Ik ben niet zo’n gamer. Ik speelde als kind wel eens Tetris op de gameboy of Mario Kart op de Nintendo van mijn broertje, maar ik verloor meestal. En ik had ook grote moeite met het uitspelen van spellen als ik in mijn eentje speelde. Meestal ontbrak het me aan geduld om een level of een combinatie van handelingen uit te zoeken, waardoor ik niet verder kwam en het er maar bij liet zitten. Ik vond vechtspellen als Mortal Kombat en later ook Tekken wel tof, omdat ik in een boekje een aantal combinaties voor de controller had gevonden die ik goed kon uitvoeren, waardoor ik wel competitief was, maar ook bij deze games had ik het na een uurtje meestal wel gezien.
Ik kan me ook echt niet voorstellen dat je een hele avond gaat gamen. Maar gamers op hun beurt kunnen zich natuurlijk niet voorstellen dat iemand dat niet kan. Ik kreeg wel eens de vraag: “Wat doe jij dan ‘s avonds?” Ik antwoordde: “Muziek luisteren.” De reactie die ik van de gamer kreeg: “En verder?” Hoe bedoel je ‘en verder’? Er is geen ‘en verder’. Muziek luisteren en dan een punt. Gamers hebben soms ook muziek aan als ze een spel spelen, maar dat is wat mij betreft niet het ‘muziek luisteren’ dat ik bedoel.
‘Muziek luisteren’ is zitten op de bank met een koptelefoon op mijn hoofd en dan luisteren. En voelen. Het ritme ramt door mijn lijf, de gitaarsolo bezorgt kippenvel op mijn armen, de zang snijdt door mijn ziel en de teksten masseren mijn hersenen. Ik knik mijn hoofd op en neer en de muziek neemt me over. En als het album van de betreffende artiest klaar is, verwerk ik het gevoel dat het me gaf en kies ik een volgende plaat, of dezelfde natuurlijk.
Goede platen nemen me mee naar de wereld van de artiest die dan even mijn wereld is. Daar rondlopen kan ik niet met een controller in mijn handen en mijn ogen gericht op een scherm. Daar rondlopen, zittend op de bank met een koptelefoon op, is uitdaging genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten