Sektes hebben me altijd gefascineerd. Ik kan nog steeds niet bevatten dat een man als Jim Jones het voor elkaar kreeg al zijn volgelingen een cocktail van limonade en cyanide te laten drinken en dat hij zo 909 mensen tegelijk zelfmoord liet plegen. Dus als er een documentaire te zien is over Jim Jones of zijn beweging de Peoples Temple, dan ga ik er altijd even voor zitten.
Een uurtje geleden liep ik tijdens mijn avondwandeling langs het Kenaupark. Een groep van zo’n 20 jongeren stond op het grasveld van het park te hangen, te kloten en vooral veel teveel lawaai te maken. Op het balkon van een van de aangrenzende woningen stond een man in zijn badjas naar de groep te schreeuwen. De man leek als twee druppels water op Jim Jones. Datzelfde zwarte, sluike haar, een gelijkende grote bril en exact dezelfde vierkante vorm van het hoofd. En iedere keer als hij iets schreeuwde, begon de hele groep te juichen.
De woningen naast het Kenaupark zijn niet bepaald het type rijtjeshuis en het balkon waarop de man stond, had best best gebruikt kunnen worden voor een zwaai scène van Willem en Maxima na Prinsjesdag. Het tafereel deed daardoor ook meteen nogal sektarisch aan. Alsof de incarnatie van de grote leider Jim Jones zijn volgelingen toesprak en de groep hem adoreerde met gejuich en gefeest.
Toen ik mijn koptelefoon nieuwsgierig van mijn hoofd haalde en ik de daadwerkelijke woorden hoorde, viel het me wel wat tegen.
De man op het balkon riep: “Zijn jullie nu helemaal besodemieterd?”De groep als ware het voetbalsupporters: “Hey! Hey! Hey!”
Balkonman: “Je mag hier geen herrie maken!”
Groep: “Ho! Ho! Ho!”
Balkonman: “Als jullie zo doorgaan, dan ga ik handhaving bellen!”
Groep: “Hey! Hey! Hey!”
En daar werd nog een enkele “flikker” en “rot op hoerenloper” aan toegevoegd.
Het tafereel was toch fascinerender toen ik mijn koptelefoon nog op had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten