Misschien is Hip-Hop nu wel op zijn mooist. De cultuur is sterker dan ooit. Juist door het aanpassingsvermogen dat in Hip-Hop altijd al een van de grootste succesfactoren is geweest. En met aanpassingsvermogen bedoel ik niet het volgen van regels, maar juist het creëren van de spelregels.
Volgens mij heeft Hip-Hop de verandering in de muziekindustrie met betrekking tot het online speelveld het beste geadopteerd. Daarvoor maakten rappers mixtapes om de radio te bedienen en daar weer voor eindigden raptracks met kale drums om zo de DJ de kans te geven goed door te kunnen mixen.
Vroeger had je 2 soorten rap; echte shit en poprap.
En als je poprap maakte, ging je kapot. Vraag Miker G. Vraag Vanilla Ice. Vraag Hammer. Allemaal slachtoffers van de poprap slachting. Terwijl de vertegenwoordigers van de echte shit uiteindelijk ook allemaal poprappers zijn geworden. Hoeveel echter, rauwer en bozer kan het worden dan DMX? Hij debuteerde met zijn debuutalbum op nummer 1 en werd een poprapper, maar hij werd er niet meer om gehaat. Hip-Hop is volwassen geworden en de poprap hoorde bij het groeiproces.
Nu zijn er veel meer soorten rap bijgekomen dan alleen echte shit en poprap. Net zoals er binnen de rock & metal verschillende subgenres zijn, geldt dat nu ook voor rap. En dat laat alleen maar zien dat de Hip-Hop cultuur is uitgegroeid tot een gigantisch wezen. Anno nu hebben we old-school rap, boombap, mumble rap, g-funk, eastcoast, westcoast, dirty south, conscious rap, horrorcore, hardcore rap, en ga zo maar door. En rappers kunnen gigantische hits scoren, maar net zoveel respect oogsten in een achteraf zaaltje in Oss of Drachten, vanwege hun skills.
Hip-Hop evolueert al sinds de jaren ‘70. En waar een veertiger de jaren ‘80 zal omschrijven als gouden era, denkt een dertiger aan de jaren ‘90 bij die titel. En zo evolueert Hip-Hop lekker door. De cultuur vindt zichzelf continu opnieuw uit en blijft altijd relevant voor de jeugd die in de clubs draaien en de clubs bezoeken. Maar nieuw is; ook voor oudere generaties is er nog een Hip-Hop. Een eigen variant van de nieuwe aanpassingen. Eentje waar genoeg ruimte is voor melancholie en romantiseren van het verleden.
Ik ben gisteren bij Kendrick Lamar geweest in de Ziggo Dome in Amsterdam. Kendrick is de beste rapper van het moment. Hij is lyrical genoeg voor de oude heads en vernieuwend en catchy genoeg voor de jeugd. Het hele concert was een grote zegetocht. Alsof hij in zijn eentje een Nederlands elftal was dat door de Amsterdamse grachten vaart na een gewonnen WK. Maar dan op een podium. Hij rapte strak, zijn tracks zijn fantastisch en het publiek ging los. En met publiek bedoel ik een de volledige Ziggo Dome. Dat was vroeger niet. Heineken Music Hall misschien. En ik ben wel eens in Ahoy geweest, maar Ziggo Dome voor Hip-Hop is volwassenheid.
En het mooie aan Hip-Hop nu is; iedereen kan er een eigen invulling aan geven. Je kunt keiharde hardcore rap luisteren en alle mumble rap negeren. Of je luistert alleen Nederlandstalige rap. Of alleen de hits in je spotify playlist of gaat naar de club en gaat daar los op de dansbare Hip-Hop tracks.
Wat je niet kunt doen, is klagen. Er valt echt niets te klagen. Er is namelijk voor ieder wat wils. Ik ben niet dol op de muziek van De Jeugd Van Tegenwoordig en daar luister ik dan ook nooit naar. Ik word er ook niet mee geconfronteerd en toch ook belangrijk: ik word er niet meer op aangekeken. Voorheen was ik “verantwoordelijk“ voor iedere vertegenwoordiger van Hip-Hop. Nu is dat niet meer. Niemand kijkt mij aan op Migos. En dat is lekker.
Ik ben zelf zo’n oude head die is blijven hangen in de nineties en de eerste jaren van het nieuwe millennium. Ik ben die Wu-Tang head. Hoe rauwer, hoe beter en vooral ook hoe echter, hoe beter. En in het landschap waar Migos en Young Thug de covers van magazines pakken, is nog steeds ruimte voor juweeltjes van releases die het predikaat rauw en echt verdienen.
Alleen al in 2018 zijn de volgende albums uitgekomen:
- Showbiz - A Room Therapy
- 38 Spesh & Benny - Stabbed & Shot
- Jericho Jackson - Khrysis & Elzhi Are Jericho Jackson
- Onyx - Black Rock
- Nipsey Hussle - Victory Lap
- Evidence - Weather Or Not
- Skyzoo - In Celebration Of Us
- Arsonists - Lost In The Fire
- O.C. - A New Dawn
- Planet Asia - The Golden Buddha
- Black Milk - Fever
- Kendrick Lamar & Co - Black Panther OST
- Zwart Licht - Bliksem
En de komende paar weken komen deze albums er sowieso nog aan:
- Apathy - The Widow’s Son
- U-God - Venom
- PRhyme - PRhyme 2
- Tech N9ne - Planet
- Cypress Hill - Elephants On Acid
- Murs - A Strange Journey Into the Unimaginable
- Czarface & MF Doom - Czarface Meets Metal Face
- Westside Gunn & Conway - Hall & Nash 2
1. Showbiz - A Room Therapy
Als het aankomt op relevant, maar wel in je eigen niche blijven, heeft supergroep DITC dat de laatste tijd wel heel goed begrepen. De groep gebruikt de DITC-stempel nog steeds voor dezelfde kwaliteit. Rappers als AG en OC zijn onverminderd productief en weten me nog altijd te boeien met hun raps. Ook de producers doen het nog goed, waaronder dus Showbiz die met deze plaat alle beats verzorgd en wordt bijgestaan door oude en nieuwe DITC members. AG & OC zijn van de partij, maar er is ook genoeg ruimte voor nieuwe talenten als Tashane (RIP), A Bless, David Bars en Majestic Gage. Hierdoor ontstaat feitelijk een soort DITC plaat, waarbij de rode draad de heerlijke beats van Showbiz zijn. Dit is gewoon dope.
2. 38 Spesh & Benny - Stabbed & Shot
Benny The Butcher is de nieuwste aanwinst van Griselda Records, bekend van Conway & Westside Gunn. En Benny The Butcher is een talent. 38 Spesh is een mc die ik al in 2012 op mijn talentenlijst had gezet vanwege de mixtape Time Served met DJ Green Lantern. Beide mc’s hebben een liefde voor rauwe beats en persoonlijke straatverhalen. Geen onzin, geen fratsen, gewoon rauwe raps. De beats zijn net zo duister en laten je hoofd op en neer bewegen. Stabbed & Shot doet precies wat het belooft; de bars van deze rappers komen aan.
3. Jericho Jackson - Khrysis & Elzhi Are Jericho Jackson
Elzhi maakte indruk met al zijn releases tot nu toe. En deze plaat is daarin geen uitzondering. De rapper uit Detroit rapt zo makkelijk, zo flawless en en zo intelligent, het is gewoon genieten. Producer Khrysis levert lekkere sample-based boombap beatjes, maar die zijn vooral een grondverfje voor het kunstwerk dat Elzhi met zijn raps aanbrengt op de plaat. Maar Khrysis doet dit wel verdienstelijk, want juist door in dienst van de rapper te produceren, ligt saaiheid op de loer. Maar daar is geen sprake van. Jericho Jackson is wat mij betreft een prima duo.
Damn, wat houd ik toch van Hip-Hop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten