In mijn begeleidende tekst voor mijn jaarlijst van 2021 schreef ik nog dat 2021 een jaar zonder liveshows betrof. Hoe anders was 2022? Dit jaar heb ik onder andere Metallica, Deftones, Counterparts, Stick To Your Guns, Knocked Loose, End en DVNE zien spelen. Wat een weelde.
En mijn zoon is een 2022 baby. En in 2022 kwam er eindelijk weer een nieuwe Metallica single uit. Dus mijn liefde voor 2022 is groot.
Dit zijn mijn favoriete platen en tracks van 2022.
20. Vinnie Paz - Tortured in the Name of God's Unconditional Love
Een nieuw jaar, een nieuwe plaat van Vinnie. Het ene jaar dropt hij met Stoupe als Jedi Mind Tricks, dan weer met Ill Bill als Heavy Metal Kings of met zijn crew Army Of The Pharaohs, maar dit jaar dus weer een solo plaat en daar zijn er inmiddels ook alweer 7 van, deze meegeteld. En als ik 1 woord zou mogen kiezen voor die hele discografie, is het ‘consistent’. Paz stelt nooit teleur. Je weet wat je kan verwachten en hij levert. En ik houd ervan. En ondanks dat ik al zoveel van hem heb gehoord, dropt hij ook op deze plaat weer een paar parels die meedoen in zijn persoonlijke top 30, zoals de heerlijke track Slight Rebellion off Madison en het sterke Faith Healer. En hij verrast weer met een paar gastbijdrages die indruk maken, zoals Method Man, Kurupt, Big Twins en M.O.P. Hierdoor is er ook deze keer weer genoeg te genieten.
Favoriete tracks: Slight Rebellion off Madison, Faith Healer, Killpoint (ft. M.O.P)
19. Greyhaven - This Bright and Beautiful World
Greyhaven maakte al indruk met hun debuutplaat Empty Black en trekt de goede lijn van die plaat door op het tweede album This Bright and Beautiful World. Opnieuw brengen ze een mix van post-rock, post-hardcore, grunge en metalcore, maar de sound nu wel nog verder doorontwikkeld. Welke stijl het ook is, het album klinkt vooral duister, donker, zwaarmoedig en depressief. Het luistert niet altijd even lekker weg. Enkele nummers geeft kippenvel, waar andere nummers daar nog een beetje onder blijft hangen, maar als Greyhaven voor het derde album meer tracks gaat maken als albumopener In A Room Where Everything Dies en vooral het indrukwekkende A Painful and Necessary Action, dan sta ik weer vooraan om dit te luisteren.
Favoriete tracks: In A Room Where Everything Dies, A Painful and Necessary Action, And it’s Still Too Loud
18. Foreign Hands - Bleed The Dream
Het is niet per se origineel wat de jongens van Foreign Hands met deze EP op de mat leggen, maar tering wat is dit vet. Wat een beuker van een EP. En waar misschien sommige EP’s smaken naar meer of langer hadden mogen zijn, is de korte speelduur hier misschien wel 1 van de sterktes. Foreign Hands trapt je met kneiterharde metalcore even een klein kwartier helemaal lens en vervolgens blijf je gesloopt achter. De zanger switcht regelmatig tussen schreeuwen en praten, en in de refreinen komt er soms ook wat cleane zang bij. Het doet ergens een beetje denken aan hoe Brendan Murphy van Counterparts dat doet. Het album bewandelt een goede lijn tussen melodie enerzijds en keihard beukwerk anderzijds. Als de breakdown aan het einde van Seperation Souvenir wordt voorzien van de uitspraak “Cross my heart and hope to die” zie je al een om de mic vechtende menigte bij de liveshow voor je, die over elkaar heen buitelt met vuisten in de lucht.
Favoriete tracks: Anemoia, Seperation Souvenir, Bleed The Dream
17. Conway The Machine - God don’t make mistakes
Op het eerste gehoor klinkt deze plaat als iedere andere Griselda release van de afgelopen 5 jaar. Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, want het recept van rauwe beats en een grimey sfeer vol met coke raps, borstklopperij en strakke flows, is gewoon al erg lekker. Toch is dit niet zomaar de zoveelste Griselda release. Op God don’t make mistakes breekt Conway een stuk muur af en horen we voor het eerst ook echt over de pijn die hij ervaart en maken we kennis met de man achter de man. Hoogtepunt van het album is de track Stressed, waarop hij rapt: Brothas don't understand depression is real / People stressin' 'bout real life shit, you stressin' your bills / And not too long' after my cousin hung his self / I never told nobody, but I lost a son myself. Wow. Het zorgt direct voor een brok in de keel. Emotionele bars gaan hand-in-hand met keiharde bars en dat zorgt overall voor een zeer sterk album.
Favoriete tracks: Piano Love, Stressed, So Much More
16. Terror - Pain Into Power
Terror is Terror. “Still dedicated to hardcore". Maar jezus, op Pain Into Power klinken ze furieuzer dan ooit. In iets meer dan 18 minuten vuurt Terror 10 tracks op je af die ervoor zorgen dat je als vanzelf high kicks in je woonkamer staat te doen. Ook al kan ik dat helemaal niet en ziet het er waarschijnlijk meer uit alsof ik mijn been lift als een sumoworstelaar. Het blijft knap dat je als band woede zo kunt vangen. Zanger Scott Vogel is agressiever dan ooit in zijn delivery en de band blijft hardcore, maar dan wel met een laagje metal in de productie, waardoor de tracks iedere keer aankomen als een betonblok op je hoofd. Vet.
Favoriete tracks: Pain Into Power, Boundless Contempt, One Thousand Lies
15. Birds In Row - Gris Klein
Birds In Row is voor mij een band in het rijtje La Dispute en Hail The Sun. Een mix van post-rock, post-hardcore en over de top emoties. Heerlijk om in te verdrinken. De tracks klinken urgent en gejaagd, waardoor je continue op het puntje van je stoel blijft zitten als je dit album luistert. Niet in de laatste plaats doordat de zanglijn vaak het drumpatroon volgt dat zich een weg beukt door de plaat als een jeep door een dichtbegroeid stuk bos. Hoogtepunt is de track Noah, een episch stuk muziek dat opbouwt naar een climax, waarover heen de zanger wanhopig schreeuwt “you should have taken the money, you fool”. Een aanval op het kapitalisme kwam zelden in een interessantere track.
Favoriete tracks: Confettis, Noah, Trompe L’oeil
14. Apollo Brown & Philmore Green - Cost of Living
Apollo Brown stelt echt nooit teleur. En tuurlijk, hij wijkt ook nooit heel erg af van zijn formule, maar als een formule zou lekker uitrekent, waarom ook niet? Zijn beats bangen op dit album ook weer als vanouds, met die warme kicks, die fijne soulsamples en overall een hoge score op de hoofdknikindex. Deze keer is het mc Philmore Green uit Chicago die zijn beats mag voorzien van raps. Ik kende Philmore nog niet, maar zijn relaxte rapstijl en beschouwende lyrics bevallen me prima. Philmore Green vertelt een eerlijk en rauw verhaal van het leven in de grote stad en met advies: “to make it out the ghetto, better get you a vision plan” & “keep going". Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de gastbijdrage van Evidence, vanwege Evidence dus, op Paradise het hoogtepunt is, zowel qua beat als qua raps is dat nummer een absolute voltreffer.
Favoriete tracks: Keep Goin’, Paradise (ft. Evidence), Steep Life
13. Ome Guus - Hand Solo
Ik stuurde in een appgroep deze plaat door naar vrienden met de tekst: “Ome Guus zou wel eens de beste rapper van Nederland kunnen zijn.” En misschien moet ik die ‘zou’ gewoon vervangen door ‘is’. Door zijn nonchalante manier van rappen valt bijna niet op hoe ingenieus de raps van Ome Guus in elkaar zitten. Bizarre wordplay, absurde rijmschema’s en zieke punchlines, Ome Guus doet het allemaal op hoog niveau. De beats van Knetter Gang, die dit album muzikaal omlijsten, bangen alsof ze in de jaren ‘90 voor Big L zijn geproduceerd, maar dan met een klein modern randje. Als Ome Guus zowel rapt als zingt op een track als De Dominee, bereikt het album een apotheose die smaakt naar nog een album. En nog 1.
Favoriete tracks: De Dominee, Excusez Moi, Legends
12. Beachdog - Beachdog
Beachdog is de nieuwe band van zanger David Achter De Molen. Ik luister twee keer in de maand naar zijn podcast Zes Losse Tanden en kan daardoor inmiddels aardig aanvoelen wat zijn muzikale voorkeur is. En doordat ik dat weet, vind ik het extra tof om te merken dat hij al die smaken in zijn nieuwe band heeft gestopt. Beachdog is een beetje emo, een vleugje metalcore, een theelepeltje shoegaze, een flinke scheut rock, een stuk hardcore en hier en daar besprenkeld met grunge. Een beetje als Black Peaks. Of Palm Reader. Als David zijn strot opentrekt, weet hij te raken en zeker in songs die een goede spanningsopbouw hebben, is het genieten, zoals tijdens de breakdown in The Patient, bij de blastbeats in Milk en in het ijzersterke refrein van Crawl In Pieces. Vooral die laatste track is een absoluut hoogtepunt en smaakt naar meer.
Favoriete tracks: Swords Up In The Air, The Patient, Crawl In Pieces
11. ††† - PERMANENT.RADIANT
Als fan van deftones vond ik zanger Chino Moreno’s side-project Crosses nooit helemaal raak. Ik miste vaak de gitaren of de fantastische drums van Abe. Hierdoor voelde Crosses meer als een deftones interlude zonder climax. Tot dit album, want PERMANENT.RADIANT is 1 lange climax. Chino zelf is in topvorm, maar toch ook ondergeschikt aan de totaalbeleving. Crosses trekt je langzaam hun wereld in, waar het duister, dromerig, spannend en dynamisch is. Of zoals Chino zingt op Sensation: Don't wanna be here in the dark / But I believe I'll always be. En juist dat is de kern van deze plaat die het beste wegluistert in het donker, met een koptelefoon op en zonder afleiding. Op die manier komt de gelaagdheid van de plaat het beste binnen.
Favoriete tracks: Sensation, Vivien, Cadavre Exquis
10. Joey Bada$$ - 2000
Dit album stond onlangs centraal in aflevering 1 van seizoen 4 van mijn podcast BRAL. en in die aflevering zeg ik: ‘dit album wordt alleen maar beter naarmate je verder luistert’. De laatste set tracks op het album maken zelfs echt indruk, met een Joey Bada$$ in topvorm die zijn masker weglegt en zeer persoonlijke lyrics brengt op tracks als Let it Breathe, Head High en Survivor’s Guilt. Op die laatste track vindt hij eindelijk de ruimte om de dood van zijn vriend Capital Steez een plek te geven. 2000 is een plaat die qua sound aansluit op zijn eerste release 1999 en dat betekent vooral boombap-beats met een warm soulvol geluid die onder andere gemaakt zijn door Statik Selektah. Heel fijne samenwerking, op een heel fijn album.
Favoriete tracks: Let it Breathe, Head High, Survivor’s Guilt
9. Stick To Your Guns - Spectre
Eerder dit jaar zag ik Stick To Your Guns weer spelen en ik heb daar weer zo van genoten. De passie en energie van de band werkt nog steeds aanstekelijk en ik heb vrijwel alle lyrics weer keihard staan meebrullen. Ook die van de tracks van het nieuwste album. Dit album dus. De nummers die ze speelden van Spectre zijn live weer enorme knallers. Onder andere Weapon, Hush, A World To Win en More Of Us Than Them zijn typische STYG krakers die perfect in hun oeuvre passen. Op het album staan daarnaast nog enkele interessante tracks die afwijken van de STYG formule, zoals het rock-nummer Open Up My Head en de akoestische afsluiter No Way To Live. Maar overall is dit niet mijn favoriete Stick release, sommige tracks skip ik net te vaak. Desalniettemin weer een plaat met genoeg krakers om weer even op voort te kunnen.
Favoriete tracks: Hush, A World To Win, More Of Us Than Them
8. Beumers & Tibbert - Beumers & Tibbert
Volwassen mannen rap. En dat dan op beats die niet boven de 90 bpm uitkomen. Het is allemaal niet ingewikkeld, maar klinkt wel erg fijn. Je hoort aan deze plaat dat Beumers & Tibbert er gewoon zin in hadden. Beide mc’s proberen elkaar af te troeven met de meest spitsvondige lines, waardoor ze elkaar scherp houden en er een bepaalde urgentie in de raps zit. Vooral Tibbert blinkt uit met lines als driedubbele woordwaarde, mijn flow is scrabble, w-a-c-k als ik zomaar ff je niveau mag spellen. De beats klinken heerlijk soulvol, waardoor je hoofd als vanzelf op en neer gaat en doordat het tempo nergens echt opgeschroefd wordt, blijft het album in een goede vibe hangen die ervoor zorgt dat Beumers en Tibbert kunnen excelleren, zonder dat het over de top gaat. Misschien omdat ik een generatiegenoot ben, een veertiger, maar ik ben blij dat dat beukbeats van hun oude crew VSOP achterwege blijven, deze laidback vibe bevalt me erg goed. Of zoals Mike rapt op Philips Hue: het hoogste woord wordt niet verkondigd door de hardste stem / op zijn zachtst gezegd, is het dat waar je belang bij hebt. Hoogtepunt van de plaat is afsluiter Rug Recht, waarop Mike binnenkomt door gewoon even zijn moeder te bellen en in te checken bij zijn vader en Tim een emotionele verse dropt met lines als groot denken, maar klein doen / rug recht, dwars door alle dingen die pijn doen / mijn mood, ook al kost het bergen inzet / ik wil alleen maar worden wat ik zelf gemist heb / het is het meeste en het minste dat ik kan doen. Prachtig.
Favoriete tracks: Cocomelon, Knicks, Rug Recht
7. Nas - King’s Disease III
Nas is on some grown man shit, of zoals hij zelf rapt op ‘Don’t shoot’: Am I snitching when the police commissioner my friend? / Am I a player when me and the mayor hang and tap in? / Just a grown man tryna see how to change the community / 'Cause all I see is mama's crying, reading eulogies. Deze Nas bewandelt op King’s Disease III opnieuw een lijn tussen het verleden, het heden en de toekomst en plaatst daarmee zijn leven in perspectief. En uiteraard doet hij dit met fantastische lyrics, een geweldige flow en fijne beats van Hit-Boy die het beste in hem naar boven halen. Geen gastbijdrages, gewoon Nas, 49 jaar, en nog steeds 1 van de allerbesten op de mic.
Favoriete tracks: Legit, Thun, Beef
6. MOVNT OLYMPVS - GΩD LOVES UGLY
.jpg)
MOVNT OLYMPVS is een crew die bestaat uit rappers Jojo Wavy, Cobra, Ome Guus en Ill Material. Die laatste staat centraal op de vijf tracks tellende EP GΩD LOVES UGLY. Dit is misschien wel de rauwste Nederlandstalige Hip-Hop EP die ooit uitgebracht is. De beats zijn grimey, de raps onvriendelijk en de sfeer is koud en duister. Ill Material is de uitblinker met bizarre raps die telkens een andere kant opgaan dan je wellicht zou verwachten. Op de openingstrack vormen de raps van Ill Material door zijn delivery ook de drums op een verder vrij minimalistische sample, maar het ratelt echt heerlijk als hij rapt: deze hier piepte ietsiepietsie anders, militante elite, mijn believers lijken godless, wat ik zie is nattig, met een bivak op de bakkes, op een krieg alsof dat land is. Na de opening bangen de beats alsof de midden jaren ‘90 door donkere stegen wandelen en krijgen de rappers alle ruimte om te shinen. Naast Ill Material is het vooral Ome Guus die opvalt met een fantastische verse op RXTZOOI en op BBFVCKJOU dat opvallend kwetsbaar is voor deze keiharde crew. Enige kritiek; ik had meer tracks op deze EP willen hebben.
Favoriete tracks: ♥️, RXTZOOI, BBFVCKJOU
5. Machine Head - Øf Kingdøm and Crøwn
In mijn lijstje favoriete Machine Head albums komt Øf Kingdøm and Crøwn binnen op 3. Na The Blackening en Burn My Eyes, maar net voor Unto The Locust. En dat is knap voor een tiende album dat bovendien in Catharsis een matige voorganger had. Øf Kingdøm and Crøwn is een conceptalbum met een verhaal over wraak en liefde, en dit komt vooral de muzikale focus ten goede. De lyrics hadden ook op iets anders kunnen slaan en ieder nummer afzonderlijk kan best zonder de rest van het verhaal, waardoor dit niet helemaal uitmaakt. De muziek daarentegen wordt er wel door geholpen. Het thema wraak wordt voorzien van een goede dosis agressiviteit en vooral de nieuwe (sessie-)drummer Navene Koperweis voegt een fijn nieuw element toe aan het vertrouwde Machine Head met zijn blastbeats en snelle drumwerk. Ook die nieuwe gitarist Vogg soleert met spirit. Verder is het natuurlijk weer de grote Robb Flynn show die deze keer zijn inspiratie weer eens op een goede manier in killer-riffs weet om te zetten. Daarnaast is het fijn dat er vooral veel agressieve vocals van hem op staan, ten opzichte van zijn soms veel te overdreven cleane zang. Hoogtepunt Become The Firestorm laat ons de beste Machine Head horen, sinds The Blackening en zou zelfs niet misstaan op die plaat. Wat een track.
Favoriete tracks: Choke On The Ashes Of Your Hate, Become The Firestorm, My Hands Are Empty
4. Rafting Goods - Volume 1
Ik heb echt genoten van dit album dit jaar en voor mijn uitgebreide mening is er een BRAL. aflevering in seizoen 3 die volledig over deze plaat gaat. Mijn beknopte mening? Dit is gewoon hard. Een paar van de beste rappers van Nederland op beats van een paar van de beste producers van Nederland. Uitblinkers James, Nosa, Tenshun, Tim Beumers en Dookie komen stuk voor stuk met toffe bars vol wordplay en spitsvondigheid, terwijl je hoofd op en neer gaat door beats van gasten als Presto en Blanke Roy. Deze plaat heeft mijn liefde voor (het luisteren naar) Nederlandstalige Hip-Hop weer aangewakkerd. Vooral omdat de bars echt van hoog niveau zijn en de beats ervoor zorgen dat je mondhoeken naar beneden gaan en je dit luistert met een grimas. Zo’n grimas die zegt: damn, dit is fire.
Favoriete tracks: No No Lobi, Alleen Maar Vuur, Kerosine
3. Black Thought & Dangermouse - Cheat Codes
Black Thought is zo ongekend goed. Over hem ook een BRAL. aflevering die er zeer binnenkort aankomt. In de podcast plaats ik hem niet eens meer tussen rappers, zijn peer is Shakespeare, dat is het niveau van tekstschrijven dat Black Thought haalt. En niet met 1 track, of 1 album, maar met zijn hele oeuvre, inclusief The Roots. Op Cheat Codes is het weer enorm raak met tracks als Aquamarine en Identical Deaths. Daarnaast levert ook Dangermouse een goede prestatie af, want de beats op Cheat Codes zijn stuk voor stuk soulvolle bangers en zorgen ervoor dat Black Thought kan excelleren. Op eerder solowerk van Thought was de muziek nog wel eens ondergeschikt aan de raps, maar op Cheat Codes zit een mooie balans, waardoor er echt tracks ontstaan met een kop en een staart in plaats van een loop waarop Black Thought kan spitten. En juist dat maakt van Cheat Codes het beste Black Thought solowerk ooit. Zoals hij over de soulsample heen rapt op Sometimes is kippenvel, de sterke collabo’s met DOOM en Conway The Machine zijn fantastisch, en vooral zijn verses zijn briljant. Het is bijna onmogelijk een bar te quoten, omdat het afbreuk doet aan de genialiteit van de hele verse. Ga dit luisteren. En dan echt luisteren.
Favoriete tracks: Sometimes, Aquamarine (ft. Michael Kiwanuka), Identical Deaths
2. Kendrick Lamar - Mr. Morale & The Big Steppers
Mr. Morale & The Big Steppers stond centraal in aflevering 7 van seizoen 3 van BRAL. In die episode hebben we het album gevierd en getracht te duiden. Casper noemde het album een boek dat je gelezen moet hebben, maar dat je niet heel vaak opnieuw leest. Ik vond dat mooi gezegd. Dit album is namelijk zo zwaarmoedig, heftig en raak dat het niet makkelijk wegluistert. Met onderwerpen als depressie, therapie, rouwverwerking, daddy issues, echtelijke ruzie, een jezuscomplex, sexverslaving en misbruik is het album het minst toegankelijke album van Kendrick Lamar, maar misschien daardoor ook wel het beste album. Dit is niet een plaat met hits, zoals die wel op zijn vorige platen stonden. Dit zijn geen bangers die in de club zullen worden gedraaid. Het zijn wel tracks die zeer gelaagd zijn en het beste tot zijn recht komen door een koptelefoon. Door zijn goed uitgewerkte concept, het gebruik van verschillende stemmen, de fantastisch geproduceerde beats en de overall sfeer van de plaat luistert dit album weg als de film van het leven van Kendrick Lamar. En wat voor film. Eerlijkheid is de rode draad. En dat maakt hem geen aardiger persoon, terwijl je sympathie voor hem groeit. “I choose me, I’m sorry”. De anti-held, Kendrick Lamar.
Favoriete tracks: United in Grief, Father Time (ft. Sampha), We Cry Together (ft. Taylor Paige)
1. Counterparts - A Eulogy for Those Still Here
Als in je Spotify Wrapped staat dat je in de top 1% van alle luisteraars van Counterparts staat dit jaar, luister je er dan veel naar? Het antwoord is ja. Ik luister bijna elke dag naar Counterparts, zeker sinds het fantastische zevende album A Eulogy for Those Still Here. Ik dacht eigenlijk dat Counterparts niet beter kon dan op het vorige album Nothing Left to Love, maar niets is minder waar; dit album is op alle vlakken weer net een tandje beter. De songs zijn beter opgebouwd, het album bevat meer spanning en de experimenten met cleane zang en post-hardcore dragen nog meer bij aan de emotionele beleving die de band overbrengt. Zanger Brendan Murphy legt zijn ziel weer bloot met lyrics die weinig aan de verbeelding overlaten als hij schreeuwt: Let me leave / I've given enough. Depressief, duister en suïcidaal. Hopelijk meent Brendan niet alles dat hij zingt. Als uitlaatklep is het in ieder geval goud waard. De passie, beleving en emotie van deze band zijn ongeëvenaard en voor mij een reden hier elke dag in op te gaan.
Favoriete tracks: Whispers of Your Death, Unwavering Vow, A Mass Grave of Saints
Op naar 2023…
