Jaarlijst 2018 - De beste albums van 2018 volgens Nick Hoogzaad

Er is weer een jaar voorbij, dus er is weer een jaarlijst. Ik vond het vorige muziekjaar echt fantastisch en heb nog veel releases uit 2017 “on high rotation”. Brand New, Dvne, Counterparts, Amenra, Stick To Your Guns, Northlane, Kendrick, Jigga, ze dropten allemaal parels van platen die mijn 2018 ook nog gedomineerd hebben.

2018 zelf moest aanvankelijk even op gang komen, maar naarmate het jaar vorderde, kwamen er meer parels. Ik heb er echt weer van genoten om iedere donderdagnacht om 12 uur de nieuwe releases te checken, om het internet af te struinen naar nieuwe briljantjes. En om ze te vinden natuurlijk. Toch wel weer gelukt.

Dit zijn in ieder geval mijn favoriete platen van 2018. Ik heb er 25 geselecteerd. En zelfs met dat aantal heb ik weer wat darlings moeten killen. Muzikaal gaat het in ieder geval weer alle kanten op. Van Hip-Hop naar metalcore, en van pop noir naar doom. Soms onmogelijk te vergelijken en soms staat een plaat daarom een dag later weer op een iets andere plek, behalve in de top 10, die staat wel vast.

25. A Perfect Circle - Eat The Elephant 

Eat The Elephant is een vreemde plaat, een plaat met 2 gezichten. Het goede gezicht is een verzameling prachtige tracks die je als losse nummers met gemak kunt insturen voor song of the year. Het slechte gezicht is daarentegen saai en ongeïnspireerd. Het album begint sterk, de eerste 7 tracks zijn heerlijk, met absolute hoogtepunten “Disillusioned”, “The Doomed” en “TalkTalk”. Eigenlijk is de hele eerste helft gewoon een uitstekende plaat en staat daarom ook in deze lijst. Maar er is ook nog een tweede helft met 5 tracks die me allemaal niet echt kunnen boeien. En hier plaats ik ook het verschrikkelijke “So Long, And Thanks For All The Fish” bij, dat ik telkens moet skippen om van The Doomed bij TalkTalk te komen. Een belachelijk stuk Ikea kitsch tussen een Dali en een Picasso in. Als A Perfect Circle in vorm is, levert het dromerige rocksongs die emotioneel, melancholisch en prachtig zijn, maar ook Maynard & co zijn wel eens uit vorm en dan krijg je vervelende tracks als “Hourglass” en “Feathers”. Advies: maak een playlist van deze plaat met de tracks 1 t/m 4, 6 & 7. Wat je dan in je handen hebt, is een parel van een plaat.

Beste tracks: Disillusioned, The Doomed, TalkTalk

24. Anderson Paak - Oxnard

Ik zal gelijk eerlijk zijn, ik had iets meer verwacht van deze plaat. Ik had vooraf zelfs al een plekje in mijn top 5 gereserveerd voor deze plaat, maar dat bleek jammer genoeg iets te voorbarig. Oxnard is echt een lekkere plaat, maar niet het meesterwerk dat ik had verwacht sinds de dag dat Anderson Paak zijn contract tekende bij Dr. Dre. Pluspunten: de stem, raps en zang van Paak, de funk op het hele album, Tints met Kendrick, de verse van Q-Tip op Cheers en tracks als Smile/Petty, Who R U? en Brother’s Keeper. Als Anderson Paak in vorm is, lekker flowt of uithaalt, bezorgt hij kippenvel en er zijn gelukkig genoeg van die momenten op Oxnard. Minpunten: het album gaat alle kanten op en mist wat focus, mede door de vele gastartiesten en de wil van Paak om alles van zichzelf te laten zien. Hij doet zelfs een raar Jamaicaans accent op de laatste track Left To Right. Het is hem vergeven hoor, maar volgende keer iets meer focus, gaat een classic album opleveren.
Beste tracks: Tints, Who R U?, Cheers

23. Benny & 38 Spesh - Stabbed & Shot

Dit is rauw. De beats zijn grimey, de raps zijn grimey en de lyrics zijn grimey as fuck. Benny The Butcher & 38 Spesh doen op Stabbed & Shot waar ze goed in zijn en dat is totaal over de top gaan en tegelijk totaal geloofwaardig zijn met hustle-rap en street-shit. Als 38 Spesh rapt dat hij een side bitch in Bora heeft en rondloopt met de aura van iemand die een dochter vermoordt die naar Dora kijkt, moet je eerst lachen, maar de ernst waarmee het gebracht wordt doet je op de tweede plaats toch even nadenken; damn, hij is harteloos... En dat is precies wat 38 Spesh ermee hoopt te bereiken. Benny killt op zijn beurt de laatste tijd bijna iedere beat waarop hij rapt en op Stabbed & Shot is dit niet anders. Met lines als I left early cuz they ain't teach me common sense in school/They sold America dreams, but I was not convinced as you steelt hij continu de show. Samen doen Benny & 38 denken aan Styles & Jada en het is dan ook toepasselijk dat die laatste 2 als enige andere rappers te horen zijn op Stabbed & Shot. Alsof ze de toorts overdragen aan de nieuwe generatie in de “Driver Seat”.
Beste tracks: Intro, Driver Seat, Gun or Knife

22. Hollow Front - Still Life

Still Life van Hollow Front is 7 tracks pure power. De band is niet vernieuwend, experimenteel of enorm origineel, maar wel teringvet. Hollow Front ademt kracht, agressie en zwaarmoedigheid. De lyrics zijn donker, depressief en zwaar en worden met zoveel kracht en bezieling vertolkt door zanger Tyler Tate dat je zijn frustratie voelt kloppen tegen je eigen slapen. En dat is precies waarom deze plaat zich weet te onderscheiden. De emotie van Hollow Front raakt me, pompt op en slurpt me leeg. Het kan bijna niet duisterder dan lyrics als Dissect me/Perfect me/Sew me up/And forever regret en juist dat maakt muziek zo krachtig en dat is precies waarom ik hier zo van houd.
Beste tracks: Don’t Fall Asleep, Dissect Me, Still Life

21. Black Thought & 9th Wonder - Streams of Thought, Vol. 1

The Roots is al jaren 1 van mijn favoriete Hip-Hop groepen. Ik denk dat ze in elk lijstje dat ik maak met Hip-Hop groepen de top 5 wel halen. En een groot deel van mijn liefde voor The Roots wordt veroorzaakt door rapper Black Thought. Iedere track waarop hij staat, killt hij. Al jaren. En hij wordt veel te weinig genoemd in GOAT-discussies. En ergens moet dat hem best een beetje dwars zitten, dus dat verklaart misschien zijn keuze voor een solo EP. En dan natuurlijk ook direct een EP die zijn kandidatuur voor een GOAT positie veilig stelt. Holy shit, wat een bars, wat een lyrical geweld, wat een baas, wat een genot om dit te luisteren. En tuurlijk; de plaat geproduceerd door 9th Wonder, maar het draait om Thought. De man is een machine op de mic. En het gemak waarmee hij rijmt, is gewoonweg intimiderend. Het enige smetje aan deze EP is dat het slechts 5 tracks zijn.
Beste tracks: Twofifteen, 9th vs. Thought, Dostoyevski

20. Black Thought & Salaam Remi - Streams of Thought, Vol. 2

We wilden meer Black Thought en nog hetzelfde jaar kregen we meer Black Thought. Volume 2 is geproduceerd door Salaam Remi, maar volgt eigenlijk dezelfde formule; de beats moeten gewoon lekker wegluisteren en dan doet Black Thought de rest. Deze keer geen 5, maar 9 tracks en dat zorgt overall al voor een betere experience, zeker omdat de tracks vaak goed in elkaar overlopen en daardoor een geheel vormen. Daarnaast is het niveau van de tracks en dan vooral het niveau van de bars weer ongekend hoog. Op “Soundtrack To Confusion” rapt hij: Revelation of a blessin' in disguise/I looked hate in the face and read the message in his eyes/They clickbaited a nation and requested the response/And dictated the makings of another renaissance/But wait, the fate of it's what the government decides/And I don't mean the state, I mean this government of ours. KEIHARD. En zo zit je dus tijdens dit album de hele tijd met je mond wagenwijd open te luisteren naar een fantastische flow en kneiterharde bars. En I love it.
Beste tracks: Fentanyl, Soundtrack To Confusion, How To Hold A Choppa

19. Thrice - Palms 

Het vorige album van Thrice (To Be Everywhere Is To Be Nowhere) vond ik echt geweldig. Voor dit album had ik daarom hoge verwachtingen. De eerste 3 singles die uitkwamen, losten de verwachtingen alvast in en zorgden ervoor dat ik nog meer naar het album ging uitkijken. Bij de eerste luisterbeurt moest ik echter gelijk al concluderen dat de eerste 3 singles ook direct de 3 beste nummers van de plaat zijn, waardoor Palms in zijn geheel toch een beetje tegenvalt. De eerste 3 tracks “Only Us”, “The Grey” en “The Dark” zijn heerlijke rocktracks met een rauw Thrice randje. Tracks die me raken. De bezwerende tonen en fijne zang op “Only Us”, de lekkere riffs, chaos en het goede refrein op “The Grey” en de pure emotie op “The Dark”, ik voel het. Na dit sterke begin kabbelt de plaat lekker door, maar mis ik de absolute hoogtepunten. Enkel de stevigere nummers “A Branch In The River” en “Hold Up A Light” grijpen me nog echt. En ondanks dat vind ik Palms toch gewoon echt een fijne plaat, omdat het ook nergens echt slecht wordt. En omdat ik de overall vibe op Palms lekker vind klinken terwijl ik dingen doe als werken.
Beste tracks: Only Us, The Grey, The Dark

18. Thornhill - Butterfly

Het eerste dat ik dacht toen ik de EP Butterfly hoorde, was: hey, dit klinkt wel een beetje als Northlane. En ik vind Northlane fantastisch, dus er is niets mis met klinken als Northlane. Thornhill brengt metalcore met een dosis sfeer en combineert stevige stukken met schreeuwerige vocals met mooie uitgesponnen riffs, melodieuze gitaarpartijen en een zeer fijne cleane zang. De zanger steelt de show op Butterfly. Of hij nu gewoon zingt, enorm de hoogte ingaat of schreeuwt, hij legt zoveel overtuiging en emotie in zijn vocals dat ik de plaat telkens weer wil luisteren. Lyrics over pijn, de mens en zijn omgang met elkaar en het dragen van maskers dragen alleen maar bij aan de emotionele belevenis die Thornhill heeft gecreëerd op deze EP. Het einde van de EP is wat dat betreft extra treffend wanneer de woorden say that you love me worden herhaald. Ik kan je 1 ding zeggen, ik houd van Thornhill.
Beste tracks: Sunflower, Parasite, Reptile

17. Westside Gunn - Supreme Blientele

Brrrrrrrrr. Boom boom boom boom boom boom boom boom. Westside Gunn is gewoon de shit. Of zoals hij rapt op “Elizabeth”: can’t nobody fuck with me, I’m that one. Supreme Blientele (of Chris Benoit of God is the Greatest, zoals het album ook heet) is pas het tweede officiële album van Westside Gunn, maar de rapper heeft inmiddels wel al 6 Hitler Wears Hermes delen, 4 EP’s en nog 4 collabo-projecten en dus het album Flygod uitgebracht. En ik heb alles op repeat gecheckt toen het uitkwam. Ik krijg maar geen genoeg van zijn ietwat hoge en schelle stemgeluid dat lekker door de beats heen snijdt en zijn unieke lyrics nog meer eigenheid meegeeft. Als Westside Gunn zijn succes viert en deze bar rapt: Fur on the Gucci loafers, Lord, you see the ankles/Rosborough pullovers, I'm rapping like two HOVAs, kun je toch alleen maar applaudisseren? Ik wil verdomme ook rappen like two HOVA's, dat is dubbelteringhard. Worstelen, hustlen, straat, coke, mode, pistolen, geweld, Buffalo, zijn dochter, vrouwen en geld, het gaat allemaal hand in hand in de wereld van Westside Gunn. En dat dan op beats van Alchemist, Pete Rock, 9th Wonder, Harry Fraud en Griselda in-house producer Daringer. Vuur.
Beste tracks: GOD$ Don't Bleed, Dean Malenko, WESTSIDE

16. Greyhaven - Empty Black

Greyhaven is in de basis een metalcore band, maar gooit ook hardcore, rock, progressive, grunge en donker en duister in de mix. Het resultaat is Empty Black, een album dat zowel keihard beukt als emotioneel geladen is. Het album is geproduceerd door Will Putney die ook meesterwerk You’re Not You Anymore van Counterparts produceerde en zijn productie komt de sound absoluut ten goede. Ondanks alle stijlen die te horen zijn op Empty Black, verliest het album nergens zijn focus en ontstaat er echt een Greyhaven sound. Deze wordt voor een groot deel bepaald door zanger Brent Mills die zijn longen eruit schreeuwt, maar ook clean weet te overtuigen en weet te raken als hij lyrics brengt als I took root on the edge and delve into the soil and dust/Still hanging loose are my ends as I sleep under the Earth/This life bears no meaning to me, I'm left, left repeating myself/Time always laughing at me still repeating op het fantastische Echo and Dust Pt. II.
Beste tracks: Echo and Dust Pt. I, Ten Dogs - Red Heaven, Echo and Dust Pt. II

15. Jedi Mind Tricks - The Bridge And The Abyss

Vinnie Paz is 1 van mijn favoriete rappers sinds Violent By Design uit 2000 en Stoupe stelt nooit teleur als producer. Het recept van Paz en Stoupe is bekend, neem een grote dosis boombap drums, een eetlepel obscure samples, een snufje latin, een snufje metal, beetje rock en een snufje soul en voeg daar wat rauwe streetraps met meer gun references dan de NRA aan toe, en het resultaat is Jedi Mind Tricks. En het is altijd ijzersterk. Ook The Bridge And The Abyss blijft weer trouw aan het recept, maar er is ook ruimte voor conceptuele tracks zoals op “What She Left Behind” dat een grimmig verhaal over huiselijk geweld vertelt en “Making A Killing” over de vleesindustrie. Jedi Mind Tricks behandelde eerder maatschappelijk thema’s, maar nog niet eerder zo goed als op deze plaat. Toch blijft het over het algemeen gewoon hardcore Hip-Hop shit met battle tracks. En ik blijf dat opeten.
Beste tracks: San La Muerte, What She Left Behind, You Have One Devil But Five Angels

14. Khemmis - Desolation

Ik vond Absolution en Hunted al heel erg lekker, maar op het 3e album Desolation laat Khemmis echt zien uit welk hout ze gesneden zijn. De doom van Khemmis is een combinatie van donkere sludge en melodieuze metal, waardoor een soort zwaarder neefje van Iron Maiden ontstaat. Maar het blijft ook wel gewoon doom; de meeste nummers zijn langer dan 6 minuten en beuken toch wel heel heftig, helemaal als de riffs laag, stevig, langzaam en duister zijn. Khemmis houdt het echter wel steeds spannend door te switchen van langzame riffs naar uptempo en van zware stukken naar melodieuze harmonieën tussen de 2 gitaristen. Die harmonie vinden ze ook in hun vocals; de een grunt, de ander zingt en in de combinatie geeft dat de muziek een extra laag die goed bevalt. De vocals zijn emotioneel geladen, de gitaarsolo’s indrukwekkend en de songs zitten vol verrassingen en tempowisselingen die het album spannend houden. Ik krijg hier geen genoeg van.
Beste tracks: Bloodletting, Isolation, Flesh To Nothing

13. The Carters - Everything is Love

Na Lemonade en 4:44 maakt Everything is Love de trilogie van The Carters compleet. Deze keer geen relationele problemen, maar een viering van het leven en de liefde. Mocht je nog twijfelen aan het huwelijk van Jay-Z en Beyoncé, dan maakt deze plaat aan al die twijfel een eind. Op LoveHappy zegt Jay: Y'all know how I met her, we broke up and got back together/To get her back, I had to sweat her. In het refrein wordt helemaal duidelijk dat het wel goed zit: We're flawed, but we're still perfect for each other. Everything is Love is geen Jay-Z featuring Beyoncé en ook geen Beyoncé featuring Jay-Z. Everything is Love is echt een plaat van het duo en dat maakt deze plaat ook direct goed gelukt. Als je uitgesproken fan bent van 1 van de 2 artiesten, is dit een moeilijke plaat, maar als je een plaat maakt als echtpaar, lijkt me dit de manier. Jay geeft genoeg ruimte aan B en laat haar zelfs spitten. En ook dat killt ze. Elke bar van Jay is raak. Op Friends legt hij nog even uit waarom hij niet op de bruiloft van Kanye was: I ain't goin' to nobody nothin' when me and my wife beefin'/I don't care if the house on fire, I'm dyin', nigga, I ain't leavin'/Ty-Ty take care of my kids, after he done grievin'/If y'all don't understand that, we ain't meant to be friends. Voor dit soort bars kun je me ‘s nachts wakker maken. En dat dan ook nog op heerlijke soulvolle beats van Cool & Dre. Everything is Love is een grote zegetocht en ik vier de winst met ze mee.
Beste tracks: 713, Black Effect, LoveHappy

12. Apollo Brown & Joell Ortiz - Mona Lisa

Als Apollo Brown iets dropt weet je wat je krijgt, stoffige soulsamples, warme drums en overall gewoon heerlijke beats die je hoofd laten knikken als een ja-woord. Van die beats waar vrijwel iedere rapper heerlijk op uit de voeten kan. En als er dan uitgerekend een rapper als Joell Ortiz aan toegevoegd wordt, kan het gewoon niet mis gaan. En dat gaat het ook niet, want Mona Lisa is briljant. Zowel Apollo als Joell doen niet alleen wat je zou verwachten, maar halen hun topniveau. En niet omdat ze zo enorm origineel of vernieuwend zijn, maar gewoon omdat de beats klappen en Joell Ortiz killt op de mic. Als je van jaren ‘90 boombap houdt, dan houd je van dit album. Joell Ortiz is inmiddels een veteraan en die rol past hem perfect; beschouwend, analyserend en grappig. De eerste bars van het album op “Reflection” maken heel duidelijk uit welke hoek hij komt: I ain't gon' lie, a lot of this is hard to take/I'm watchin' 'em praise the okay and overlook the great/I'm not sayin' that they ain't straight/I'm just sayin' that- nevermind/No matter what they gon' turn this shit into hate. En op “Timberlan’d Up” laat hij er helemaal geen misverstanden over bestaan: Uh, if this was my first impression, I'd be not impressed/This generation held hands, and skipped a lot of steps/Don't need a navi to find these people that I address/I had Rocawear in my dresser, these niggas rock a dress. Ik vind het dope.
Beste tracks: Reflection, That Place, Timberlan’d Up (ft. Royce da 5’9”)

11. Hermit and the Recluse - Orpheus vs. the Sirens

Hermit and The Recluse is weer een ijzersterk project van Ka. De rapper uit Brooklyn gebruikt op dit album de Griekse mythologie om zijn rauwe straatverhalen vorm te geven. En iedere track is zo raak. Ik denk dat geen andere rapper op dit moment in staat is om de analogie tussen rauwe straatshit en Griekse mythen een heel album lang te laten werken, maar Ka wel. Hij tilt zijn reeds zeer indrukwekkende discografie naar een hoger level met zijn nieuwe album Orpheus vs. the Sirens. De Sirens zijn de Griekse sirenen, maar vertegenwoordigen tegelijkertijd een metafoor voor de politie. En zo diep gaat het op de hele plaat volgens bekend Ka recept; rauw, grimmig en verslavend. Deze keer komen de beats van Animoss die een muzikaal landschap creëert zonder harde drums, maar met sfeervolle strijkers, orgels en gitaren. Dit is een plaat voor de liefhebber van lyrics.
Beste tracks: Sirens, Atlas, Golden Fleece

10. LAKSHMI - Siren

Siren is even kwetsbaar als krachtig, even mooi als verwoestend en even donker als licht. LAKSHMI raakt me met Siren. Net als op haar debuutplaat bevat Siren een mooie mix van kleine en rustige liedjes enerzijds en uptempo nummers die meer richting popmuziek neigen anderzijds. En met beide genres weet LAKSHMI te overtuigen. Heel hard te overtuigen. Op "When No One Sees Me" nemen de bezwerende synths je mee naar de donkere wereld van Lakshmi, terwijl ze zingt breathing in and out, try to stop the drowning, the siren sings so loud, losing everything I have. Breekbaar, kwetsbaar en oh zo heerlijk om in te verdrinken. Als ze op “Northern Sky” zingt dat haar love hellish en selfish is, voel je haar onzekerheid door je headphones je hoofd in kruipen. “Wars”, “Nowhere to go”, “Waiting Till The Sun”, “Stronger” en “After Hours” zijn stuk voor stuk fantastisch, maar het absolute prijsnummer is “Crash & Burn”. De melancholische sfeer wordt hier gecreëerd door strijkers en lijkt door het gitaarspel van Pascal Voorbraak en de drums van Rogier van Roosmalen het meeste op de LAKSHMI die we kennen van haar liveshows; kippenvel op de armen.
Beste tracks: Wars, Crash & Burn, Northern Sky

9. The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic 

In 2017 kende ik The Ocean nog niet, maar ik ben dit jaar een inhaalslag aan het maken op de hele discografie van deze band. En dat eigenlijk alleen omdat ik het dit jaar verschenen album Phanerozoic I: Palaeozoic fantastisch vind en inmiddels grijs heb gedraaid. En zelfs nu het album grijs is, verveelt het nog niet. De post metal van The Ocean is niet zomaar muziek, het is een beleving. De muziek gaat van donkere sludge naar sferische klassieke stukken met strijkers of toetsen naar hardcore, metal en rock. De zang gaat van mooie cleane stukken naar stevige screams en heavy grunts en dit geeft de tracks nog meer dynamiek en diepgang. De riffs zijn heerlijk, de drumpartijen indrukwekkend, dit is het soort progressieve muziek waar ik uren in kan verdwalen. Er gebeurt zoveel op deze plaat dat je continu wordt verrast en wordt meegenomen in het verhaal dat de band vertelt. Phanerozoic I: Palaeozoic is een conceptalbum over een prehistorische tijdsperiode dat zo’n 500 miljoen jaar geleden begint met de Cambrische explosie op albumopener “The Cambrian Explosion” en 250 miljoen jaar geleden eindigt in het tijdperk Perm op afsluiter “Permian: The Great Dying”. Het past perfect bij de belevenis die The Ocean heet.
Beste tracks: Cambrian II: Eternal Recurrance, Devonian: Nascent, Permian: The Great Dying

8. Mac Miller - Swimming

Swimming is een zware plaat. Dit is niet de Mac Miller die je kent van zijn lichtvoetige raps. Deze Mac Miller rapt over het leven. En daar heeft hij duidelijk moeite mee. Swimming is de plaat van een man die vecht met zijn demonen. Liefdesverdriet, verslavingen, alcoholisme en vooral depressie zetten de toon voor een briljante plaat. De muziek is loom, relaxt, jazzy en soulvol en Mac completeert dat met fijne zang en haast achteloos gerapte verses. Maar achter de achteloosheid gaat een hoop onzekerheid schuil. Op “Hurt Feelings” rapt Mac: I'm showing her some love, she been givin' me sex. En op “Self Care”: You keep on sayin' you in love so/Tell me are you really down? Are you really down? In de derde verse op Small Worlds probeert Mac Miller vooral zichzelf te overtuigen dat het leven mooi is, om uiteindelijk te besluiten dat onverschilligheid een prima compromis is. Het is illustratief voor de strijd die Mac Miller voert met zichzelf op Swimming. En dus heeft verloren. Ik ga hem missen.

Beste tracks: Hurt Feelings, Self Care, 2009

7. Ben Howard - Noonday Dream

Noonday Dream is 1 van de beste releases van 2018. Ik droom er heerlijk bij weg. En het album neemt me mee naar de donkere krochten van de zelfreflectie. Als Howard op albumopener “Nica Libres At Dusk” zingt dat hij niet achteruit kijkt, wil genieten met 10 sigaretten en naar de zee staart tot hij er klaar mee is, kan ik mijn eigen gedachten de vrije loop laten. De tokkelende gitaarsound, de lome zanglijnen, invloeden van Radiohead + Bon Iver en een overall relaxte vibe maken van Noonday Dream een heerlijk album om mee tot rust te komen. Zelfs als het ietsje feller wordt op hoogtepunt “The Defeat”. Of zwoeler op mijn tweede favoriet “A Boat To an Island On the Wall”. Noonday Dream is de ideale katalysator voor de blues, voor schrijven en zwelgen. Love it.
Beste tracks: Nica Libres At Dusk, A Boat To an Island On the Wall, The Defeat

6. Silent Planet - When The End Began

When The End Began is geen makkelijk te verteren plaat. Zowel qua muziek als qua lyrics een zwaar, donker en emotionele trip. Silent Planet maakt metalcore, maar dan uniek. Progressief, complex, heavy en melodieus, alles is van toepassing op deze beestachtige plaat. Het groovet, het schuurt en het beukt, maar tegelijkertijd is er ruimte voor breekbaarheid, sferische soundscapes en strijkers. De sound van Silent Planet is dynamisch, bruut en kwetsbaar tegelijk. Niet in de laatste plaats veroorzaakt door de brute vocals van Garrett Russell en de cleane vocals van bassist Thomas Freckleton. Vooral Russell steelt de show met zijn spoken-word-achtige manier van schreeuwen. Zijn lyrics gaan diep en bevatten door de band zelf aan de lyrics toegevoegde liner notes om hier en daar zaken te verklaren. En met referenties naar bijvoorbeeld de bijbel, het Marxisme, Common, George Orwell, Charles Bukowski en Moeder Theresa kan dat ook geen kwaad. Uiteindelijk blijft de boodschap overeind en beschrijft Silent Planet problemen als de consumptiemaatschappij, alzheimer, homohaat en drugsmisbruik op When The End Began. En dat zonder pretentieus te zijn. Sterker nog; alles is raak op deze juweel, van bijzonder krachtige lyrics tot aan killer-riffs, Silent Planet has it all.
Beste tracks: The New Eternity, Afterdusk, Vanity Of Sleep

5. Counterparts - Private Room

Private Room is een EP met 3 tracks, maar heeft zo’n diepe indruk op mij gemaakt dat ik hem gewoon meeneem in deze jaarlijst. Openingstrack “Monument” is met afstand mijn favoriete track van 2018 en is vanaf de release eigenlijk ook direct mijn favoriete Counterparts track geworden. En gezien Counterparts volgens spotify in mijn top 5 meest beluisterde artiesten staat, zegt zo’n statement wel iets. Counterparts is depressief, donker, agressief en beweegt zich voort met de kracht van 20 bulldozers. Put a fucking bullet in my head! Alles gaat kapot. De track “Monument” raakt me, snijdt door mijn ziel en inspireert me met energie. De lyrics voel je als je de bodem hebt geraakt, als het dus even niet gaat. I have nothing left in me to give/Words like razors aimed directly at my wrists and now I speak/I have nothing left in me to give/This is my eulogy, don't pretend to miss me when I'm gone. En dan is er nog “Selfishly I Sink” en “We Forgive”. De hele Private Room EP komt aan als een mokerslag. Counterparts is even hoopvol als uitzichtloos. Ik zink mee. Selfishly.

Beste tracks: Monument, Selfishly I Sink, We Forgive

4. Pusha T - Daytona

Daytona van Pusha T is 1 van de lekkerste rapplaten van dit jaar. Ik bang mijn hoofd op de beats van Kanye West, omdat ze hard slaan, omdat ze soulvol zijn, omdat er genoeg funk in zit en omdat ik bij het luisteren mijn mondhoeken omlaag breng om ermee aan te geven; deze shit is nasty yo! Pusha T weet wel raad met deze beats door met bovengemiddeld veel zelfvertrouwen en meer honger dan Obelix zijn woorden op ons af te vuren. Er valt lyrical zoveel te genieten op tracks als “If you know you know”, “Hard piano” en mijn favoriet “Santeria”. Pusha T zelf omschrijft Daytona als zijn Purple Tape op The Games We Play met de lines To all of my young niggas, I am your Ghost and your Rae/This is my Purple Tape, save up for rainy days. Hij zou wel eens gelijk kunnen hebben, want Daytona is zo’n project waarbij alle sterren goed staan en het is een soort ultimate streetrap album met bars als: We don't do vegetables, niggas get flatlined/Welcome all beef, then we heat 'em with flat irons/Your plans are backfiring, think of double-crossin' a priest/Hail Mary, repeat after me/Santeria! Wordt het harder dan dit?
Beste tracks: If you know you know, Hard piano, Santeria

3. Architects - Holy Hell

Het was natuurlijk even spannend of Architects zonder hun overleden gitarist en songwriter Tom Searle 1) door zouden gaan en 2) dezelfde urgentie zouden behouden, maar het antwoord is een overduidelijk en zeer overtuigend; ja. En de nieuwe plaat Holy Hell is niet alleen de nieuwe Architects, het lijkt gecreëerd als een kloppend hart. Alsof de band met deze plaat hun vriend in leven houdt. Vanaf albumopener “Death Is Not Defeat” grijpt de band me bij de keel en pas na afsluiter “A Wasted Hymn” kan ik weer ademhalen. Holy Hell is hoe een rouwproces klinkt als het gevangen wordt in metalcore. Beklemmend en kwetsbaar, maar ook hoopvol en sterk. De melodieën klinken melancholisch, de breakdowns harder dan ooit en de strijkers maken op enkele tracks de emotie compleet. Zanger Sam Carter maakt diepe indruk op deze plaat. Helemaal als hij op hoogtepunt “The Seventh Circle” schreeuwt: I don't wanna dream anymore/I've buried it all too deep/Every waking moment is war/This is the seventh circle. Wow.
Beste tracks: Royal Beggars, The Seventh Circle, Doomsday

2. Black Peaks - All That Divides

Ik zeg het maar gelijk: All That Divides is een meesterwerk. Black Peaks combineert progressive post rock met metal, sludge, wat andere stijlen en heel veel emotie en heeft me daarmee compleet weggeblazen. De muziek op All That Divides is continu spannend door de opbouw van de tracks, de tempowisselingen, de sferische stukken en de explosies op precies de juiste momenten in iedere song. Het helpt ook mee dat alle songs in elkaar over lijken te lopen, waardoor de plaat als geheel als een mokerslag aankomt. De songs gaan van heel kwetsbaar naar heel kwaad en doen vrijwel alle emoties aan die ertussen liggen. Vooral zanger Will Gardner draagt hieraan bij met zijn enorme bereik van hoog en falsetto naar heel zwaar en schreeuwerig. Zoveel passie en zoveel pijn in zijn stem, prachtig. Zijn lyrics zijn emotioneel geladen met een duidelijke mening, maar nergens wordt het te letterlijk, waardoor er ruimte voor interpretatie blijft, zoals op “Home” dat eindigt met Oh, drown us in a bottle/Oh, fill us full of lead/Oh, leave us to the bottom/To sink or drown instead. Heftig. En zo is deze hele plaat heftig. En briljant.
Beste tracks: Aether, Home, Fate I & II

1. Eminem - Kamikaze

Eminem is nog steeds top 5. Ook na Revival. En helemaal na Kamikaze. Als Em boos, gefrustreerd en geïrriteerd is, komt hij altijd met de hardste shit. In retrospect is het teleurstellende Revival dus een zegen, want als die plaat er niet was geweest, had Eminem nooit het beste album van 2018 gemaakt. De beats op Kamikaze hebben weer die bite die Em ook op zijn eerste albums aan zijn beats kon meegeven. Dit zijn de beats die hem naar een hoger level brengen, zodra hij ze aanvalt achter de mic. Albumopener “The Ringer” laat me weer achter met mijn mond open, terwijl ik what the fuck probeer te zeggen. De rest van het album murdert rappers. En daar is Eminem nog steeds het beste in. Maar ook de liefdestracks zijn dope op Kamikaze, met als hoogtepunt het duistere tweeluik “Nice Guy/Good Guy”, waarop Eminem zijn ingewikkelde relaties vangt in de zin Am I the good guy or do I just play like him/And hope that he dumps you?/It's like a dream come true, just to scream Fuck you! Ik kan echt genieten van dit soort bars. En genieten kun je op iedere track van bizar rijmende lettergrepen, wordplay, woorden met driedubbele betekenissen en dat alles gebracht met een furieuze flow die nog eenmaal duidelijk maakt; Em is the goat.
Beste tracks: The Ringer, Lucky You (feat. Joyner Lucas), Fall

Op naar 2019...

Schoorsteenpiet staat te trappelen van ongeduld

Ik schreef al eerder (klik en klik) over dit onderwerp. En ik was van plan het dit jaar niet te doen. Vorig jaar schreef ik dat we binnen 2 jaar afscheid moeten nemen van het figuur Zwarte Piet. En ik schreef ook dat ik hoopvol was, omdat er al zoveel goede bedoelingen zijn geweest. Ik noem een stroopwafelpiet, een witte piet, een regenboogpiet en natuurlijk de schoorsteenpiet. Dus ik dacht dat dit jaar het figuur Zwarte Piet weer verder ontmanteld zou worden en we in 2019 voorgoed afscheid zouden gaan nemen van het figuur Zwarte Piet.



Maar wat ik gisteren heb gezien, schokte me.

Het statement Zwarte Piet is weer volop gemaakt gisteren. Ik zie op facebook foto’s met teksten als “gewoon weer Zwarte Piet”, ik zie het volledige arsenaal voorbij komen; kroeshaar, rode lippen, pofbroek. Alle uiterlijke kenmerken van de vroegere kindslaaf werden weer opgevoerd als traditie.

Maar goed, dat is nog niet eens het ergste aan gisteren. Dat Zwarte Piet statement maken wij Nederlanders al jaren. Daar schrok ik niet nu ineens van. Ik schrok echter wel van alle haat van mensen. Mensen zonder demonstratievak, maar bewapend met vuurwerk, eieren, leuzen en nog het allerergste drogredenen en een hautain toontje.

In Eindhoven pakte een hooligan (ik neem even aan dat hij dat is) een kind op en zwaaide ermee naar de Kick Out Zwarte Piet demonstranten, terwijl naast hem iemand iets gooide.



Ik vind dit een bizar tafereel. Waarom wordt er een kind omhoog gehouden? Wat wil die demonstrant ermee zeggen? Dat het een kinderfeest is? Dat het prima is om met zijn allen te demonstreren op een kinderfeest, zo lang de redenen voor hem legitiem zijn?

In Hoorn maakte een witte man ook een supersterk statement.



Wat bedoelt hij? Wie bedoelt hij precies met “wij”? Bedoelt hij Nederlanders? Of mensen uit Hoorn? Waarom noemt hij een groep mensen die protesteren tegen racisme racistisch? Ik begrijp deze man niet. Zwarte Piet is namelijk racistisch. Daar kunnen we niet meer omheen.

In augustus 2015 adviseerde de VN-commissie voor de uitbanning van rassendiscriminatie ons de negatieve stereotypering aan te passen door de beeltenis van Zwarte Piet te wijzigen. En omdat we dit niet hebben gedaan, zijn “wij” als alle Nederlanders dus wel racistisch tijdens een intocht met Zwarte Pieten.

Maar zeg vooral niet tegen een Nederlander dat hij racistisch is, want dat is hij niet. En ergens klopt dit ook. Ik geloof best dat de meeste Nederlanders in het dagelijkse leven niet racistisch zijn. Maar vraag voor de gein eens aan een volwassen man of vrouw of ze vroeger wel eens iemand hebben gepest op school. Het antwoord is hoogstwaarschijnlijk nee. En toch ken ik heel veel mensen die gepest zijn.

Maar als niemand heeft gepest, waarom voelen mensen zich dan toch gepest? Als niemand Zwarte Piet racistisch bedoelt, waarom voelen mensen zich er dan racistisch door bejegend? Pesten is niet leuk, voor mensen die gepest worden. Daar maken we SIRE campagnes voor. En terecht. Zwarte Piet is ook niet leuk, voor mensen die het als racistisch ervaren. Maar daar maken we geen SIRE campagnes voor. Vreemd.

Te vaak hoor ik: “maar wij bedoelen het helemaal niet racistisch”. Dat klopt. En voor het gros van Nederland is het geen statement en “hoort Zwarte Piet er gewoon bij”. Dat het niet racistisch is bedoeld, betekent alleen niet dat het daarmee niet racistisch is.

Toen ik laatst een scheidsrechter uitmaakte voor vuile teringhomo tijdens een spannend potje Champions League voetbal van mijn club PSV, bedoelde ik dat ook zeker niet racistisch. Maar als een homoseksueel toevallig naast me had gezeten, had ik wel gesnapt dat het hem iets had gedaan. En ik had er ook direct mijn excuses voor aangeboden.

Soms zeggen we dingen, doen we dingen en volgen we dingen, zonder 2 keer na te denken. En dat is nu net wat er moet gebeuren. Nadenken. 2 keer. Nederland schafte de slavernij ook in etappes af. Eerst in Nederlands-Indië in 1860 en pas 3 jaar later in Suriname en op de Antillen. Maar niet zomaar hoor. De Nederlandse regering betaalde een schadevergoeding van 300 gulden per slaaf aan de eigenaar ter compensatie voor het verloren eigendom.

We zijn nu ook in etappes bezig. Schoorsteenpiet staat te trappelen van ongeduld om het werk van Zwarte Piet over te nemen. Nu nog zorgen dat alle boze mensen van het afgelopen weekend een vergoeding krijgen ter compensatie voor het verloren eigendom. Misschien een extra chocoladeletter? Geen witte dan natuurlijk, want die past niet in de traditie.

De duisternis van Une Misère

Une Misère is fantastisch.

Ze zegt vergeet me niet, maar ook ik weet het niet. Une Misère beukt door mijn headphones. Wounds. Earth swallows us all whole/Force me down your throat. Slik me. Zwart. Duister. Alleen. Accepteer me. Of sloop me. Une Misère komt uit IJsland en klinkt zoals het land; depressief, rauw en ijskoud. Break me down/Break my spirit/Bring me down/Break my back. Ik heb dit nodig. De muziek is de depressie. Alsof mijn ziel zichzelf in brand steekt en verandert in deze riffs. Alsof mijn hart bonkt met de kracht van de snaredrum. Alsof mijn geest de schreeuw belichaamt. Deze duisternis geeft straks licht. Dit is mijn proces. Dit houdt me gezond. Ik omarm de duisternis.

Ze zegt geef me tijd, maar ook blijf bij mij. Ze vraagt. Ik lieg. De waarheid slaat me nu alsnog in mijn gezicht. Overlooked / Disregarded. All these, things that you have done/Everything will soon just end. Ik snak ernaar. Ik wil het niet. De pijn is comfortabel. Dit heb ik wel in de hand. I will end this/Soon enough. Ik zeg het tegen mezelf. Schreeuw het mee. Het gebeurt toch niet. Ik weet hoe ik ben. Koppig. Vastberaden. Op zoek naar de droom. Ik kies niet. En als ik kies, verkeerd. Knopen blijven heel. Ik sloop mijn bijl. En adem de duisternis in C mineur.

Une Misère is fantastisch.

Vinnie Paz - nummer 1 raw motherfucker

Make a list of raw motherfuckers, put my name first… - Vinnie Paz op zijn nieuwe Jedi Mind Tricks single “San La Muerte”.

En het is een beetje raar misschien om Vinnie Paz in je top 5 dead or alive lijst te zetten, maar dat ga ik wel doen. En tuurlijk, Paz is niet de rapgod die Eminem is. Hij is ook niet funky als Jay-Z, gaat minder diep dan Nas en heeft niet de wordplay van Ghostface, maar toch is Vinnie Paz mijn favoriet.

Gewoon omdat zijn agressie door niemand gematcht wordt. Omdat zijn bars gespit worden met de overtuiging van Mike Tyson in de ring. Omdat zijn lyrics gelijk staan aan brute kracht. Omdat hij die raw motherfucker is.



Vinnie Paz is een rapper uit Philadelphia die samen met producer Stoupe sinds 1996 de groep Jedi Mind Tricks vormt. Met die groep bracht Paz al 8 albums uit en de negende komt er binnenkort aan. Naast Jedi Mind Tricks vormt Vinnie Paz het hart van supergroep Army Of The Pharaohs dat naast hem nog zo’n 15 leden bevat, waaronder Apathy, Celph Titled en Esoteric en waarmee hij 5 albums uitbracht. Vinnie bracht nog 3 solo albums, een solo EP en 2 albums met Ill Bill uit onder de naam Heavy Metal Kings.

En eerlijk is eerlijk; al die 19 albums luister ik toch meer dan regelmatig en ik spit dan ook toch zeker 75% van de lyrics mee. Op alle albums, ja. Het ene album check ik vaker dan het andere, maar over het algemeen stelt Paz me nooit teleur. En dat vind ik heel knap voor een rapper die sinds 1997 gemiddeld een plaat per jaar uitbrengt. 



22 juni komt het nieuwe Jedi Mind Tricks album The Bridge And The Abyss uit en de eerste 3 singles bangen weer zo teringhard. “San La Muerte” is een banger, “Certified Dope” is vet en de nieuwste single “You Have One Devil but Five Angels” geeft me ouderwetse JMT-kippenvel.

That's why you copped my shit nine times at the same store - Vinnie Paz op zijn Jedi Mind Tricks track Contra.

De line hierboven komt van het album Violent By Design dat niet alleen mijn kennismaking was met de groep Jedi Mind Tricks, maar nog steeds 1 van mijn favoriete albums aller tijden is. Ik heb het album niet 9 keer gekocht, maar wel 3 keer. Ik heb de originele Superegular versie, de Babygrande heruitgave en uiteraard de vinylversie.



We gaan terug naar het jaar 2000.

De tijd dat ik in Utrecht studeerde. Met een aantal studiegenoten kon ik praten over Hip-Hop. Dit gebeurde niet regulier, maar als we elkaar tegenkwamen. Gewoon in pauzes. Je snapt hoe dat gaat. Een van die studiegenoten passeerde me op een dag in 1 van de gangen van de school en duwde een gekopieerd cdtje in mijn handen. “Dit ga jij dope vinden”, beloofde hij. Ik keek even naar de tekst die er met een zwarte marker opgekalkt was; Jedi Mind Tricks – Violent By Design. Ik stopte het in mijn tas.

Pas 3 weken later vond ik de cd terug in mijn tas en dacht ik: ohja! Ik had tijd en besloot de cd direct in mijn stereo te stoppen. Vanaf de intro was ik verslaafd.

Het album opent met een akoestische gitaar, dreigende strings en sounds van donderslagen en regen. Rauw, duister, de verwachtingen lopen op. Een vocal sample versterkt dat duistere gevoel: Beware the beast Man, for he is the Devil's pawn. Alone among God's primates, he kills for sport or lust or greed. Yeah, he will murder his brother to possess his brother's land. Let him not breed in great numbers, for he will make a desert of his home and yours. Shun him; drive him back into his jungle lair, for he is the harbinger of death. Het komt uit de film Planet of the Apes uit 1968. Op het laatste woord “death” zit een echo en die gaat over in de eerste track "Retaliation".

Stoffige drums, scratches die Killah Priest’s line I leave the blood spillin in the streets laten horen, dreigende strings, een vocal sample en uiteraard de rauwe stem van Ikon The Verbal Hologram (ook wel bekend als Vinnie Paz) die ons verwelkomt op de plaat: Yo it’s the fuckin Hologram, Jedi Mind baby, banging yall in the fuckin face. NahImsayin. With the God Jus Allah, My man Stoupe on the track.

Wat volgt is een stortvloed aan kwade lyrics, harde rauwe flows, harde boombap beats, oude filmsamples en diverse gastartiesten. Wat volgt is een classic album. De sound neemt je mee naar de donkerste plekken op de aarde en de rappers Vinnie Paz en Jus Allah verhalen over het gewelddadige leven in Philadelphia.



De skills van de mc’s zijn misschien niet die van een Rakim of Nas. Toch brachten ze iets unieks. De raps op de plaat zitten vol met standaard thug rijms, maar bevatten ook veel verwijzingen naar science fiction, cultfilms, godsdienst of de oudheid. Hiermee voegde hij iets toe aan de game. De stijl wordt tot op de dag van vandaag gekopieerd. Je kunt horen dat de mannen boeken lezen, films kijken en zich verdiept hebben in bepaalde topics zonder dat het “studiebol” overkomt. Het blijft raw as fuck.

De skills van producer Stoupe zijn wel die van een RZA of Premier. De soundscapes die hij weet te creëren zijn keer op keer fantastisch en complex. Van het mellow bangende I Against I tot het bombastische Gengis Khan. Akoestische gitaren, piano loops, dreigende strings, opgefokte cello’s. De manier waarop Stoupe zijn samples vindt en bewerkt is ongekend. Luister bijvoorbeeld Muerte en vergelijk dat met Gilberto Valenzuela’s De Que Te Quiero...Te Quiero. Stoupe maakt vaak gebruik van zijn Puertoricaanse/Spaanse achtergrond om aan zijn samples te komen en dat maakt hem onderscheidend.



Violent By Design is een album omdat het van A tot Z blijft boeien. Ik heb ook geen favoriete track. Dat is trouwens zo bij alle beste-Hip-Hop-albums-ooit-gemaakt. Ik kan ze alleen maar in het geheel checken, van begin tot eind. De filmsamples uit flicks als Planet of the Apes, Pi en Antz geven continue het gevoel dat je naar een hoorspel zit te luisteren.

Dit is zo’n album dat groeit, waarop je telkens iets nieuws kunt ontdekken en dat de tand des tijds doorstaat. Het is agressief, opgefokt, rauw, mooi, puur en echt. Wanneer je oppervlakkig zou luisteren, zou je kunnen denken; oh dat lijkt op Wu-Tang. Daar doe je dit veel te kort mee. Ik ben de studiegenoot uit Utrecht eeuwig dankbaar. Violent By Design is untouchable.



En eigenlijk is de hele Vinnie Paz discografie untouchable. En rest me niets dan zijn albums op volgorde te zetten van yeah tot hell motherfuckin’ yeah.

19. Jedi Mind Tricks - Violence Begets Violence (2011)
18. Heavy Metal Kings - Black God White Devil (2017)
17. Army of the Pharaohs - Heavy Lies the Crown (2014)
16. Army of the Pharaohs - In Death Reborn (2014)
15. Vinnie Paz - The Cornerstone of the Cornerstore (2016)
14. Jedi Mind Tricks - A History of Violence (2008)
13. Jedi Mind Tricks - The Psycho-Social, Chemical, Biological, and Electro Magnetic Manipulation of Human Consciousness (1997)
12. Vinnie Paz - Carry on Tradition (2013)
11. Army of the Pharaohs - The Unholy Terror (2010)
10. Vinnie Paz - Season of the Assassin (2010)
9. Army of the Pharaohs - Ritual of Battle (2007)
8. Vinnie Paz - God of the Serengeti (2012)
7. Jedi Mind Tricks - Servants in Heaven Kings in Hell (2006)
6. Ill Bill & Vinnie Paz - Heavy Metal Kings (2011)
5. Jedi Mind Tricks - The Thief and the Fallen (2015)
4. Jedi Mind Tricks - Visions of Gandhi (2003)
3. Army of the Pharaohs - The Torture Papers (2006)
2. Jedi Mind Tricks - Legacy of Blood (2004)
1. Jedi Mind Tricks - Violent by Design (2000)


Paz & Voszz in 2009

Dit was gewoon voorpret voor The Bridge And The Abyss. Ik heb zin in dat nieuwe album!

Het songfestival en bommen

Israël heeft gisteren het Eurovisie Songfestival gewonnen en Israël heeft gisteren een luchtaanval uitgevoerd in het noorden van de Gazastrook. 

Bij de NOS is dat laatste nieuws, op het moment van schrijven, niet eens meer nieuws, terwijl er wel 2 euforische berichten over de Israëlische winst bij het songfestival zijn geplaatst. Feestende mensen van Tel Aviv tot Jeruzalem, blijkbaar. Maar geen feestende mensen in Palestina. Geen feest aan de Gazastrook. 

Hoe lang negeren we dit nog? Hoe lang mag Israël nog schaamteloos liedjes over pesten inzenden bij het Eurovisie Songfestival, terwijl ze zelf de bewoners van een land pesten, treiteren, terroriseren en kapot maken? 

Dit nieuwsbericht van nos.nl is van 20 april jongstleden. 

Bij nieuwe protesten in de Gazastrook zijn zeker vier Palestijnen om het leven gekomen, onder wie een jongen van 15. Dat melden de Palestijnse autoriteiten in Gaza. Ten minste 440 mensen zouden gewond zijn geraakt, onder meer door het gebruik van traangas door het Israëlische leger.

Aan de grens tussen de Gazastrook en Israël hadden zich voor de vierde vrijdag op rij duizenden Palestijnen verzameld. Ze eisen dat ze kunnen terugkeren naar Israël, dat ze beschouwen als hun eigen land.
Net als vorige keren werd er ook met stenen gegooid, waarna het Israëlische leger het vuur opende. 

Aanleiding voor de 'Mars van de Terugkeer' is het zeventigjarig bestaan van de staat Israël, dat op 15 mei wordt gevierd. De protesten hebben de afgelopen weken al aan tientallen mensen het leven gekost.

Dit is toch walgelijk? Alles aan dit nieuwsbericht is verkeerd. 

Israëlische soldaten openen nog steeds het vuur als Palestijnen met stenen gooien. Met stenen. En kinderen sterven daar. Mensen sterven daar. Mensen raken gewond. En waarom? Omdat Palestijnen nog steeds niet vrij rond mogen lopen in het land dat zij oorspronkelijk bewoonden. 

En dat bericht staat niet op zichzelf, want dit gebeurde er afgelopen vrijdag:

Bij een confrontatie tussen Palestijnse demonstranten en het Israëlische leger is in het zuiden van de Gazastrook een Palestijn doodgeschoten. Volgens Palestijnse bronnen zijn ook honderden mensen gewond geraakt, onder meer door rubberkogels en traangas. 

Zeven slachtoffers liggen volgens medische hulpverleners in kritieke toestand. Onder hen is een jongen van 16 die in zijn gezicht is geraakt.

Dus ik maak vrienden met de gemeente Haarlem, de burgemeester, wethouders, politie en andere belangrijke mensen en loop gewoon je huis binnen. Als je tegen me ingaat, gooi ik granaten naar je en houd ik je klein en onbelangrijk. Ik krijg wapens, geld en macht en jij krijgt niets, want je hebt geen belangrijke vrienden.

Uiteindelijk gun ik je toch een deel van het land; vooruit, ik geef je de zolder. En iedere keer dat je met de trap naar beneden wilt, sta ik klaar met mijn AK-47. Je hebt geen water, geen goede leefomstandigheden en leeft volledig geïsoleerd. Best acceptabel toch? 

Of zou je toch proberen een manier te vinden naar beneden te kunnen?  Door een mars te organiseren? Zou je vechten? Zou je wat je wel hebt proberen te gebruiken als wapen? Dat is precies wat Palestijnen doen. Met stenen. Of met tunnels. 

En over een tunnel gaat het laatste nieuwsbericht. Dit gebeurde gisteravond, terwijl een zangeres onder de Israëlische vlag een kip stond na te doen:

Volgens de Palestijnen was het doelwit een grote generator voor de opwekking van elektriciteit. Israël zegt dat een ondergrondse tunnel is bestookt die door terroristen van Hamas kon worden gebruikt om ongezien de grens over te steken. 

De tunnel van ongeveer een kilometer lang zou zijn ingestort. De Israëlische veiligheidsdienst volgde de graafwerkzaamheden ter plekke al maanden en de tunnel zou nog maar een paar meter van de grens zijn verwijderd.

Dus niet alleen probeert Israël de Palestijnen te stoppen, ze geven ze ook steeds net genoeg hoop om die hoop vervolgens een paar meter voor de grens alsnog volledig te vernietigen. Dat is niet alleen het beschermen van je gestolen land, dat is sadistisch. 

Free Palestina. 

De kwaliteit van Definitive Jux

De beste stempel die je als beginnend artiest op je gedrukt kunt krijgen, is de stempel van een gerespecteerd indie-label. Omdat je niet direct de druk voelt van een major label. Maar vooral omdat het je direct in contact brengt met de fanbase van dat label.



Door de jaren heen heb ik van sommige labels altijd direct de nieuwe albums gecheckt, gewoon omdat ze op dat specifieke label uitkwamen. En daardoor kennis gemaakt met artiesten die ik anders wellicht had gemist.

Van Rawkus (Mos Def, Talib Kweli, Pharoahe Monch) tot Rhymesayers (Atmosphere, Brother Ali, P.O.S.) en van Mello Music Group (Apollo Brown, Oddisee, Open Mike Eagle) tot Stones Throw (Madlib, Lootpack, Guilty Simpson). En natuurlijk Def Jux.

Allemaal voorbeelden van labels met een eigen smoel die eigenlijk altijd goede albums uitbrengen. En belangrijker; die albums krijgen bij mij altijd een kans, omdat ze de “stamp of approval” hebben gekregen van de platenbaas, die vaak zelf ook een van de artiesten is. Ik luister toch eerder naar een artiest die is getekend door Slug van Atmosphere dan een artiest uit de koker van een “anonieme” kantoorheld van Interscope.

Een van de belangrijkste labels in het underground Hip-Hop circuit in dit millennium was Definitive Jux. Van 2000 tot 2010 keek ik altijd naar dit label voor de goede releases en de nieuwe ontdekkingen. Definitive Jux werd in 1999 opgericht door El-P van Company Flow, omdat hij ontevreden was over Rawkus, het label waar hij tot dan toe was getekend. El-P was niet alleen de baas, hij was ook de A&R, artist director en vooral belangrijk; huisproducer.



Bijna iedere plaat op Definitive Jux kent een bijdrage van EL-P. Soms op de mic, meestal on the boards, of als producer van de track. En dat zorgde voor een enorm consistente stroom van kwaliteitsreleases in de vorm van 43 albums in 10 jaar tijd uit het Def Jux kamp.

Daarom hier mijn ode aan Definitive Jux. Dit is mijn top 10.

10. Cage - Depart From Me

Dit is niet voor iedereen, dat realiseer ik me. Cage zijn tweede plaat op Definitive Jux gaat nog een stap verder dan zijn eerste. Dit album is donker, duister, agressief en heel erg depressief. Cage rapt vanuit de diepste krochten van de ellende en schetst een zeer negatief beeld van zichzelf en alles om zich heen. En dat ook nog eens op zeer zware beats die een mix zijn van Hip-Hop, triphop en rock. Niets aan deze plaat luistert lekker weg. En juist daarom kan ik hier met regelmaat in verdrinken.

9. Murs & 9th Wonder - Murs 3:16: The 9th Edition

Murs op de mic en 9th Wonder op de beats. Dit was de eerste keer, maar eigenlijk ook de beste keer. Op 3:16 the 9th edition matchen Murs & 9th als Em & Dre, als Guru & Premo, als Eric B & Rakim. Alsof het altijd al zo was, alsof het moest en alsof ze zonder elkaar toch altijd net niet compleet zullen zijn. Murs is zelfverzekerd als rapper, maar soms onzeker met de vrouwen en dat levert eerlijke en goede lyrics op. En die matchen dus perfect met de soulvolle beats van 9th. Heerlijke plaat dit.

8. RJD2 - Deadringer

Rjd2 is een producer uit Ohio en was naast El-P verantwoordelijk voor het geluid van Definitive Jux. Deadringer is een instrumentale plaat met slechts 3 tracks waarop ook een rapper te horen is. En Deadringer is een van de weinige instrumentale platen die ik echt op repeat kan luisteren. De beats zijn rauw en soulvol en roepen bij mij allerlei emoties op. Ik kan dit echt in trance luisteren. Daarnaast blijf je door het gebruik van diverse stem- en zangsamples ook steeds geboeid. Ik vind vooral het geheel van deze plaat goed, maar de track June is een parel en misschien wel 1 van mijn favoriete beats ooit.

7. Mr. Lif - I Phantom

Een conceptalbum dat eindigt met de apocalypse. Hoe Def Jux wil je het hebben? I Phantom is het verhaal van de american dream, maar dan wel door de ogen van Mr. Lif. De plaat is duister en cynisch, maar ook grappig en licht verteerbaar. In de skit “Handouts” belt Lif met een producer voor een beat waar hij eigenlijk geen geld voor heeft. De producer zucht en zegt: “you get what you pay for”. Vervolgens komt er een vrij slap beatje in. Prachtig. Maar overall is dit een maatschappijkritische plaat die vol staat met bangers en scherpe lyrics, zonder ook maar ergens belerend over te komen.

6. Aesop Rock - None Shall Pass

Aesop Rock is een rapper voor de liefhebber. Zijn soms monotone, maar zeer complexe raps denderen gedurende zijn albums als een sneltrein je hoofd binnen en nog voor je iets hebt verwerkt, staan de volgende bizarre zinnen alweer voor je klaar. Daarom vind ik Aesop op zijn best op beats die iets meer mellow zijn, waardoor zijn stemgeluid goed blend met de beat en er sferische tracks ontstaan. Uiteraard zijn dikke rock-georiënteerde bombastische beats ook best lekker, en die maakt Aesop graag, maar op de meer melodieuze beats van Blockhead, komt Aesop Rock echt goed tot zijn recht. Op None Shall Pass verzorgt Blockhead het leeuwendeel van de beats en dat is gewoon heel lekker.

5. EL-P - Fantastic Damage

Fantastic Damage is rauw, hard, compromisloos en onnavolgbaar. Zowel de lyrics als de beats zijn next level. Nu nog steeds. Futuristisch, industrieel, apocalyptisch en met een dikke middelvinger voor het establishment, de overheid en het kapitalisme. Dat is Fantastic Damage. Veel van het album speelt zich af in een dystopische wereld die El-P creëert met paranoïde gedachten, complexe rijmschema’s en abstracte raps. En de beats vormen de perfecte soundtrack voor die wereld met bombastische beats, distortion, sirenes, piano-loops, synths, harde gitaren en een overall industrieel geluid.

4. EL-P - I'll Sleep When You're Dead

El-P’s tweede album is alles dat Fantastic Damage is. En meer. Het album bevat wat meer melodie en is qua muziek iets toegankelijker. Dit zorgt ervoor dat het een diamant is die nog beter geslepen is. I’ll sleep when you’re dead is mijn favoriete El-P album.

3. Aesop Rock - Labor Days

Toen ik dit album voor het eerst hoorde, blies het me compleet omver. Vooral toen ik deze lines hoorde uit de track Daylight: Life's not a bitch, life is a beautiful woman / You only call her a bitch 'cause she won't let you get that pussy / Maybe she didn't feel y'all shared any similar interests / Or maybe you're just an asshole / Who couldn't sweet talk the princess. Deze woorden horen in mijn top 10 favoriete bars, ooit. Maar dit album is meer dan een verzameling toffe bars. Aesop Rock vertelt verhalen, soms beschouwend, soms vanuit zichzelf en schetst daarmee zijn beeld van de maatschappij. En dat op sferische beats van Blockhead die een mellow vibe creëren, waardoor je kunt verdwalen in de verhalen van Aesop Rock.

2. Cage - Hell’s Winter

Hell’s Winter is zo enorm raak. Duister, depressief en rauw. Cage stelt zich helemaal open op deze plaat en biedt een kijkje in zijn leven. Dat leven bevat behoorlijk wat littekens en ieder litteken vormt een track op dit album. Drugsverslaafde ouders, misbruik, opnames in een psychiatrische kliniek, een vriendin die worstelt met automutilatie. Het is slechts een greep uit het depressieve wereldbeeld van Cage. Maar de manier waarop Cage erover rapt is net zo indrukwekkend, vooral doordat Cage de beelden zo schetst dat het lijkt alsof je erbij bent. De muziek op Hell’s Winter is van alle Definitive Jux zwaargewichten (El-P, Rjd2, Blockhead) die samen het perfecte duistere landschap schilderen. Hell’s Winter is een meesterwerk.

1. Cannibal Ox - The Cold Vein

De onbetwiste nummer 1 is uiteraard The Cold Vein. Dit album behoort überhaupt tot mijn lijst van favoriete Hip-Hop albums. Deze plaat is volledig geproduceerd door El-P die in tegenstelling tot de beats op zijn eigen platen iets meer funk toevoegt aan The Cold Vein, waardoor industriële sound niet alleen dystopisch klinkt, maar je juist in het nu plaatst.

De 2 mc’s Vast Aire en Vordul Mega vallen die beats aan met slimme lines, originele concepten en een rauw verslag van wat ze zien en meemaken op de straten van New York. Albumopener Iron Galaxy schetst zo’n depressief wereldbeeld dat de rillingen je over de rug lopen, maar ondertussen brengen ze dit wel op een lyrical niveau waar je u tegen zegt.

Neem bijvoorbeeld deze lines: You were a still born baby, mother didn't want you / But you were still born / Boy meets world, of course his pops is gone, what you figure / That chalky outline on the ground is a father figure? Ongewenste kids groeien op zonder vader, maar dan op zijn Can Ox. Briljant.

Dit album behandelt alle onderwerpen die je kent in Hip-Hop. Hustlen’, sex, vrouwen, opgroeien in een achterstandswijk, problemen met de overheid en de maatschappij. Alles komt voorbij. Maar zoals Cannibal Ox het op The Cold Vein formuleert, heb je het niet eerder gehoord. En je gaat het ook niet nog een keer horen. Dit is zo’n plaat waarbij alle sterren goed stonden. Zo’n plaat die klopt. 

Zijn tijd ver vooruit toen het uitkwam in 2001. Zijn tijd in 2018 nog steeds ver vooruit. En eigenlijk gold dat voor iedereen op Definitive Jux.