Wat zeggen ze over onweer op moederdag? Ik weet het niet, maar ik kan wel wat bedenken. Als het dondert op moederdag, is moeder aarde boos. Lijkt me zeer plausibel. Heeft iemand moeder aarde onlangs nog een kado gegeven? Of nemen we alleen maar?
Ik snuit mijn neus. Het is weer hooikoortsseizoen. Ik vervloek de aarde. Ik vervloek de pollen, bloemen, grassen en bomen van deze aarde. Ik vervloek de nies, het snot en de prikkende ogen. De geuren van gras en bloemen dringen zelfs door tot diep in de betonnen jungle. Mijn stenen fort is weerloos, mijn dubbele beglazing kansloos, ik ben aangeschoten wild.
En toch is het een leuke dag. Het onweer trekt voorbij. Een zonnestraal spiekt door het grijze wolkendek en ziet dat het goed is. Ontbijt op bed, een smoothie, kado’s. Accepteren en genieten. Ondergaan en ervaren. Doorstaan en bestaan.
Een groot denker zei ooit: de glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Ik denk dat meneer Alberti hier een spijker nogal goed mee op de kop sloeg. Onschuld, enthousiasme, liefde en empathie. Puur. En als er wordt gelachen, is dat als een medicijn tegen mijn allergie.
Moeder aarde heeft er alleen niet veel aan. Glimlachend een akkoord sluiten en dat vervolgens niet nakomen, is precies het probleem. De glimlach van een volwassene is niet te vertrouwen. Daar moeten we iets mee. De aarde heeft ons nodig.
En ik ben ook niet perfect. Ik gooi wel eens iets weg dat best langer mee had gekund, terwijl ik weet dat de vuilnis industrie wel wat kleiner mag. Maar ik neem me voor dat te verbeteren. Als we allemaal een stap zetten, komen we er. En misschien, hopelijk, geeft de aarde mij er dan een allergievrije lente voor terug.
Lang leve moeders, lang leve kinderen en lang leve de aarde! En uiteraard kort leve de hooikoorts!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten