Reviewzaterdag 1 => Kno - Death Is Silent

De afgelopen weken zijn er behoorlijk wat platen uitgekomen en het grappige is dat ze allemaal ook nog behoorlijk dope zijn. Ik heb Celph Titled & Buckwild al uitgebreid besproken, evenals The Left, maar er zijn nog meer nieuwe platen die regelmatig een draaibeurt krijgen in huize Voszz. De reviews die onderdeel zijn van mijn reviewzaterdag zijn ook meer albumtips dan reviews. Nou ja fuck it, enjoy!

Kno – Death is Silent

Kloppend hart van rapformatie Cunninlynguists is producer Kno. Zijn muzikale landschappen zorgen voor de unieke sound van de groep en maken ieder album een tijdloze classic. Op de eerste 2 platen van Cunninlynguists kroop Kno ook nog regelmatig achter de mic, maar sinds A Piece Of Strange heeft hij dit vooral overgelaten aan rappers Natti & Deacon The Villain om zelf te kunnen focussen op de beats.

Ondertussen is Kno wel blijven schrijven en al dat materiaal besloot hij nu op te nemen voor een solo album. Kno noemt zichzelf gekscherend “The Emo Premo” en daarmee beschrijft hij heel treffend zijn kwaliteiten en zijn stijl ineen. Hij is namelijk echt de DJ Premier van de emotionele beats.

Als je wilt wegknijnen, huilen, treuren, rouwen, dromen of verdrinken in zelfmedelijden, is Kno de man die daar de beste soundscapes voor kan creëren. Mooie strings, fijne gitaren, pakkende pianoloops, heerlijke vocalsamples, goede drumgeluiden en dat alles uiteraard gespeeld of gesampled in mineur. Het hele scala is aanwezig op Death Is Silent dat daarmee een dijk van een plaat genoemd kan worden.

Het eerste gevoel dat Death Is Silent bij me oproept is melancholie. Kno is niet de beste mc allertijden, maar hij weet mooie verhalen te schetsen over het leven. De titel van de plaat is de rode draad. Leven en dood worden beschreven in tracks als “I wish I was dead”, “La Petite Mort” en “Graveyard”. Er wordt gehuild op “If you cry” en teruggedacht aan vroeger op “When I was young”.

Maar als je goed luistert, gaat dit album maar over 1 ding: de vrouw. En uiteraard over al haar effecten op de man. Hieruit vloeit onzekerheid voort en melancholie. En dit komt terug op Death Is Silent. Samen met (betere) rappers Natti, Tonedeff, Sheisty Khrist, Thee Tom Hardy en Deacon The Villain weet Kno emotionele verhalen te schetsen op beats die je raken in je hart.

Een van mijn favoriete albums van het moment, als ik ervoor in de stemming ben uiteraard.