Jaarlijst 2018 - De beste albums van 2018 volgens Nick Hoogzaad

Er is weer een jaar voorbij, dus er is weer een jaarlijst. Ik vond het vorige muziekjaar echt fantastisch en heb nog veel releases uit 2017 “on high rotation”. Brand New, Dvne, Counterparts, Amenra, Stick To Your Guns, Northlane, Kendrick, Jigga, ze dropten allemaal parels van platen die mijn 2018 ook nog gedomineerd hebben.

2018 zelf moest aanvankelijk even op gang komen, maar naarmate het jaar vorderde, kwamen er meer parels. Ik heb er echt weer van genoten om iedere donderdagnacht om 12 uur de nieuwe releases te checken, om het internet af te struinen naar nieuwe briljantjes. En om ze te vinden natuurlijk. Toch wel weer gelukt.

Dit zijn in ieder geval mijn favoriete platen van 2018. Ik heb er 25 geselecteerd. En zelfs met dat aantal heb ik weer wat darlings moeten killen. Muzikaal gaat het in ieder geval weer alle kanten op. Van Hip-Hop naar metalcore, en van pop noir naar doom. Soms onmogelijk te vergelijken en soms staat een plaat daarom een dag later weer op een iets andere plek, behalve in de top 10, die staat wel vast.

25. A Perfect Circle - Eat The Elephant 

Eat The Elephant is een vreemde plaat, een plaat met 2 gezichten. Het goede gezicht is een verzameling prachtige tracks die je als losse nummers met gemak kunt insturen voor song of the year. Het slechte gezicht is daarentegen saai en ongeïnspireerd. Het album begint sterk, de eerste 7 tracks zijn heerlijk, met absolute hoogtepunten “Disillusioned”, “The Doomed” en “TalkTalk”. Eigenlijk is de hele eerste helft gewoon een uitstekende plaat en staat daarom ook in deze lijst. Maar er is ook nog een tweede helft met 5 tracks die me allemaal niet echt kunnen boeien. En hier plaats ik ook het verschrikkelijke “So Long, And Thanks For All The Fish” bij, dat ik telkens moet skippen om van The Doomed bij TalkTalk te komen. Een belachelijk stuk Ikea kitsch tussen een Dali en een Picasso in. Als A Perfect Circle in vorm is, levert het dromerige rocksongs die emotioneel, melancholisch en prachtig zijn, maar ook Maynard & co zijn wel eens uit vorm en dan krijg je vervelende tracks als “Hourglass” en “Feathers”. Advies: maak een playlist van deze plaat met de tracks 1 t/m 4, 6 & 7. Wat je dan in je handen hebt, is een parel van een plaat.

Beste tracks: Disillusioned, The Doomed, TalkTalk

24. Anderson Paak - Oxnard

Ik zal gelijk eerlijk zijn, ik had iets meer verwacht van deze plaat. Ik had vooraf zelfs al een plekje in mijn top 5 gereserveerd voor deze plaat, maar dat bleek jammer genoeg iets te voorbarig. Oxnard is echt een lekkere plaat, maar niet het meesterwerk dat ik had verwacht sinds de dag dat Anderson Paak zijn contract tekende bij Dr. Dre. Pluspunten: de stem, raps en zang van Paak, de funk op het hele album, Tints met Kendrick, de verse van Q-Tip op Cheers en tracks als Smile/Petty, Who R U? en Brother’s Keeper. Als Anderson Paak in vorm is, lekker flowt of uithaalt, bezorgt hij kippenvel en er zijn gelukkig genoeg van die momenten op Oxnard. Minpunten: het album gaat alle kanten op en mist wat focus, mede door de vele gastartiesten en de wil van Paak om alles van zichzelf te laten zien. Hij doet zelfs een raar Jamaicaans accent op de laatste track Left To Right. Het is hem vergeven hoor, maar volgende keer iets meer focus, gaat een classic album opleveren.
Beste tracks: Tints, Who R U?, Cheers

23. Benny & 38 Spesh - Stabbed & Shot

Dit is rauw. De beats zijn grimey, de raps zijn grimey en de lyrics zijn grimey as fuck. Benny The Butcher & 38 Spesh doen op Stabbed & Shot waar ze goed in zijn en dat is totaal over de top gaan en tegelijk totaal geloofwaardig zijn met hustle-rap en street-shit. Als 38 Spesh rapt dat hij een side bitch in Bora heeft en rondloopt met de aura van iemand die een dochter vermoordt die naar Dora kijkt, moet je eerst lachen, maar de ernst waarmee het gebracht wordt doet je op de tweede plaats toch even nadenken; damn, hij is harteloos... En dat is precies wat 38 Spesh ermee hoopt te bereiken. Benny killt op zijn beurt de laatste tijd bijna iedere beat waarop hij rapt en op Stabbed & Shot is dit niet anders. Met lines als I left early cuz they ain't teach me common sense in school/They sold America dreams, but I was not convinced as you steelt hij continu de show. Samen doen Benny & 38 denken aan Styles & Jada en het is dan ook toepasselijk dat die laatste 2 als enige andere rappers te horen zijn op Stabbed & Shot. Alsof ze de toorts overdragen aan de nieuwe generatie in de “Driver Seat”.
Beste tracks: Intro, Driver Seat, Gun or Knife

22. Hollow Front - Still Life

Still Life van Hollow Front is 7 tracks pure power. De band is niet vernieuwend, experimenteel of enorm origineel, maar wel teringvet. Hollow Front ademt kracht, agressie en zwaarmoedigheid. De lyrics zijn donker, depressief en zwaar en worden met zoveel kracht en bezieling vertolkt door zanger Tyler Tate dat je zijn frustratie voelt kloppen tegen je eigen slapen. En dat is precies waarom deze plaat zich weet te onderscheiden. De emotie van Hollow Front raakt me, pompt op en slurpt me leeg. Het kan bijna niet duisterder dan lyrics als Dissect me/Perfect me/Sew me up/And forever regret en juist dat maakt muziek zo krachtig en dat is precies waarom ik hier zo van houd.
Beste tracks: Don’t Fall Asleep, Dissect Me, Still Life

21. Black Thought & 9th Wonder - Streams of Thought, Vol. 1

The Roots is al jaren 1 van mijn favoriete Hip-Hop groepen. Ik denk dat ze in elk lijstje dat ik maak met Hip-Hop groepen de top 5 wel halen. En een groot deel van mijn liefde voor The Roots wordt veroorzaakt door rapper Black Thought. Iedere track waarop hij staat, killt hij. Al jaren. En hij wordt veel te weinig genoemd in GOAT-discussies. En ergens moet dat hem best een beetje dwars zitten, dus dat verklaart misschien zijn keuze voor een solo EP. En dan natuurlijk ook direct een EP die zijn kandidatuur voor een GOAT positie veilig stelt. Holy shit, wat een bars, wat een lyrical geweld, wat een baas, wat een genot om dit te luisteren. En tuurlijk; de plaat geproduceerd door 9th Wonder, maar het draait om Thought. De man is een machine op de mic. En het gemak waarmee hij rijmt, is gewoonweg intimiderend. Het enige smetje aan deze EP is dat het slechts 5 tracks zijn.
Beste tracks: Twofifteen, 9th vs. Thought, Dostoyevski

20. Black Thought & Salaam Remi - Streams of Thought, Vol. 2

We wilden meer Black Thought en nog hetzelfde jaar kregen we meer Black Thought. Volume 2 is geproduceerd door Salaam Remi, maar volgt eigenlijk dezelfde formule; de beats moeten gewoon lekker wegluisteren en dan doet Black Thought de rest. Deze keer geen 5, maar 9 tracks en dat zorgt overall al voor een betere experience, zeker omdat de tracks vaak goed in elkaar overlopen en daardoor een geheel vormen. Daarnaast is het niveau van de tracks en dan vooral het niveau van de bars weer ongekend hoog. Op “Soundtrack To Confusion” rapt hij: Revelation of a blessin' in disguise/I looked hate in the face and read the message in his eyes/They clickbaited a nation and requested the response/And dictated the makings of another renaissance/But wait, the fate of it's what the government decides/And I don't mean the state, I mean this government of ours. KEIHARD. En zo zit je dus tijdens dit album de hele tijd met je mond wagenwijd open te luisteren naar een fantastische flow en kneiterharde bars. En I love it.
Beste tracks: Fentanyl, Soundtrack To Confusion, How To Hold A Choppa

19. Thrice - Palms 

Het vorige album van Thrice (To Be Everywhere Is To Be Nowhere) vond ik echt geweldig. Voor dit album had ik daarom hoge verwachtingen. De eerste 3 singles die uitkwamen, losten de verwachtingen alvast in en zorgden ervoor dat ik nog meer naar het album ging uitkijken. Bij de eerste luisterbeurt moest ik echter gelijk al concluderen dat de eerste 3 singles ook direct de 3 beste nummers van de plaat zijn, waardoor Palms in zijn geheel toch een beetje tegenvalt. De eerste 3 tracks “Only Us”, “The Grey” en “The Dark” zijn heerlijke rocktracks met een rauw Thrice randje. Tracks die me raken. De bezwerende tonen en fijne zang op “Only Us”, de lekkere riffs, chaos en het goede refrein op “The Grey” en de pure emotie op “The Dark”, ik voel het. Na dit sterke begin kabbelt de plaat lekker door, maar mis ik de absolute hoogtepunten. Enkel de stevigere nummers “A Branch In The River” en “Hold Up A Light” grijpen me nog echt. En ondanks dat vind ik Palms toch gewoon echt een fijne plaat, omdat het ook nergens echt slecht wordt. En omdat ik de overall vibe op Palms lekker vind klinken terwijl ik dingen doe als werken.
Beste tracks: Only Us, The Grey, The Dark

18. Thornhill - Butterfly

Het eerste dat ik dacht toen ik de EP Butterfly hoorde, was: hey, dit klinkt wel een beetje als Northlane. En ik vind Northlane fantastisch, dus er is niets mis met klinken als Northlane. Thornhill brengt metalcore met een dosis sfeer en combineert stevige stukken met schreeuwerige vocals met mooie uitgesponnen riffs, melodieuze gitaarpartijen en een zeer fijne cleane zang. De zanger steelt de show op Butterfly. Of hij nu gewoon zingt, enorm de hoogte ingaat of schreeuwt, hij legt zoveel overtuiging en emotie in zijn vocals dat ik de plaat telkens weer wil luisteren. Lyrics over pijn, de mens en zijn omgang met elkaar en het dragen van maskers dragen alleen maar bij aan de emotionele belevenis die Thornhill heeft gecreëerd op deze EP. Het einde van de EP is wat dat betreft extra treffend wanneer de woorden say that you love me worden herhaald. Ik kan je 1 ding zeggen, ik houd van Thornhill.
Beste tracks: Sunflower, Parasite, Reptile

17. Westside Gunn - Supreme Blientele

Brrrrrrrrr. Boom boom boom boom boom boom boom boom. Westside Gunn is gewoon de shit. Of zoals hij rapt op “Elizabeth”: can’t nobody fuck with me, I’m that one. Supreme Blientele (of Chris Benoit of God is the Greatest, zoals het album ook heet) is pas het tweede officiële album van Westside Gunn, maar de rapper heeft inmiddels wel al 6 Hitler Wears Hermes delen, 4 EP’s en nog 4 collabo-projecten en dus het album Flygod uitgebracht. En ik heb alles op repeat gecheckt toen het uitkwam. Ik krijg maar geen genoeg van zijn ietwat hoge en schelle stemgeluid dat lekker door de beats heen snijdt en zijn unieke lyrics nog meer eigenheid meegeeft. Als Westside Gunn zijn succes viert en deze bar rapt: Fur on the Gucci loafers, Lord, you see the ankles/Rosborough pullovers, I'm rapping like two HOVAs, kun je toch alleen maar applaudisseren? Ik wil verdomme ook rappen like two HOVA's, dat is dubbelteringhard. Worstelen, hustlen, straat, coke, mode, pistolen, geweld, Buffalo, zijn dochter, vrouwen en geld, het gaat allemaal hand in hand in de wereld van Westside Gunn. En dat dan op beats van Alchemist, Pete Rock, 9th Wonder, Harry Fraud en Griselda in-house producer Daringer. Vuur.
Beste tracks: GOD$ Don't Bleed, Dean Malenko, WESTSIDE

16. Greyhaven - Empty Black

Greyhaven is in de basis een metalcore band, maar gooit ook hardcore, rock, progressive, grunge en donker en duister in de mix. Het resultaat is Empty Black, een album dat zowel keihard beukt als emotioneel geladen is. Het album is geproduceerd door Will Putney die ook meesterwerk You’re Not You Anymore van Counterparts produceerde en zijn productie komt de sound absoluut ten goede. Ondanks alle stijlen die te horen zijn op Empty Black, verliest het album nergens zijn focus en ontstaat er echt een Greyhaven sound. Deze wordt voor een groot deel bepaald door zanger Brent Mills die zijn longen eruit schreeuwt, maar ook clean weet te overtuigen en weet te raken als hij lyrics brengt als I took root on the edge and delve into the soil and dust/Still hanging loose are my ends as I sleep under the Earth/This life bears no meaning to me, I'm left, left repeating myself/Time always laughing at me still repeating op het fantastische Echo and Dust Pt. II.
Beste tracks: Echo and Dust Pt. I, Ten Dogs - Red Heaven, Echo and Dust Pt. II

15. Jedi Mind Tricks - The Bridge And The Abyss

Vinnie Paz is 1 van mijn favoriete rappers sinds Violent By Design uit 2000 en Stoupe stelt nooit teleur als producer. Het recept van Paz en Stoupe is bekend, neem een grote dosis boombap drums, een eetlepel obscure samples, een snufje latin, een snufje metal, beetje rock en een snufje soul en voeg daar wat rauwe streetraps met meer gun references dan de NRA aan toe, en het resultaat is Jedi Mind Tricks. En het is altijd ijzersterk. Ook The Bridge And The Abyss blijft weer trouw aan het recept, maar er is ook ruimte voor conceptuele tracks zoals op “What She Left Behind” dat een grimmig verhaal over huiselijk geweld vertelt en “Making A Killing” over de vleesindustrie. Jedi Mind Tricks behandelde eerder maatschappelijk thema’s, maar nog niet eerder zo goed als op deze plaat. Toch blijft het over het algemeen gewoon hardcore Hip-Hop shit met battle tracks. En ik blijf dat opeten.
Beste tracks: San La Muerte, What She Left Behind, You Have One Devil But Five Angels

14. Khemmis - Desolation

Ik vond Absolution en Hunted al heel erg lekker, maar op het 3e album Desolation laat Khemmis echt zien uit welk hout ze gesneden zijn. De doom van Khemmis is een combinatie van donkere sludge en melodieuze metal, waardoor een soort zwaarder neefje van Iron Maiden ontstaat. Maar het blijft ook wel gewoon doom; de meeste nummers zijn langer dan 6 minuten en beuken toch wel heel heftig, helemaal als de riffs laag, stevig, langzaam en duister zijn. Khemmis houdt het echter wel steeds spannend door te switchen van langzame riffs naar uptempo en van zware stukken naar melodieuze harmonieën tussen de 2 gitaristen. Die harmonie vinden ze ook in hun vocals; de een grunt, de ander zingt en in de combinatie geeft dat de muziek een extra laag die goed bevalt. De vocals zijn emotioneel geladen, de gitaarsolo’s indrukwekkend en de songs zitten vol verrassingen en tempowisselingen die het album spannend houden. Ik krijg hier geen genoeg van.
Beste tracks: Bloodletting, Isolation, Flesh To Nothing

13. The Carters - Everything is Love

Na Lemonade en 4:44 maakt Everything is Love de trilogie van The Carters compleet. Deze keer geen relationele problemen, maar een viering van het leven en de liefde. Mocht je nog twijfelen aan het huwelijk van Jay-Z en Beyoncé, dan maakt deze plaat aan al die twijfel een eind. Op LoveHappy zegt Jay: Y'all know how I met her, we broke up and got back together/To get her back, I had to sweat her. In het refrein wordt helemaal duidelijk dat het wel goed zit: We're flawed, but we're still perfect for each other. Everything is Love is geen Jay-Z featuring Beyoncé en ook geen Beyoncé featuring Jay-Z. Everything is Love is echt een plaat van het duo en dat maakt deze plaat ook direct goed gelukt. Als je uitgesproken fan bent van 1 van de 2 artiesten, is dit een moeilijke plaat, maar als je een plaat maakt als echtpaar, lijkt me dit de manier. Jay geeft genoeg ruimte aan B en laat haar zelfs spitten. En ook dat killt ze. Elke bar van Jay is raak. Op Friends legt hij nog even uit waarom hij niet op de bruiloft van Kanye was: I ain't goin' to nobody nothin' when me and my wife beefin'/I don't care if the house on fire, I'm dyin', nigga, I ain't leavin'/Ty-Ty take care of my kids, after he done grievin'/If y'all don't understand that, we ain't meant to be friends. Voor dit soort bars kun je me ‘s nachts wakker maken. En dat dan ook nog op heerlijke soulvolle beats van Cool & Dre. Everything is Love is een grote zegetocht en ik vier de winst met ze mee.
Beste tracks: 713, Black Effect, LoveHappy

12. Apollo Brown & Joell Ortiz - Mona Lisa

Als Apollo Brown iets dropt weet je wat je krijgt, stoffige soulsamples, warme drums en overall gewoon heerlijke beats die je hoofd laten knikken als een ja-woord. Van die beats waar vrijwel iedere rapper heerlijk op uit de voeten kan. En als er dan uitgerekend een rapper als Joell Ortiz aan toegevoegd wordt, kan het gewoon niet mis gaan. En dat gaat het ook niet, want Mona Lisa is briljant. Zowel Apollo als Joell doen niet alleen wat je zou verwachten, maar halen hun topniveau. En niet omdat ze zo enorm origineel of vernieuwend zijn, maar gewoon omdat de beats klappen en Joell Ortiz killt op de mic. Als je van jaren ‘90 boombap houdt, dan houd je van dit album. Joell Ortiz is inmiddels een veteraan en die rol past hem perfect; beschouwend, analyserend en grappig. De eerste bars van het album op “Reflection” maken heel duidelijk uit welke hoek hij komt: I ain't gon' lie, a lot of this is hard to take/I'm watchin' 'em praise the okay and overlook the great/I'm not sayin' that they ain't straight/I'm just sayin' that- nevermind/No matter what they gon' turn this shit into hate. En op “Timberlan’d Up” laat hij er helemaal geen misverstanden over bestaan: Uh, if this was my first impression, I'd be not impressed/This generation held hands, and skipped a lot of steps/Don't need a navi to find these people that I address/I had Rocawear in my dresser, these niggas rock a dress. Ik vind het dope.
Beste tracks: Reflection, That Place, Timberlan’d Up (ft. Royce da 5’9”)

11. Hermit and the Recluse - Orpheus vs. the Sirens

Hermit and The Recluse is weer een ijzersterk project van Ka. De rapper uit Brooklyn gebruikt op dit album de Griekse mythologie om zijn rauwe straatverhalen vorm te geven. En iedere track is zo raak. Ik denk dat geen andere rapper op dit moment in staat is om de analogie tussen rauwe straatshit en Griekse mythen een heel album lang te laten werken, maar Ka wel. Hij tilt zijn reeds zeer indrukwekkende discografie naar een hoger level met zijn nieuwe album Orpheus vs. the Sirens. De Sirens zijn de Griekse sirenen, maar vertegenwoordigen tegelijkertijd een metafoor voor de politie. En zo diep gaat het op de hele plaat volgens bekend Ka recept; rauw, grimmig en verslavend. Deze keer komen de beats van Animoss die een muzikaal landschap creëert zonder harde drums, maar met sfeervolle strijkers, orgels en gitaren. Dit is een plaat voor de liefhebber van lyrics.
Beste tracks: Sirens, Atlas, Golden Fleece

10. LAKSHMI - Siren

Siren is even kwetsbaar als krachtig, even mooi als verwoestend en even donker als licht. LAKSHMI raakt me met Siren. Net als op haar debuutplaat bevat Siren een mooie mix van kleine en rustige liedjes enerzijds en uptempo nummers die meer richting popmuziek neigen anderzijds. En met beide genres weet LAKSHMI te overtuigen. Heel hard te overtuigen. Op "When No One Sees Me" nemen de bezwerende synths je mee naar de donkere wereld van Lakshmi, terwijl ze zingt breathing in and out, try to stop the drowning, the siren sings so loud, losing everything I have. Breekbaar, kwetsbaar en oh zo heerlijk om in te verdrinken. Als ze op “Northern Sky” zingt dat haar love hellish en selfish is, voel je haar onzekerheid door je headphones je hoofd in kruipen. “Wars”, “Nowhere to go”, “Waiting Till The Sun”, “Stronger” en “After Hours” zijn stuk voor stuk fantastisch, maar het absolute prijsnummer is “Crash & Burn”. De melancholische sfeer wordt hier gecreëerd door strijkers en lijkt door het gitaarspel van Pascal Voorbraak en de drums van Rogier van Roosmalen het meeste op de LAKSHMI die we kennen van haar liveshows; kippenvel op de armen.
Beste tracks: Wars, Crash & Burn, Northern Sky

9. The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic 

In 2017 kende ik The Ocean nog niet, maar ik ben dit jaar een inhaalslag aan het maken op de hele discografie van deze band. En dat eigenlijk alleen omdat ik het dit jaar verschenen album Phanerozoic I: Palaeozoic fantastisch vind en inmiddels grijs heb gedraaid. En zelfs nu het album grijs is, verveelt het nog niet. De post metal van The Ocean is niet zomaar muziek, het is een beleving. De muziek gaat van donkere sludge naar sferische klassieke stukken met strijkers of toetsen naar hardcore, metal en rock. De zang gaat van mooie cleane stukken naar stevige screams en heavy grunts en dit geeft de tracks nog meer dynamiek en diepgang. De riffs zijn heerlijk, de drumpartijen indrukwekkend, dit is het soort progressieve muziek waar ik uren in kan verdwalen. Er gebeurt zoveel op deze plaat dat je continu wordt verrast en wordt meegenomen in het verhaal dat de band vertelt. Phanerozoic I: Palaeozoic is een conceptalbum over een prehistorische tijdsperiode dat zo’n 500 miljoen jaar geleden begint met de Cambrische explosie op albumopener “The Cambrian Explosion” en 250 miljoen jaar geleden eindigt in het tijdperk Perm op afsluiter “Permian: The Great Dying”. Het past perfect bij de belevenis die The Ocean heet.
Beste tracks: Cambrian II: Eternal Recurrance, Devonian: Nascent, Permian: The Great Dying

8. Mac Miller - Swimming

Swimming is een zware plaat. Dit is niet de Mac Miller die je kent van zijn lichtvoetige raps. Deze Mac Miller rapt over het leven. En daar heeft hij duidelijk moeite mee. Swimming is de plaat van een man die vecht met zijn demonen. Liefdesverdriet, verslavingen, alcoholisme en vooral depressie zetten de toon voor een briljante plaat. De muziek is loom, relaxt, jazzy en soulvol en Mac completeert dat met fijne zang en haast achteloos gerapte verses. Maar achter de achteloosheid gaat een hoop onzekerheid schuil. Op “Hurt Feelings” rapt Mac: I'm showing her some love, she been givin' me sex. En op “Self Care”: You keep on sayin' you in love so/Tell me are you really down? Are you really down? In de derde verse op Small Worlds probeert Mac Miller vooral zichzelf te overtuigen dat het leven mooi is, om uiteindelijk te besluiten dat onverschilligheid een prima compromis is. Het is illustratief voor de strijd die Mac Miller voert met zichzelf op Swimming. En dus heeft verloren. Ik ga hem missen.

Beste tracks: Hurt Feelings, Self Care, 2009

7. Ben Howard - Noonday Dream

Noonday Dream is 1 van de beste releases van 2018. Ik droom er heerlijk bij weg. En het album neemt me mee naar de donkere krochten van de zelfreflectie. Als Howard op albumopener “Nica Libres At Dusk” zingt dat hij niet achteruit kijkt, wil genieten met 10 sigaretten en naar de zee staart tot hij er klaar mee is, kan ik mijn eigen gedachten de vrije loop laten. De tokkelende gitaarsound, de lome zanglijnen, invloeden van Radiohead + Bon Iver en een overall relaxte vibe maken van Noonday Dream een heerlijk album om mee tot rust te komen. Zelfs als het ietsje feller wordt op hoogtepunt “The Defeat”. Of zwoeler op mijn tweede favoriet “A Boat To an Island On the Wall”. Noonday Dream is de ideale katalysator voor de blues, voor schrijven en zwelgen. Love it.
Beste tracks: Nica Libres At Dusk, A Boat To an Island On the Wall, The Defeat

6. Silent Planet - When The End Began

When The End Began is geen makkelijk te verteren plaat. Zowel qua muziek als qua lyrics een zwaar, donker en emotionele trip. Silent Planet maakt metalcore, maar dan uniek. Progressief, complex, heavy en melodieus, alles is van toepassing op deze beestachtige plaat. Het groovet, het schuurt en het beukt, maar tegelijkertijd is er ruimte voor breekbaarheid, sferische soundscapes en strijkers. De sound van Silent Planet is dynamisch, bruut en kwetsbaar tegelijk. Niet in de laatste plaats veroorzaakt door de brute vocals van Garrett Russell en de cleane vocals van bassist Thomas Freckleton. Vooral Russell steelt de show met zijn spoken-word-achtige manier van schreeuwen. Zijn lyrics gaan diep en bevatten door de band zelf aan de lyrics toegevoegde liner notes om hier en daar zaken te verklaren. En met referenties naar bijvoorbeeld de bijbel, het Marxisme, Common, George Orwell, Charles Bukowski en Moeder Theresa kan dat ook geen kwaad. Uiteindelijk blijft de boodschap overeind en beschrijft Silent Planet problemen als de consumptiemaatschappij, alzheimer, homohaat en drugsmisbruik op When The End Began. En dat zonder pretentieus te zijn. Sterker nog; alles is raak op deze juweel, van bijzonder krachtige lyrics tot aan killer-riffs, Silent Planet has it all.
Beste tracks: The New Eternity, Afterdusk, Vanity Of Sleep

5. Counterparts - Private Room

Private Room is een EP met 3 tracks, maar heeft zo’n diepe indruk op mij gemaakt dat ik hem gewoon meeneem in deze jaarlijst. Openingstrack “Monument” is met afstand mijn favoriete track van 2018 en is vanaf de release eigenlijk ook direct mijn favoriete Counterparts track geworden. En gezien Counterparts volgens spotify in mijn top 5 meest beluisterde artiesten staat, zegt zo’n statement wel iets. Counterparts is depressief, donker, agressief en beweegt zich voort met de kracht van 20 bulldozers. Put a fucking bullet in my head! Alles gaat kapot. De track “Monument” raakt me, snijdt door mijn ziel en inspireert me met energie. De lyrics voel je als je de bodem hebt geraakt, als het dus even niet gaat. I have nothing left in me to give/Words like razors aimed directly at my wrists and now I speak/I have nothing left in me to give/This is my eulogy, don't pretend to miss me when I'm gone. En dan is er nog “Selfishly I Sink” en “We Forgive”. De hele Private Room EP komt aan als een mokerslag. Counterparts is even hoopvol als uitzichtloos. Ik zink mee. Selfishly.

Beste tracks: Monument, Selfishly I Sink, We Forgive

4. Pusha T - Daytona

Daytona van Pusha T is 1 van de lekkerste rapplaten van dit jaar. Ik bang mijn hoofd op de beats van Kanye West, omdat ze hard slaan, omdat ze soulvol zijn, omdat er genoeg funk in zit en omdat ik bij het luisteren mijn mondhoeken omlaag breng om ermee aan te geven; deze shit is nasty yo! Pusha T weet wel raad met deze beats door met bovengemiddeld veel zelfvertrouwen en meer honger dan Obelix zijn woorden op ons af te vuren. Er valt lyrical zoveel te genieten op tracks als “If you know you know”, “Hard piano” en mijn favoriet “Santeria”. Pusha T zelf omschrijft Daytona als zijn Purple Tape op The Games We Play met de lines To all of my young niggas, I am your Ghost and your Rae/This is my Purple Tape, save up for rainy days. Hij zou wel eens gelijk kunnen hebben, want Daytona is zo’n project waarbij alle sterren goed staan en het is een soort ultimate streetrap album met bars als: We don't do vegetables, niggas get flatlined/Welcome all beef, then we heat 'em with flat irons/Your plans are backfiring, think of double-crossin' a priest/Hail Mary, repeat after me/Santeria! Wordt het harder dan dit?
Beste tracks: If you know you know, Hard piano, Santeria

3. Architects - Holy Hell

Het was natuurlijk even spannend of Architects zonder hun overleden gitarist en songwriter Tom Searle 1) door zouden gaan en 2) dezelfde urgentie zouden behouden, maar het antwoord is een overduidelijk en zeer overtuigend; ja. En de nieuwe plaat Holy Hell is niet alleen de nieuwe Architects, het lijkt gecreëerd als een kloppend hart. Alsof de band met deze plaat hun vriend in leven houdt. Vanaf albumopener “Death Is Not Defeat” grijpt de band me bij de keel en pas na afsluiter “A Wasted Hymn” kan ik weer ademhalen. Holy Hell is hoe een rouwproces klinkt als het gevangen wordt in metalcore. Beklemmend en kwetsbaar, maar ook hoopvol en sterk. De melodieën klinken melancholisch, de breakdowns harder dan ooit en de strijkers maken op enkele tracks de emotie compleet. Zanger Sam Carter maakt diepe indruk op deze plaat. Helemaal als hij op hoogtepunt “The Seventh Circle” schreeuwt: I don't wanna dream anymore/I've buried it all too deep/Every waking moment is war/This is the seventh circle. Wow.
Beste tracks: Royal Beggars, The Seventh Circle, Doomsday

2. Black Peaks - All That Divides

Ik zeg het maar gelijk: All That Divides is een meesterwerk. Black Peaks combineert progressive post rock met metal, sludge, wat andere stijlen en heel veel emotie en heeft me daarmee compleet weggeblazen. De muziek op All That Divides is continu spannend door de opbouw van de tracks, de tempowisselingen, de sferische stukken en de explosies op precies de juiste momenten in iedere song. Het helpt ook mee dat alle songs in elkaar over lijken te lopen, waardoor de plaat als geheel als een mokerslag aankomt. De songs gaan van heel kwetsbaar naar heel kwaad en doen vrijwel alle emoties aan die ertussen liggen. Vooral zanger Will Gardner draagt hieraan bij met zijn enorme bereik van hoog en falsetto naar heel zwaar en schreeuwerig. Zoveel passie en zoveel pijn in zijn stem, prachtig. Zijn lyrics zijn emotioneel geladen met een duidelijke mening, maar nergens wordt het te letterlijk, waardoor er ruimte voor interpretatie blijft, zoals op “Home” dat eindigt met Oh, drown us in a bottle/Oh, fill us full of lead/Oh, leave us to the bottom/To sink or drown instead. Heftig. En zo is deze hele plaat heftig. En briljant.
Beste tracks: Aether, Home, Fate I & II

1. Eminem - Kamikaze

Eminem is nog steeds top 5. Ook na Revival. En helemaal na Kamikaze. Als Em boos, gefrustreerd en geïrriteerd is, komt hij altijd met de hardste shit. In retrospect is het teleurstellende Revival dus een zegen, want als die plaat er niet was geweest, had Eminem nooit het beste album van 2018 gemaakt. De beats op Kamikaze hebben weer die bite die Em ook op zijn eerste albums aan zijn beats kon meegeven. Dit zijn de beats die hem naar een hoger level brengen, zodra hij ze aanvalt achter de mic. Albumopener “The Ringer” laat me weer achter met mijn mond open, terwijl ik what the fuck probeer te zeggen. De rest van het album murdert rappers. En daar is Eminem nog steeds het beste in. Maar ook de liefdestracks zijn dope op Kamikaze, met als hoogtepunt het duistere tweeluik “Nice Guy/Good Guy”, waarop Eminem zijn ingewikkelde relaties vangt in de zin Am I the good guy or do I just play like him/And hope that he dumps you?/It's like a dream come true, just to scream Fuck you! Ik kan echt genieten van dit soort bars. En genieten kun je op iedere track van bizar rijmende lettergrepen, wordplay, woorden met driedubbele betekenissen en dat alles gebracht met een furieuze flow die nog eenmaal duidelijk maakt; Em is the goat.
Beste tracks: The Ringer, Lucky You (feat. Joyner Lucas), Fall

Op naar 2019...