Another year, another lijstje. Ik vond 2019 niet het meest briljante muziekjaar ooit. Toch heb ik 20 parels geselecteerd voor mijn jaarlijst. Dit zijn platen die iets met me gedaan hebben.
Muzikaal gaat het in ieder geval weer alle kanten op. Van Hip-Hop naar metalcore, en van singer & songwriter naar post metal. Soms onmogelijk te vergelijken en soms staat een plaat daarom een dag later weer op een iets andere plek, behalve in de top 5, die staat wel redelijk vast.
20. Fink - Bloom Innocent
Dit is de plaat die ik rond middernacht luister, terwijl ik languit op mijn bank lig. Met mijn ogen dicht. Dit is voor mij de muzikale equivalent van een relaxte hoofdmassage. Langzame nummers die sferisch aanvoelen en hun tijd nemen om tot bloei te komen. Op de track “We Watch The Stars” komen er bijvoorbeeld pas na 6 minuten drums bij om de laatste 2 minuten extra body te geven. Bloom Innocent is zowel muzikaal als tekstueel de perfecte soundtrack voor de net ontluikende liefde. Spannend, een beetje jaloers, een tikkeltje onzeker, maar heel erg fijn.
Favoriete tracks: Bloom Innocent, We Watch The Stars, Out Loud
Anima is dystopisch, futuristisch, soms koud en hard, maar soms ook heel sferisch en warm. De dromen van Thom Yorke zijn als alle seizoenen van Black Mirror. En dat vangt hij in abstracte lyrics die hij weer zo zingt dat het binnenkomt. De elektronische muziek is op het eerste gehoor soms wat repetitief, maar juist daardoor komt de poëzie van Yorke nog beter tot uiting. Maar als je de gelaagdheid goed tot je door laat dringen, neemt de muziek je mee in trance. Een droomwereld. Anima. Daar waar het leven zeer doet en tweede kansen altijd eindigen in dezelfde uitkomst als de eerste keer.
Favoriete tracks: Dawn Chorus, Not The News, The Axe
Crypt Sermon brengt traditionele heavy metal vanuit een doom achtergrond. Hierdoor voelt de muziek zwaar en log aan, terwijl de riffs en de vele gitaarsolo’s wel gewoon keihard door de speakers knallen. Geen trage songs met een langzame opbouw, maar vooral veel power, energie en best wel catchy refreinen. Na de eerste luisterbeurt brul je die allemaal al mee. De zanger steelt de show met zijn zware stem en rauwe geluid en geeft Crypt Sermon echt een unieke sound. Ik geniet hiervan, met mijn wijsvinger en pink in de lucht.
Favoriete tracks: Key of Solomon, Christ is Dead, The Ruins of Fading Light
De ene helft van het vinyl bevat 3 tracks van Nathan Gray. En die zijn prima. Luistert lekker weg. De andere helft van het vinyl bevat 3 tracks van Jesse Barnett. En die tracks zijn goud. Echt absolute parels. Jesse legt zijn ziel in de muziek en neemt je door zijn beeldende lyrics mee zijn ziel in. De track “Amsterdam” is een ode aan de mooie dingen in het leven, “Hang Your Love” is een ode aan de liefde en “Stay With Me” is pijn. En het zal je niet verrassen, maar “Stay With Me” is 1 van mijn favoriete tracks van 2019. “Sit with me in silence and when he comes to you, you can go with him, don´t turn around, no, I will lie alone and you will lie with him.” Raak.
Favoriete tracks: Amsterdam, Hang Your Love, Stay With Me
Wish You Were Here is ook Jesse Barnett. Dezelfde Jesse Barnett als de nummer 17 in mijn lijst. Maar dit is een heel album van 8 tracks. Jesse heeft een fantastische stem, waardoor hij met ieder nummer door mijn ziel snijdt. Qua sound is Wish You Were Here een beetje Ben Howard, een beetje Fink en een vleugje Bon Iver. Ogen dicht, naald in de groef, onderuit zakken in mijn stoel en genieten maar. Melancholische muziek als dit is een perfecte katalysator voor de blues, sommige van mijn lyrics en gedichten. Het inspireert. En het is gewoon heel fijn om naar te luisteren.
