De deurbel maakte een raar geluid. Frank had een tring verwacht, maar kreeg een tralidadi. De deur ging open, maar na een draai van 45 graden stopte deze met bewegen en verscheen het hoofd van een vrouw met opvallend wit haar, zwevend tussen de deurpost en de deur. Haar lichaam verstopt achter het massieve houten gevaarte en haar hand vastgeklemd aan de zijkant, klaar om hem weer te sluiten. “Komt u voor de spiegel?” Frank knikte bevestigend en voordat hij iets kon zeggen, opende ze de deur volledig en zei ze: “u moet hem zelf even pakken, want hij hangt nog in de tuin.”
Frank kende de vrouw met het witte haar als ‘Jansen’, haar marktplaatsnaam. Ze liep voor hem uit naar de tuin, gekleed in roze badjas en op glimmende zwarte naaldhakken. Frank vroeg zich gelijk af waar deze combinatie vandaan kwam en wat er onder de badjas schuil ging. Op het moment dat ze de deur naar de tuin openhield, probeerde hij er een glimp van op te vangen, maar de badjas bood geen inkijk en was tot de nek dicht.
Jansen wees naar de spiegel. “Daar hangt hij, het is een mooie spiegel hoor, hij is op maat gemaakt destijds, dus behoorlijk duur.” Frank liep er zwijgend heen en zonder zichzelf te bekijken in de spiegel, probeerde hij hem van de muur te halen. “We hadden 50 euro afgesproken toch?” Frank onderbrak zijn poging en gaf haar een briefje van 50. Jansen knikte nu goedkeurend. “Zou u haast kunnen maken?” Jansen klonk geïrriteerd. Op dat moment schoot de spiegel van de haak en draaide deze 90 graden, de onderkant rustend op de buik van Frank. Zijn 2 handen aan beide zijkanten van de spiegel.
Frank kreeg door de draaiing van de spiegel ineens zicht op de tweede verdieping van het huis van Jansen achter zich. Zijn blik viel door het raam recht op het kruis van een man die waarschijnlijk meneer Jansen was en niet kon bewegen omdat hij vastgebonden zat aan een ijzeren stellage door middel van 2 klemmen op zijn tepels en een touw om zijn nek. Er brandde een kaars boven zijn lul, waardoor er kaarsvet langzaam maar gestaag op zijn snikkel druppelde.
Frank liet van schrik de spiegel op de grond vallen. Mevrouw Jansen schrok ook en liet het briefje van 50 op de grond vallen en rende naar binnen. “Oh nee, oh god,” riep ze uit. Frank draaide zich langzaam om en keek omhoog. Hij wilde niet kijken, maar deed het toch. Net toen de vastgebonden man besefte dat hij gespot was, trok mevrouw Jansen de gordijnen dicht. Einde show, einde deal. Frank raapte zijn 50 euro briefje op, schopte balend tegen de scherven op de grond en liep met een vreemde mix van hardop lachen, een beetje balen en plaatsvervangende schaamte naar buiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten