2025 was weer een sterk muzikaal jaar. Hoewel het jaar langzaam op gang kwam, ontbrandde het muzikale vuur vanaf de zomer echt goed. Een paar van mijn favoriete groepen bracht nieuw werk uit en daarnaast werd ik aangenaam verrast door een aantal acts die een sterke comeback maakte in 2025. Door mijn podcast BRAL. heb ik bovendien veel albums intensiever beluisterd, wat ervoor zorgde dat ik ze niet alleen beter leerde kennen, maar ook extra ben gaan waarderen.
Eerst de eervolle vermeldingen, de nummers 20 t/m 11:
20. Mac Miller - Balloonerism19. Architects - The Sky, The Earth & All Between
18. Greyhaven - Keep It Quiet
17. Conjurer - Unself
16. Rome Streetz & Conductor Williams - Trainspotting
15. Raekwon - The Emperor's New Clothes
14. Winne - Mssyeh
13. Biohazard - Divided We Fall
12. BRUIT ≤ - The Age Of Ephemerality
11. Vinnie Paz - God Sent Vengeance
En dit zijn ze, de 10 beste platen van 2025:
10. Nas & DJ Premier - Light-Years
Als Nas & DJ Premier een album aankondigen, liggen de verwachtingen hoog. Onmogelijk hoog. De eerste luisterbeurt hoop je toch steeds een nieuwe Nas Is Like of NY State Of Mind te horen, maar dat niveau wordt op Light-Years simpelweg niet gehaald. Al ligt dat absoluut niet aan Nas, die meer dan 30 jaar na zijn debuutalbum nog net zo hongerig, gefocust en gelaagd rapt als in die begindagen. De beats van Premier matchen het niveau niet helemaal en waar hij vroeger juist zorgde voor pompende beats, blijft het nu iets vlakker. Maar dat betekent niet dat het slecht is. Bij de tweede luisterbeurt kan de focus nog meer op Nas en bij de luisterbeurten daarna is het gewoon genieten van een geweldige mc. Nas brengt een heerlijke ode aan hiphop met tracks als Writers over graffiti artiesten, Bouquet (To the Ladies) over female mc’s en Junkie. Hoogtepunt is de conversatie tussen zijn verschillende alter ego’s op Nasty Esco Nasir, misschien wel de beste Nas track van de afgelopen 20 jaar.
Favoriete tracks: Madman, Writers, Nasty Esco Nasir
9. Vower - A Storm Lined With Silver
Na de vorige EP Apricity waren de verwachtingen hoog, maar Vower maakt ze moeiteloos waar. A Storm Lined With Silver voelt als een logische, maar sterkere volgende stap. De band klinkt grootser, gelaagder en zelfverzekerder. De combinatie van post-rockachtige opbouw en post-hardcore ontlading werkt nog steeds perfect. De zang snijdt door de instrumentatie heen en elke track bouwt op naar een emotionele climax die kippenvel geeft. Meeslepend, episch en emotioneel.
Favoriete tracks: Moth Becomes the Flame, Satellites, Serpent
8. Clipse - Let God Sort Em Out
Ik zie veel jaarlijstjes voorbij komen waar dit album op 1 staat en eerlijk, dat is ook wel terecht. Ik heb niet eerder meegemaakt dat een rapduo na 15 jaar terugkeert en dan een plaat maakt die net zo nostalgisch als urgent en nieuw voelt. Pusha T was natuurlijk nooit echt weg en maakte fantastische platen, maar met zijn broer aan zijn zijde gaat hij nog een tandje beter rappen. Malice klinkt nog wijzer, nog harder en nog dominanter dan 15 jaar geleden. En de productie van Pharrell is precies wat je hoopt van Pharrell die produceert voor Clipse. De plaat opent met een track over hun ouders die zo intens is, dat je direct wordt meegezogen in de wereld waarin we ons moeten voorstellen hoe “his pain findin' base in the cupboard” is. Puur. Als onversneden coke, zullen we maar zeggen.
Favoriete tracks: The Birds Don't Sing, Chains & Whips, So Be It
7. Bask - The Turning
The Turning is zo’n album dat langzaam onder je huid kruipt. Bask beweegt zich ergens tussen post-metal, doom en atmosferische sludge met Americana-invloeden, maar weet vooral een beklemmende sfeer neer te zetten. De riffs zijn log en zwaar, maar altijd dienend aan de emotie en spanning in de tracks. De zang balanceert tussen wanhoop en berusting, waardoor het binnenkomt. Dit is geen makkelijke luisterplaat, maar wel eentje die beloont als je er de tijd voor neemt. Bask laat horen dat zwaarte niet alleen in volume zit, maar vooral in gevoel. Het overweldigt, hangt als een donkere wolk om je heen en absorbeert je. Vooral op tracks als Long Lost Light en The Turning neemt de band je mee op reis en verdrink je steeds verder in het geluid naarmate de track verder opbouwt. Koptelefoon. Donkere kamer. Ogen dicht. Genieten.
Favoriete tracks: In The Heart Of The Dying Sun, Long Lost Light, The Turning
6. La Dispute - No One Was Driving The Car
La Dispute doet weinig nieuwe dingen op No One Was Driving The Car, maar klonk tegelijkertijd zelden dynamischer en gelaagder. De band wisselt rustige en sferische stukken af met momenten van chaos en uitbarsting. Betoverend, meeslepend en confronterend. Alles om de verhalen van zanger Jordan Dreyer te laten landen. En dat lukt. Zijn teksten nemen me mee van verandering (I Shaved My Head), naar machteloosheid (Man with Hands and Ankles Bound), herinneringen (Environmental Catastrophe Film), verdriet (Steve) en maatschappijkritiek (Top-Sellers Banquet). Ieder verhaal zit vol met symboliek, Bijbelse referenties en beschouwingen. Soms bezingt hij zelfs camerastandpunten waarin een scène wordt gefilmd. Alsof hij een buitenstaander is in het verhaal dat hij beleeft. Het is opnieuw enorm intens, confronterend en soms ronduit ongemakkelijk, zeker als hij het leven op Sibling Fistfight at Mom’s Fiftieth / The Un-sound reduceert tot “It’s a struggle and we stumble/And the best that we can ever do is try”, maar juist dat maakt La Dispute zo geweldig.
Favoriete tracks: Environmental Catastrophe Film, Sibling Fistfight at Mom’s Fiftieth / The Un-sound, Top-Sellers Banquet
5. Mobb Deep - Infinite
Op albumopener Against The World hoor je een overleden Prodigy “I’m back” zeggen. Surrealistisch. Maar ook zo enorm fijn. Samen met The Alchemist is Havoc er in geslaagd een onvervalste Mobb Deep classic te maken, die het doet laten lijken alsof Prodigy gewoon bij ze in de studio heeft gezeten tijdens de creatie. Ik weet zeker dat zijn ziel daar moet zijn geweest. De beats zijn rauw, dreigend en donker. De teksten schetsen beelden van straatleven, overlevingsinstinct, loyaliteit en reflectie op hun plek in de wereld en in hiphop. Prodigy’s postume bars bevatten scherpe observaties over vijanden, de realiteit van straat ervaringen en persoonlijke vastberadenheid. De teksten ademen dezelfde sfeer van onverzettelijkheid en authenticiteit die Mobb Deep sinds The Infamous kenmerkt, maar nu met extra reflectie op hun nalatenschap en het pijnlijke verlies van Prodigy. Echt een keiharde plaat.
Favoriete tracks: Gunfire, Pour The Henny, Discontinued
4. Stick To Your Guns - Keep Planting Flowers
Stick To Your Guns is er weer in geslaagd een geweldig album af te leveren. Sterker nog, ik denk dat alleen Diamond uit hun oeuvre een iets betere plaat is. Het doet me qua intensiteit en tracks het meeste denken aan de ijzersterke EP Better Ash Than Dust en ik ben blij dat daar nu dus een full-length versie van is. Dit album vangt perfect de intensiteit van hoe het is om Stick To Your Guns live te zien. Jesse Barnett’s teksten gaan opnieuw over volhouden, hoop en activisme, en worden anthems die je uit volle borst kunt meeschreeuwen met je linkervuist in de lucht. “When will it be enough for you savages?/It's getting hard to tell/A snake that eats itself/Are we ever catching up before it vanishes?/Will it ever be enough?/Are we ever waking up?/Eating your own for a seat at the table”. Fuck kapitalisme en leve Stick To Your Guns.
Favoriete tracks: Severed Forever, More Than a Witness, Keep Planting Flowers
3. De La Soul - Cabin In The Sky
De La Soul mist Dave, maar “the magic will always remain three”, aldus Posdnuos in YUHDONTSTOP, de openingstrack van Cabin In The Sky. En daar heeft hij gelijk in, want de De La magie is volop aanwezig op dit album. Het gemis van Trugoy is natuurlijk voelbaar, maar zorgt niet voor een depressieve plaat, want naast momenten van verdriet en beschouwing, is er ook ruimte voor humor, hoop en troost. En gelukkig horen we Dave ook nog een paar keer. Op Good Health blinkt hij uit. Dit album is een viering van het leven, vriendschap en muziek, precies zoals De La Soul dat altijd heeft gedaan. En Posdnuos bewijst eigenlijk opnieuw 1 van de beste rappers ooit te zijn. Zeker met verses als op titeltrack Cabin In The Sky waar hij rapt: "But what keeps me sane from the grief/Is to stay rooted in if the wind gets severe/Every line in the song holds love in the tears". Prachtig.
Favoriete tracks: Good Health, Run It Back, Cabin in the Sky
2. Deftones - Private Music
Deftones blijft voor mij een van mijn favoriete bands aller tijden. Elk album in hun discografie is raak, en Private Music vormt daarop geen enkele uitzondering. Het album ademt die typische Deftones-sfeer: zwaar en gelaagd, maar tegelijkertijd kwetsbaar en meeslepend. Chino Moreno speelt daarin opnieuw een sleutelrol. Naast zijn herkenbare, emotioneel geladen zang en fluisterende melodieën laat hij ook zijn rauwere kant horen, met momenten waarop zijn rapachtige vocalen terugkeren op tracks als Locked Club en Cut Hands. Die afwisseling tussen melodie, agressie en introspectie geeft de nummers extra spanning en dynamiek, en benadrukt hoe breed zijn vocale bereik eigenlijk is. Samen met de massieve gitaren en de dromerige onderlaag waar Deftones zo bekend om staat, maakt dat Private Music tot een album dat blijft groeien bij elke luisterbeurt.
Favoriete tracks: Infinite Source, Milk of the Madonna, Cut Hands
1. Evidence - Unlearning Vol. 2
Unlearning Vol. 2 van Evidence is voor mij een absoluut hoogtepunt. Alles aan dit album klopt: de sfeer, de productie en vooral de teksten. Evidence klinkt zelfverzekerder en scherper dan ooit, zonder zijn kenmerkende introspectie te verliezen. De beats zijn warm, soulvol en minimalistisch, precies genoeg om zijn stem en verhalen alle ruimte te geven. Wat Unlearning Vol. 2 zo sterk maakt, is hoe moeiteloos Evidence persoonlijke reflectie combineert met pure vakmanschap. Zijn bars voelen doorleefd, eerlijk en intelligent, alsof je meekijkt in zijn hoofd terwijl hij zijn leven, carrière en keuzes ontleedt. Tegelijkertijd blijft het album ontzettend lekker luisteren: het is laidback, maar nooit saai, gelaagd zonder pretentieus te worden. Dit is een plaat die ik keer op keer opzet en die elke luisterbeurt beter wordt en bewijst dat Evidence tot de allerbeste lyricists van zijn generatie behoort.
Over dit album heb ik een uitgebreide podcast gemaakt met mijn vrienden voor BRAL. - dus als je behoefte hebt aan meer superlatieven rondom de Unlearning reeks, luister die aflevering dan zeker.
Favoriete tracks: Different Phases, Stay Alive, Dutch Angle
Op naar 2026...