Favoriete tracks: No Say, Five Roses, Come Find Me
Guru is dood, lang leve Guru. One of the best yet is een fantastische ode aan het leven van the late great. Premier is voor dit album echt teruggekeerd naar zijn Gang Starr mindset en komt met een paar van de beste Gang Starr beats uit zijn carrière. De verses van Guru zijn geen leftovertjes, geen b-kantjes, maar oprecht dope verses die hij opnam voor zijn dood. En wie beter dan Premier om die op nieuwe beats te zetten? En geheel in Gang Starr traditie is de foundation ook weer van de partij, M.O.P, Group Home, Jeru The Damaja, Big Shug en Freddie Foxxx. Allemaal in de schaduw van Guru, maar dat is natuurlijk eigenlijk altijd wel zo geweest. Of zoals mijn vriend Ghostman in onze BRAL. podcast zei: “ik besefte pas dat ik Guru miste, toen ik dit album hoorde”.
Favoriete tracks: Lights Out ft. M.O.P, Bad Name, Family and Loyalty ft. J. Cole
Benny is inmiddels wel mijn favoriete mc van het Griselda label. Hij rapt met het zelfvertrouwen van Jay en flowt met de souplesse van Nas. Ja, dat zijn grote namen en ja, dat zijn gedurfde vergelijkingen, maar Benny is gewoon die guy. Inhoudelijk zou ik de vergelijking niet direct maken, omdat Benny vooral in 1 ding heel goed is; cokeraps. Op The Plugs I Met rapt hij in 7 tracks over zijn leverancier, over verkopen, geld en bricks. Veel bricks. Maar tussendoor heeft Benny ook wel echt Bars, met een hoofdletter B; See, I was good with the bad guy role / Water in my jewels, put 'em on and baptize hoes / Walk in my shoes, we got Shaq-sized soles / We flatline those wack rap niggas wearin' half-sized clothes. Zo fuckin’ dope. En dit is op een track met Black Thought, die hem niet outshinet. Benny is gewoon die guy.
Favoriete tracks: Crowns For Kings ft. Black Thought, Sunday School ft. 38 Spesh & Jadakiss, Took the Money to the Plug's House
Meer dan 50 rappers komen voorbij op dit nieuwe album van producer Apollo Brown. De producer komt uit Detroit en heeft vrijwel al zijn rappende stadgenoten gevraagd mee te doen op deze ode van Detroiters aan Detroit. En ondanks dat je 56 verschillende artiesten hoort, is de productie van Apollo Brown weer zo top notch dat het gevarieerde album toch een geheel is. De beats van Apollo zijn feitelijk niet heel veel anders dan de beats die hij maakte voor OC, Joell Ortiz of The Left, maar als je zo goed bent als hij, mag je een formule best wel een paar keer herhalen. Die beats zijn gewoon heerlijk en dat terwijl het niet veel meer is dan een kick, een snare, een hat en een sample. En toch; je herkent de Apollo Brown sound inmiddels direct. Knap.
Favoriete tracks: God Help Me, Oh Lord, Can’t Lose
Fear Inoculum is de rabbithole. Je stapt er blij en onwetend in en vanaf het eerste nummer trekt Tool je langzaam maar zeker verder de tunnel in. Onderweg naar een land waar de ritmes net iets anders zijn en tijd niet bestaat. Fear Inoculum is zwaarmoedig en hoopgevend tegelijk. Fear Inoculum is berusting, acceptatie, als de cadans van het leven die heftiger wordt naarmate je langer meeloopt. Het is een wijn van Maynard die rijpt in de fles en na 13 jaar pas echt een volle smaak heeft.
Favoriete tracks: Pneuma, Culling Voices, 7empest
A Dawn To Fear is verslavend. En sferisch, meeslepend, duister en heel zwaar. Maar op sommige momenten ook prachtig ingetogen en mooi. Met een speelduur van 79 minuten verdeeld over 8 tracks, neemt Cult Of Luna duidelijk de tijd voor hun songs. Op het epische Lights on the Hill, dat een kwartier duurt, komt de zang pas na ruim 6 minuten. Ondertussen ben je er muzikaal al helemaal ingezogen, waardoor het net lijkt alsof de krijsende stem van de zanger gewoon een extra instrument is dat wordt toegevoegd aan het geheel. Maar het is ook juist die stem die A Dawn To Fear over de gehele linie iets urgents meegeeft en de sound uniek maakt. Cult Of Luna is misschien wel een soort Tool op steroids. Lange nummers, soms wat repetitief, maar toch ook continu spannend en vooral in de opbouw geniaal. Ja, verslavend is het woord.
Favoriete tracks: The Silent Man, Lights on the Hill, The Fall
Defeater komt aan als een stomp in de maag. Dit is pijn, ellende en emotie. Iedere track is een hoofdstuk in het boek van Defeater dat al geschreven wordt vanaf hun eerste album. Verhaallijnen van eerdere albums worden hier moeiteloos opgepakt en puzzelstukjes ingevuld. Een concept-album is al knap, laat staan een concept-oeuvre. Maar ook zonder voorkennis van het concept, blijven het op zichzelf staand ook enorm sterke tracks met een kop en een staart. De verhalen over PTSD, schuld, spijt, familie, zelfmoord, oorlog en pijn klinken meedogenloos in de brute uitvoering van Defeater.
Favoriete tracks: Mothers’ Sons, Dealer / Debtor, No Guilt
What Would ‘Chinegun Do? is zo grimey dat het woordenboek een nieuwe definitie nodig heeft. Wat mij betreft wordt dit de uitleg: rauwe Hip-Hop, maar niet zo rauw als Griselda. WWCD is het eerste album waarop Benny, Conway en Westside Gunn als trio te horen zijn. En het is eerste album dat is uitgebracht via Shady Records. Dat laatste heeft echter niets veranderd aan de sound, want het lijkt wel of producers Beatbutcha en Daringer nog donkerder, duisterder, rauwer, harder en compromislozer zijn gaan produceren. Jezus Christus, wat is dit rauw. Verder bevat WWCD meer van hetzelfde; cokeraps, streetshit, geweer geluiden, worstelreferenties, nog meer streetshit, nog meer cokeraps en wat geweld. En toch verveelt het me niet op deze plaat, vooral omdat de 3 rappers elkaar telkens afwisselen en me zo tot het einde weten te boeien.
Favoriete tracks: Chef Dreds, Freddie Hotspot, The Old Groove ft. Novel
Dit is de derde plaat van zanger Jesse Barnett in mijn lijst. Dit keer met zijn band Trade Wind. Waar Jesse op zijn solo platen kiest voor een singer- & songwriter approach, is Trade Wind echt een rockband, maar wel een rockband die er alles aan doet om de emotie in de songs centraal te stellen. De plaat bevat kwetsbare en ingetogen liedjes, die op bepaalde momenten naar een climax werken waarbij alle registers open worden getrokken. De ingetogen momenten op deze plaat zijn mooi, maar de emoties op de plaat komen echt hard binnen als Jesse zijn strot opentrekt en de gitaren wat feller klinken tijdens 1 van de climaxen. En er zijn genoeg van die momenten op tracks als No King But Me, Certain Freedoms en Beige. Heerlijke plaat die ik echt een paar weken op repeat heb gehad dit jaar en vrijwel iedere week sinds de release wel even heb geluisterd. Op geel vinyl komt Trade Wind echt prima tot zijn recht.
Favoriete tracks: No King but Me, Certain Freedoms, Beige
Als je erop uit bent om alles te slopen dat je op je pad tegenkomt, draai dit. Op A Different Shade Of Blue wordt niet gelachen. Dit is pure agressie gevangen in monsterlijke riffs, schreeuwerige vocalen en breakdowns die de aarde laten trillen. Zodra ik albumopener Belleville hoor, sla ik om me heen als Cuba Gooding Jr. in Boyz N The Hood. En eerlijk; meer is het ook niet en gelukkig maar. Sommige platen hebben een heel duidelijk doel voor ogen en moeten ook vooral niet meer pretenderen. Zo’n plaat is dit. Dit is raggen, beuken, rammen, vlammen, stampen en hakken. Af en toe krijg je kort de gelegenheid op adem te komen, maar hierna trappen de mannen het gas weer in. De stem van Bryan Garris voegt iets manisch toe aan de sound. Heerlijk.
Favoriete tracks: Trapped in the Grasp of a Memory, Guided by the Moon, Mistakes Like Fractures
Norma Jean is metalcore, maar wel progressief genoeg om niet door openstaande deuren binnen te komen. En dat resultaat zorgt voor maatsoort wisselingen, zware breakdowns, rustige stukken en melodieën die raken. Elke track is anders op All Hail, maar past toch in het geheel. De band speelt zelfs ballads en ook die zijn raak. Maar waar Norma Jean zich echt onderscheid is met zanger Corey Brandon die continue switcht van prachtig cleane zang naar een rauwe strot en heftig emotionele screams. Het is de zang die me naar binnen trekt en me deze plaat telkens opnieuw laat aanzetten. Helemaal op nummers zoals Anna over het overlijden van een dierbare of op Safety Last waar ik de Christelijke boodschap (pray for this) volop meeschreeuw.
Favoriete tracks: Safety Last, Landslide Defeater, Anna
Depressie, woede, haat, teleurstelling, onzekerheid, gewelddadig, heftigheid, duister, donker, inktzwart, hulpeloos, hopeloos, zwaar, down, gedeprimeerd, neerslachtig, teneergeslagen, akelig, beklemmend, luguber, onaangenaam, sinister, somber, vreugdeloos, drukkend, benauwd, afschuwelijk, beangstigend, ellendig, eng, griezelig, ijselijk, ijzingwekkend, irritant, macaber, naar, triest, naargeestig, onaangenaam, onguur, onheilspellend, unheimisch, verschrikkelijk, vervelend, vreselijk, melancholisch, mistroostig, treurig, verdrietig, weemoedig, zwaarmoedig, zwartgallig. En dat dan gevangen in riffs, drums, bassen en schreeuwerige vocalen. Une Misère is fantastisch.
Favoriete tracks: Sermon, Overlooked - Disregarded, Damages
Bask is de ontdekking van 2019 voor mij. Wat een heerlijke band. De muziek van Bask doet iets met mij. Het is melancholisch, rustgevend en meeslepend, maar bevat wel genoeg pit om continu boeiend te blijven. In beschrijvingen van deze band lees ik allerlei genres, van stoner tot americana. Ik lees vergelijkingen met Baroness en Mastodon. Maar als ik dit luister, ben ik daar geen moment mee bezig. Ik onderga het. Bask brengt emotie en ik voel het. De melodieuze en rauwe zang trekt me elk nummer in, terwijl de gitaren me doen wegdromen. De drums houden me bij de les, terwijl de baslijnen pompen. De nummers zijn zo gelaagd, dat ze ook na 30 luisterbeurten nog verrassen. Als ik dit album luister, begin ik altijd met het laatste nummer Maiden Mother Crone. Door de repeat-optie, start de plaat daarna opnieuw en luister ik hem tot en met Maiden Mother Crone. Alsof de cirkel dan rond is voor mij. Beginnen en eindigen met dezelfde track. Een volledige Bask ervaring. Ik kan hem je van harte aanbevelen.
Favoriete tracks: Three White Feet, Rid of You, Maiden Mother Crone
Panorama is een emotionele trip. Een verhaal op muziek. Een verhaal over liefde, verlies, rouwverwerking, angst, stress, pijn en vooral de dynamiek tussen 2 geliefden die met deze thema’s te maken krijgen. Pijn mag er niet zijn als iemand anders pijn heeft. Ik mag er niet zijn. Hoe kan ik je dan bij staan? Aan het begin van de plaat is de verteller niet goed genoeg, maar aan het einde van de plaat komt hij toch tot de conclusie: “I will be everything you need.” De muziek is een mix van rock, sferische jazzy passages en post-hardcore. Alle passages dienen het verhaal. Soms blijft de muziek rustig voortkabbelen om het verhaal verteld te laten worden en soms bouwt het langzaam naar een climax om te exploderen met een schreeuwende zanger die alle emotie van het verhaal perfect weet te vertalen. Panorama is pure kunst, een emotionele trip en een beklemmend verhaal, geschreven en verteld, gefluisterd, geschreeuwd en gezongen door Jordan Dreyer.
Favoriete tracks: Fulton Street II, There You Are (Hiding Place), You Ascendent
“Will the ones I love, forgive me for leaving too soon? Caught in the space between paradise and plague, there’s nowhere I’d rather be than with you.” Nothing Left To Love is zwaarmoedig, emotioneel, depressief en niet in 1 hap te verteren. Nothing Left To Love is een meesterwerk. Van de persoonlijke lyrics tot aan de verwoestende muziek, dit raakt me. Will you love me, when there’s nothing left to love? Een persoonlijke mantra, maar dan negatief en nog in een vraag geformuleerd ook. Dat is Counterparts, terwijl de muziek beukt en de breakdowns je hoofd zo hard binnen denderen dat je met je armen begint te zwaaien, terwijl je gewoon een wandelingetje maakt. Solo moshpit. Nou en?
Favoriete tracks: Wings of Nightmares, Your Own Knife, Imprints
Op naar 2020...
20. Fink - Bloom Innocent
Dit is de plaat die ik rond middernacht luister, terwijl ik languit op mijn bank lig. Met mijn ogen dicht. Dit is voor mij de muzikale equivalent van een relaxte hoofdmassage. Langzame nummers die sferisch aanvoelen en hun tijd nemen om tot bloei te komen. Op de track “We Watch The Stars” komen er bijvoorbeeld pas na 6 minuten drums bij om de laatste 2 minuten extra body te geven. Bloom Innocent is zowel muzikaal als tekstueel de perfecte soundtrack voor de net ontluikende liefde. Spannend, een beetje jaloers, een tikkeltje onzeker, maar heel erg fijn.
Favoriete tracks: Bloom Innocent, We Watch The Stars, Out Loud
19. Thom Yorke - Anima
Anima is dystopisch, futuristisch, soms koud en hard, maar soms ook heel sferisch en warm. De dromen van Thom Yorke zijn als alle seizoenen van Black Mirror. En dat vangt hij in abstracte lyrics die hij weer zo zingt dat het binnenkomt. De elektronische muziek is op het eerste gehoor soms wat repetitief, maar juist daardoor komt de poëzie van Yorke nog beter tot uiting. Maar als je de gelaagdheid goed tot je door laat dringen, neemt de muziek je mee in trance. Een droomwereld. Anima. Daar waar het leven zeer doet en tweede kansen altijd eindigen in dezelfde uitkomst als de eerste keer.
Favoriete tracks: Dawn Chorus, Not The News, The Axe
18. Crypt Sermon - The Ruins of Fading Light
Crypt Sermon brengt traditionele heavy metal vanuit een doom achtergrond. Hierdoor voelt de muziek zwaar en log aan, terwijl de riffs en de vele gitaarsolo’s wel gewoon keihard door de speakers knallen. Geen trage songs met een langzame opbouw, maar vooral veel power, energie en best wel catchy refreinen. Na de eerste luisterbeurt brul je die allemaal al mee. De zanger steelt de show met zijn zware stem en rauwe geluid en geeft Crypt Sermon echt een unieke sound. Ik geniet hiervan, met mijn wijsvinger en pink in de lucht.
Favoriete tracks: Key of Solomon, Christ is Dead, The Ruins of Fading Light
17. Nathan Gray & Jesse Barnett - Split
De ene helft van het vinyl bevat 3 tracks van Nathan Gray. En die zijn prima. Luistert lekker weg. De andere helft van het vinyl bevat 3 tracks van Jesse Barnett. En die tracks zijn goud. Echt absolute parels. Jesse legt zijn ziel in de muziek en neemt je door zijn beeldende lyrics mee zijn ziel in. De track “Amsterdam” is een ode aan de mooie dingen in het leven, “Hang Your Love” is een ode aan de liefde en “Stay With Me” is pijn. En het zal je niet verrassen, maar “Stay With Me” is 1 van mijn favoriete tracks van 2019. “Sit with me in silence and when he comes to you, you can go with him, don´t turn around, no, I will lie alone and you will lie with him.” Raak.
Favoriete tracks: Amsterdam, Hang Your Love, Stay With Me
16. Wish You Were Here - I’m afraid of everything
Wish You Were Here is ook Jesse Barnett. Dezelfde Jesse Barnett als de nummer 17 in mijn lijst. Maar dit is een heel album van 8 tracks. Jesse heeft een fantastische stem, waardoor hij met ieder nummer door mijn ziel snijdt. Qua sound is Wish You Were Here een beetje Ben Howard, een beetje Fink en een vleugje Bon Iver. Ogen dicht, naald in de groef, onderuit zakken in mijn stoel en genieten maar. Melancholische muziek als dit is een perfecte katalysator voor de blues, sommige van mijn lyrics en gedichten. Het inspireert. En het is gewoon heel fijn om naar te luisteren.
Favoriete tracks: No Say, Five Roses, Come Find Me
15. Gang Starr - One of the best yet
Guru is dood, lang leve Guru. One of the best yet is een fantastische ode aan het leven van the late great. Premier is voor dit album echt teruggekeerd naar zijn Gang Starr mindset en komt met een paar van de beste Gang Starr beats uit zijn carrière. De verses van Guru zijn geen leftovertjes, geen b-kantjes, maar oprecht dope verses die hij opnam voor zijn dood. En wie beter dan Premier om die op nieuwe beats te zetten? En geheel in Gang Starr traditie is de foundation ook weer van de partij, M.O.P, Group Home, Jeru The Damaja, Big Shug en Freddie Foxxx. Allemaal in de schaduw van Guru, maar dat is natuurlijk eigenlijk altijd wel zo geweest. Of zoals mijn vriend Ghostman in onze BRAL. podcast zei: “ik besefte pas dat ik Guru miste, toen ik dit album hoorde”.
