De kick van verzamelen is niet het hebben van de verzameling, maar het uitbreiden van de verzameling. Veel verzamelaars kunnen ook redelijk makkelijk afstand doen van hun verzameling, omdat het hebben nooit de focus is geweest. Het is het speuren, zoeken, vinden, onderhandelen en dan de beloning in de vorm van de eerste keer kunnen vasthouden dat de serotonine aanmaakt. De tweede keer boeit eigenlijk al niet meer.
Als tiener heb ik een tijdje bierviltjes verzameld. Ik nam ze mee van terrassen, uit kroegen en uit restaurants. Ik deelde mijn verzameling op in viltjes van bier dat ik wel en niet had gedronken. De eerste groep interesseerde me het meest, omdat ik daar gevoel bij had. Toen mijn verzameling nog klein was, legde ik de bierviltjes regelmatig op volgorde van mooi naar minder mooi, maar hier speelde altijd de smaak van het bier in mee. Het Oranjeboom viltje legde ik steevast onderaan, Brand daar net boven. Het viltje van Delirium bier met het roze olifantje legde ik altijd bovenop. Niet omdat het zo lekker was, maar omdat mijn favoriete uitgaansgelegenheid in Haarlem zo heette.
Toen het bekend werd dat ik bierviltjes verzamelde, begonnen goedbedoelende familieleden en kennissen deze ook voor me mee te nemen. Ik kreeg bierviltjes uit alle delen van de wereld. Lief natuurlijk dat ze aan me dachten als ze op vakantie waren in Spanje, Italië of zelfs Thailand, maar het hoefde van mij niet. Ik kreeg viltjes van bieren die ik nog nooit had geproefd en waar ik zelfs nog nooit van had gehoord. Ik was ze altijd dankbaar als ik nieuwe viltjes kreeg, maar eigenlijk vond ik die nieuwe aanwinsten allemaal stom en gooide ze daarom in een tas, gescheiden van mijn normale verzameling. Ik wilde zelf verzamelen, mijn eigen herinneringen maken en niet die van anderen bewaren.
En toen ik me realiseerde dat het verzamelen niet draaide om de verzameling, maar om de herinneringen die erbij hoorden, stopte ik ermee. Van de ene op de andere dag. Ik heb de hele verzameling aan een vriend gegeven en heb nooit meer een viltje meegenomen.
Ik heb geen bierviltjes nodig om terug te denken aan die ene warme zomerdag dat ik samen met mijn beste vriend dronken werd van witbiertjes op het Leidseplein of aan die ene koningsdag toen ik samen met mijn vriendin blikjes Lowlander White Ale heb gedronken in het gras van het Kenaupark. Herinneringen hoeven niet tastbaar. Gewoon ogen dicht en opnieuw beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten