Jaarlijst 2023 - Mijn favoriete albums

2023 begon stroef, maar uiteindelijk verschenen er toch behoorlijk wat parels. Onder leiding van de Mighty Metallica natuurlijk, en tegelijk in de schaduw, want als Metallica een album uitbrengt, gaat daar wel heel veel van mijn aandacht heen. Maar toch heb ik nog genoeg kunnen ontdekken en ondergaan. Dus hierbij mijn jaarlijst van 2023. 

Eervolle vermeldingen:

Thrice - The Artist in the Ambulance - Revisited

De belangrijkste eervolle vermelding is voor Thrice, die dit jaar het album The Artist in the Ambulance uit 2003 helemaal opnieuw opnam en uitbracht. Het resultaat is voor mij een schot in de roos. De vocal performance is beter, de sound is dikker en de productie is meer verzorgd. De fantastische songs komen veel beter tot zijn recht. Eigenlijk is dit voor mij een top 5 album van het jaar, maar omdat het een ‘revisited’ is, vind ik niet dat hij als volwaardige nieuwe plaat meetelt. En een man moet toch spelregels hebben.

Knocked Loose - Upon Loss

Een andere eervolle vermelding is er voor de band Knocked Loose die met de EP Upon Loss 2 nieuwe tracks uit heeft gebracht, als follow-up van het uit 2021 afkomstige A Tear in the Fabric of Life. Beide tracks op Upon Loss bevatten dezelfde maniakale intensiteit als de EP uit 2021 en zijn kneiterhard. Maar met 2 nummers kun je natuurlijk niet de albumlijst bestormen. Maar jezus, wat een tracks. 

Andere eervolle vermeldingen:

20. Rot Away - Heavy Weight

19. Nas - Magic 3

18. Beumers & Tibbert - Season 2

17. Zulu - A New Tomorrow

16. Tim Beumers - RG PACK 07: Juwelier

15. The Ocean - Holocene

14. Larry June & The Alchemist - The Great Escape

13. Currents - The Death We Seek

12. Nas - Magic 2

11. Silent Planet - Superbloom

Maar dit zijn ze, de 10 beste platen van 2023:

10. End - The Sin of Human Frailty

The Sin of Human Frailty zou de soundtrack kunnen zijn voor de reis die mensen maken als ze worden geweigerd aan de hemelpoorten en af moeten dalen naar de 9 lagen van de hel. Brendan Murphy is Dante. To deception, I descend, Headfirst and falling into Hell. Denied by Heaven, in disguise. De muziek is kil, koud en meedogenloos. Geen weg terug. De breakdowns slaan je lens, de dissonante riffs laten niets van je heel, de blastbeats vermorzelen je. Even angels looked away in disgust. Without witness. You fucked the faith out of me. End is pijn. 

Favoriete tracks: Gaping Wounds Of Earth, The Sin of Human Frailty, Embodiment Of Grief

9. Rome Streetz - Noise Kandy 5

Rome Streetz dropte vorig jaar nog een plaat op Griselda Records, maar eigenlijk heeft hij dat label helemaal niet nodig. Op het vijfde deel van Noise Kandy doet hij wat hij zelf wil en dat bevalt nog beter dan een door Westside Gunn gecureerde plaat. Deze hele plaat staat vol duistere beats, waarop Rome er lustig op los kan vuren. “Trust no one, the soul of a battle-scarred shogun / Plottin' new stickups with a old gun.” Zijn pistool is misschien oud, maar de kogels die hij afvuurt, komen hard aan. Ja, veel hustle-praat, en veel rekensommen met weegschalen, bricks en grammen, maar toch boeiend en vooral gewoon tof gerapt. Op fantastische beats. Procall, een Evidence productie is mijn favoriet, maar ook Fire At Ya Idle Mind, met Joey Bada$$ op een beat van Wavy Da Ghawd is gruwelijk. Heerlijke rapplaat dit. 

Favoriete tracks: Hell Backwards, Fire At Ya Idle Mind, Procall

8. Staind - Confessions Of The Fallen. 

Staind is zo’n band waar je van moet houden om in 2023 nog een nieuwe plaat van ze te willen luisteren. Staind doet over het algemeen namelijk helemaal niets nieuws. En ook Confessions Of The Fallen is weer een plaat waar Staind 10 nummers lang gewoon weer ouderwets Staind is. En dat na een pauze van 12 jaar, want de groep bracht in 2011 voor het laatst een plaat uit. En eerlijk is eerlijk, ik begon ze inmiddels ook echt te missen. Die emotionele vocals van Aaron Lewis raken altijd en ook dit album heb ik ook weer keihard mee zitten blèren in de auto, binnen een week na de release. Albumopener Lowest In Me is een stamper, met zware riffs en een climax met een schreeuwende Lewis, een betere openingstrack is voor Staind begrippen niet mogelijk. De rest van het album houdt de band de intensiteit van de opener aan en neemt het af en toe iets gas terug, op een track als Here And Now, en wordt af en toe het gaspedaal dieper ingedrukt, zoals op Cycle Of Hurting. Maar alles altijd in dienst van de emotie en ik ga er helemaal in mee. 

Favoriete tracks: Lowest In Me, Here And Now, Cycle Of Hurting 

7. Rafting Goods - Volume 2

2023 was voor Rafting Goods weer bizar productief. Meerdere packs, albums, EP’s en singles. En nu is veel uitbrengen natuurlijk niet per se een verdienste, het valt of staat met de kwaliteit van de releases. En die is dik in orde. Ik heb geen enkele track uit het kamp gehoord dit jaar, waarvan ik dacht; dit vind ik niet tof. Sterker nog, veel toffe releases. Maar het sterkste werk hebben ze bewaard voor Volume 2, het tweede groepsalbum. Dit album werd als 4 losse EP’s uitgebracht gedurende het afgelopen jaar, waardoor ik eigenlijk het hele jaar door wel Rafting Goods heb beluisterd. Een sneaky manier om telkens relevant te blijven natuurlijk, maar het werkt. Na de release van ‘D’ kun je het album in zijn volledigheid tot je nemen en dan vind ik het sterker, dan als losse EP’s. De flow van het album is goed en ondanks dat je telkens te maken hebt met andere producers en andere rappers, is er een bepaalde consistentie in de vibe van de tracks, waardoor de aanwezigheid van de vele mc’s juist versterkend werkt. En uiteraard heb ik mijn favorieten, en als die dan langskomen, is het extra tof. Tim, James, Mike, Nosa, Tenshun en NTAN zijn die rappers voor mij. Zal wel aan de leeftijd liggen. 

Favoriete tracks: Temperatuur Stijgt, Film, Wilt Chamberlain, Niet Hetzelfde

6. Jesus Piece - …So Unknown

Wat. Een. Beuker. Deze plaat heb ik dit jaar regelmatig geluisterd als ik het op mijn werk even helemaal had gehad. Na een klein half uurtje Jesus Piece ben ik normaal gesproken weer helemaal opgeknapt. En dan ondertussen typen met de toetsaanslag van een ploertendoder, heerlijk. Alles is zwaar aan deze plaat, de riffs zijn kettingzagen en de breakdowns halen flatgebouwen naar beneden. Dit is het muzikale equivalent van een doorgefokte pitbull voor hondengevechten, maar dan op steroïden. De lyrics op FTBS zijn ook perfect voor die na-een-meeting-stoom-afblazen-momenten. It’s in one ear, out the other, I ain’t hearin’ it. Keep your mouth shut! Save your breath, don’t waste both of our time. Yeah, I hear what you’re sayin’, but it doesn’t mean shit to me! Ja, ik ga heel lekker op de sloopdrang van Jesus Piece. 

Favoriete tracks: Tunnel Vison, FTBS, Gates of Horn

5. Baroness - Stone 

Baroness is een bijzondere band. Als iemand mij zou vragen wat voor muziek ze maken, zou ik niet eens een antwoord hebben. Baroness is Baroness, gewoon. Even fantastisch als bijzonder. Vooral live. En op eerdere platen, want daar zijn er al een paar van. Purple uit 2015 vond ik geweldig, Gold & Grey uit 2019 iets minder. Het was dus even spannend waar Stone zou landen. Gelukkig gaat de sound, power en energie van deze plaat weer meer richting de sound van Purple en sluit het aan op wat ik goed vind aan Baroness en dat is dat ze krachtige songs maken, die passie belichamen. De rauwe zang van John Baizley geeft kippenvel als hij echt aanzet en boven de muur van geluid uitschreeuwt: I remember every last word, I remember it all.

Favoriete tracks: Last Word, Beneath the Rose, Shine

4. El Michels Affair & Black Thought - Glorious Game

El Michels Affair is een soulband die al eerder met rappers werkte en in het verleden nummers van Wu-Tang bewerkte tot live-songs. Dat zij een keer een heel album met een rapper zouden maken, was onvermijdelijk. Dat dit Black Thought zou worden, hadden ze misschien zelf niet kunnen dromen. De rapper van The Roots is gewend om met een band te werken en dat geeft deze samenwerking direct een vertrouwd gevoel. De sound ligt redelijk in het verlengde van een The Roots album, en daar is helemaal niets mis mee. El Michels Affair creëert een fijne sfeer en Black Thought, tsja, Black Thought is absurd. De manier waarop hij zijn beelden schetst, is weer zo treffend, dat het lijkt alsof je naast hem staat, terwijl hij rapt en je precies ziet wat hij ziet. Op The Weather zegt hij (terwijl de beat midden in de verse verdubbelt in snelheid en Thought zijn pace strak houdt): It's understood that South Philly was a marvel, I'd never be one to argue / The cracks in the pavement, front steps made of marble / The smell of Pine-Sol, my grandmother kept 'em clean, y'all. Je bent gewoon in 1x daar, in South Philly, bij zijn oma. Echt fantastisch. Op de track Alter Ego beschrijft Thought hoe hij over een creatieve dip heen kwam en geeft daarmee een kijkje in zijn hoofd. Prachtig geschreven, heerlijk gerapt. Black Thought is een baas. 

Favoriete tracks: The Weather, That Girl, Alter Ego

3. Invent Animate - Heavener

De progressieve metalcore van Invent Animate behoort voor mij tot het beste wat dit genre momenteel te bieden heeft. Denk aan Northlane, Silent Planet, Currents en Erra. Maar dan dus beter. En dit komt vooral doordat de muziek van Invent Animate aanvoelt als een warme deken van wolken. De strakke ritmesectie, intense riffs en fantastische zang laten je zweven en terwijl je net comfortabel in de lucht hangt, vallen alle wolken weg en maak je een vrije val die je een adrenalineshot geven ter grootte van de spuit die Vincent Vega in Mia Wallace steekt, als de bezwerende zang plaats maakt voor een brute schreeuw en de band het gaspedaal vol intrapt voor heavy riffs en zware breakdowns. De hele plaat lang beweeg je tussen hemel en aarde en als zanger Marcus Vik zijn strot opentrekt, kun je niet anders dan gebiologeerd luisteren en je mee laten slepen met het kippenvel op je rug. Tel daar teksten bij op die emotie en pijn ademen, en dit album klopt op alle fronten. En het raakt mij.  

Favoriete tracks: Absence Persistent, Shade Astray, Elysium

2. Hail The Sun - Divine Inner Tension

New Age Filth uit 2021 was mijn kennismaking met Hail The Sun en sinds die plaat met terugwerkende kracht fan geworden van alles dat de band gemaakt heeft. Hail The Sun heeft de gave emotie te vangen in songs die even meeslepend als sferisch, even complex als toegankelijk en even agressief als catchy zijn. En op Divine Inner Tension is dat opnieuw gelukt. En meer. De complexe gitaarpartijen, de overdonderende drumpartijen en de emotioneel beladen zang van Donovan Melero komen vanaf albumopener Tunnel Vision Alibi als een stortvloed over je heen en het enige dat je kan doen, is het ondergaan. Met overgave, want dat is precies wat Hail The Sun belichaamt. Zowel in tekst als in woord. I embody every threat you feel within, 'cause if I'm with you then I'm with you 'til the end. Hoogtepunt is afsluiter Under The Floor waarbij Donovan zingt vanuit het perspectief van een slachtoffer van seriemoordenaar John Wayne Gacy. Heftig en intens.

Favoriete tracks: Mind Rider, Chunker, Under The Floor

1. Metallica - 72 Seasons

Natuurlijk is 72 Seasons mijn favoriete plaat van 2023. Ik heb geen enkele plaat dit jaar zo veel geluisterd als deze. Ik stond daardoor ook in de Spotify top 0,5% van Metallica luisteraars van 2023, wereldwijd. Op zich natuurlijk ook niet gek als Inamorata, met zijn ruim 11 minuten, mijn favoriete track is. Ik schreef al eens een recensie over 72 Seasons en eigenlijk ben ik het daar nog volledig mee eens. 

Favoriete tracks: Inamorata, Room of Mirrors, Too Far Gone?

Op naar 2024...

72 Seasons is een beleving

Een nieuwe Metallica. Er wordt me wel eens verweten dat ik zo’n album ook goed zou vinden als ze er geluiden van een smeulende barbecue op zouden zetten of van scheetjes met reverb. Waarschijnlijk klopt dat ook. Maar toch. Een nieuwe Metallica is natuurlijk niet automatisch de beste plaat van het jaar. Ook al is dat het wel. Sterker nog, 72 Seasons is de beste Metallica plaat sinds Load. En misschien wel sinds The Black Album.

De riffs vet, de drums strak, de basgitaar groovy en de solo’s geweldig. Ieder nummer op 72 Seasons ademt de urgentie die ik op voorgaande releases nog wel eens heb gemist. 

Of het nu de snelle riff van ‘Lux Æterna’, het midtempo beukwerk van ‘You Must Burn!’ of de power van ‘If Darkness Had a Son’ is, de sound en het gevoel nemen me mee terug naar The Black Album. De drums zijn als heipalen, de bass de fundering en de gitaren bouwen het huis. En daar woon ik dit jaar in. Met de zang van James Hetfield voor het gevoel en de emoties als we door het huis lopen. 

Daar moeten we het trouwens allemaal over eens zijn, James zijn vocale performance op 72 Seasons is fantastisch. Iedere track komt binnen en raakt snaren in mijn brein en in mijn hart. Tekstueel laat hij zijn demonen vrij en verwerkt hij zijn persoonlijke shit. In ‘Room of Mirrors’ in gevecht met zichzelf: So I stand here before you / You might judge, you might just bury me / Or you might set me free. En op zoek naar hulp in ‘Too Far Gone’: Am I too far gone to save? / Help me make it through the day. 

En waar anderen liever kortere songs horen, kan het mij niet lang genoeg duren. Ik ga heel lekker op deze tracks. En dan vooral op hoogtepunten als ‘Shadows Fall’, ‘Too Far Gone?’ & ‘Room of Mirrors’. De gitaar harmonieën aan het eind van die laatste track zijn pure metalporno.

Maar het absolute huzarenstukje, het kunstwerk in het kunstwerk, is de epische albumafsluiter ‘Inamorata’. De riff behoort tot de beste riffs die ze ooit schreven en de opbouw van de track is Metallica ten voeten uit, I love it. Compleet met bass-break, een huilende Kirk Hammett gitaarsolo en de beste versie van James op zang met lyrics die het hardst bij me binnenkomen van deze hele plaat. Misery, she loves me, but I love her more. En dan die gitaar harmonieën na de brug, terwijl Lars met zijn strakste performance in jaren door blijft beuken. Miiissseerrryyyyy.. Ja, ik moet janken als ik dit nummer luister. Omdat mijn favoriete band me, nadat ik ze 32 jaar geleden heb leren kennen, gewoon nog steeds helemaal omver blaast. En omdat James me zelden zo raakte met zijn lyrics.

72 Seasons is een beleving, een fantastische plaat en gaat voorlopig niet uit mijn dagelijkse rotatie. 

Jaarlijst 2022 - Mijn favoriete albums

In mijn begeleidende tekst voor mijn jaarlijst van 2021 schreef ik nog dat 2021 een jaar zonder liveshows betrof. Hoe anders was 2022? Dit jaar heb ik onder andere Metallica, Deftones, Counterparts, Stick To Your Guns, Knocked Loose, End en DVNE zien spelen. Wat een weelde. 

En mijn zoon is een 2022 baby. En in 2022 kwam er eindelijk weer een nieuwe Metallica single uit. Dus mijn liefde voor 2022 is groot. 

Dit zijn mijn favoriete platen en tracks van 2022. 

20. Vinnie Paz - Tortured in the Name of God's Unconditional Love

Een nieuw jaar, een nieuwe plaat van Vinnie. Het ene jaar dropt hij met Stoupe als Jedi Mind Tricks, dan weer met Ill Bill als Heavy Metal Kings of met zijn crew Army Of The Pharaohs, maar dit jaar dus weer een solo plaat en daar zijn er inmiddels ook alweer 7 van, deze meegeteld. En als ik 1 woord zou mogen kiezen voor die hele discografie, is het ‘consistent’. Paz stelt nooit teleur. Je weet wat je kan verwachten en hij levert. En ik houd ervan. En ondanks dat ik al zoveel van hem heb gehoord, dropt hij ook op deze plaat weer een paar parels die meedoen in zijn persoonlijke top 30, zoals de heerlijke track Slight Rebellion off Madison en het sterke Faith Healer. En hij verrast weer met een paar gastbijdrages die indruk maken, zoals Method Man, Kurupt, Big Twins en M.O.P. Hierdoor is er ook deze keer weer genoeg te genieten. 

Favoriete tracks: Slight Rebellion off Madison, Faith Healer, Killpoint (ft. M.O.P)

19. Greyhaven - This Bright and Beautiful World 

Greyhaven maakte al indruk met hun debuutplaat Empty Black en trekt de goede lijn van die plaat door op het tweede album This Bright and Beautiful World. Opnieuw brengen ze een mix van post-rock, post-hardcore, grunge en metalcore, maar de sound nu wel nog verder doorontwikkeld. Welke stijl het ook is, het album klinkt vooral duister, donker, zwaarmoedig en depressief. Het luistert niet altijd even lekker weg. Enkele nummers geeft kippenvel, waar andere nummers daar nog een beetje onder blijft hangen, maar als Greyhaven voor het derde album meer tracks gaat maken als albumopener In A Room Where Everything Dies en vooral het indrukwekkende A Painful and Necessary Action, dan sta ik weer vooraan om dit te luisteren. 

Favoriete tracks: In A Room Where Everything Dies, A Painful and Necessary Action, And it’s Still Too Loud

18. Foreign Hands - Bleed The Dream

Het is niet per se origineel wat de jongens van Foreign Hands met deze EP op de mat leggen, maar tering wat is dit vet. Wat een beuker van een EP. En waar misschien sommige EP’s smaken naar meer of langer hadden mogen zijn, is de korte speelduur hier misschien wel 1 van de sterktes. Foreign Hands trapt je met kneiterharde metalcore even een klein kwartier helemaal lens en vervolgens blijf je gesloopt achter. De zanger switcht regelmatig tussen schreeuwen en praten, en in de refreinen komt er soms ook wat cleane zang bij. Het doet ergens een beetje denken aan hoe Brendan Murphy van Counterparts dat doet. Het album bewandelt een goede lijn tussen melodie enerzijds en keihard beukwerk anderzijds. Als de breakdown aan het einde van Seperation Souvenir wordt voorzien van de uitspraak “Cross my heart and hope to die” zie je al een om de mic vechtende menigte bij de liveshow voor je, die over elkaar heen buitelt met vuisten in de lucht.

Favoriete tracks: Anemoia, Seperation Souvenir, Bleed The Dream

17. Conway The Machine - God don’t make mistakes

Op het eerste gehoor klinkt deze plaat als iedere andere Griselda release van de afgelopen 5 jaar. Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, want het recept van rauwe beats en een grimey sfeer vol met coke raps, borstklopperij en strakke flows, is gewoon al erg lekker. Toch is dit niet zomaar de zoveelste Griselda release. Op God don’t make mistakes breekt Conway een stuk muur af en horen we voor het eerst ook echt over de pijn die hij ervaart en maken we kennis met de man achter de man. Hoogtepunt van het album is de track Stressed, waarop hij rapt: Brothas don't understand depression is real / People stressin' 'bout real life shit, you stressin' your bills / And not too long' after my cousin hung his self / I never told nobody, but I lost a son myself. Wow. Het zorgt direct voor een brok in de keel. Emotionele bars gaan hand-in-hand met keiharde bars en dat zorgt overall voor een zeer sterk album. 

Favoriete tracks: Piano Love, Stressed, So Much More

16. Terror - Pain Into Power

Terror is Terror. “Still dedicated to hardcore". Maar jezus, op Pain Into Power klinken ze furieuzer dan ooit. In iets meer dan 18 minuten vuurt Terror 10 tracks op je af die ervoor zorgen dat je als vanzelf high kicks in je woonkamer staat te doen. Ook al kan ik dat helemaal niet en ziet het er waarschijnlijk meer uit alsof ik mijn been lift als een sumoworstelaar. Het blijft knap dat je als band woede zo kunt vangen. Zanger Scott Vogel is agressiever dan ooit in zijn delivery en de band blijft hardcore, maar dan wel met een laagje metal in de productie, waardoor de tracks iedere keer aankomen als een betonblok op je hoofd. Vet. 

Favoriete tracks: Pain Into Power, Boundless Contempt, One Thousand Lies

15. Birds In Row - Gris Klein

Birds In Row is voor mij een band in het rijtje La Dispute en Hail The Sun. Een mix van post-rock, post-hardcore en over de top emoties. Heerlijk om in te verdrinken. De tracks klinken urgent en gejaagd, waardoor je continue op het puntje van je stoel blijft zitten als je dit album luistert. Niet in de laatste plaats doordat de zanglijn vaak het drumpatroon volgt dat zich een weg beukt door de plaat als een jeep door een dichtbegroeid stuk bos. Hoogtepunt is de track Noah, een episch stuk muziek dat opbouwt naar een climax, waarover heen de zanger wanhopig schreeuwt “you should have taken the money, you fool”. Een aanval op het kapitalisme kwam zelden in een interessantere track.  

Favoriete tracks: Confettis, Noah, Trompe L’oeil

14. Apollo Brown & Philmore Green - Cost of Living

Apollo Brown stelt echt nooit teleur. En tuurlijk, hij wijkt ook nooit heel erg af van zijn formule, maar als een formule zou lekker uitrekent, waarom ook niet? Zijn beats bangen op dit album ook weer als vanouds, met die warme kicks, die fijne soulsamples en overall een hoge score op de hoofdknikindex. Deze keer is het mc Philmore Green uit Chicago die zijn beats mag voorzien van raps. Ik kende Philmore nog niet, maar zijn relaxte rapstijl en beschouwende lyrics bevallen me prima. Philmore Green vertelt een eerlijk en rauw verhaal van het leven in de grote stad en met advies: “to make it out the ghetto, better get you a vision plan” & “keep going". Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de gastbijdrage van Evidence, vanwege Evidence dus, op Paradise het hoogtepunt is, zowel qua beat als qua raps is dat nummer een absolute voltreffer. 

Favoriete tracks: Keep Goin’, Paradise (ft. Evidence), Steep Life

13. Ome Guus - Hand Solo

Ik stuurde in een appgroep deze plaat door naar vrienden met de tekst: “Ome Guus zou wel eens de beste rapper van Nederland kunnen zijn.” En misschien moet ik die ‘zou’ gewoon vervangen door ‘is’. Door zijn nonchalante manier van rappen valt bijna niet op hoe ingenieus de raps van Ome Guus in elkaar zitten. Bizarre wordplay, absurde rijmschema’s en zieke punchlines, Ome Guus doet het allemaal op hoog niveau. De beats van Knetter Gang, die dit album muzikaal omlijsten, bangen alsof ze in de jaren ‘90 voor Big L zijn geproduceerd, maar dan met een klein modern randje. Als Ome Guus zowel rapt als zingt op een track als De Dominee, bereikt het album een apotheose die smaakt naar nog een album. En nog 1. 

Favoriete tracks: De Dominee, Excusez Moi, Legends

12. Beachdog - Beachdog

Beachdog is de nieuwe band van zanger David Achter De Molen. Ik luister twee keer in de maand naar zijn podcast Zes Losse Tanden en kan daardoor inmiddels aardig aanvoelen wat zijn muzikale voorkeur is. En doordat ik dat weet, vind ik het extra tof om te merken dat hij al die smaken in zijn nieuwe band heeft gestopt. Beachdog is een beetje emo, een vleugje metalcore, een theelepeltje shoegaze, een flinke scheut rock, een stuk hardcore en hier en daar besprenkeld met grunge. Een beetje als Black Peaks. Of Palm Reader. Als David zijn strot opentrekt, weet hij te raken en zeker in songs die een goede spanningsopbouw hebben, is het genieten, zoals tijdens de breakdown in The Patient, bij de blastbeats in Milk en in het ijzersterke refrein van Crawl In Pieces. Vooral die laatste track is een absoluut hoogtepunt en smaakt naar meer.

Favoriete tracks: Swords Up In The Air, The Patient, Crawl In Pieces

11. ††† - PERMANENT.RADIANT

Als fan van deftones vond ik zanger Chino Moreno’s side-project Crosses nooit helemaal raak. Ik miste vaak de gitaren of de fantastische drums van Abe. Hierdoor voelde Crosses meer als een deftones interlude zonder climax. Tot dit album, want PERMANENT.RADIANT is 1 lange climax. Chino zelf is in topvorm, maar toch ook ondergeschikt aan de totaalbeleving. Crosses trekt je langzaam hun wereld in, waar het duister, dromerig, spannend en dynamisch is. Of zoals Chino zingt op Sensation: Don't wanna be here in the dark / But I believe I'll always be. En juist dat is de kern van deze plaat die het beste wegluistert in het donker, met een koptelefoon op en zonder afleiding. Op die manier komt de gelaagdheid van de plaat het beste binnen. 

Favoriete tracks: Sensation, Vivien, Cadavre Exquis

10. Joey Bada$$ - 2000

Dit album stond onlangs centraal in aflevering 1 van seizoen 4 van mijn podcast BRAL. en in die aflevering zeg ik: ‘dit album wordt alleen maar beter naarmate je verder luistert’. De laatste set tracks op het album maken zelfs echt indruk, met een Joey Bada$$ in topvorm die zijn masker weglegt en zeer persoonlijke lyrics brengt op tracks als Let it Breathe, Head High en Survivor’s Guilt. Op die laatste track vindt hij eindelijk de ruimte om de dood van zijn vriend Capital Steez een plek te geven. 2000 is een plaat die qua sound aansluit op zijn eerste release 1999 en dat betekent vooral  boombap-beats met een warm soulvol geluid die onder andere gemaakt zijn door Statik Selektah. Heel fijne samenwerking, op een heel fijn album.

Favoriete tracks: Let it Breathe, Head High, Survivor’s Guilt

9. Stick To Your Guns - Spectre

Eerder dit jaar zag ik Stick To Your Guns weer spelen en ik heb daar weer zo van genoten. De passie en energie van de band werkt nog steeds aanstekelijk en ik heb vrijwel alle lyrics weer keihard staan meebrullen. Ook die van de tracks van het nieuwste album. Dit album dus. De nummers die ze speelden van Spectre zijn live weer enorme knallers. Onder andere Weapon, Hush, A World To Win en More Of Us Than Them zijn typische STYG krakers die perfect in hun oeuvre passen. Op het album staan daarnaast nog enkele interessante tracks die afwijken van de STYG formule, zoals het rock-nummer Open Up My Head en de akoestische afsluiter No Way To Live. Maar overall is dit niet mijn favoriete Stick release, sommige tracks skip ik net te vaak. Desalniettemin weer een plaat met genoeg krakers om weer even op voort te kunnen. 

Favoriete tracks: Hush, A World To Win, More Of Us Than Them

8. Beumers & Tibbert - Beumers & Tibbert

Volwassen mannen rap. En dat dan op beats die niet boven de 90 bpm uitkomen. Het is allemaal niet ingewikkeld, maar klinkt wel erg fijn. Je hoort aan deze plaat dat Beumers & Tibbert er gewoon zin in hadden. Beide mc’s proberen elkaar af te troeven met de meest spitsvondige lines, waardoor ze elkaar scherp houden en er een bepaalde urgentie in de raps zit. Vooral Tibbert blinkt uit met lines als driedubbele woordwaarde, mijn flow is scrabble, w-a-c-k als ik zomaar ff je niveau mag spellen. De beats klinken heerlijk soulvol, waardoor je hoofd als vanzelf op en neer gaat en doordat het tempo nergens echt opgeschroefd wordt, blijft het album in een goede vibe hangen die ervoor zorgt dat Beumers en Tibbert kunnen excelleren, zonder dat het over de top gaat. Misschien omdat ik een generatiegenoot ben, een veertiger, maar ik ben blij dat dat beukbeats van hun oude crew VSOP achterwege blijven, deze laidback vibe bevalt me erg goed. Of zoals Mike rapt op Philips Hue: het hoogste woord wordt niet verkondigd door de hardste stem / op zijn zachtst gezegd, is het dat waar je belang bij hebt. Hoogtepunt van de plaat is afsluiter Rug Recht, waarop Mike binnenkomt door gewoon even zijn moeder te bellen en in te checken bij zijn vader en Tim een emotionele verse dropt met lines als groot denken, maar klein doen / rug recht, dwars door alle dingen die pijn doen / mijn mood, ook al kost het bergen inzet / ik wil alleen maar worden wat ik zelf gemist heb / het is het meeste en het minste dat ik kan doen. Prachtig. 

Favoriete tracks: Cocomelon, Knicks, Rug Recht

7. Nas - King’s Disease III

Nas is on some grown man shit, of zoals hij zelf rapt op ‘Don’t shoot’: Am I snitching when the police commissioner my friend? / Am I a player when me and the mayor hang and tap in? / Just a grown man tryna see how to change the community / 'Cause all I see is mama's crying, reading eulogies. Deze Nas bewandelt op King’s Disease III opnieuw een lijn tussen het verleden, het heden en de toekomst en plaatst daarmee zijn leven in perspectief. En uiteraard doet hij dit met fantastische lyrics, een geweldige flow en fijne beats van Hit-Boy die het beste in hem naar boven halen. Geen gastbijdrages, gewoon Nas, 49 jaar, en nog steeds 1 van de allerbesten op de mic.

Favoriete tracks: Legit, Thun, Beef

6. MOVNT OLYMPVS - GΩD LOVES UGLY

MOVNT OLYMPVS is een crew die bestaat uit rappers Jojo Wavy, Cobra, Ome Guus en Ill Material. Die laatste staat centraal op de vijf tracks tellende EP GΩD LOVES UGLY. Dit is misschien wel de rauwste Nederlandstalige Hip-Hop EP die ooit uitgebracht is. De beats zijn grimey, de raps onvriendelijk en de sfeer is koud en duister. Ill Material is de uitblinker met bizarre raps die telkens een andere kant opgaan dan je wellicht zou verwachten. Op de openingstrack vormen de raps van Ill Material door zijn delivery ook de drums op een verder vrij minimalistische sample, maar het ratelt echt heerlijk als hij rapt: deze hier piepte ietsiepietsie anders, militante elite, mijn believers lijken godless, wat ik zie is nattig, met een bivak op de bakkes, op een krieg alsof dat land is. Na de opening bangen de beats alsof de midden jaren ‘90 door donkere stegen wandelen en krijgen de rappers alle ruimte om te shinen. Naast Ill Material is het vooral Ome Guus die opvalt met een fantastische verse op RXTZOOI en op BBFVCKJOU dat opvallend kwetsbaar is voor deze keiharde crew. Enige kritiek; ik had meer tracks op deze EP willen hebben.

Favoriete tracks: ♥️, RXTZOOI, BBFVCKJOU

5. Machine Head - Øf Kingdøm and Crøwn

In mijn lijstje favoriete Machine Head albums komt Øf Kingdøm and Crøwn binnen op 3. Na The Blackening en Burn My Eyes, maar net voor Unto The Locust. En dat is knap voor een tiende album dat bovendien in Catharsis een matige voorganger had. Øf Kingdøm and Crøwn is een conceptalbum met een verhaal over wraak en liefde, en dit komt vooral de muzikale focus ten goede. De lyrics hadden ook op iets anders kunnen slaan en ieder nummer afzonderlijk kan best zonder de rest van het verhaal, waardoor dit niet helemaal uitmaakt. De muziek daarentegen wordt er wel door geholpen. Het thema wraak wordt voorzien van een goede dosis agressiviteit en vooral de nieuwe (sessie-)drummer Navene Koperweis voegt een fijn nieuw element toe aan het vertrouwde Machine Head met zijn blastbeats en snelle drumwerk. Ook die nieuwe gitarist Vogg soleert met spirit. Verder is het natuurlijk weer de grote Robb Flynn show die deze keer zijn inspiratie weer eens op een goede manier in killer-riffs weet om te zetten. Daarnaast is het fijn dat er vooral veel agressieve vocals van hem op staan, ten opzichte van zijn soms veel te overdreven cleane zang. Hoogtepunt Become The Firestorm laat ons de beste Machine Head horen, sinds The Blackening en zou zelfs niet misstaan op die plaat. Wat een track. 

Favoriete tracks: Choke On The Ashes Of Your Hate, Become The Firestorm, My Hands Are Empty

4. Rafting Goods - Volume 1

Ik heb echt genoten van dit album dit jaar en voor mijn uitgebreide mening is er een BRAL. aflevering in seizoen 3 die volledig over deze plaat gaat. Mijn beknopte mening? Dit is gewoon hard. Een paar van de beste rappers van Nederland op beats van een paar van de beste producers van Nederland. Uitblinkers James, Nosa, Tenshun, Tim Beumers en Dookie komen stuk voor stuk met toffe bars vol wordplay en spitsvondigheid, terwijl je hoofd op en neer gaat door beats van gasten als Presto en Blanke Roy. Deze plaat heeft mijn liefde voor (het luisteren naar) Nederlandstalige Hip-Hop weer aangewakkerd. Vooral omdat de bars echt van hoog niveau zijn en de beats ervoor zorgen dat je mondhoeken naar beneden gaan en je dit luistert met een grimas.  Zo’n grimas die zegt: damn, dit is fire. 

Favoriete tracks: No No Lobi, Alleen Maar Vuur, Kerosine 

3. Black Thought & Dangermouse - Cheat Codes

Black Thought is zo ongekend goed. Over hem ook een BRAL. aflevering die er zeer binnenkort aankomt. In de podcast plaats ik hem niet eens meer tussen rappers, zijn peer is Shakespeare, dat is het niveau van tekstschrijven dat Black Thought haalt. En niet met 1 track, of 1 album, maar met zijn hele oeuvre, inclusief The Roots. Op Cheat Codes is het weer enorm raak met tracks als Aquamarine en Identical Deaths. Daarnaast levert ook Dangermouse een goede prestatie af, want de beats op Cheat Codes zijn stuk voor stuk soulvolle bangers en zorgen ervoor dat Black Thought kan excelleren. Op eerder solowerk van Thought was de muziek nog wel eens ondergeschikt aan de raps, maar op Cheat Codes zit een mooie balans, waardoor er echt tracks ontstaan met een kop en een staart in plaats van een loop waarop Black Thought kan spitten. En juist dat maakt van Cheat Codes het beste Black Thought solowerk ooit. Zoals hij over de soulsample heen rapt op Sometimes is kippenvel, de sterke collabo’s met DOOM en Conway The Machine zijn fantastisch, en vooral zijn verses zijn briljant. Het is bijna onmogelijk een bar te quoten, omdat het afbreuk doet aan de genialiteit van de hele verse. Ga dit luisteren. En dan echt luisteren.

Favoriete tracks: Sometimes, Aquamarine (ft. Michael Kiwanuka), Identical Deaths 

2. Kendrick Lamar - Mr. Morale & The Big Steppers

Mr. Morale & The Big Steppers stond centraal in aflevering 7 van seizoen 3 van BRAL. In die episode hebben we het album gevierd en getracht te duiden. Casper noemde het album een boek dat je gelezen moet hebben, maar dat je niet heel vaak opnieuw leest. Ik vond dat mooi gezegd. Dit album is namelijk zo zwaarmoedig, heftig en raak dat het niet makkelijk wegluistert. Met onderwerpen als depressie, therapie, rouwverwerking, daddy issues, echtelijke ruzie, een jezuscomplex, sexverslaving en misbruik is het album het minst toegankelijke album van Kendrick Lamar, maar misschien daardoor ook wel het beste album. Dit is niet een plaat met hits, zoals die wel op zijn vorige platen stonden. Dit zijn geen bangers die in de club zullen worden gedraaid. Het zijn wel tracks die zeer gelaagd zijn en het beste tot zijn recht komen door een koptelefoon. Door zijn goed uitgewerkte concept, het gebruik van verschillende stemmen, de fantastisch geproduceerde beats en de overall sfeer van de plaat luistert dit album weg als de film van het leven van Kendrick Lamar. En wat voor film. Eerlijkheid is de rode draad. En dat maakt hem geen aardiger persoon, terwijl je sympathie voor hem groeit. “I choose me, I’m sorry”. De anti-held, Kendrick Lamar.

Favoriete tracks: United in Grief, Father Time (ft. Sampha), We Cry Together (ft. Taylor Paige)

1. Counterparts - A Eulogy for Those Still Here

Als in je Spotify Wrapped staat dat je in de top 1% van alle luisteraars van Counterparts staat dit jaar, luister je er dan veel naar? Het antwoord is ja. Ik luister bijna elke dag naar Counterparts, zeker sinds het fantastische zevende album A Eulogy for Those Still Here. Ik dacht eigenlijk dat Counterparts niet beter kon dan op het vorige album Nothing Left to Love, maar niets is minder waar; dit album is op alle vlakken weer net een tandje beter. De songs zijn beter opgebouwd, het album bevat meer spanning en de experimenten met cleane zang en post-hardcore dragen nog meer bij aan de emotionele beleving die de band overbrengt. Zanger Brendan Murphy legt zijn ziel weer bloot met lyrics die weinig aan de verbeelding overlaten als hij schreeuwt: Let me leave / I've given enough. Depressief, duister en suïcidaal. Hopelijk meent Brendan niet alles dat hij zingt. Als uitlaatklep is het in ieder geval goud waard. De passie, beleving en emotie van deze band zijn ongeëvenaard en voor mij een reden hier elke dag in op te gaan.  

Favoriete tracks: Whispers of Your Death, Unwavering Vow, A Mass Grave of Saints

Op naar 2023…

Jaarlijst 2021 - Mijn favoriete albums

Weer een jaar zonder liveshows. Althans, bijna geen liveshows, want ik heb gelukkig Amenra kunnen zien spelen in het openluchttheater in Nijmegen. Verder was het opnieuw een jaar voor de koptelefoon en moest vinyl, cd en spotify uitkomst brengen. En gelukkig, dat deed het. Dit zijn de 15 beste platen van 2021, waarbij iedere plaat in mijn top 5 de volle 5-sterren-beoordeling pakt. Er was echt meer dan genoeg te genieten in 2021.

 Ok, daar gaan we.

15. Hus Kingpin - Bolio: Reze Pele Rio



Rauwe rapshit. Een betere beschrijving heb ik niet. Hus Kingpin klinkt rauw, de beats klinken rauwer. Hus is zo’n mc die je niet meteen begrijpt, omdat zijn referenties niet voor de hand liggen. Je moet er moeite voor doen. Aan de andere kant is er ook geen woord Spaans aan: “I put a price on your kidney, speak up, let me know you’re with me, I need you alive long enough to put your body on an ice bucket, smack his face, keep his heart pumping, hold his arms still”. Een beetje angstaanjagend misschien zelfs wel. Hus Kingpin is de definitie van grimey en ik kan daar echt van genieten.

Favoriete tracks: Justice For Jaca, Lemgruber, Traficante Wars

14. Thrice - Horizons/East



Ik vind Thrice een fijne band. En Horizons/East is een fijne plaat. De fantastische strot van zanger Dustin, de heerlijke drumpartijen van drummer Riley en de meeslepende sound van de gitaristen, het luistert zo lekker weg allemaal. Of het gaspedaal nu stevig wordt ingetrapt op tracks als ‘Summer Set Fire to the Rain’, of juist helemaal wordt losgelaten op tracks als ‘Dandelion Wine’, het blijft boeiend. Door de opbouw, de melodieën en door de dynamiek. Hoogtepunt is albumopener ‘The Color of The Sky’ met zijn toffe drumpatroon en heerlijke vocalen. Signature Thrice wel en ja, dat is fijn.
Favoriete tracks: The Color of the Sky, Scavengers, Dandelion Wine

13. Trade Wind - The day we got what we deserved



Invloeden van onder meer DJ Shadow en Radiohead geven een duidelijke richting aan deze plaat en geven direct aan wat voor muziek dit is; sfeervol, dromerig, laidback en emotioneel. De sound van Trade Wind wordt voor een groot deel bepaald door zanger Jesse Barnett die even bezwerend als hypnotiserend zingt. Zijn anti-kapitalistische boodschap is verpakt in slimme lyrics die ook ruimte bieden voor een eigen interpretatie. Ogen dicht en genieten.
Favoriete tracks: Burning The Iron Age, DIE! DIE! DIE!, Bishop

12. Dreamwell - Modern Grotesque



Deze plaat sloopt me. Zwaar en zwaarmoedig. Het is eigenlijk helemaal geen leuke luisterervaring. En toch, hoe meer het afstoot, hoe meer het me aantrekt. Modern Grotesque is zo’n emotioneel geladen plaat dat het soms moeilijk is om het van begin tot eind te luisteren. De muziek geeft chaos, ongemak en paniek, maar kan ook melodieus en sereen klinken, om je daarna weer een gevoel van onbehagen te geven als het keihard binnenkomt. Zeker met de screams van zanger Keziah Staska die door merg en been gaan.
Favoriete tracks: Painting Myself a Darker Day, Sayaka, You Dreamt of Me I Dreamt of a Mountain of Salt

11. Mach-Hommy - Pray for Haiti



Mach-Hommy bidt voor Haïti en zijn gebeden bestaan uit punchlines, wordplay en toffe rijmschema’s. Op Pen Rale noemt hij zichzelf “very instrumental” en daar is niets aan gelogen. Mach zingt, rapt, praat en flowt iedere beat op een unieke manier kapot. Alsof hij een kameleon is en van kleur verandert als de beat verandert. Met kleine hoofdknikjes naar Jay, Pac, Mos, Wu en Doom. De eerste verse op ‘Ten Boxes - Sin Eater’ bevat Doom-level-rijmschema’s op een beat die Raekwon had kunnen kiezen voor OB4CL. Serieus, wat wil je nog meer?
Favoriete tracks: The 26th Letter, Marie, Kriminel

10. Vinnie Paz - Burn Everything That Bears Your Name



De beats bangen als vanouds, Vinnie is weer op strooptocht en dit album is opnieuw gewoon heel hard. Een Vinnie Paz album volgt over het algemeen dezelfde formule, vernieuwend is het niet, maar een hongerige Paz op beats van C-Lance, Stu Bangas en Oh No gaat bij mij gewoon altijd op repeat. En als hij dan ook nog eens raakt met ‘I'm Thinking of Ending Things’, heb je weer een waardige toevoeging aan een heel sterk oeuvre.
Favoriete tracks: Papi Wardrobe, I'm Thinking of Ending Things, Guilty Remnant Cigarettes

9. Every Time I Die - Radical



“These are desperate times,” zingt zanger Keith Buckley op ‘Desperate Pleasures’ en dat gevoel zet Every Time I Die op Radical om in een heel album. Woede is zelden beter vastgelegd dan door Every Time I Die op dit album. Vanaf albumopener ‘Dark Distance’ tot afsluiter ‘We Go Together’ is het tempo moordend en de muziek heavy. Halverwege kunnen we even op adem komen met wat voor Every Time I Die begrippen een ballad is in de vorm van het emotioneel meeslepende ‘Thing With Feathers’. Maar over het algemeen walst de band over je heen met snelle riffs, breaks, breakdowns. Het drumwerk is fantastisch en de zang loopt op iedere track precies mee op het ritme dat de band bepaalt, ook als dat ritme gek is of start en stopt en start en stopt, de woorden passen altijd precies. Dat maakt van Every Time I Die een strakke machine die sloopt.
Favoriete tracks: Post-Boredom, Thing With Feathers, Hostile Architecture

8. Silent Planet - Iridescent



Iridescent is een reis door het hoofd van zanger Garrett Russel. Een trip. Ogen dicht en gaan. Pijn, paranoia, verlies, individualisme, hopeloosheid, eindeloosheid. Alle emoties voelbaar. Alle woorden raak. En dat op muziek die net zo spannend is als de poëzie die het ondersteunt. Metalcore die net zo agressief is als progressief. Net zo melodieus, als sfeervol. Net zo mooi, als hard. De schreeuw van Garrett snijdt, de zang van gitaristen Mitchell & Thomas hecht. Silent Planet is een fantastische band.
Favoriete tracks: Trilogy, Panopticon, Alive, as a housefire

7. Architects - For Those That Wish to Exist



Architects kiest op dit album voor een meer toegankelijke sound. Iets minder heavy, misschien, maar zeker niet minder emotioneel. Sam Carter zingt zijn ass off en raakt. De band verkent, ontdekt en vindt een verdiepende laag die de muziek van Architects misschien iets toegankelijker maakt, maar vooral ook meer bezieling geeft. De heavy riffs klinken nog steeds heavy en de breakdowns breken hard, maar door gebruik te maken van blazers, strijkers en synth ontstaat niet alleen een vette sound, maar een epische sound en dat past perfect bij deze band.
Favoriete track: Giving Blood, Discourse is Dead, Animals

6. BRUIT ≤ - The Machine is burning and now everyone knows it could happen again



Ik was nooit zo’n fan van bands zonder zang, maar voor deze band maak ik graag een uitzondering. BRUIT ≤ maakt namelijk muziek die mijn hoofd masseert, mijn ziel kalmeert en mijn hart sneller laat kloppen. Prachtige composities met een epische opbouw, die je meenemen naar grote hoogten, en je overdonderen alsof het afstammelingen van Thor zelf betreft. Het album bevat slechts 4 nummers, maar wel met een totale speelduur van 40 minuten, waardoor er meer dan genoeg is om van te genieten.
Favoriete tracks: Industry, Amazing Old Tree, The Machine is Burning

5. Amenra - De Doorn



Amenra maakt poëzie van pijn en vertaalt dit naar prachtige composities die zo intens en beklemmend zijn dat je alleen maar gebiologeerd kunt luisteren. De schreeuw snijdt door de ziel en het gesproken woord voelt zo intiem dat het lijkt alsof de voordracht speciaal voor mij is opgenomen. De muziek is traag en juist daardoor heel zwaar, ieder akkoord een kanonskogel, iedere kick een stomp in de maag. Tot alles instort en er niets overblijft dan een gitaar die bezwerende melodieën tokkelt en een basis geeft aan de pijnlijke poëzie.
Favoriete tracks: De Evenmens, Het Gloren, Voor Immer

4. Hail The Sun - New Age Filth



“If you love me, then love me to death”. Zoveel passie, bezieling, onzekerheid en wanhoop, alleen al in deze zin, die de basis vormt van openingsnummer Domino, dat ik even moet slikken. En dan moet de rest nog komen. En dat komt ook. Technische gitaarpartijen zorgen voor spanning, melodie en venijn en de drums zijn out to kill. Hail The Sun maakt complexe muziek die niet direct zo klinkt en dat is knap. De muziek ligt fijn in het gehoor, maar zorgt er ook voor dat er tijdens de 33ste luisterbeurt nog iets nieuws valt te ontdekken. Het heeft ook iets episch. Alsof ik luister naar Queen, maar dan ‘on steroids’. En zanger Donovan Melero maakt die vergelijking compleet met zijn markante stem die de maniakale emotie van de band vangt in prachtige teksten en fantastische vocalen en screams. “If I love you, I'll love you to death”. Volledige overgave, dat is Hail The Sun.
Favoriete tracks: Domino, Slipped My Mind, Parasitic Cleanse

3. Knocked Loose - A Tear in the Fabric of Life



Hoe zou het zijn om je geliefde te verliezen in een ongeluk dat jij zelf overleeft? Die vraag probeert Knocked Loose te beantwoorden op A Tear in the Fabric of Life. En jezus, wat levert dat een emotioneel beladen plaat op. De maniakale schreeuw van Bryan Garris, de belachelijk zware riffs van de band en de zieke breakdowns die alles in puin achterlaten, het zijn herkenbare ingrediënten van Knocked Loose, maar niet eerder zorgden deze ingrediënten voor een maaltijd als dit. Ik ben echt zelden zo omver geblazen door muziek als door dit meesterwerk, waardoor ‘ondergaan’ ook het enige is dat juist voelt. Met ingehouden adem. En laat dat nu ook net passen bij ‘survivor’s guilt’. Je moet het ondergaan. De tering, wat een plaat.
Favoriete tracks: God Knows, Forced To Stay, Permanent

2. Evidence - Unlearning Vol. 1



Evidence gebruikt geen woord teveel op Unlearning Vol. 1, maar was zelden doeltreffender. Lyrical fenomenaal. En dat op beats die kramp in de nek veroorzaken en je mond een grimas geven, zo van, damn, dit is hard. Dit is mijn favoriete rapplaat van dit jaar en misschien wel van de laatste 10 jaar, omdat het zo raak is. Omdat ik het zelf had willen maken. Omdat Evidence me vertegenwoordigt. Muziek van een veertiger. Ik ben bijna veertig. Dit is die shit.
Favoriete tracks: Won’t Give Up The Danger, Lost In Time (Park Jams), Taylor Made Suit

1. Dvne - Etemen Ænka



Ik ben dit jaar in de ban geweest van deze plaat. Het overdondert, trekt me de diepte in en neemt me mee op avontuur. Episch. Massieve riffs vormen een schip waarmee ik de oceaan probeer te bedwingen. Bij iedere golf verdrink ik meer in de wereld van Dvne. En soms is de zee kalm en dobber ik dromend met mijn hoofd in de zon. Maar net als ik denk dat ik de ogen kan sluiten, word ik woest terug de realiteit in getrokken. De sirene wordt een schreeuw, de stilte wordt een storm. En ik geef me eraan over. Etemen Ænka is machtig.
Favoriete tracks: Towers, Omega Severer, Mleccha

Op een rij:

1. Dvne - Etemen Ænka
2. Evidence - Unlearning Vol. 1
3. Knocked Loose - A Tear in the Fabric of Life
4. Hail The Sun - New Age Filth
5. Amenra - De Doorn
6. BRUIT ≤ - The Machine is burning and now everyone knows it could happen again
7. Architects - For Those That Wish to Exist
8. Silent Planet - Iridescent
9. Every Time I Die - Radical
10. Vinnie Paz - Burn Everything That Bears Your Name
11. Mach-Hommy - Pray for Haiti
12. Dreamwell - Modern Grotesque
13. Trade Wind - The day we got what we deserved
14. Thrice - Horizons/East
15. Hus Kingpin - Bolio: Reze Pele Rio

Op naar 2022...