Ongeveer twee jaar geleden besloot ik na lang wikken en wegen het logo van Metallica op mijn kuit te laten tatoeëren. Ik zag ze in de Arena voor de tiende keer live spelen en besefte op dat moment hoeveel die band eigenlijk voor me betekent. Ik hakte daar in het publiek de knoop door; de kuit van mijn linkerbeen moet eraan geloven en zal mijn Metallikuit worden.
Toen ik 11 jaar oud was, kocht ik een cd-single van het nummer Sad But True. Bij die single zat een plaktattoo die je met een sponsje op je arm kon drukken. Volgens mij was het in de zomer van 1993 dat ik dit ook daadwerkelijk besloot te doen en het logo, bestaande uit het woord Metallica in de karakteristieke letters en de slang van de hoes van The Black Album, een week kon showen aan iedereen die het maar wilde zien.
Toen ik in de Arena besloot een Metallica tatoeage te nemen, wist ik al vrij snel dat het dan ook die afbeelding van de letters en de slang moest worden, die ik als 12-jarige al op mijn lijf had gezet. Destijds sleet het weg, nu moest het blijven. Ik had mijn wens met niemand besproken en maakte een afspraak. De sessie duurde een paar uur en was veel pijnlijker dan de sessies van mijn andere tatoeages, maar het was het waard. Toen het logo erop stond, liep ik zo trots als een kind met een plaktattoo de deur uit. Het was warm, dus ik droeg een korte broek en mijn kuit was dus zichtbaar voor iedereen die wel eens naar een kuit kijkt.
Als je een tatoeage hebt genomen, is er naast trots natuurlijk ook dat onvermijdelijke moment dat je het aan je ouders moet vertellen. Zelfs als je diep in de dertig bent, is dat nog steeds een ding. Ik liep met de in folie en Bepanthen gehulde tatoeage de Albert Heijn in en stond daar tussen de schappen een beetje rustig over na te denken. Bellen, foto sturen of erheen gaan, ik woog de opties af.
Precies op dat moment hoorde ik een wel heel vertrouwde stem zeggen: ‘Wat heb jij nou weer gedaan?’ Ik draaide me om en stond oog-in-oog met mijn moeder. Oeps. ‘Hoi mam.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten