72 Seasons is een beleving

Een nieuwe Metallica. Er wordt me wel eens verweten dat ik zo’n album ook goed zou vinden als ze er geluiden van een smeulende barbecue op zouden zetten of van scheetjes met reverb. Waarschijnlijk klopt dat ook. Maar toch. Een nieuwe Metallica is natuurlijk niet automatisch de beste plaat van het jaar. Ook al is dat het wel. Sterker nog, 72 Seasons is de beste Metallica plaat sinds Load. En misschien wel sinds The Black Album.

De riffs vet, de drums strak, de basgitaar groovy en de solo’s geweldig. Ieder nummer op 72 Seasons ademt de urgentie die ik op voorgaande releases nog wel eens heb gemist. 

Of het nu de snelle riff van ‘Lux Æterna’, het midtempo beukwerk van ‘You Must Burn!’ of de power van ‘If Darkness Had a Son’ is, de sound en het gevoel nemen me mee terug naar The Black Album. De drums zijn als heipalen, de bass de fundering en de gitaren bouwen het huis. En daar woon ik dit jaar in. Met de zang van James Hetfield voor het gevoel en de emoties als we door het huis lopen. 

Daar moeten we het trouwens allemaal over eens zijn, James zijn vocale performance op 72 Seasons is fantastisch. Iedere track komt binnen en raakt snaren in mijn brein en in mijn hart. Tekstueel laat hij zijn demonen vrij en verwerkt hij zijn persoonlijke shit. In ‘Room of Mirrors’ in gevecht met zichzelf: So I stand here before you / You might judge, you might just bury me / Or you might set me free. En op zoek naar hulp in ‘Too Far Gone’: Am I too far gone to save? / Help me make it through the day. 

En waar anderen liever kortere songs horen, kan het mij niet lang genoeg duren. Ik ga heel lekker op deze tracks. En dan vooral op hoogtepunten als ‘Shadows Fall’, ‘Too Far Gone?’ & ‘Room of Mirrors’. De gitaar harmonieën aan het eind van die laatste track zijn pure metalporno.

Maar het absolute huzarenstukje, het kunstwerk in het kunstwerk, is de epische albumafsluiter ‘Inamorata’. De riff behoort tot de beste riffs die ze ooit schreven en de opbouw van de track is Metallica ten voeten uit, I love it. Compleet met bass-break, een huilende Kirk Hammett gitaarsolo en de beste versie van James op zang met lyrics die het hardst bij me binnenkomen van deze hele plaat. Misery, she loves me, but I love her more. En dan die gitaar harmonieën na de brug, terwijl Lars met zijn strakste performance in jaren door blijft beuken. Miiissseerrryyyyy.. Ja, ik moet janken als ik dit nummer luister. Omdat mijn favoriete band me, nadat ik ze 32 jaar geleden heb leren kennen, gewoon nog steeds helemaal omver blaast. En omdat James me zelden zo raakte met zijn lyrics.

72 Seasons is een beleving, een fantastische plaat en gaat voorlopig niet uit mijn dagelijkse rotatie.