Favoriete tracks: Lights Out ft. M.O.P, Bad Name, Family and Loyalty ft. J. Cole
14. Benny The Butcher - The Plugs I Met
Benny is inmiddels wel mijn favoriete mc van het Griselda label. Hij rapt met het zelfvertrouwen van Jay en flowt met de souplesse van Nas. Ja, dat zijn grote namen en ja, dat zijn gedurfde vergelijkingen, maar Benny is gewoon die guy. Inhoudelijk zou ik de vergelijking niet direct maken, omdat Benny vooral in 1 ding heel goed is; cokeraps. Op The Plugs I Met rapt hij in 7 tracks over zijn leverancier, over verkopen, geld en bricks. Veel bricks. Maar tussendoor heeft Benny ook wel echt Bars, met een hoofdletter B; See, I was good with the bad guy role / Water in my jewels, put 'em on and baptize hoes / Walk in my shoes, we got Shaq-sized soles / We flatline those wack rap niggas wearin' half-sized clothes. Zo fuckin’ dope. En dit is op een track met Black Thought, die hem niet outshinet. Benny is gewoon die guy.
Favoriete tracks: Crowns For Kings ft. Black Thought, Sunday School ft. 38 Spesh & Jadakiss, Took the Money to the Plug's House
13. Apollo Brown - Sincerely, Detroit
Meer dan 50 rappers komen voorbij op dit nieuwe album van producer Apollo Brown. De producer komt uit Detroit en heeft vrijwel al zijn rappende stadgenoten gevraagd mee te doen op deze ode van Detroiters aan Detroit. En ondanks dat je 56 verschillende artiesten hoort, is de productie van Apollo Brown weer zo top notch dat het gevarieerde album toch een geheel is. De beats van Apollo zijn feitelijk niet heel veel anders dan de beats die hij maakte voor OC, Joell Ortiz of The Left, maar als je zo goed bent als hij, mag je een formule best wel een paar keer herhalen. Die beats zijn gewoon heerlijk en dat terwijl het niet veel meer is dan een kick, een snare, een hat en een sample. En toch; je herkent de Apollo Brown sound inmiddels direct. Knap.
Favoriete tracks: God Help Me, Oh Lord, Can’t Lose
12. Tool - Fear Inoculum
Fear Inoculum is de rabbithole. Je stapt er blij en onwetend in en vanaf het eerste nummer trekt Tool je langzaam maar zeker verder de tunnel in. Onderweg naar een land waar de ritmes net iets anders zijn en tijd niet bestaat. Fear Inoculum is zwaarmoedig en hoopgevend tegelijk. Fear Inoculum is berusting, acceptatie, als de cadans van het leven die heftiger wordt naarmate je langer meeloopt. Het is een wijn van Maynard die rijpt in de fles en na 13 jaar pas echt een volle smaak heeft.
Favoriete tracks: Pneuma, Culling Voices, 7empest
11. Cult Of Luna - A Dawn To Fear
A Dawn To Fear is verslavend. En sferisch, meeslepend, duister en heel zwaar. Maar op sommige momenten ook prachtig ingetogen en mooi. Met een speelduur van 79 minuten verdeeld over 8 tracks, neemt Cult Of Luna duidelijk de tijd voor hun songs. Op het epische Lights on the Hill, dat een kwartier duurt, komt de zang pas na ruim 6 minuten. Ondertussen ben je er muzikaal al helemaal ingezogen, waardoor het net lijkt alsof de krijsende stem van de zanger gewoon een extra instrument is dat wordt toegevoegd aan het geheel. Maar het is ook juist die stem die A Dawn To Fear over de gehele linie iets urgents meegeeft en de sound uniek maakt. Cult Of Luna is misschien wel een soort Tool op steroids. Lange nummers, soms wat repetitief, maar toch ook continu spannend en vooral in de opbouw geniaal. Ja, verslavend is het woord.
