Door de jaren heen heb ik van sommige labels altijd direct de nieuwe albums gecheckt, gewoon omdat ze op dat specifieke label uitkwamen. En daardoor kennis gemaakt met artiesten die ik anders wellicht had gemist.
Van Rawkus (Mos Def, Talib Kweli, Pharoahe Monch) tot Rhymesayers (Atmosphere, Brother Ali, P.O.S.) en van Mello Music Group (Apollo Brown, Oddisee, Open Mike Eagle) tot Stones Throw (Madlib, Lootpack, Guilty Simpson). En natuurlijk Def Jux.
Allemaal voorbeelden van labels met een eigen smoel die eigenlijk altijd goede albums uitbrengen. En belangrijker; die albums krijgen bij mij altijd een kans, omdat ze de “stamp of approval” hebben gekregen van de platenbaas, die vaak zelf ook een van de artiesten is. Ik luister toch eerder naar een artiest die is getekend door Slug van Atmosphere dan een artiest uit de koker van een “anonieme” kantoorheld van Interscope.
Een van de belangrijkste labels in het underground Hip-Hop circuit in dit millennium was Definitive Jux. Van 2000 tot 2010 keek ik altijd naar dit label voor de goede releases en de nieuwe ontdekkingen. Definitive Jux werd in 1999 opgericht door El-P van Company Flow, omdat hij ontevreden was over Rawkus, het label waar hij tot dan toe was getekend. El-P was niet alleen de baas, hij was ook de A&R, artist director en vooral belangrijk; huisproducer.
Bijna iedere plaat op Definitive Jux kent een bijdrage van EL-P. Soms op de mic, meestal on the boards, of als producer van de track. En dat zorgde voor een enorm consistente stroom van kwaliteitsreleases in de vorm van 43 albums in 10 jaar tijd uit het Def Jux kamp.
Daarom hier mijn ode aan Definitive Jux. Dit is mijn top 10.
10. Cage - Depart From Me
Dit is niet voor iedereen, dat realiseer ik me. Cage zijn tweede plaat op Definitive Jux gaat nog een stap verder dan zijn eerste. Dit album is donker, duister, agressief en heel erg depressief. Cage rapt vanuit de diepste krochten van de ellende en schetst een zeer negatief beeld van zichzelf en alles om zich heen. En dat ook nog eens op zeer zware beats die een mix zijn van Hip-Hop, triphop en rock. Niets aan deze plaat luistert lekker weg. En juist daarom kan ik hier met regelmaat in verdrinken.
9. Murs & 9th Wonder - Murs 3:16: The 9th Edition
Murs op de mic en 9th Wonder op de beats. Dit was de eerste keer, maar eigenlijk ook de beste keer. Op 3:16 the 9th edition matchen Murs & 9th als Em & Dre, als Guru & Premo, als Eric B & Rakim. Alsof het altijd al zo was, alsof het moest en alsof ze zonder elkaar toch altijd net niet compleet zullen zijn. Murs is zelfverzekerd als rapper, maar soms onzeker met de vrouwen en dat levert eerlijke en goede lyrics op. En die matchen dus perfect met de soulvolle beats van 9th. Heerlijke plaat dit.
8. RJD2 - Deadringer
Rjd2 is een producer uit Ohio en was naast El-P verantwoordelijk voor het geluid van Definitive Jux. Deadringer is een instrumentale plaat met slechts 3 tracks waarop ook een rapper te horen is. En Deadringer is een van de weinige instrumentale platen die ik echt op repeat kan luisteren. De beats zijn rauw en soulvol en roepen bij mij allerlei emoties op. Ik kan dit echt in trance luisteren. Daarnaast blijf je door het gebruik van diverse stem- en zangsamples ook steeds geboeid. Ik vind vooral het geheel van deze plaat goed, maar de track June is een parel en misschien wel 1 van mijn favoriete beats ooit.
7. Mr. Lif - I Phantom
Een conceptalbum dat eindigt met de apocalypse. Hoe Def Jux wil je het hebben? I Phantom is het verhaal van de american dream, maar dan wel door de ogen van Mr. Lif. De plaat is duister en cynisch, maar ook grappig en licht verteerbaar. In de skit “Handouts” belt Lif met een producer voor een beat waar hij eigenlijk geen geld voor heeft. De producer zucht en zegt: “you get what you pay for”. Vervolgens komt er een vrij slap beatje in. Prachtig. Maar overall is dit een maatschappijkritische plaat die vol staat met bangers en scherpe lyrics, zonder ook maar ergens belerend over te komen.
6. Aesop Rock - None Shall Pass
Aesop Rock is een rapper voor de liefhebber. Zijn soms monotone, maar zeer complexe raps denderen gedurende zijn albums als een sneltrein je hoofd binnen en nog voor je iets hebt verwerkt, staan de volgende bizarre zinnen alweer voor je klaar. Daarom vind ik Aesop op zijn best op beats die iets meer mellow zijn, waardoor zijn stemgeluid goed blend met de beat en er sferische tracks ontstaan. Uiteraard zijn dikke rock-georiënteerde bombastische beats ook best lekker, en die maakt Aesop graag, maar op de meer melodieuze beats van Blockhead, komt Aesop Rock echt goed tot zijn recht. Op None Shall Pass verzorgt Blockhead het leeuwendeel van de beats en dat is gewoon heel lekker.
5. EL-P - Fantastic Damage
Fantastic Damage is rauw, hard, compromisloos en onnavolgbaar. Zowel de lyrics als de beats zijn next level. Nu nog steeds. Futuristisch, industrieel, apocalyptisch en met een dikke middelvinger voor het establishment, de overheid en het kapitalisme. Dat is Fantastic Damage. Veel van het album speelt zich af in een dystopische wereld die El-P creëert met paranoïde gedachten, complexe rijmschema’s en abstracte raps. En de beats vormen de perfecte soundtrack voor die wereld met bombastische beats, distortion, sirenes, piano-loops, synths, harde gitaren en een overall industrieel geluid.
4. EL-P - I'll Sleep When You're Dead
El-P’s tweede album is alles dat Fantastic Damage is. En meer. Het album bevat wat meer melodie en is qua muziek iets toegankelijker. Dit zorgt ervoor dat het een diamant is die nog beter geslepen is. I’ll sleep when you’re dead is mijn favoriete El-P album.
3. Aesop Rock - Labor Days
Toen ik dit album voor het eerst hoorde, blies het me compleet omver. Vooral toen ik deze lines hoorde uit de track Daylight: Life's not a bitch, life is a beautiful woman / You only call her a bitch 'cause she won't let you get that pussy / Maybe she didn't feel y'all shared any similar interests / Or maybe you're just an asshole / Who couldn't sweet talk the princess. Deze woorden horen in mijn top 10 favoriete bars, ooit. Maar dit album is meer dan een verzameling toffe bars. Aesop Rock vertelt verhalen, soms beschouwend, soms vanuit zichzelf en schetst daarmee zijn beeld van de maatschappij. En dat op sferische beats van Blockhead die een mellow vibe creëren, waardoor je kunt verdwalen in de verhalen van Aesop Rock.
2. Cage - Hell’s Winter
Hell’s Winter is zo enorm raak. Duister, depressief en rauw. Cage stelt zich helemaal open op deze plaat en biedt een kijkje in zijn leven. Dat leven bevat behoorlijk wat littekens en ieder litteken vormt een track op dit album. Drugsverslaafde ouders, misbruik, opnames in een psychiatrische kliniek, een vriendin die worstelt met automutilatie. Het is slechts een greep uit het depressieve wereldbeeld van Cage. Maar de manier waarop Cage erover rapt is net zo indrukwekkend, vooral doordat Cage de beelden zo schetst dat het lijkt alsof je erbij bent. De muziek op Hell’s Winter is van alle Definitive Jux zwaargewichten (El-P, Rjd2, Blockhead) die samen het perfecte duistere landschap schilderen. Hell’s Winter is een meesterwerk.
1. Cannibal Ox - The Cold Vein
De onbetwiste nummer 1 is uiteraard The Cold Vein. Dit album behoort überhaupt tot mijn lijst van favoriete Hip-Hop albums. Deze plaat is volledig geproduceerd door El-P die in tegenstelling tot de beats op zijn eigen platen iets meer funk toevoegt aan The Cold Vein, waardoor industriële sound niet alleen dystopisch klinkt, maar je juist in het nu plaatst.
De 2 mc’s Vast Aire en Vordul Mega vallen die beats aan met slimme lines, originele concepten en een rauw verslag van wat ze zien en meemaken op de straten van New York. Albumopener Iron Galaxy schetst zo’n depressief wereldbeeld dat de rillingen je over de rug lopen, maar ondertussen brengen ze dit wel op een lyrical niveau waar je u tegen zegt.
Neem bijvoorbeeld deze lines: You were a still born baby, mother didn't want you / But you were still born / Boy meets world, of course his pops is gone, what you figure / That chalky outline on the ground is a father figure? Ongewenste kids groeien op zonder vader, maar dan op zijn Can Ox. Briljant.
Dit album behandelt alle onderwerpen die je kent in Hip-Hop. Hustlen’, sex, vrouwen, opgroeien in een achterstandswijk, problemen met de overheid en de maatschappij. Alles komt voorbij. Maar zoals Cannibal Ox het op The Cold Vein formuleert, heb je het niet eerder gehoord. En je gaat het ook niet nog een keer horen. Dit is zo’n plaat waarbij alle sterren goed stonden. Zo’n plaat die klopt.
Zijn tijd ver vooruit toen het uitkwam in 2001. Zijn tijd in 2018 nog steeds ver vooruit. En eigenlijk gold dat voor iedereen op Definitive Jux.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten