhoog te duwen, terwijl ze wel voldoende voedingsstoffen binnenkrijgen. Al jaren lees ik in verkiezingsprogramma’s voor de gemeenteraadsverkiezingen dat het fietspad van de rijksstraatweg hersteld gaat worden. En toch fiets ik al jaren iedere ochtend met gevaar voor eigen leven over die straat. 

Ik hoop dat Erik Scherder een beetje trots op me is dat ik dat over heb voor beweging. 

Project 300 per dag - 15 - 2021

Ik ben niet zo’n gamer. Ik speelde als kind wel eens Tetris op de gameboy of Mario Kart op de Nintendo van mijn broertje, maar ik verloor meestal. En ik had ook grote moeite met het uitspelen van spellen als ik in mijn eentje speelde. Meestal ontbrak het me aan geduld om een level of een combinatie van handelingen uit te zoeken, waardoor ik niet verder kwam en het er maar bij liet zitten. Ik vond vechtspellen als Mortal Kombat en later ook Tekken wel tof, omdat ik in een boekje een aantal combinaties voor de controller had gevonden die ik goed kon uitvoeren, waardoor ik wel competitief was, maar ook bij deze games had ik het na een uurtje meestal wel gezien.   

Ik kan me ook echt niet voorstellen dat je een hele avond gaat gamen. Maar gamers op hun beurt kunnen zich natuurlijk niet voorstellen dat iemand dat niet kan. Ik kreeg wel eens de vraag: “Wat doe jij dan ‘s avonds?” Ik antwoordde: “Muziek luisteren.” De reactie die ik van de gamer kreeg: “En verder?” Hoe bedoel je ‘en verder’? Er is geen ‘en verder’. Muziek luisteren en dan een punt. Gamers hebben soms ook muziek aan als ze een spel spelen, maar dat is wat mij betreft niet het ‘muziek luisteren’ dat ik bedoel.  

‘Muziek luisteren’ is zitten op de bank met een koptelefoon op mijn hoofd en dan luisteren. En voelen. Het ritme ramt door mijn lijf, de gitaarsolo bezorgt kippenvel op mijn armen, de zang snijdt door mijn ziel en de teksten masseren mijn hersenen. Ik knik mijn hoofd op en neer en de muziek neemt me over. En als het album van de betreffende artiest klaar is, verwerk ik het gevoel dat het me gaf en kies ik een volgende plaat, of dezelfde natuurlijk.  

Goede platen nemen me mee naar de wereld van de artiest die dan even mijn wereld is. Daar rondlopen kan ik niet met een controller in mijn handen en mijn ogen gericht op een scherm. Daar rondlopen, zittend op de bank met een koptelefoon op, is uitdaging genoeg. 

Project 300 per dag - 14 - 2021

Volgens mijn vriendin ben ik een minimalist. Ik denk dat ze daar ook wel gelijk in heeft. En dan niet zo’n minimalist die het liefste zonder huis leeft, maar wel een die zijn huis liever leeg dan vol heeft. Geen bloemen en planten, geen kaarsjes op tafel en geen rondslingerende prullaria; ik wil mijn huis netjes.

Dat werkt ongeveer zo: ik krijg een kaartje, laten we zeggen een geboortekaartje, dat leg ik eerst op tafel om er nog een dag of 3 naar te kijken, dan verplaats ik het naar een la en verdwijnt het kaartje uit het zicht en een paar weken later gaat het kaartje richting de prullenbak. De herinnering aan het kaartje zit in mijn hoofd, het gevoel van het kaartje in mijn hart en het fysieke bewijs mag weg. 

En zo werkt dat met alles. Belastingaangifte gedaan? Enveloppen en aangiftebrief weg. Ook boetes, acceptgiro’s en andere rekeningen betaal ik meteen, zodat alles direct weer de prullenbak in kan. Gebruik ik iets niet, dan kan het weg. Tijdschrift uitgelezen? Weg. Krant uit? Weg. Dat is inderdaad wel eens vervelend als je wil schilderen en dan geen ondergrondje kan maken, maar als dat alles is.

