Ik heb geen zin om iets over 2020 te typen. Een jaar zonder liveshows, tours en festivals telt eigenlijk niet mee. En toch. Er zijn behoorlijk wat goede platen uitgekomen. Een schrale troost.
Eerst de 5 beste EP’s, dan de 20 beste albums en dan een playlist van de 20 beste tracks van 2020. Er zitten weer behoorlijk wat parels tussen!
EP’s
5. Bloom - In Passing
Een emotionele hardcore EP over het verliezen van een dierbare. Iedere track belicht het verlies op een andere manier. De pijn van de zanger is voelbaar. Als hij op albumopener The Service zingt: I wish I spoke, I wish I could’ve cried, I wish could’ve looked my own mother in the eyes herken je die pijn en zit je naast hem in het kerkbankje.
4. Terror - Sink to The Hell
Deze EP bestaat uit tracks die eerdere albums van Terror niet haalden en nog op de plank lagen. Maar dat betekent niet dat we hier met afdankertjes te maken hebben. De 4 tracks op Sink To The Hell zijn typisch Terror en Terror levert eigenlijk altijd. Don’t Need Your Time bevat een overtuigende bijdrage van Jesse Barnett en The New Beginning is een heerlijke sing-a-long track. Hardcore!
3. Trash Talk & Kenny Beats - Squalor
Snoeiharde hardcore van Trash Talk die door Hip-Hop producer Kenny Beats wordt geproduceerd en aangekleed tot dit product. En vergis je niet; er is weinig Hip-Hop en heel veel hardcore op deze EP. In minder dan 9 minuten krijgen we 5 tracks voorgeschoteld die eigenlijk maar 1 ding bij me oproepen; rellen.
2. Counterparts - Purer Form Of Pain
Nothing Left To Love van Counterparts was mijn favoriete plaat van 2019. En de band had gelukkig nog 2 tracks van die studiosessie liggen voor een soort toegift in de vorm van de N.L.T.L. B-Sides. De eerste track Purer Form Of Pain is weer zo enorm overtuigend en ook Strings Of Separation is raak. Als Brendan schreeuwt “I wish I could feel safer in my skin” weet je dat je te maken hebt met een Counterparts parel.
1. DVNE - Omega Severer
Het album Asheran van DVNE uit 2017 is 1 van de beste platen van de laatste 10 jaar, misschien zelfs wel allertijden. Dus dan is het altijd afwachten wat nieuw materiaal gaat brengen. Helemaal omdat alles aan Asheran zo perfect was. In verband met de coronacrisis wacht DVNE nog even met een nieuw album, omdat ze de tour-cycle nodig hebben, maar geeft de band ons wel een EP met 2 tracks als zoethoudertje. En titeltrack Omega Severer is, ongelooflijk maar waar, een stap vooruit ten opzichte van Asheran. Omega Severer lijkt wel een heel album gevangen in de ruim 10 minuten dat het nummer duurt. De zang/schreeuw combinatie zorgt weer voor kippenvel en de gitaarsolo’s gaan recht mijn ziel in. De opbouw, inclusief breaks, zorgt ervoor dat je continu met aandacht luistert. DVNE zuigt je naar binnen en blaast je daar helemaal weg. Een epische track. En dan is er ook nog een tweede track, een nieuwe opname van een oude track; Of Blade And Carapace. De nieuwe opname maakt de track beter en doordat het gaspedaal direct wordt ingetrapt een mooi ontlader na het epische meesterwerk dat Omega Severer heet.
Albums
20. Hang Youth - Alles moet beter
Punk in het Nederlands is gewoon een heel goed idee. Human Alert, Gewapend Beton en Doodskop waren wel toe aan een opvolger en Hang Youth is precies dat. Korte nummers, tempo hoog, beuken, vlammen, gaan, humoristische teksten en heel belangrijk; links. Als in politiek links. Als in anarchistisch, als in kritisch, als in vuist in de lucht, masker over je hoofd en rotte eieren smijten naar het hoofd van Willem-Alexander. Die trouwens op een worst lijkt.
19. Black Thought - Streams of Thought, Vol. 3: Cane and Abel
Black Thought is zo ongelooflijk goed. Als je openingstrack State Prisoner hoort, dan is “holy shit” het enige dat op zijn plaats is. De beat is rauw, Black Thought is scherp en erop uit te slachten. Lyrical koud gemaakt worden, het klonk zelden lekkerder. Na deze briljante opener is het lastig voor het album om dat niveau vast te houden. Er zijn fantastische tracks (We Could Be Good, Steak Um, Thought vs Everybody), maar ook wat mindere tracks (Good Morning, Nature of the Beast). Het geheel is een heel fijn album, maar ik zou zeggen: meer State Prisoner en minder Portugal. The Man.
18. Spillage Village - Spilligion
Spillage Village klinkt alsof Outkast, Goodie Mob en de andere leden van de Dungeon Family kinderen hebben gekregen en gezamenlijk een album hebben gemaakt. Spilligion is het beste Dungeon Family album dat niet van Dungeon Family is. Doordat de kern van de crew, net als hun inspiratiebron, uit Atlanta komt, is de gelijkenis niet alleen treffend, maar ook logisch. Maar je doet Spillage Village wel te kort als je Spilligion wegzet als een schaamteloze kopie. Het album zit goed in elkaar, en neemt je conceptueel mee van de doop tot het einde der dagen op klapstuk End Of Daze. Lyrical in orde, spiritueel en urgent. Wat wil je nog meer?
17. Ether Coven - Everything is Temporary Except Suffering
Er is niets vrolijk aan dit album. Dit is loodzwaar, depressief en ongemakkelijk. Zware riffs, stevige drums en schreeuwerige vocals, alles komt keihard binnen. Gelukkig zijn er ook wat rustige passages met strings en akoestische gitaren, die zorgen voor een adempauze. Toch weet je in de opbouw van elke track 1 ding zeker; de poorten van de hel gaan straks weer open. En dan wordt er weer geleden. Zo’n plaat waarin je kunt verdrinken.
16. Hatebreed - Weight of the False Self
Hatebreed is Hatebreed. En ik houd van Hatebreed. Niet verrassend, niet vernieuwend, maar wel gewoon weer vuist in de lucht en schreeuwen. Open this pit up! This I earned, I wasn’t born with it, I bled for this, Be bound to your word, When you live by it, You prove your worth!
15. Chamber - Cost of Sacrifice
Een van de beste tracks van dit album heet “Scars in Complex Patterns” en die titel beschrijft precies waarom dit zo’n brute plaat is; de lyrics gaan over pijn en over het leven en dat leven is complex. En juist daarom is de muziek ook niet eenvoudig, want die complexe patronen zijn ook van toepassing op de muziek; de riffs en de drums creëren muzikale chaos, waarbinnen de mannen van Chamber in controle zijn. Strak, duister en heel erg heavy.
14. Be Well - The Weight And The Cost
Whatever It Takes van Battery is 1 van mijn favoriete hardcore platen. Zanger Brian McTernan van Battery is terug met zijn nieuwe band Be Well en klinkt eigenlijk, nou ja, zoals Battery. En daar is helemaal niets mis mee. Sterker nog; The Weight And The Cost is opnieuw een heerlijke hardcore plaat die uitblinkt in rauwheid, eerlijkheid en heel veel emotie.
13. Tom Misch & Yussef Dayes - What Kinda Music
In de zon, in de tuin, met een Lowlander en dan deze plaat. What Kinda Music is de ideale soundtrack voor een fijne zomerdag. De lome zang, de relaxte productie en het gitaarwerk van Tom Misch zorgen voor een lekkere vibe die spannend gemaakt wordt door jazz-drummer Yussef Days. Het draait om de instrumentals, Hip-Hop met een jazzy feel, Guru kijkt tevreden naar beneden. Het is makkelijk even lekker weg te dromen als deze plaat loopt, maar toch blijf je wel continu in het heden doordat de muziek telkens nieuwe dingen doet. Op “Nightrider” bijvoorbeeld, waar Freddie Gibbs een heerlijke verse op dropt.
12. Code Orange - Underneath
Heavy, verontrustend, soms bizar, maniakaal en duister. Het sinistere intro trekt je het konijnenhol in en in plaats van in wonderland, kom je terecht in een industriële wereld waar riffs, screams en snelle drums je om de oren vliegen. Uppercut na uppercut krijg je te verwerken op de eerste paar tracks. Net als je denkt dat je in deze wereld niet kunt lopen, neemt Code Orange gas terug en maakt de maniakale metalcore plaats voor een soort grunge. En zo mixen de heren en dame gedurende de plaat allerlei genres tot een geheel dat wel telkens die onheilspellende Code Orange vibe blijft behouden.
11. Freddie Gibbs & The Alchemist - Alfredo
Freddie Gibbs overtuigde me tot dit album nog niet helemaal, maar jezus, wat is dit raak. The Alchemist doet niet heel veel meer dan toffe samples op drums zetten, maar haalt daar blijkbaar het beste in Freddie Gibbs mee naar boven. Intens is het woord dat het beste past. De verhalen van Freddie zijn niet echt origineel en cokeraps hebben we natuurlijk al wel vaker gehoord, maar toch, de manier waarop Freddie het brengt, is gewoon hard. Verschillende flows, toffe wordplay en een delivery die rappen makkelijk laat lijken, zijn gruwelijk. Alsof hij alles in 1 take heeft opgenomen. Zo real klinkt het in ieder geval wel. Ja, ik voel dit.
10. Vinnie Paz - As Above So Below
As Above So Below is niet vernieuwend, experimenteel of apart. Vinnie Paz doet werkelijk helemaal niets anders dan dat hij op al zijn eerdere platen doet. Je weet precies wat je krijgt als je deze plaat opzet. En daar ben ik blij mee ook. Ik wil gewoon die beukende boombap Hip-Hop horen met Vinnie’s rauwe delivery om het af te maken. As Above So Below is (inclusief albums met JMT, AOTP & HMK) zijn 21e album en nog steeds klinkt hij hongerig, overtuigend en oprecht. En tuurlijk ben ik fanboy. Maakt mij niet uit. Ik ga gewoon heel lekker op beukers als I Am The Chaos, Hannibal en Cero Miedo.
9. Mac Miller - Circles
Ik mis Mac Miller. Op Circles vindt hij zichzelf opnieuw uit. En dat is niet de eerste keer. Laidback beats, relaxte vibe, meer zang dan rap en eerlijke lyrics. Circles is dromerig en realistisch, het is pijn en liefde, het is het leven. En alle complicaties die daarbij horen. Op “Complicated” rapt hij 'Fore I start to think about the future. First, can I please get through a day? Zo klote dat hem dat dus niet gelukt is. Ik mis Mac Miller.
8. Killer Be Killed - Reluctant Hero
‘Het beste elftal op papier’ is een gevleugelde uitspraak in de sportjournalistiek, maar als het op een band van toepassing moet zijn, is het Killer Be Killed. Met Greg Puciato (The Dillinger Escape Plan) op gitaar en zang, Max Cavalera (Soulfly) op gitaar en zang, Troy Sanders op bas en zang en Ben Koller (Converge) op drums kun je spreken van een sterrenteam. Het Real Madrid van de metalscene. In 2014 kwam het titelloze debuutalbum (op het briljante Wings of Feather and Wax na) nog niet helemaal uit de verf, omdat de leden als team nog niet helemaal leken te functioneren, ze vonden elkaar niet. Hoe anders is dit nu? Heerlijke metaltracks met een kop en een staart en ruimte voor alle leden om zowel op zang als hun instrument te excelleren. In plaats van elkaar in de weg lopen, geven ze ruimte en dit resulteert in krakers als Dreams Gone Bad, Inner Calm From Outer Storms en From A Crowded Wound.
7. Run the Jewels - RTJ4
Het vierde album van El-P en Killer Mike is weer raak. Het is misschien ook wel het beste in de reeks. Het recept is inmiddels bekend; keiharde beats en keiharde raps. Run The Jewels vangt al 3 albums de tijdsgeest en ook op dit album verwerken ze onderwerpen als politiegeweld, black lives matter en kapitalisme. Dit album is niet alleen keihard, het is ook nodig. Zeker omdat de lyrics zo raak en urgent zijn. Killer Mike kan het niet beter zeggen dan: They promise education, but really they give you tests and scores/And they predictin' prison population by who scoring the lowest/And usually the lowest scores the poorest and they look like me/And every day on the evening news, they feed you fear for free/And you so numb, you watch the cops choke out a man like me/Until my voice goes from a shriek to whisper, "I can't breathe"/And you sit there in the house on couch and watch it on TV.
6. Invent, Animate - Greyview
Ik ben een sucker voor progressieve metalcore. Ik krijg geen genoeg van bands als Northlane, Silent Planet en Architects. En aan dat rijtje voeg ik nu Invent, Animate toe. Want wat een band is dit. En wat een album is dit. Het gitaarwerk is betoverend, het drumwerk fantastisch en de vocals nemen je mee de emotie in; of hij nu clean zingt of diep en hard schreeuwt, je voelt het. Invent, Animate combineert agressie met melodie en harde breakdowns met pakkende refreintjes. Over de hele plaat ligt een warme deken van ambient die het album ook iets dromerigs geeft. Heerlijk. Greyview heeft alles dat je zoekt in een metalcore plaat. En nog iets meer.
5. Ways Away - Ways Away
Melodieuze poppunk kwam zelden lekkerder als gemaakt door Ways Away en gezongen door Jesse Barnett. Het is geen plaat die aardverschuivingen veroorzaakt of een prijs krijgt voor inventiviteit. Het is wel gewoon een heel fijne plaat. Soms wordt het gaspedaal ingetrapt en hoor je vleugjes hardcore op tracks als Halfway Open, Collarbone en No Means, No Ends. Soms is het wat rustiger en flirten ze met indie rock op tracks als Die on the Vine, Roam With a Ghost en afsluiter What Are We Gonna Do About Matthew?. Maar bovenal voert emotie de boventoon en bouwen de tracks op naar catchy hooks waarop Jesse Barnett zijn strot opentrekt en daar houd ik dus heel erg van.
4. Palm Reader - Sleepless
Sleepless is zo’n album dat je bij de strot grijpt. Meteen vanaf de eerste luisterbeurt. Maar als je het daarna opnieuw luistert, gebeurt er iedere keer meer, waardoor je telkens terugkeert naar deze wereld. Iedere track is anders, maar past wel in het geheel. Het is heavy, soms dromerig en soms heel raak als de emotie binnenkomt. Zanger Josh McKeown zingt en schreeuwt vanuit zijn tenen en geeft iedere track zoveel meer betekenis. De tracks kennen telkens een mooie opbouw, maar als album wordt er ook opgebouwd naar het laatste nummer Both Ends of the Rope, waarop alle ingrediënten samenkomen voor een machtige apotheose die keihard binnenkomt.
3. Jay Electronica - A Written Testimony
Je zou dit een Jay Electronica album kunnen noemen, maar dat is het natuurlijk niet. Jay-Z is te horen op 8 van de 10 tracks. En laat dat nu ook de reden zijn dat dit album briljant is. Jay-Z is de beste rapper. Period. Maar ook Jay Electronica is heel erg goed. Dit album is een feest voor liefhebbers van lyrics, rijmschema’s en concepten. Alle verses zijn spiritueel en vooral ook heel eerlijk. Jay Electronica rapt met overtuiging, maar ziet ook “flaws in the mirror”. En juist die mix maakt hem menselijk. Zijn liefde voor de Nation Of Islam zorgt daarbij voor hoop, zijn writer’s block wordt besproken en overwonnen, en gedurende de verses vind je zoveel slimme wordplay en rijm trucs dat het duizelt. Jay-Z verspilt geen enkele bar; alles is straight fire. Op The Neverending Story dropt hij bijvoorbeeld maar 12 bars en laat de beat daarna rustig doorlopen, die 12 bars zijn zo raak dat je die laatste 4 bars niet eens mist. Jay Electronica lijkt de competitieve Jay-Z te hebben getriggerd en zo stuwen ze elkaar naar grote hoogte op A Written Testimony.
2. End - Splinters from an Ever-Changing Face
Dit album heeft me echt door het coronajaar gesleept. Iedere keer dat ik baalde, boos was, in quarantaine zat of een persconferentie moest verwerken, was daar End. Het woord agressief is een lieve kleine puppy vergeleken bij de mayhem die End verspreidt. Blastbeats, breakdowns, hardcore, sludge, bruut, hard, lomp en superdik. Met een schreeuw die door merg en been gaat. YOUR FUCKING END! Het is depressief, zwaarmoedig en soms angstaanjagend. Hell is a reflection of myself, Branded in the skin of those I love. Zanger Brendan Murphy neemt ons mee naar de donkere krochten van depressiviteit en legt zijn ziel bloot. End is ontladen, End is voelen, End is ongemak, End is troost.
1. Deftones - Ohms
Deftones betovert me op Ohms. Weer. Het negende album en het is weer een parel. De eerste keer dat ik het album luisterde, lag ik met Ann op de bank en liet ik het over me heenkomen. Met mijn ogen dicht en mijn arm om haar heen. Ik verdronk erin. Dit is onze plaat, dit is onze band.
Tracks
