Ik heb vanavond Inception gecheckt.
Dromen zijn altijd een dankbaar onderwerp voor ijzersterke films. Vanilla Sky (Abre Los Ojos), Mulholland Drive, The Matrix, (mijn favoriet) Eternal Sunshine of The Spotless Mind en nu Inception.
Films die fucken met de werkelijkheid behoren al tijden tot mijn favoriete films. Films die je laten nadenken, films die een what-the-fuck in je los maken en films die een huh? uit je brein persen. I love 'em! Films als (mijn andere favoriet) American Psycho, Donnie Darko, Being John Malkovich, Adaptation, Twin Peaks, Requiem for a Dream, Magnolia, Mr. Nobody, Fight Club, Memento etc. Van die films die je vaker moet kijken om ze echt compleet te waarderen. Films met een open einde die je eigen fantasie nog stimuleren.
Inception is een film over dromen. Een onderwerp dat ik sowieso al heel interessant vind. Ook als schrijver is de droom een fascinerend gegeven. In mijn nog te verschijnen boek schrijf ik: Deja vu’s zijn in feite gewoon slechte communicatiestromen tussen je ogen en je hersenen. Het is alleen magischer te denken dat je iets echt al eens eerder hebt meegemaakt of dat je er een keer over gedroomd hebt.
En dat is het. Een droom is magisch.
Het gevoel dat je valt, een lucide droom waarbij je weet dat je droomt, de Freudiaanse betekenissen, de voorspellende dromen, sluimerhallicunaties. Het gevoel dat je uren droomt, terwijl je in werkelijkheid 5 minuten hebt gedroomd.
En dit alles komt terug in de manier waarop in Inception de droom werkelijkheid wordt. En daarom is Inception een dope film. Ook vanwege de spanning en vanwege het briljante acteerwerk van Di Caprio. Ook vanwege de drama-verhaallijn tussen Leo en zijn vrouw en vanwege de actie. Maar vooral vanwege het hele droom-concept; het stelen en planten. En vanwege het einde. Leonardo "bouwt" verder en "bouwt" zijn leven. En is dat leven echt?
Nu ga ik slapen en dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten