Een beetje hangen. Soms zo lekker. Televisie aan. Niet om iets te kijken, maar om naar iets te kijken. Het verschil zit hem in de informatieverwerking. Tijdens het beetje hangen wil ik geen informatie, ik wil niet hoeven werken. Mijn hoofd moet leeg en ik wil enkel iets ontvangen in porties van vluchtig. Snel verteerbaar. Ik moet aan 1 hersencel genoeg hebben, zodat al mijn andere 86 miljard hersencellen kunnen ontspannen. Ik bied ze een biertje aan. Ze schreeuwen instemmend. Ja! Bier! Nu! Waarschijnlijk weten ze niet dat een paar cellen dat biertje niet zullen overleven.
Een beetje hangen. Het is heel erg lekker. Ik drink een Uiltje. Het is een Bird of Prey. Een India Pale Ale, in de volksmond ook wel gewoon IPA. Mijn hersencellen hebben vakantie. Ik kijk De gevaarlijkste wegen van de wereld. Ik heb hoogtevrees, neem een slok. Een paar hersencellen sterven. Het is te hoog. Ik kijk niet meer naar De gevaarlijkste wegen van de wereld. Ik kan niet begrijpen wat er leuk is aan rijden op een bergpas zonder vangrail met banden die voor een deel de weg raken en voor een deel boven een grondeloze diepte bungelen.
Een beetje hangen. Mijn ogen vallen dicht. Ik ben op een berg. De auto glijdt weg. Het ravijn lijkt onvermijdelijk. Ik kijk omhoog en bid tot elke god die het multiversum kent. Een vogel ziet mij als prooi. Oh god. Nog voor ik het doorheb, trekt de vogel mij met zijn enorme snavel aan mijn t-shirt uit de auto. We vliegen. Ik hang. Een beetje hangen. In een beetje hangen. Dat is inception. Ik kijk naar de zon. Ik zie het gezicht van Leonardo DiCaprio. Hij is trots.
Een beetje hangen. Ik word weer wakker. Verward, angstig, slijm in mijn baard. Cadeautje van mijn hersencellen. Ik neem een slokje bier. Dat zal ze leren. Vluchtig dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten