Als ik ergens moest optreden, werden we meestal rond 18 uur verwacht voor de soundcheck. Afhankelijk van de locatie, betekende dit dus bijtijds vertrekken. Zo bijtijds dat we niet konden eten en daarom aten we meestal tussen soundcheck en de show. Dit werd eigenlijk altijd gefaciliteerd door het poppodium waar we speelden. Bij sommige poppodia hadden ze koks indienst die kookten voor de gehele staf en de aanwezige artiesten, bij andere podia gaven ze je wat geld zodat je in de buurt wat kon eten voor de show begon.
In het Patronaat in Haarlem serveerden ze vaak roti in de kleedkamer. In 013 in Tilburg konden we de keuken inlopen, waar we frietjes, groente, salade, en voor de liefhebber, wat vlees konden krijgen. En in Atlantis in Alkmaar zat een restaurant boven het podium, waardoor we daar à la carte konden eten.
In Paradiso in Amsterdam, toch een van de mooiste podia van Nederland, was niets. Er lag niet eens een flesje water klaar in de kleedkamer en we moesten ons contract bijna ter plekke uitprinten om ze aan de gemaakte afspraken met betrekking tot een maaltijd te houden. Uiteindelijk bleef er zo weinig tijd over dat er niets anders opzat dan snel te eten bij de Burger King op het Leidseplein.
Toen we goedgevuld weer bij Paradiso aankwamen, stond er een uitsmijter voor de deur van de artiesteningang. ‘Wat denken jullie te gaan doen?’ Het was een vraag, maar zo sprak hij het niet uit. ‘Wij moeten hier zo optreden,’ zei ik. ‘Ik ken jullie niet,’ reageerde hij droog. ‘Dat zeggen ze allemaal, de ingang is hier om de hoek, ga maar gewoon een kaartje kopen.’ Hij keek ons niet aan toen hij de woorden uitsprak. Het is raar om te merken wat zo’n mededeling met je doet. Enerzijds voel je begrip voor de uitsmijter, omdat hij zijn werk doet, maar anderzijds word je ook gewoon boos, omdat hij ook helemaal niet doorvraagt of binnen informeert of het klopt dat er nog artiesten verwacht worden.
Verbouwereerd bleven we staan tot ik in mijn zak de tourflyer vond. Gelukkig stond mijn hoofd erop afgebeeld. ‘Kijk, dit ben ik, en dit is de datum van vandaag, 24 januari Paradiso Amsterdam.’ ‘Niks mee te maken.’ Ondertussen had Casper de promoter al aan de lijn en zwaaide de deur aan de binnenkant open. ‘Ze mogen naar binnen, René, lekker gegeten jongens? Ik heb wat bier in de kleedkamer gelegd ook.’ René deed met tegenzin en vol ongeloof een stap opzij. Hij leek zich niet te kunnen voorstellen dat wij echt artiesten waren.
Toen we na de show weggingen, stond René nog op zijn post. ‘Vette show man,’ zei hij met een brede glimlach en een uitgestoken vuist die ik blijkbaar terug moest boksen. In 1 seconde flitsten er 3 rancuneuze opmerkingen door mijn hoofd, maar ik gaf zijn uitgestoken vuist een boks en zei: ‘Thanx man.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten