2024 was een mooi muzikaal jaar. Een paar van mijn favoriete groepen heeft een plaat uitgebracht en ik ben hier en daar verrast door acts die debuteerden in 2024. Daarnaast heb ik door mijn podcast BRAL. een aantal albums fanatieker beluisterd en daardoor natuurlijk extra gewaardeerd. En ik kan ze niet meenemen in deze lijst, omdat ze geen album uitgebracht hebben, maar mede door BRAL. heb ik De La Soul het meest beluisterd dit jaar. Vooral Trouble In The Water met DJ Honda heb ik teringveel beluisterd. Maar goed, ook andere platen heb ik veel beluisterd, dus hierbij mijn jaarlijst 2024.
Eerst de eervolle vermeldingen, de nummers 20 t/m 11:
20. Frail Body - Artificial Bouqet
19. Hairo & Sneadr - Koude Zomer
18. Roc Marciano - Marciology
17. Tyler, The Creator - Chromakopia
16. Hus Kingpin & 9th Wonder - The Supergoat
15. Sticks - Zonneschijn
14. Fresku - Leren Leven
13. Dool - The Shape Of Fluidity
12. Rafting Goods - Volume 3
11. Every Hell - Vertebrate
En dit zijn ze, de 10 beste platen van 2024:
10. Greyhaven - Stereo Grief
In 2022 schreef ik over Greyhaven: als Greyhaven voor het derde album meer tracks gaat maken als albumopener In A Room Where Everything Dies en vooral het indrukwekkende A Painful and Necessary Action, dan sta ik weer vooraan om dit te luisteren. En laat dat nu precies zijn wat ze hebben gedaan op de EP Stereo Grief. De band mixt post hardcore met grunge, post rock en andere stijlen en klinken inmiddels vooral heel erg als zichzelf. Met prachtige zangmelodieën van zanger Brent Mills die even later overgaan in harde screams. Emotioneel, heftig, maar mooi. Zeker albumafsluiter An Inverse Self-Reflection is een emotionele achtbaan, die track begint als een rocktrack, maar bouwt op naar een enorm heavy einde met zware breakdowns en intense vocals. Ik ben fan.
Favoriete tracks: The Welcome Party, Sick And Lavish & An Inverse Self-Reflection
9. Mach-Hommy - #RICHAXXHAITIAN
Mach-Hommy is nog steeds mysterieus, maar in het rijtje van aan Griselda gelieerde artiesten wel de beste. En dat laat hij op #RICHAXXHAITIAN ook weer horen. Een Mach-Hommy album is geen easy listening. De beats zijn van oa Conductor Williams en SadhuGold en zijn vooral heel rauw. Daaroverheen rapt hij onnavolgbare lyrics met verwijzingen die je niet meteen snapt, maar als je erin duikt, hoor je goud. Of hij nu solo rapt, of samen met een Black Thought of een Roc Marciano; Mach-Hommy is fantastisch. Zeker als hij op de hook ineens zingt of als hij bars dropt als: White phosphorus fell on civilians in Gaza/Troglodytes squadron yelling epithets in a jogger op Politickle.
Favoriete tracks: Politickle, Copy Cold & Holy ___
8. Kendrick Lamar - GNX
GNX is gemaakt met het venijn van Kendrick Lamar’s disstracks aan het adres van Drake, maar dan zonder diss naar Drake. Althans, niet een heel nummer lang. Er zitten natuurlijk steken in en je voelt de spanning steeds in de lucht hangen, waardoor de plaat gejaagd en gevaarlijk aanvoelt. In tegenstelling tot eerdere Kendrick platen is dit geen conceptalbum, maar op weinig albums is getergd zijn zo omgezet in kunst als op GNX. Albumopener Wacced Out Murals is daar meteen een statement van een voorbeeld van. Maar ook hoogtepunten als Man at the Garden, Reincarnated en Gloria bevatten die getergdheid, waardoor odes aan Nas en Pac ook gewoon prachtige concepten en venijnige raps oplevert.
Favoriete tracks: Man at the Garden, Reincarnated & Wacced Out Murals
7. Common & Pete Rock - The Auditorium Vol. 1
The Auditorium Vol. 1 is gewoon een heerlijk album. Pete Rock komt met zijn beste productiewerk van de afgelopen jaren en Common kan daarop de beste versie van zichzelf zijn. Zijn rustige flow past perfect bij de soulvolle sound van Pete Rock, waardoor het eigenlijk bijna gek is dat we pas zo laat in hun beider carrières deze samenwerking krijgen. Of het nu spiritueel is op A God (there is), of een ode aan Hip-Hop op Dreamin’ of heel persoonlijk op Lonesome of gewoon straight up battle-modus op Stellar; op alle tracks is er harmonie tussen beat en rap en blijft het boeien. Een van de vele hoogtepunten is “When the sun shines again” met een bijdrage van Posdnous van De La Soul. Overall een heel fijne plaat, die heerlijk wegluistert. De beats laten je hoofd knikken en Common is Common, maar dan wel net een tandje meer geïnspireerd dan op eerdere albums. Hopelijk betekent die vol 1 in de titel dat we ook nog een vol 2 krijgen.
Favoriete tracks: Dreamin', Lonesome, When The Sun Shines Again
6. Vower - Apricity
Vraag: Wat krijg je als je de muzikanten van Black Peaks combineert met de zanger van Palm Reader? Antwoord: Een fantastische band met een geweldige sound. En dat is dus Vower die met hun eerste EP Apricity een geweldig visitekaartje afgeven voor de toekomst. Vower combineert het beste van Black Peaks en Palm Reader en geeft ons daarmee een heerlijke blend van post rock en post hardcore, met kernwoorden als emotioneel, meeslepend, dromerig en ontlading. Enige punt van kritiek is dat ik meer tracks had willen horen dan de 4 tracks die ze nu op de EP hebben gezet. Maar ik weet zeker dat de band ons meer gaat geven en ongetwijfeld blaast dit me net zo hard weg als de tracks op deze EP.
Favoriete tracks: In The Wake Of Failure, False Rituals, Eyes Of A Nihilist
5. Blu & Evidence - Los Angeles
Blu rapt en Evidence verzorgt de beats op deze plaat. Nu vind ik dat ergens jammer, omdat Ev 1 van mijn favoriete rappers is, maar muzikaal weet hij de conceptplaat van Blu wel echt een heerlijke sound te geven, waardoor ik me er toch overheen kan zetten. En gelukkig rapt hij wel op de track Wish You Were Here, wat ook mijn favoriete track van het album is. Een track die gaat over wat je graag nog had willen delen, met in het geval van Blu een overleden broer en in het geval van Ev een overleden vader. Maar Los Angeles bevat meer fantastische tracks die allemaal passen in het concept van overleven in de stad. Albumopener The Land is een heerlijke Westcoast beuker en misschien wel de dikste beat van de plaat. En de tekst van The Cold die beschrijft dat ondanks dat de zon schijnt, in LA de sfeer wel heel koud kan zijn, is fantastisch. Los Angeles is echt een geweldige plaat die een perfect en vooral ook compleet beeld schetst van (over)leven in Los Angeles.
Favoriete tracks: The Land, The Cold, Wish You Were Here
4. Ka - The Thief Next To Jesus
Ka bracht deze plaat op 19 september uit en op terug 13 oktober is hij helaas op 52-jarige leeftijd overleden. Maar wat laat hij een parel na, een waardige afsluiter van een geweldig oeuvre. The Thief Next To Jesus is misschien wel zijn beste werk, waarop hij de bijbel en het christendom gebruikt om zijn verhaal te vertellen. En dat dan op beats die voornamelijk gospel samples bevatten. Alles klopt. En als je de lyrics hoort, geeft Ka al zoveel hints over zijn aanstaande dood. Op Tested Testimony rapt hij bijvoorbeeld Put moms first, 'cause Earth can't live with a dying son. Aarde kan niet zonder zon, maar als we Earth zien als slang voor moeder, zij kan niet zonder zoon. En op hoogtepunt Hymn & I combineert hij zijn persoonlijke strijd met kritiek aan het Christendom. Ka is altijd een briljant lyricist geweest, een poeet. Een artiest die grote thema’s gebruikt om het kleine verhaal te vertellen. En dat is exact wat The Thief Next To Jesus is; het verhaal van een man die vecht met de dood. Hoe fijn dat hij deze plaat nog als winnaar kon uitbrengen.
Favoriete tracks: Hymn & I, Tested Testimony & Bread, Wine, Body, Blood
3. Knocked Loose - You Won’t Go Before You Supposed To
Knocked Loose maakte op mij enorm veel indruk met de EP A Tear In The Fabric Of Life in 2021, een conceptplaat over survivor’s guilt. Door dat concept wist de band een nieuw level van intensiteit te bereiken. Het is Knocked Loose nu gelukt deze intensiteit vast te houden voor de nieuwe langspeler You Won’t Go Before You Supposed To. Want jezus, wat een belevenis is dit ook weer. Zanger Bryan Garris klinkt gejaagder en maniakaler dan ooit, en de band geeft ons snoeiharde riffs, met belachelijk zieke breakdowns, waarbij er soms gebruik wordt gemaakt van bizarre ritmes en een apart drumpatroon. Dit geeft de eendimensionale sound van de band veel meer spanning en eigenheid. Maar ik luister Knocked Loose eigenlijk niet voor eigenheid. Ik luister Knocked Loose om stoom af te blazen en te slopen. Knocked Loose houdt mij gezond.
Favoriete tracks: Suffocate, Don’t Reach For Me, Blinding Faith
2. DVNE - Voidkind
Het is DVNE opnieuw gelukt geluid te geven aan het woord episch. Net als eerder werk is Voidkind meeslepend, betoverend, emotioneel en groots. Maar dat heeft de band voor elkaar gekregen met wat compactere tracks en minder lang uitgesponnen instrumentale passages. Enerzijds jammer, want dat laatste was juiste de kracht van de voorgaande plaat Etemen Ænka, maar anderzijds werkt dit heel goed om van Voidkind een album met een eigen smoel te maken. DVNE komt sneller to the point op Voidkind, zonder op spanning in te leveren. De cleane zang klinkt in vergelijking met de vorige plaat iets sterker en de grunt is nog iets vaker aanwezig. En alle andere ingrediënten klinken vertrouwd: rollende drums, sterke riffs, prachtige gitaarsolo’s en telkens een mooie opbouw van rustige passages naar een enorme wall of sound. Voidkind zit als cd in de cd-speler van mijn auto en zet ik vrijwel ieder ritje aan. Het verveelt geen enkel moment.
Favoriete tracks: Eleonora, Reliquary, Plērōma
1. Counterparts - Heaven Let Them Die
Depressief, duister en suïcidaal. Het zijn kernwoorden voor Counterparts. En daar kunnen we sinds de release van Heaven Let Them Die ook ‘verwoestend’ aan toevoegen. Holy shit, Counterparts klonk zelden bozer, agressiever en destructiever dan op deze EP. Op het vorige album A Eulogy For Those Still Here probeert zanger Brendan Murphy zijn verdriet een plek te geven en rouwt hij om zijn dierbaren. Op Heaven Let Them Die is dat verdriet veranderd in kwaadheid en schreeuwt hij op No Lamb Was Lost: “I’d kill to keep them both alive!” Muzikaal gezien is er geen ruimte voor de melodieuze stukken die de band normaal laat horen en er is al helemaal geen ruimte voor post hardcore. Deze plaat zit qua sound ergens tussen het oude Counterparts en Brendan’s andere band End in. Het resultaat bestaat uit alles verwoestende breakdowns en snoeiharde riffs, maar wel afgewisseld met rustige passages, waardoor het spannend blijft en je af en toe op adem kunt komen. Drummer Kyle Brownlee overtreft zichzelf en geeft de verwoesting gestalte met kicks en snares die klinken als kanonskogels. Heaven Let Them Die bleek de plaat die Counterparts nodig had om niet in herhaling te vallen, zonder dat we door hadden dat het nodig was. En zo blijft deze band groeien en ontwikkelen. En dat is knap. Heaven Let Them Die is een ongekend meesterwerk.
Favoriete tracks: A Martyr Left Alive, To Hear Of War, No Lamb Was Lost
Op naar 2025...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten