Ik heb zojuist de film ‘Penoza: The Final Chapter’ gekeken. Ik wilde hem in 2019 eigenlijk al zien, maar het kwam er niet van en daarna ben ik het vergeten. Vanmorgen scrolde ik wat door het menu van Netflix en zag ik hem staan, klikte hem aan en ging ervoor zitten. Een kleine 2 uur later had ik spijt van dat besluit.
De serie Penoza was vijf seizoenen lang behoorlijk briljant. Met een interessant verhaal, goede karakterontwikkeling, rauwe beelden, veel onderhuidse spanning en goed acteerwerk wist deze serie me te boeien. Een echt Nederlands product, puur in zijn rauwheid, goed geschreven en ondanks al het geweld ook redelijk geloofwaardig.
Het einde van de serie was best een heftige ervaring. Spoiler-alert. De zwarte weduwe valt van een schip in het water met 2 kogels in haar lijf en komt niet meer boven. En ergens denk je dan meteen: ‘geen lijk gevonden, zou ze nog leven?’ En juist dat is het fijne van zo’n einde; je kunt er nog even over nadenken, erover fantaseren en geeft er je eigen invulling aan, voor je het een plek geeft.
En dan ineens is er die film. Nou, ze leefde nog hoor. De film is na dit vastgestelde gegeven een aaneenschakeling van overdreven actie, ongeloofwaardige gebeurtenissen en bizarre verhaallijnen. Alsof Terminator de opvolger is van The Sopranos. Alsof Rambo de opvolger is van Breaking Bad. De subtiliteit van de serie is overboord, de geloofwaardigheid totaal verdwenen en het enige dat nog overblijft is het acteerwerk van Monic Hendrickx, dat goed is, maar de film niet redt.
En dan kom ik bij de hamvraag: waarom kan iets niet gewoon zijn? Waarom moet alles altijd uitgemolken worden?
Deze film is het equivalent van het als muzikant uitbrengen van een ‘anniversary edition’ van een bestaand album met 1 of 2 bonustracks. Als trouwe fan koop je zo’n nieuwe versie, waardoor je het album twee keer in je bezit hebt. Het ene album zoals het bedoeld is en het andere album met extra’s die het vaak helemaal niet halen bij het originele materiaal en daarom natuurlijk destijds ook op de plank zijn blijven liggen. Wat moet je ermee?
Alsof Rembrandt 20 jaar na de Nachtwacht nog een stukje doek vastlijmt aan de Nachtwacht. Zo, hier nog een afbeelding van een vrouw die er eigenlijk niet bij hoort, maar wel in dezelfde periode door mij geschilderd is, veel plezier ermee.
Kan ik even vangen?
----
Het stukje was klaar, maar je krijgt nog een alinea. Nee grapje, ik krijg hier helemaal niet voor betaald, dus ik hoef helemaal geen extra stukje te schrijven dat totaal overbodig is en afdoet aan de kracht van wat ik wilde zeggen. Nou, dan stop ik nu maar. Doei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten