We naderen het einde van een decennium. Mooi moment om terug te kijken en weer eens een lijstje te maken. Dit zijn wat mij betreft de beste releases van de jaren ‘10.
Paar spelregels:
- 1 album per artiest
- 25 stuks, want dat is al moeilijk zat
- Mijn gevoel bij een plaat is leidend
- Mac Miller - Swimming (2018)
- Knocked Loose - Laugh Tracks (2016)
- Fresku - Nooit Meer Terug (2015)
- Khemmis - Hunted (2017)
- August Burns Red - Found in Far Away Places (2015)
- Trade Wind - You Make Everything Disappear (2016)
- Staind - Staind (2011)
- The Ocean - Pelagial (2013)
- Celph Titled & Buckwild - Nineteen Ninety Now (2010)
- Apathy - Honkey Kong (2011).
Dit is wel de top 25 van 2010 - 2019:
25. Parkway Drive - Deep Blue (2010)
Het water trekt zich eerst terug om je zo naar binnen te trekken om daarna om te slaan en je met een verwoestende kracht te overspoelen. Een golf. Een betere metafoor voor Parkway Drive is er niet. En daarom ga ik graag naar liveshows van deze band. Op plaat komt Deep Blue voor mij het dichtst in de buurt bij de kracht, sfeer en agressie van de liveshows. Dit is meebrullen, woohooo, wooohooo, dit is beuken, springen, vuist in de lucht en schreeuwen; Deliver me!
24. Ill Bill & Vinnie Paz - Heavy Metal Kings (2011)
Niet origineel, niet vernieuwend, niet wereldschokkend, geen instant classic, maar wel gewoon heel dope. Vanaf de eerste beat knallen de opgefokte strijkers door mijn speakers en word ik meegenomen naar een wereld die bestaat uit geweld, seriemoordenaars, corrupte politiek, conspiracy theories, best wel wat pistolen en obscure heavy metal verwijzingen. Bite the head off of the bat while I chant "Ozzy". Paz is een beest op de mic.
23. Baroness - Purple (2015)
Purple grijpt me bij de strot. De zang snijdt door mijn ziel. De melodieën hangen in mijn hoofd. De ritmesectie beukt door mijn lijf. Ik heb nog nooit LSD gebruikt, maar ik kan me zomaar voorstellen dat dit album de muzikale vertaling is van een metalhead die tript. En tijdens die trip komen we schoonheid tegen, melodieuze stukken. Onderweg komen we ook monsters tegen, verwoestende riffs. Verdrinken in Purple is alles over je heen laten komen en het gewicht op je schouders voelen.
22. Westside Gunn - Hitler Wears Hermes 4 (2016)
De mannen van Griselda zijn mijn favoriete mc’s van het moment. Benny, Conway & Westside Gunn droppen de laatste jaren parel na parel en lijken onvermoeibaar. Iedere keer als je een plaat net een beetje hebt kunnen verteren, hebben ze alweer een nieuwe klaarliggen. En iedere keer met hetzelfde recept: rauwe beats, rauwe raps. En het verveelt me geen moment. Het vierde deel in de Hitler Wears Hermes reeks van Westside Gunn is mijn favoriet. Conway dropt op albumopener The Cow een van zijn dopeste verses en Westside Gunn is op deze hele plaat in topvorm. En Aunt Rosie’s staat op deze.
21. Northlane - Mesmer (2017)
De band wisselt sferische stukken met mooie cleane zang af met metalcore-stukken, waarbij de strot van de zanger vol open gaat en grunts en screams de dienst uitmaken. Doordat de zanger beide elementen perfect beheerst, ontstaat een goede dynamiek in de songs, waarmee Northlane een heerlijke sound weet te creëren. Niet in de laatste plaats ook door de uitstekende muzikanten in de band die van Mesmer meer maken dan de zoveelste metalcore plaat. En het raakt me. I am what I create!
20. Amenra - Mass VI (2017)
Dit is donker, duister en depressief. Dit is kwetsbaar en misschien zelfs breekbaar, maar tegelijkertijd sterk als woede dat eruit komt na het 3 maanden ingehouden te hebben. Er bekruipen mij gevoelens van angst, radeloosheid en wanhoop, maar ik voel ook ontlading, een explosie van verdriet, woede en ellende. Ik ben de regen die te pletter valt op de grond en wordt opgezogen in het grote geheel. Ik ben de donder die beukt tegen mijn slaap, de bliksem die inslaat in mijn hart.
19. Ben Howard - I Forget Where We Were (2014)
Ik reis maar weer eens naar de donkere krochten van het rotgevoel. En in dat rotgevoel kwijn ik heerlijk weg. In foetushouding met een koptelefoon op, jankend. End of the affair. Natuurlijk wil je niet dat het een lijflied wordt, maar dat is het wel. En het is ook veel leuker om te lachen, maar dat lukt gewoon niet altijd.
18. Counterparts - You’re Not You Anymore (2017)
Depressie op muziek. Dat is Counterparts. Agressief, intens, hard, zwaarmoedig, donker en melancholisch. I find it hard to feel alive, while my heart beats in borrowed time. Alle frustraties eruit. Emotie. Sew your skeleton to mine, I'm no good on my own. Confronterend. Eerlijk. Pijnlijk. En toch. Dit zijn anthems. You forget to bring me with you when you leave. Zo waar.
17. Apollo Brown & O.C. - Trophies (2012)
Apollo Brown heeft het afgelopen decennium meer dan 20 albums uitgebracht met verschillende artiesten. Zeker vijf van die albums hadden deze lijst kunnen halen. Ik twijfelde tussen Gas Mask met The Left, Daily Bread met Hassaan Mackey, Mona Lisa met Joell Ortiz en het instrumentale Thirty Eight. Maar uiteindelijk is Trophies wel echt het beste van Apollo Brown. En niet alleen vanwege Apollo Brown. Het is namelijk ook het beste van OC die op zijn beurt weer one of the best is. OC verwoest elke Apollo Brown beat met wat je de definitie van lyricism zou kunnen noemen. Echt elke bar is raak en inspirerend.
16. Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)
Kippenvel. Truth will mess you up. Confrontatie. I feel this love turn cold. Realisatie. Broken hearts make it rain. Gebroken, ik ben gebroken. Just don’t leave. Ik kijk op mijn horloge. Het is 03:10. Ik kan de slaap niet vatten. A Moon Shaped Pool is als een warme deken. Troost, comfort en warmte, maar tegelijk kil, depressief en confronterend. Ik zwelg hier zo lekker op.
15. Kno - Death is Silent (2010)
Deze plaat is een soundtrack voor donker, eenzaam en koude dagen. Die dagen dat het ritme van je dag wordt bepaald door het ritme van de regen. Die dagen dat je gemoedstoestand wordt bepaald door de kleur van de wolken; grijs, grauw. Ook Hip-Hop komt wel eens in verdriet. Ook rappers hebben gevoel. Gevangen in pure muziek.
14. Jay-Z - 4:44 (2017)
4:44 is de plaat van Shawn Carter. De plaat van een volwassen man. Echter dan dit hebben we JAY-Z nog nooit gehoord. Op albumopener “Kill Jay Z” neemt hij afscheid van zijn ego en brengt hij Shawn Carter naar voren die ons vervolgens meeneemt op een korte trip door zijn leven, maar wel met zulke veelzeggende bars dat je er direct middenin zit. Het is zelfs zo persoonlijk dat je soms het gevoel hebt stiekem door een dagboek te bladeren. Bekende mensen zijn ook mensen. En daarmee is JAY-Z weer aanraakbaar geworden.
13. Black Peaks - All That Divides (2018)
De songs gaan van heel kwetsbaar naar heel kwaad en doen vrijwel alle emoties aan die ertussen liggen. Vooral zanger Will Gardner draagt hieraan bij met zijn enorme bereik van hoog en falsetto naar heel zwaar en schreeuwerig. Zoveel passie en zoveel pijn in zijn stem, prachtig. Zijn lyrics zijn emotioneel geladen met een duidelijke mening, maar nergens wordt het te letterlijk, waardoor er ruimte voor interpretatie blijft, zoals op “Home” dat eindigt met Oh, drown us in a bottle/Oh, fill us full of lead/Oh, leave us to the bottom/To sink or drown instead. Heftig. En zo is deze hele plaat heftig. En briljant.
12. Eminem - Kamikaze (2018)
Albumopener “The Ringer” laat me weer achter met mijn mond open, terwijl ik what the fuck probeer te zeggen. De rest van het album murdert rappers. En daar is Eminem nog steeds het beste in. Maar ook de liefdestracks zijn dope op Kamikaze, met als hoogtepunt het duistere tweeluik “Nice Guy/Good Guy”, waarop Eminem zijn ingewikkelde relaties vangt in de zin Am I the good guy or do I just play like him/And hope that he dumps you?/It's like a dream come true, just to scream Fuck you! Ik kan echt genieten van dit soort bars. En genieten kun je op iedere track van bizar rijmende lettergrepen, wordplay, woorden met driedubbele betekenissen en dat alles gebracht met een furieuze flow die nog eenmaal duidelijk maakt; Em is the goat.
11. Brand New - Science Fiction (2017)
Soms is het cynisch, als het over het geloof gaat. Soms is het sarcastisch, als het over depressie gaat. Soms is het treurig, als het over de enige overlevende van een nucleaire oorlog gaat. Soms is het hoopvol, als het over de liefde gaat. Maar overall is het een donkere, emotionele, zwaarmoedige belevenis, waarbij de lyrics zo slim in elkaar zitten dat je er echt in moet duiken om alle bijbelse referenties, dubbele lagen en werkelijke betekenissen eruit te kunnen halen. Maar als dat is gelukt en je allemaal tot je door laat dringen wat er op deze plaat gebeurt, dan kun je niet anders dan euforisch zijn over dit meesterwerk.
10. Machine Head – Unto The Locust (2011)
Dit album heeft zo ongelooflijk veel power. Het is agressief, hard, beukend en rauw, maar ook melodieus, emotioneel, melancholisch en op bepaalde momenten zelfs ingetogen. Unto The Locust is hoe een heavy metal plaat moet klinken. Rob Flynn switcht in zijn vocals van grunt, naar schreeuwerig, naar mooie cleane harmonieën, waardoor de plaat continue blijft boeien. Alle nummers kennen een schitterende opbouw, fraaie (dubbele) gitaarsolo’s, vette riffs en superstrak drumwerk. Het resultaat is een album vol emotioneel en agressieve songs die me laten meebrullen, terwijl ik afwisselend luchtgitaar en de luchtdrums speel.
9. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)
Episch. Een ander woord is er bijna niet voor. Het is groots, meeslepend, legendarisch, euforisch, bombastisch en manisch. Episch dus. Maar ook wel heavy, zwaar en duister. Alles dat je haat aan Kanye West vind je op dit album en hij weet het, speelt ermee en geeft het je terug. Er is niet te haten op Kanye West op dit album. What’s a black beatle anaway, a fucking roach? I guess that's why they got me sitting in fucking coach. De productie is zo strak en zo goed. Alle gastartiesten voegen iets toe. Kanye is als een regisseur en My Beautiful Dark Twisted Fantasy is zijn beste film op plaat. Het onbetwiste magnum opus van Kanye West.
8. Highly Suspect - The Boy Who Died Wolf (2016)
The Boy Who Died Wolf is een heerlijke rockplaat. Met elementen van punk, grunge, rock en Hip-Hop heeft Highly Suspect een fijne sound gecreëerd die zowel uptempo als bij de ballads zeer lekker klinkt. Het is allemaal niet enorm vernieuwend of uniek, maar het rockt. Zanger Johnny Stevens maakt de plaat met zijn fantastische stemgeluid. Of hij nu zingt over een verbroken relatie, een overleden vriend of de wens naar Californië te verhuizen; er zit zoveel passie en emotie in zijn stem dat ik er telkens door geraakt word.
7. Deftones - Koi No Yokan (2012)
Deftones was de enige band waarbij ik het echt moeilijk vond om te kiezen. Diamond Eyes uit 2010 en Gore uit 2016 zijn ook fantastische albums, maar toch steekt Koi No Yokan daar nog iets bovenuit. Omdat de riffs net even steviger zijn, omdat de tracks net wat gelaagder zijn, omdat Chino Moreno in topvorm is, omdat Koi No Yokan als geheel net even heavier is en omdat ik dit album gewoon net even vaker beluisterd heb. De sferische songs, de dynamische zang, de dromerigheid, de emotie en de explosiviteit. Dat is Deftones. En daar kan ik soms uren in verdrinken.
6. Architects - All Our Gods Have Abandoned Us (2016)
All Our Gods Have Abandoned Us is zo ongelooflijk heavy. Alsof gitarist en componist Tom Searle nog 1 keer alles wilde geven. Ongeveer een jaar na de opnames van dit album is hij overleden aan kanker. Dit is zijn testament, zijn legacy. En daar mag hij verdomd trots op zijn. Architects is beklemmend en kwetsbaar, maar ook hoopvol en sterk. De melodieën klinken melancholisch, de breakdowns keihard en de strijkers maken op enkele tracks de emotie compleet. Zanger Sam Carter kan met zijn fantastische strot als geen ander pijn in woorden leggen, helemaal als het de pijn van zijn beste vriend en gitarist van de band is: A sickness with no remedy, except the ones inside of me, you ever wonder how deep you could sink into nothing at all? Disintegrate, annihilate me. Kippenvel.
5. Stick To Your Guns - Diamond (2012)
Dit is een plaat vol anthems. Stick To Your Guns vecht op Diamond voor een betere wereld. Zonder belerend of betweterig te zijn. Een wereld waarin geen plaats is voor huiselijk geweld, homofobie, armoede en onrecht. Jesse Barnett is een fantastische zanger die zowel clean als schreeuwend enorm sterk is en zijn lyrics prediken vriendschap, broederschap, tolerantie, gelijkheid en zelfreflectie. Uiteindelijk komt alles neer op my only enemy is me. Een betere wereld begint bij jezelf. En op Diamond is die boodschap zo aanstekelijk dat ik altijd iets wil doen voor de wereld als ik een half uur los ben gegaan op de melodieuze hardcore van Stick To Your Guns.
4. La Dispute - Wildlife (2011)
Intens. Zo fuckin’ intens. En beklemmend, rauw, zwaar, donker en heavy. De gitaren klinken luid en de ritmesectie strak, maar op Wildlife draait alles om de lyrics. Het verhaal op het album wordt verteld door een auteur, de ik-persoon, die zelf een strijd voert met depressie en dit door middel van verhalen probeert te verwerken. Soms persoonlijke verhalen, maar ook verhalen van anderen die hij vervolgens spiegelt aan zichzelf. Alle verhalen op deze plaat zijn niet alleen heel briljant geschreven, maar worden ook met zoveel urgentie, bezieling en emotie gebracht dat ik er volledig in verdrink. Het verhaal van de schietpartij in King Park, het verhaal van een moeder die haar kind verloor aan kanker, het verhaal van een man die door zijn schizofrene zoon 27 keer werd gestoken. Alle verhalen zijn zo enorm raak en doordat zanger Jordan Dreyer een mix hanteert van schreeuwen, zingen, fluisteren en spoken word komt dit keihard binnen.
3. Metallica - Hardwired... To Self-Destruct (2016)
Metallica is mijn favoriete band. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. En misschien maakten ze met Hardwired… To Self-Destruct niet de beste plaat van de afgelopen 10 jaar, het is nog steeds gewoon heel erg verdomd goed. Het mooie van dit album is dat het een soort samensmelting is van alle Metallica platen uit het verleden. Een scheutje The Black Album, een snufje Load, een eetlepel Kill ‘Em All, een mespuntje Master Of Puppets en dat dan in de blender met een paar stukken Justice, Ride & Death Magnetic. The Mighty Metallica. Met James Hetfield als de absolute koning, zowel qua vocals, lyrics als riffs.
2. Dvne - Asheran (2017)
Een absoluut meesterwerk. De eerste keer dat ik het hoorde, blies het me compleet omver en dat was alleen nog maar met de power dat dit album bezit. De tweede, derde en vijfentachtigste keer dat ik de plaat luisterde, blies het me weer omver. De gelaagdheid van de tracks, de brute riffs, de harmonieën in de gitaarpartijen, de verrassingen in de ritmesectie, het overdondert iedere keer weer. En dan is er nog het verhaal, soms verteld met een brute schreeuw, soms met een cleane zang, maar beiden altijd in dienst van het verhaal. Zodra de schreeuw en de zang in harmonie zijn, is er kippenvel. Het volk de Asheran keert terug naar zijn thuisplaneet, waar het tot oorlog komt met de thuisblijvers die techniek hadden verworpen, maar zich voor de oorlog toch weer tot techniek wenden. Daarmee de planeet bijna verwoestend. Uiteindelijk overwint de natuur; Rise Gaia. Deze plaat zou niet in balans zijn als het verhaal niet net zo overdonderend zou zijn als de muziek. Zoals de mens in balans moet zijn met de natuur.
1. Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly (2015)
In 2015 schreef ik: Er bestaat geen enkele twijfel over het beste album van 2015. Kendrick Lamar dropt met To Pimp a Butterfly misschien wel de beste plaat van de afgelopen 10 jaar. En dat vind ik nu nog steeds. Want; wow. Dat is het enige dat ik telkens denk bij dit album; wow. Zelfs nu ik het al 386x heb beluisterd. En waarom wow? Ik ga een poging wagen: Kendrick heeft een album gemaakt dat van begin tot eind klopt en een geheel vormt met als hoogtepunt het gesprek met 2Pac aan het einde van de plaat. Kendrick gebruikt zijn stem als instrument, waarbij zijn jazz-flow op “For Free? - Interlude” echt bizar goed is. Maar ook op de andere songs flowt Kendrick bizar goed, waardoor zijn flow je echt leidt door de tracks. Kendrick weet wat catchy songs zijn, zonder daarbij zijn realness te verliezen. Zijn raps zijn enorm lyrical, zijn boodschap is helder en hij doet dat zonder pretentieus te klinken. Het muzikale landschap op het album brengt je langs alle muziekstijlen die je kunt bedenken en alles loopt als een geoliede machine. En dan heb ik nog lang niet alles gezegd dat je over dit album kunt zeggen. Eigenlijk zou je een soort Hip-Hop club moeten oprichten, als een boekenclub en dan de hele avond over deze plaat moeten praten. Ik geef me op.
Op naar het volgende decennium...