En ik vind mezelf soms ook nog wel eens te laf. Als ik kaarsjes krijg met kekke kaarshouders, wil ik ze best nog wel eens een tijdje op mijn tafel zetten. Omdat ik niet ondankbaar wil zijn. En dan staat het daar zomaar ineens een maand of drie. Ook zet ik boeken die ik nooit ga lezen, wel in mijn kast. En heb ik schoenen in mijn gang staan, die ik nooit meer aantrek. Het mag echt nog wel wat rigoureuzer. Dus dat neem ik mezelf bij deze dan ook weer voor. 

Bij mijn vriendin is alles anders. Daar woont een kind. Hier is helemaal geen plek voor minimalisme. Mijn stiefdochter is dol op prullaria en alles dat ze vindt kan gebruikt worden in een rollenspel of in het verhaal dat ze maakt in haar poppenhuis. Kleine schelpjes hebben een hele betekenis, een slingerend ijzerdraadje was net nog een lolly. Iedere dag schakel ik mijn innerlijke minimalist uit en geloof me, dat is heel moeilijk. Dus heel af en toe gooi ik iets weg, een stokje dat net dienst deed als staf, of een knipsel. Als niemand het mist, heb ik een geluksmomentje.

Project 300 per dag - 13 - 2021

Ik weet dat ik moet sporten, maar ik heb niet zo’n zin. Ik weet ook dat als ik eenmaal bezig ben, die zin wel komt. En ik weet ook dat ik me na de sessie blij en trots voel. Toch heb ik nog heel even geen zin.

Ik vertoon uitstelgedrag. Ik zit onderuitgezakt op de bank te lezen over de enorme waardedaling van de grootste cryptomunten, zoals Bitcoin. Oorzaak? Elon Musk. Deze gekke miljardair die auto’s maakt en de ruimte in wil, kan met enkele tweets de koers van de Bitcoin veranderen. Eerst was hij enthousiast en steeg de koers, nu is hij sceptisch en is in 7 dagen tijd 205 miljard euro verdampt. 

Bizar dat 1 man zoveel macht heeft. Er zijn mensen die al hun spaarcenten in Bitcoin steken en Musk vindt het leuk om daar vervolgens gewoon een beetje mee te spelen door via Twitter raadselachtige statements te maken. Over spelen gesproken, ik moet sporten. Ja, ik ga.

Oh wacht, ik moet nog heel even iets uitzoeken over Elon Musk, want dat is echt even belangrijk nu. Ik lees dat hij sceptisch is over cryptovaluta, omdat het niet goed is voor het milieu. Ik denk dat zijn raket ook niet echt goed is voor het milieu. Ik google ‘SpaceX’ en ‘milieu’. Op de website van Business Insider lees ik dat er veel koolstofdioxide vrijkomt bij een lancering en dat de drie Falcon 9 stuwraketten, die nodig zijn voor een lancering, ongeveer 440 ton kerosine verbruiken. Daar kun je 440 keer van Amsterdam naar New York mee vliegen. Goed is het allemaal niet, dus wie is Elon Musk dan om anderen te veroordelen?

En nu ga ik echt sporten. Trainer Daniel van Team Body Project kondigt aan dat er veel boksen in de workout zal zitten. Fijn, want die Elon Musk irritatie moet eruit. Bam, bam, bam. 

Project 300 per dag - 12 - 2021

Vrijdagavond plaatste Mark Rutte een tweet met het @minpres account waarin hij de kant van Israël koos in het Israël/Palestina conflict. De woorden die hij gebruikte, waren veel te eenzijdig, niet onbevooroordeeld en als vanouds pro-Israëlisch. 

Dit schreef hij:
Ik ben zeer bezorgd over het aanhoudende geweld in Israël en Gaza. Het is onacceptabel dat Hamas willekeurig raketten op de burgerbevolking afvuurt. Nederland steunt het recht van Israël op zelfverdediging, binnen de grenzen van het internationaal recht en proportionaliteit.

Ik zag al best wat reacties voorbij komen van vrienden, bekenden en onbekenden op deze tweet die de spijker op zijn kop slaan. Ik wilde het laten, me sterken in de gedachte dat Rutte hiermee zijn eigen graf zou graven en doorgaan met leven. Maar het lukt me niet hier zomaar overheen te stappen, ik word iedere keer zo boos als ik het zie. 

Geweld is natuurlijk onwenselijk. Of Palestijnen nu een steen gooien of Israëliërs een bom, het is allebei verkeerd. Maar als je naar dit conflict kijkt en dan alleen de raketten vanuit Gaza benoemt, die door het enorm sterke afweergeschut van Israël niet eens doel treffen, terwijl je de precisiebombardementen van Israël niet benoemt, laat je wel heel duidelijk zien hoe je ergens naar kijkt. 

Op nos.nl lees ik vandaag dit: Sinds de aanvallen begin deze week begonnen zijn zeker 174 Palestijnen in de Gazastrook om het leven gekomen. Aan Israëlische kant vielen bij luchtaanvallen door Hamas tien doden. 174 - 10. En dan enkel het geweld veroordelen van de partij die verantwoordelijk is voor 10. Bizar. 

En het erge is dat je allang weet dat Rutte er zo naar kijkt. Nederland is al jaren een supporter van Israël, met de VVD en het CDA voorop. Gevoed door schuldgevoel, economische belangen en een Amerikaanse pik die stevig in de mond van de Nederlandse regering zit. Pas als de Verenigde Staten een pro-Palestijns standpunt innemen, durft Nederland het ook. 

Dit is rechts beleid in optima forma. Altijd de kant kiezen van de onderdrukkers. De parallellen met de toeslagenaffaire zijn snel getrokken, of met ieder ander dossier dat burgers en bedrijven tegenover elkaar plaatst. Zo wil de Europese Commissie dat PCR-coronatests gratis moeten worden in heel Europa, maar is Nederland hier tegen, omdat de regering bang is dat bedrijven hier de dupe van worden. Echt, ik verzin dit niet. 

Ik ben klaar met Mark Rutte. Ik ben klaar met het rechtse beleid dat altijd eerst denkt in het belang van hooggeplaatste vrienden bij Shell, ING, Unilever en de Amerikaanse overheid, voordat het denkt aan het vertegenwoordigen van burgers en onderdrukte Palestijnen. 

Israël moet gestopt en veroordeeld worden. Mark Rutte mag niet opnieuw premier worden. En alsjeblieft, Nederlanders, stop eens met stemmen op charme en kijk naar de inhoudelijke standpunten. Rutte vertegenwoordigt jou niet. Echt niet.  

Project 300 per dag - 11 - 2021

Ik heb zojuist de film ‘Penoza: The Final Chapter’ gekeken. Ik wilde hem in 2019 eigenlijk al zien, maar het kwam er niet van en daarna ben ik het vergeten. Vanmorgen scrolde ik wat door het menu van Netflix en zag ik hem staan, klikte hem aan en ging ervoor zitten. Een kleine 2 uur later had ik spijt van dat besluit. 

De serie Penoza was vijf seizoenen lang behoorlijk briljant. Met een interessant verhaal, goede karakterontwikkeling, rauwe beelden, veel onderhuidse spanning en goed acteerwerk wist deze serie me te boeien. Een echt Nederlands product, puur in zijn rauwheid, goed geschreven en ondanks al het geweld ook redelijk geloofwaardig. 

Het einde van de serie was best een heftige ervaring. Spoiler-alert. De zwarte weduwe valt van een schip in het water met 2 kogels in haar lijf en komt niet meer boven. En ergens denk je dan meteen: ‘geen lijk gevonden, zou ze nog leven?’ En juist dat is het fijne van zo’n einde; je kunt er nog even over nadenken, erover fantaseren en geeft er je eigen invulling aan, voor je het een plek geeft.

En dan ineens is er die film. Nou, ze leefde nog hoor. De film is na dit vastgestelde gegeven een aaneenschakeling van overdreven actie, ongeloofwaardige gebeurtenissen en bizarre verhaallijnen. Alsof Terminator de opvolger is van The Sopranos. Alsof Rambo de opvolger is van Breaking Bad. De subtiliteit van de serie is overboord, de geloofwaardigheid totaal verdwenen en het enige dat nog overblijft is het acteerwerk van Monic Hendrickx, dat goed is, maar de film niet redt. 

En dan kom ik bij de hamvraag: waarom kan iets niet gewoon zijn? Waarom moet alles altijd uitgemolken worden? 

Deze film is het equivalent van het als muzikant uitbrengen van een ‘anniversary edition’ van een bestaand album met 1 of 2 bonustracks. Als trouwe fan koop je zo’n nieuwe versie, waardoor je het album twee keer in je bezit hebt. Het ene album zoals het bedoeld is en het andere album met extra’s die het vaak helemaal niet halen bij het originele materiaal en daarom natuurlijk destijds ook op de plank zijn blijven liggen. Wat moet je ermee?

Alsof Rembrandt 20 jaar na de Nachtwacht nog een stukje doek vastlijmt aan de Nachtwacht. Zo, hier nog een afbeelding van een vrouw die er eigenlijk niet bij hoort, maar wel in dezelfde periode door mij geschilderd is, veel plezier ermee. 

Kan ik even vangen?

----

Het stukje was klaar, maar je krijgt nog een alinea. Nee grapje, ik krijg hier helemaal niet voor betaald, dus ik hoef helemaal geen extra stukje te schrijven dat totaal overbodig is en afdoet aan de kracht van wat ik wilde zeggen. Nou, dan stop ik nu maar. Doei. 

Project 300 per dag - 10 - 2021

Sektes hebben me altijd gefascineerd. Ik kan nog steeds niet bevatten dat een man als Jim Jones het voor elkaar kreeg al zijn volgelingen een cocktail van limonade en cyanide te laten drinken en dat hij zo 909 mensen tegelijk zelfmoord liet plegen. Dus als er een documentaire te zien is over Jim Jones of zijn beweging de Peoples Temple, dan ga ik er altijd even voor zitten. 

Een uurtje geleden liep ik tijdens mijn avondwandeling langs het Kenaupark. Een groep van zo’n 20 jongeren stond op het grasveld van het park te hangen, te kloten en vooral veel teveel lawaai te maken. Op het balkon van een van de aangrenzende woningen stond een man in zijn badjas naar de groep te schreeuwen. De man leek als twee druppels water op Jim Jones. Datzelfde zwarte, sluike haar, een gelijkende grote bril en exact dezelfde vierkante vorm van het hoofd. En iedere keer als hij iets schreeuwde, begon de hele groep te juichen. 

De woningen naast het Kenaupark zijn niet bepaald het type rijtjeshuis en het balkon waarop de man stond, had best best gebruikt kunnen worden voor een zwaai scène van Willem en Maxima na Prinsjesdag. Het tafereel deed daardoor ook meteen nogal sektarisch aan. Alsof de incarnatie van de grote leider Jim Jones zijn volgelingen toesprak en de groep hem adoreerde met gejuich en gefeest. 

Toen ik mijn koptelefoon nieuwsgierig van mijn hoofd haalde en ik de daadwerkelijke woorden hoorde, viel het me wel wat tegen. 

De man op het balkon riep: “Zijn jullie nu helemaal besodemieterd?”
De groep als ware het voetbalsupporters: “Hey! Hey! Hey!”
Balkonman: “Je mag hier geen herrie maken!”
Groep: “Ho! Ho! Ho!”
Balkonman: “Als jullie zo doorgaan, dan ga ik handhaving bellen!”
Groep: “Hey! Hey! Hey!”
En daar werd nog een enkele “flikker” en “rot op hoerenloper” aan toegevoegd.

Het tafereel was toch fascinerender toen ik mijn koptelefoon nog op had. 

Project 300 per dag - 9 - 2021

Voor de track “Heksenjacht” van mijn EP Cirkels schreef ik in 2019 dit pre-refrein: Waar ben je bang voor? Wat is het dat je raakt? / Als Zwarte Piet wordt afgeschaft en wit wordt gemaakt? / Als hemelvaart vervalt, het suikerfeest wordt aangewezen? / Wat gebeurt er met je leven, onvolmaakt? 

Ik bedoelde te zeggen; schaf Hemelvaart af en geef de moslims een eigen vrije dag, dat zou wel eerlijk zijn. Ik had toch het idee dat meer mensen in Nederland actief het Suikerfeest vieren dan dat er actief Hemelvaart gevierd werd. Twee jaar later valt Hemelvaart bizar genoeg op dezelfde dag als het Suikerfeest. Iedereen blij, zou je zeggen. 

Maar niet iedereen is blij. Ik denk dat de Palestijnen in Israël een heel andere definitie van Hemelvaart hebben. Het is in ieder geval geen feest om uit je huis gezet te worden door Joodse kolonialisten die meer en meer ruimte claimen in een land waar ze zichzelf hebben uitgenodigd. 

En na al die jaren van conflict is het nog steeds stenen tegen wapens, onderdrukten versus onderdrukkers. Het Israëlische leger gooide een bom op een flatgebouw in Gaza. Een bewoond flatgebouw. Vergelding kwam in de vorm van raketten uit Gaza. Het probleem is complex, dat realiseer ik me. Maar waarom wil Israël telkens meer? Waarom moet er precies op de plek van de Al-Aqsamoskee een Joodse synagoge gebouwd worden? 

En waarom zijn Oeigoeren in China de klos? Waarom vermoordt de Colombiaanse politie de burgers die ze zouden moeten beschermen? Waarom spelen Saudi-Arabië en Iran een spel met elkaar over de hoofden van Jemenieten?

Ondertussen is het hier gewoon een feestdag en spelen de kinderen voor de deur met waterpistolen en waterballonnen. Ik zie zwarte kinderen, witte kinderen, Islamitische kinderen, Christelijke kinderen en niet gelovige kinderen. Af en toe wordt er gehuild. Ze willen allemaal op dezelfde schommel, maar creëren helemaal zelf een ruilsysteem. Samen spelen, samen delen.  

Ik wil de leiders van Israël, Palestina, China, Iran, Saudi-Arabië, Colombia en Jemen graag allemaal uitnodigen hiernaar te kijken. Naar dit pleintje. De schommel is de Tempelberg. Zo kan het ook. 

Project 300 per dag - 8 - 2021

De deurbel maakte een raar geluid. Frank had een tring verwacht, maar kreeg een tralidadi. De deur ging open, maar na een draai van 45 graden stopte deze met bewegen en verscheen het hoofd van een vrouw met opvallend wit haar, zwevend tussen de deurpost en de deur. Haar lichaam verstopt achter het massieve houten gevaarte en haar hand vastgeklemd aan de zijkant, klaar om hem weer te sluiten. “Komt u voor de spiegel?” Frank knikte bevestigend en voordat hij iets kon zeggen, opende ze de deur volledig en zei ze: “u moet hem zelf even pakken, want hij hangt nog in de tuin.”

Frank kende de vrouw met het witte haar als ‘Jansen’, haar marktplaatsnaam. Ze liep voor hem uit naar de tuin, gekleed in roze badjas en op glimmende zwarte naaldhakken. Frank vroeg zich gelijk af waar deze combinatie vandaan kwam en wat er onder de badjas schuil ging. Op het moment dat ze de deur naar de tuin openhield, probeerde hij er een glimp van op te vangen, maar de badjas bood geen inkijk en was tot de nek dicht. 

Jansen wees naar de spiegel. “Daar hangt hij, het is een mooie spiegel hoor, hij is op maat gemaakt destijds, dus behoorlijk duur.” Frank liep er zwijgend heen en zonder zichzelf te bekijken in de spiegel, probeerde hij hem van de muur te halen. “We hadden 50 euro afgesproken toch?” Frank onderbrak zijn poging en gaf haar een briefje van 50. Jansen knikte nu goedkeurend. “Zou u haast kunnen maken?” Jansen klonk geïrriteerd. Op dat moment schoot de spiegel van de haak en draaide deze 90 graden, de onderkant rustend op de buik van Frank. Zijn 2 handen aan beide zijkanten van de spiegel. 

Frank kreeg door de draaiing van de spiegel ineens zicht op de tweede verdieping van het huis van Jansen achter zich. Zijn blik viel door het raam recht op het kruis van een man die waarschijnlijk meneer Jansen was en niet kon bewegen omdat hij vastgebonden zat aan een ijzeren stellage door middel van 2 klemmen op zijn tepels en een touw om zijn nek. Er brandde een kaars boven zijn lul, waardoor er kaarsvet langzaam maar gestaag op zijn snikkel druppelde. 

Frank liet van schrik de spiegel op de grond vallen. Mevrouw Jansen schrok ook en liet het briefje van 50 op de grond vallen en rende naar binnen. “Oh nee, oh god,” riep ze uit. Frank draaide zich langzaam om en keek omhoog. Hij wilde niet kijken, maar deed het toch. Net toen de vastgebonden man besefte dat hij gespot was, trok mevrouw Jansen de gordijnen dicht. Einde show, einde deal. Frank raapte zijn 50 euro briefje op, schopte balend tegen de scherven op de grond en liep met een vreemde mix van hardop lachen, een beetje balen en plaatsvervangende schaamte naar buiten. 

Project 300 per dag - 7 - 2021

Ik eet elke dag blauwe bessen in mijn kwark als ontbijt. Omdat verse blauwe bessen een beetje te duur zijn, pak ik ze altijd uit de diepvries. En dan natuurlijk het liefste zo’n zak en niet een kartonnen pakje. Een zak van 750 gram kost €3,27. Dat is per kilo €4,36, terwijl een pakje van 250 gram nu €1,82 kost en je dan dus ineens een kiloprijs van €7,28 betaalt. Absurd verschil natuurlijk voor bessen die uit pak en uit zak identiek zijn en smaken. 

Wat me dan laatst best een beetje kwaad maakte, was dat in mijn plaatselijke Dekamarkt de zakken op waren. Ik kon wel een pakje kopen, maar de zakken waren spoorloos. Ik besloot dan maar naar de Vomar te lopen die iets verderop zit. En uiteraard; daar ook op. Met 2 pakjes en een hoop onvrede kwam ik weer naar buiten.

Een week later waren de zakken bij de Dekamarkt nog steeds op. Twee weken later ook. Ik begon me toch zorgen te maken, dus ik zei maar eens tegen de caissière: “Ik grijp telkens mis bij de diepvrieszakken blauwe bessen, misschien moeten jullie die weer even bij bestellen.” De caissière antwoordde: “Daar ga ik niet over, dus ja, jammer.” Het bloed klopte meteen tegen mijn slapen en ik kwam nu niet alleen zonder zakken, maar met woede naar buiten. 

Een dag later moest ik weer een boodschap doen en het schap was weer vertrouwd leeg. Ik besloot er een missie van te maken en zocht het hogerop door naar de servicebalie te lopen. De vrouw,  ik denk assistent supermarktmanager, liep naar het schap, bukte, beoordeelde, kwam terug en zei: “We verkopen helemaal geen zakken.” Ik interpreteerde verkeerd en zei: “Nee, dat snap ik, want uit een leeg vak kun je weinig verkopen.” Ze reageerde kribbig: “Nee, helemaal niet, het zit niet in ons assortiment.” Mijn missie was voorbij, ik had hier geen zin meer in. Ik wist zeker dat haar uitspraak niet klopte, maar het was zinloos om daarover te discussiëren.

Gisteren was het vak met de zakken weer gevuld. Ik had meteen zin om naar de medewerker van de servicebalie toe te lopen om aan haar te laten zien dat ze ongelijk had. Als een soort Ruud van Nistelrooij die vanwege het missen van een penalty eerst werd uitgelachen door een verdediger van voetbaldwerg Andorra, maar later in de wedstrijd wraak op die verdediger nam door, nadat hij wel scoorde, cynisch voor het gezicht van de verdediger te gaan juichen. 

Ik stak 2 handen in de lucht, juichte richting een voorbijganger en pakte 2 zakken. Zo was het ook wel goed.