Ik neem een slokje uit het blikje dat ik net heb gekocht. De smaak is nog lekkerder dan ik had gehoopt. Het bier is fris, maar zwaar genoeg om direct een beetje naar mijn hoofd te stijgen. Ik heb zojuist 2,5 uur gewandeld van Haarlem naar Zandvoort in de volle zon en terwijl ik wacht op de trein die me weer van Zandvoort naar Haarlem brengt, drink ik een Leffe blond uit blik.
Ik had eigenlijk gehoopt op een lekkere frisse IPA, een Uiltje of een Lowlander, maar dat hadden ze allemaal niet bij de Kiosk op het station van Zandvoort, en omdat ik geen normaal Heineken pils wilde drinken, moest ik dus een blikje Leffe kopen. En ondanks dat ik me er niet op ingesteld had, is iedere slok als de urine van een engel op mijn tong. En terwijl mijn voeten prikken en noodsignalen afgeven aan mijn brein, verdoof ik dat gevoel met goud en geel. Ik voel me zweverig, waardoor mijn prikkende voeten meer aanvoelen als slaapvoeten dan voeten die net meer dan 10 kilometer hebben gelopen.
De trein komt het station binnenrijden en zodra alle mensen zijn uitgestapt, stap ik in. En terwijl ik de laatste calorieën uit blik tot me neem, voel ik me ook een beetje schuldig. Ik heb net keihard mijn best gedaan calorieën te verbranden en nu maak ik dat met een paar slokken ongedaan. Maar fuck it, ik mag mezelf toch best belonen?
Ik ben lekker aan het snoozen, waardoor ik bijna vergeet uit te stappen in Haarlem. Het bier heeft me door de treinreis geloodst, maar is inmiddels wel uitgewerkt. Mijn voeten prikken niet langer, ze kloppen. En fuck, ik moet nu natuurlijk wel gewoon nog naar huis lopen. Ik kijk echt uit naar het bier in mijn koelkast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten