Sluwe Voszz schrijft dingen: november 2010

maandag 29 november 2010

Dromen & Inception

Een droom in een droom in een droom. Welke wereld is echt? Is de wereld echt? Dat wat we zien is onze waarheid, maar is dat ook de waarheid?

Ik heb vanavond Inception gecheckt.

Dromen zijn altijd een dankbaar onderwerp voor ijzersterke films. Vanilla Sky (Abre Los Ojos), Mulholland Drive, The Matrix, (mijn favoriet) Eternal Sunshine of The Spotless Mind en nu Inception.

Films die fucken met de werkelijkheid behoren al tijden tot mijn favoriete films. Films die je laten nadenken, films die een what-the-fuck in je los maken en films die een huh? uit je brein persen. I love 'em! Films als (mijn andere favoriet) American Psycho, Donnie Darko, Being John Malkovich, Adaptation, Twin Peaks, Requiem for a Dream, Magnolia, Mr. Nobody, Fight Club, Memento etc. Van die films die je vaker moet kijken om ze echt compleet te waarderen. Films met een open einde die je eigen fantasie nog stimuleren.

Inception is een film over dromen. Een onderwerp dat ik sowieso al heel interessant vind. Ook als schrijver is de droom een fascinerend gegeven. In mijn nog te verschijnen boek schrijf ik: Deja vu’s zijn in feite gewoon slechte communicatiestromen tussen je ogen en je hersenen. Het is alleen magischer te denken dat je iets echt al eens eerder hebt meegemaakt of dat je er een keer over gedroomd hebt.
En dat is het. Een droom is magisch.

Het gevoel dat je valt, een lucide droom waarbij je weet dat je droomt, de Freudiaanse betekenissen, de voorspellende dromen, sluimerhallicunaties. Het gevoel dat je uren droomt, terwijl je in werkelijkheid 5 minuten hebt gedroomd.

En dit alles komt terug in de manier waarop in Inception de droom werkelijkheid wordt. En daarom is Inception een dope film. Ook vanwege de spanning en vanwege het briljante acteerwerk van Di Caprio. Ook vanwege de drama-verhaallijn tussen Leo en zijn vrouw en vanwege de actie. Maar vooral vanwege het hele droom-concept; het stelen en planten. En vanwege het einde. Leonardo "bouwt" verder en "bouwt" zijn leven. En is dat leven echt?

Nu ga ik slapen en dromen.

zaterdag 27 november 2010

Reviewzaterdag 6 => Hell Razah – Heaven Razah

De afgelopen weken zijn er behoorlijk wat platen uitgekomen en het grappige is dat ze allemaal ook nog behoorlijk dope zijn. Ik heb Celph Titled & Buckwild al uitgebreid besproken, evenals The Left, maar er zijn nog meer nieuwe platen die regelmatig een draaibeurt krijgen in huize Voszz. De reviews die onderdeel zijn van mijn reviewzaterdag zijn ook meer albumtips dan reviews. Nou ja fuck it, enjoy!

Hell Razah – Heaven Razah

“Since the Gay Boule merged with C.I.A./they killed the image of Pac and gave you Kanye.” Hell Razah gaat diep. Op Heaven Razah verdiept de mc uit Brooklyn zich nog meer in de spiritualiteit dan op eerdere albums. Hij begint de plaat dan ook met de aankondiging dat Hell Razah staat voor de jongen in hem en het materialisme, Heaven Razah staat voor de man in hem en voor de spiritualiteit.

Je hoeft het niet met hem eens te zijn, maar zijn conspiracy theorieën, 5%-geloof en zijn gedachten over het “ontstaan” en het “bestaan” zijn wel heel interessant. Helemaal als het geheel is gegoten in dope poetry en harde flows. Hell Razah heeft een stem die bij je naar binnen dringt en zijn boodschap zet je in ieder geval aan het denken.

Toch is het niet alleen religie of geloof dat de inhoud van het album bepaalt. Op A Brooklyn Tale schetst hij samen met een dope rappende Shabazz The Disciple een beeld van de hood in Brooklyn. Op Return of The Renaissance rapt hij met een geniale RA The Rugged Man over de huidige staat van Hip-Hop. Op de track Cinematic rijmt hij filmtitels uit het Blaxploitation genre aan elkaar, zoals GZA dat deed met platenmaatschappijen op Labels of Ghostface Killah met tekenfilmfiguren op The Forest.

De lyricism van Hell Razah wordt ondersteund door zware beats in de stijl van Wu-Tang. Voor een Wu-Tang affiliate is dat natuurlijk niet gek, maar Hell Razah blijft dus trouw aan zijn roots. Mathematics, 4th Disciple, Bronze Nazareth en de Nederlanders Godz Wrath en Shroom zijn van de partij om het muzikale landschap voor hem te creëren. De beats bevatten de gebruikelijke string- of pianosamples, maar het verschil met eerdere albums is dat ze wat rustiger zijn, meer meeslepend. Hierdoor komen Razah’s verhalen nog beter over.

Heaven Razah is een album dat je meeneemt op een reis vol geschiedenislessen, geloof, overtuiging en conspiracy. En het album bangt. Wings up!

Let op: Nadat Razah de laatste hand aan dit album had gelegd en klaar was het uit te gaan brengen, kreeg hij een hersenbloeding. Op dit moment is hij herstellende, maar kijkt hij tegen een behoorlijke ziekenhuisrekening aan. Om hem te supporten heeft label Nature Sounds toegezegd alle inkomsten van het album rechtstreeks te doneren aan Razah en zijn familie. Dat is liefde. Daarmee wil ik zeggen: Als je dit album dope vindt, cop that shit!

Reviewzaterdag 5 => Slaine – A World With No Skies

Slaine – A World With No Skies

Op zijn eerste soloplaat neemt Slaine ons mee naar zijn hometown Boston. Als lid van La Coka Nostra en Special Teamz wist hij al indruk te maken, maar nu is het dus aan hem zelf.

Met een indringende flow en een duistere kijk op het leven laat Slaine ons meekijken naar de straten van Boston. Op “Broken” rapt hij: I ain’t write shit to glorify it or exaggerate/I ain’t write these lyrics to be shocking or to agitate/Every other week it seems I see another tragic wake/Inside this broken world full of kids who never had a break. En dat is het hele album in een notendop.

Slaine is eerlijk, rauw, duister en in ya face. De donkere boombap beats met vaak dreigende strings of pakkende gitaarmelodieën van onder andere Statik Selektah ondersteunen dit op de juiste manier en nemen je mee naar de wereld van Slaine. Die wereld bevat geweld, drugsverslavingen, moorden, misbruik, zelfmoord of zelfmoordneigingen en bedenkingen bij het geloof. Slaine wordt bijgestaan door Vinnie Paz, Reef The Lost Cauze, Q-Unique, Jaysaun, B-Real, Ill Bill & Everlast, maar ondanks de vele gasten blijft het vooral een Slaine solo-album. En dat is dope.

Je moet ervan houden. Dat is duidelijk. Ik houd ervan. Ik kan me voorstellen dat je als luisteraar af en toe denkt: kan het ook een keer iets vrolijker? Maar daarvoor moet je deze plaat niet opzetten. Daarvoor zijn andere platen. A World With No Skies luister je op donkere winterdagen. Je luistert het album als je klaar bent met alles en iedereen. Dan komt deze plaat perfect tot zijn recht.

Let op: de plaat is al gelekt, maar nog niet uitgekomen. Begin 2011 ligt deze pas in de winkel.

Reviewzaterdag 4 => Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy

Ik ben geen uitgesproken Kanye fan, maar godverdomme wat heeft de man een geniale plaat afgeleverd. Een filmisch epos dat vooral qua muziek briljant in elkaar zit. Iedere beat klopt en iedere beat bevat kleine details en die kloppen ook allemaal. Daarnaast doet Kanye wat andere rappers tot nu toe nog zeer weinig deden; nummers van meer dan 6 minuten of zelfs 9 minuten maken. Nummers compleet met solo's, bruggen, middenstukken, outro's. Ik vind het een fascinerende plaat.

Op dit moment oogst Kanye West overal 5 sterren in reviews, maar zo ver wil ik niet gaan. Kanye heeft 1 probleem en dat is dat hij als rapper gewoon niet zo dope is. Zijn monotone flow, het gebruik van autotune en zijn lyrics zijn allemaal weer net niet. En dat weet hij natuurlijk wel. Daarom probeert hij zijn raps spannend te maken met effecten op "Blame Game" of wanneer hij niet uitkomt met zijn lyrics op de bar, rekt hij zijn woorden op een hinderlijke manier. Ik denk dat hij dat zelf heel dope vindt, ik irriteer me eraan.

Ja, hij heeft wel dope lines hier en daar, maar Kanye is gewoon niet de lyricist die menig van zijn gastartiesten wel zijn. Het is dan ook goed dat hij Raekwon, RZA, Jay-Z en Pusha-T op zijn plaat heeft staan die het rapniveau 10x hoger tillen.

Maar ook met iets minder rapkwaliteit is My Beatiful Dark Twisted Fantasy een meesterwerkje. Op een basis van Hip-Hop pakt Kanye een ingredient mee van ieder genre en kookt daar een diner van 13 gangen mee dat je elke dag gewoon opnieuw wilt proeven.

Reviewzaterdag 3 => Gangrene - Gutter Water

Gangrene – Gutter Water

Vanaf de intro weet je dat je met een dope album te maken hebt. Het fungeert eigenlijk direct als blauwdruk. Gekke voicesamples, boombap beats, dope baslijntjes en heel veel crate-diggin-resultaten vormen Gutter Water. Het is een kunststukje van loops, samples en knip en plakwerk. En ik houd ervan.

Gangrene bestaat uit Oh No & Alchemist, 2 rappende producers. Oh No is het broertje van Madlib en Stones Throw artiest. Alchemist is bekend als producer van Mobb Deep en Evidence/Dilated Peoples en als DJ van Eminem. Samen besloten ze een opvolger te maken van Champion Sound, het album van Jaylib (Madlib & Jay Dee). Ze rappen dus over elkaars beats en proberen elkaar af te troeven qua beats.

Normaal zou ik precies het verschil aan kunnen geven tussen een Oh No beat en een Alchemist beat, maar op dit album niet. De producers gaan allebei over the top om unieke beats te creëren. Op de mic zijn de heren voldoende. Oh No is de dopere mc en Alchemist komt ok. Niet wereldschokkend, maar dat geeft ook niet. Topics zijn ook niet de meest originele allertijden. De heren brengen het betere brag & boast werk met een lichte thugged out inslag en ze gebruiken drugs. Prima topics voor een rapplaat dus.

De gastrappers killen het album. Raekwon & Guilty Simpson flowen de beats kapot en het is eigenlijk jammer dat ze geen viertal kunnen vormen. Oh No & Alchemist op de beats en Guilty & Rae op de verses. Dan was dit album niet dope, maar classic geweest.

Nu is dit album gewoon dope. Niet zo dope als Champion Sound, maar dat is ook wel heel lastig te evenaren. Als je het hele opvolger-van-Champion-Sound-idee los laat, houd je een prima album over.

Reviewzaterdag 2 => Statik Selektah & Termanology - 1982

“The year was 82. Lawrence, Massachusetts. Same year as the Air Force One, Wildstyle, Michael Jackson’s Thriller. It’s a good year. And you know, seeing that we grew up off that Gang Starr, Pete Rock and CL Smooth, Kool G Rap and Polo, I think Hip Hop needs a new duo..”

Met deze woorden van Statik Selektah opent het album 1982. Ik ben zelf ook van 1982, dus ik digg het intro, maar de lat die ze met deze woorden erg hoog leggen, weten ze nergens te overtreffen. Dit geeft niet, want alsnog blijft er een dope album over.

Statik Selektah is geen Premier en ook geen Pete Rock en Termanology is geen Guru en ook geen Kool G Rap. De heren zijn wel goed in het ding dat ze doen en brengen een overtuigend album.

Termanology begint direct na de openingswoorden te spitten alsof zijn leven ervan afhangt. Hij is hongerig. Dit houdt hij het hele album vol. Op de laidback boombap beats van Statik Selektah komt Termanology erg goed tot zijn recht. Al wordt hij wel continue overklast door alle gastrappers op het album. Lil’ Fame, Inspectah Deck, Saigon, Freeway, Styles P, Bun B en vooral Xzibit zijn allemaal doper dan Termanology. En als ik dat gegeven analyseer, moet ik concluderen dat Termanology’s flow & delivery gewoon niet karakteristiek genoeg zijn. Hij spit op elke track hetzelfde en ondanks dat hij zeker dope verses heeft en af en toe een “oooh-moment” in me los maakt, is het net niet genoeg.

Statik Selektah is een expert in het maken van beats die de rapper erop doen schijnen. Van die beats die je hoofd op en neer doen bewegen, maar niet alle aandacht opeisen. Perfect dus voor een producer/rapper combinatie als deze.

1982 is een album dat je opzet als je iets aan het doen bent. Afwassen, autorijden, de was ophangen, dat soort dingen. Op zulke momenten is 1982 perfect. Gewoon een lekker album met lekkere Hip-Hop tracks.

Reviewzaterdag 1 => Kno - Death Is Silent

Kno – Death is Silent

Kloppend hart van rapformatie Cunninlynguists is producer Kno. Zijn muzikale landschappen zorgen voor de unieke sound van de groep en maken ieder album een tijdloze classic. Op de eerste 2 platen van Cunninlynguists kroop Kno ook nog regelmatig achter de mic, maar sinds A Piece Of Strange heeft hij dit vooral overgelaten aan rappers Natti & Deacon The Villain om zelf te kunnen focussen op de beats.

Ondertussen is Kno wel blijven schrijven en al dat materiaal besloot hij nu op te nemen voor een solo album. Kno noemt zichzelf gekscherend “The Emo Premo” en daarmee beschrijft hij heel treffend zijn kwaliteiten en zijn stijl ineen. Hij is namelijk echt de DJ Premier van de emotionele beats.

Als je wilt wegknijnen, huilen, treuren, rouwen, dromen of verdrinken in zelfmedelijden, is Kno de man die daar de beste soundscapes voor kan creëren. Mooie strings, fijne gitaren, pakkende pianoloops, heerlijke vocalsamples, goede drumgeluiden en dat alles uiteraard gespeeld of gesampled in mineur. Het hele scala is aanwezig op Death Is Silent dat daarmee een dijk van een plaat genoemd kan worden.

Het eerste gevoel dat Death Is Silent bij me oproept is melancholie. Kno is niet de beste mc allertijden, maar hij weet mooie verhalen te schetsen over het leven. De titel van de plaat is de rode draad. Leven en dood worden beschreven in tracks als “I wish I was dead”, “La Petite Mort” en “Graveyard”. Er wordt gehuild op “If you cry” en teruggedacht aan vroeger op “When I was young”.

Maar als je goed luistert, gaat dit album maar over 1 ding: de vrouw. En uiteraard over al haar effecten op de man. Hieruit vloeit onzekerheid voort en melancholie. En dit komt terug op Death Is Silent. Samen met (betere) rappers Natti, Tonedeff, Sheisty Khrist, Thee Tom Hardy en Deacon The Villain weet Kno emotionele verhalen te schetsen op beats die je raken in je hart.

Een van mijn favoriete albums van het moment, als ik ervoor in de stemming ben uiteraard.

maandag 8 november 2010

Plaat van het moment => The Left

The Left - Gas Mask

Zomaar ineens was daar The Left. Ik had nog nooit van deze groep gehoord, maar ik klikte toch op "beluisteren" toen ik een nummer zag staan ergens op een willekeurige website. Dit kwam vooral doordat er ft. Guilty Simpson achter stond. Ik was direct overtuigd.

The Left komt uit Detroit en bestaat uit producer Apollo Brown, rapper Journalist 103 en DJ Soko. Die eerste heeft dit jaar al een producerrecord (The Reset) uitgebracht die ook al erg dope was, maar dit album overklast dat direct.

De sound van de groep is een crossover tussen de Detroit sound van Black Milk & Elzhi op hun eerste platen aan de ene kant & Wu-Tang aan de andere kant. Rauwe donkere beats, waarbij vooral de dreigende strings & blazers, en de vocal samples van oude soulplaten zorgen voor beats waar ik kippenvel van krijg. Dit zijn van die beats waarbij ik niet anders kan dan mijn head boppen met een grimas op mijn kop als in de banner bovenaan dit weblog.

De rapper Journalist 103 past qua flow & delivery goed bij de beats en zijn topics maken het geheel af. Zo rapt hij op Binoculars: My life is complex to say the least, so I try to find release in every moment that I grace a beat, people view me as strong as they don't see the weakness, that's caused by my inner demons that I battle frequent. Deze zinnen geven de boodschap van het album weer; het leven in de D is rauw en hard en Journalist 103 verwoordt dit.

Naast Journalist 103 zijn er verses van onder andere Marvwon, Guilty Simpson & Kool G Rap.

Net als op het Celph Titled & Buckwild album is er een belangrijke rol voor de DJ weggelegd. Ik houd daarvan. Dope scratches geven een Hip-Hop track net dat beetje meer. DJ Soko maakt het album doper op de 1 & 2.

Luister maar gewoon deze tracks en ga op zoek naar dat fucking album!

The Left ft Guilty Simpson - Reporting Live

The Left ft Kool G Rap - Frozen

Harde shit! Weer een top10 van 2010 album. Period.

vrijdag 5 november 2010

Hit Squad bij HOHH Radio juni 2010

Begin juni 2010 was de crew Hit Squad voor een paar shows in Nederland. House of Hip Hop haalde PMD, Das EFX en DJ Scratch naar Nederland en een bezoekje aan de radio studio voor een dope aflevering van HOHH Radio kon natuurlijk niet uitblijven.

Je ziet me hier niet in beeld, maar ik sta links van Ghost tegenover PMD. Dit soort momenten zijn onvergetelijk en maken al het werk waard.

Vanavond trouwens weer een nieuwe aflevering van HOHH Radio op 538Juize!

donderdag 4 november 2010

Nineteen Ninety Now op Repeat

De afgelopen dagen zijn er best wat dope platen uitgekomen. Het project 1982 van Statik Selektah & Termanology bijvoorbeeld of Death is Silent van Kno. Ook staat de nieuwe plaat van Madball (Empire) op mijn iPhone en heb ik laatst nog een bericht gepost over Bishop Lamont's nieuwe mixtape. Toch luister ik momenteel maar 1 plaat: Nineteen Ninety Now van Celph Titled & Buckwild.

Die plaat is een monster!

Ja Death is Silent is ook een huzarenstukje en ja ik ben ook echt enthousiast over Bishop Lamont, maar deze plaat overklast alles. Het is misschien zelfs wel 1 van de dopeste platen van de afgelopen paar jaar. Dat zal later nog wel blijken. In ieder geval wel de dopeste plaat van 2010.

De quotables van Celph Titled zijn endless en de beats van Buckwild brengen je rechtstreeks terug in de gouden era; the Nineties. Die beats, nee sorry bangers, hadden serieus niet misstaan op elke willekeurige DITC plaat die in de periode 1993-1997 is uitgebracht. De tracks doen me denken aan de hoogtijdagen van EPMD, Gangstarr & Big L. Maar dan nog doper. Dit komt dan vooral door de lyrics van Celph, maar ook door de gastbijdrages van Apathy, Vinnie Paz, RA the Rugged Man, Treach van NBN en bijna de complete DITC line-up.

De topics van de lyrics zijn standaard, maar precies dat wat je wilt horen op een album als dit. De over-the-top-brag-and-boast-shit, de sex-track, de autobiografische track, de geweldadige track, de gun-track, de ik-mis-the-nineties-track en de reminisce track. Alles.

En al die tracks zijn geschreven met genoeg quotables om een heel wat-vind-jij-de-beste-punchline?-forum te vullen.

Bewijs:

“I’ll slice your neck with a Fugees CD / And stick Lauryn Hill with the coroner’s bill.”
“I was a stick-up kid / It was fucked up but fun / 'Cause I used a Nintendo Duck Hunt Gun.”
"I'm like James Bond in a tricked out viper, you're like Pierce Brosnan in Mrs. Doubtfire"
"Am I supposed to be scared? / That's like Vin Diesel combing his hair"
Etc.

Naast het tekstuele geweld, de hardcore delivery, de dope beats en de goede concepten, is de plaat ook goed aangekleed. De film-intro's (Schwarzenegger over guns), de voice samples van mannen als Funkmaster Flex & Busta Rhymes en de fuckin dope scratches van Mista Sinista die over de hele plaat te horen zijn en menig refrein domineren. Alles klopt aan dit album.

Dit is HIP-HOP. In hoofdletters. Dit is mijn Hip-Hop. Zoals ik het graag hoor en ervaar, zoals ik het leef.

Check nu de eerste clip van het album en raak overtuigd! De clip is verpakt in een speciale uitzending van "I fux with da 90's". Ik fux ook met da 90's. Word is bond!

Favoriete joints: The Deal Maker // Out to lunch ft Treach // Eraserheads ft Vinnie Paz // Fuckmaster Sex // Swashbuckling (met een crazy ille verse van Apathy en verder nog Ryu & Esoteric) // I could write a rhyme // Hardcore data // Mad Ammo ft FT & RA, // Tingin' // There will be blood (ft Brand Nu & DITC) // Miss those days // Step Correctly // Wack Juice // Styles ain't raw ft Ap & Chino XL // Time travels on ft Majik Most & Dutchmassive. Oh. Wacht. Dat is de hele tracklist.

maandag 1 november 2010

Hooggespannen verwachtingen (Bishop Lamont)

Ik heb zojuist Bishop Lamont's nieuwe mixtape binnengehaald; The Shawshank Redemption/Angola 3. Ik ben echt benieuwd. Bishop Lamont heeft zich bij mij in de kijker gerapt dankzij zijn laatste leaks. Daarmee doel ik op Hollow Eyes en Rain.

Uiteraard vond ik zijn eerdere releases ook wel dope en heeft vooral Caltroit regelmatig mijn iPhone gedomineerd, maar toch bleef ik sceptisch ten opzichte van Dre's voormalige protege.

Tot ik Hollow Eyes hoorde. Fuckin Hell. Wat voel ik deze track toch...

En niet lang daarna kwam Bishop met de single Rain, die een juweel van een Dre beat bevat. Deze joint sluit aan bij de vibe van Hollow Eyes en ik voel die shit echt...

Nu is hier dus zijn complete mixtape en met 2 van zulke voorproefjes zou het toch niet mis moeten of kunnen gaan? Ik ga nu luisteren en de eerste track klinkt alvast heel veelbelovend. Ik denk zomaar dat Bishop mijn hooggespannen verwachtingen gaat inlossen. Pfff. Die eerste track is echt crazy trouwens! Een opgefokte Hip-Hop beat met rock invloeden en een opgefokte Bishop Lamont met zware distortion over zijn raps. Ik bang mijn hoofd kapot op Wanted Man.

Damn! Die tweede track klinkt ook hard. De beat klinkt iets meer Westcoast en de tracktitel Get My Gun wordt in de beat ondersteund door click-clacks en brraats zonder dat het vervelend wordt.

Ok fuck it. Ik ga deze nu op mijn iPhone zetten. Ik wil dit goed gaan beluisteren. Ik ben vooralsnog onder de indruk. Ik ben benieuwd of Bishop dit 22 tracks vast kan houden. Beats van oa Focus, Dr Dre, Dj Quik moeten nog komen. Dit komt wel goed!

Ik raad hem nu al aan. Omdat het kan.