Favoriete tracks: The Silent Man, Lights on the Hill, The Fall
10. Defeater - Defeater
Defeater komt aan als een stomp in de maag. Dit is pijn, ellende en emotie. Iedere track is een hoofdstuk in het boek van Defeater dat al geschreven wordt vanaf hun eerste album. Verhaallijnen van eerdere albums worden hier moeiteloos opgepakt en puzzelstukjes ingevuld. Een concept-album is al knap, laat staan een concept-oeuvre. Maar ook zonder voorkennis van het concept, blijven het op zichzelf staand ook enorm sterke tracks met een kop en een staart. De verhalen over PTSD, schuld, spijt, familie, zelfmoord, oorlog en pijn klinken meedogenloos in de brute uitvoering van Defeater.
Favoriete tracks: Mothers’ Sons, Dealer / Debtor, No Guilt
9. Griselda - WWCD
What Would ‘Chinegun Do? is zo grimey dat het woordenboek een nieuwe definitie nodig heeft. Wat mij betreft wordt dit de uitleg: rauwe Hip-Hop, maar niet zo rauw als Griselda. WWCD is het eerste album waarop Benny, Conway en Westside Gunn als trio te horen zijn. En het is eerste album dat is uitgebracht via Shady Records. Dat laatste heeft echter niets veranderd aan de sound, want het lijkt wel of producers Beatbutcha en Daringer nog donkerder, duisterder, rauwer, harder en compromislozer zijn gaan produceren. Jezus Christus, wat is dit rauw. Verder bevat WWCD meer van hetzelfde; cokeraps, streetshit, geweer geluiden, worstelreferenties, nog meer streetshit, nog meer cokeraps en wat geweld. En toch verveelt het me niet op deze plaat, vooral omdat de 3 rappers elkaar telkens afwisselen en me zo tot het einde weten te boeien.
Favoriete tracks: Chef Dreds, Freddie Hotspot, The Old Groove ft. Novel
8. Trade Wind - Certain Freedoms
Dit is de derde plaat van zanger Jesse Barnett in mijn lijst. Dit keer met zijn band Trade Wind. Waar Jesse op zijn solo platen kiest voor een singer- & songwriter approach, is Trade Wind echt een rockband, maar wel een rockband die er alles aan doet om de emotie in de songs centraal te stellen. De plaat bevat kwetsbare en ingetogen liedjes, die op bepaalde momenten naar een climax werken waarbij alle registers open worden getrokken. De ingetogen momenten op deze plaat zijn mooi, maar de emoties op de plaat komen echt hard binnen als Jesse zijn strot opentrekt en de gitaren wat feller klinken tijdens 1 van de climaxen. En er zijn genoeg van die momenten op tracks als No King But Me, Certain Freedoms en Beige. Heerlijke plaat die ik echt een paar weken op repeat heb gehad dit jaar en vrijwel iedere week sinds de release wel even heb geluisterd. Op geel vinyl komt Trade Wind echt prima tot zijn recht.
Favoriete tracks: No King but Me, Certain Freedoms, Beige
7. Knocked Loose - A Different Shade Of Blue
Als je erop uit bent om alles te slopen dat je op je pad tegenkomt, draai dit. Op A Different Shade Of Blue wordt niet gelachen. Dit is pure agressie gevangen in monsterlijke riffs, schreeuwerige vocalen en breakdowns die de aarde laten trillen. Zodra ik albumopener Belleville hoor, sla ik om me heen als Cuba Gooding Jr. in Boyz N The Hood. En eerlijk; meer is het ook niet en gelukkig maar. Sommige platen hebben een heel duidelijk doel voor ogen en moeten ook vooral niet meer pretenderen. Zo’n plaat is dit. Dit is raggen, beuken, rammen, vlammen, stampen en hakken. Af en toe krijg je kort de gelegenheid op adem te komen, maar hierna trappen de mannen het gas weer in. De stem van Bryan Garris voegt iets manisch toe aan de sound. Heerlijk.
Favoriete tracks: Trapped in the Grasp of a Memory, Guided by the Moon, Mistakes Like Fractures
6. Norma Jean - All Hail
Norma Jean is metalcore, maar wel progressief genoeg om niet door openstaande deuren binnen te komen. En dat resultaat zorgt voor maatsoort wisselingen, zware breakdowns, rustige stukken en melodieën die raken. Elke track is anders op All Hail, maar past toch in het geheel. De band speelt zelfs ballads en ook die zijn raak. Maar waar Norma Jean zich echt onderscheid is met zanger Corey Brandon die continue switcht van prachtig cleane zang naar een rauwe strot en heftig emotionele screams. Het is de zang die me naar binnen trekt en me deze plaat telkens opnieuw laat aanzetten. Helemaal op nummers zoals Anna over het overlijden van een dierbare of op Safety Last waar ik de Christelijke boodschap (pray for this) volop meeschreeuw.
Favoriete tracks: Safety Last, Landslide Defeater, Anna
5. Boogie - Everythings for sale
Ik houd van eerlijkheid in Hip-Hop. Geen façade, maar echte verhalen. En Boogie brengt zulke verhalen. Op soulvolle beats vertelt Boogie over zijn leven dat niet altijd even leuk is. En hij doet dat op een manier die indruk maakt. Zijn flow en stem liggen prettig in het gehoor en zijn zangstem geeft de nummers net wat meer gelaagdheid. Zijn teksten zijn indrukwekkend. Enerzijds omdat hij open is en zich niet schaamt voor onzekerheid, falen en mislukken. Anderzijds omdat hij sterke bars gebruikt als hij deze thema’s behandeld; “I’m the one in front of the gun and the one behind the trigger/I been hidin’ from my truths, they will never find a nigga/If they ever find a nigga, I identify the killer/I’ma be the only witness, it’s that pussy in the mirror.” Damn. Vanaf het moment dat dit album uitkwam in januari, wist ik dat deze hoog in mijn jaarlijst zou eindigen. Dit is zo’n album dat me raakt. Iedere luisterbeurt weer.
Favoriete tracks: Tired / Reflections, Silent Ride, Lolsmh - Interlude
Favoriete tracks: Tired / Reflections, Silent Ride, Lolsmh - Interlude
4. Une Misère - Sermon
Depressie, woede, haat, teleurstelling, onzekerheid, gewelddadig, heftigheid, duister, donker, inktzwart, hulpeloos, hopeloos, zwaar, down, gedeprimeerd, neerslachtig, teneergeslagen, akelig, beklemmend, luguber, onaangenaam, sinister, somber, vreugdeloos, drukkend, benauwd, afschuwelijk, beangstigend, ellendig, eng, griezelig, ijselijk, ijzingwekkend, irritant, macaber, naar, triest, naargeestig, onaangenaam, onguur, onheilspellend, unheimisch, verschrikkelijk, vervelend, vreselijk, melancholisch, mistroostig, treurig, verdrietig, weemoedig, zwaarmoedig, zwartgallig. En dat dan gevangen in riffs, drums, bassen en schreeuwerige vocalen. Une Misère is fantastisch.
Favoriete tracks: Sermon, Overlooked - Disregarded, Damages
3. Bask - III
Bask is de ontdekking van 2019 voor mij. Wat een heerlijke band. De muziek van Bask doet iets met mij. Het is melancholisch, rustgevend en meeslepend, maar bevat wel genoeg pit om continu boeiend te blijven. In beschrijvingen van deze band lees ik allerlei genres, van stoner tot americana. Ik lees vergelijkingen met Baroness en Mastodon. Maar als ik dit luister, ben ik daar geen moment mee bezig. Ik onderga het. Bask brengt emotie en ik voel het. De melodieuze en rauwe zang trekt me elk nummer in, terwijl de gitaren me doen wegdromen. De drums houden me bij de les, terwijl de baslijnen pompen. De nummers zijn zo gelaagd, dat ze ook na 30 luisterbeurten nog verrassen. Als ik dit album luister, begin ik altijd met het laatste nummer Maiden Mother Crone. Door de repeat-optie, start de plaat daarna opnieuw en luister ik hem tot en met Maiden Mother Crone. Alsof de cirkel dan rond is voor mij. Beginnen en eindigen met dezelfde track. Een volledige Bask ervaring. Ik kan hem je van harte aanbevelen.
Favoriete tracks: Three White Feet, Rid of You, Maiden Mother Crone
2. La Dispute - Panorama
Panorama is een emotionele trip. Een verhaal op muziek. Een verhaal over liefde, verlies, rouwverwerking, angst, stress, pijn en vooral de dynamiek tussen 2 geliefden die met deze thema’s te maken krijgen. Pijn mag er niet zijn als iemand anders pijn heeft. Ik mag er niet zijn. Hoe kan ik je dan bij staan? Aan het begin van de plaat is de verteller niet goed genoeg, maar aan het einde van de plaat komt hij toch tot de conclusie: “I will be everything you need.” De muziek is een mix van rock, sferische jazzy passages en post-hardcore. Alle passages dienen het verhaal. Soms blijft de muziek rustig voortkabbelen om het verhaal verteld te laten worden en soms bouwt het langzaam naar een climax om te exploderen met een schreeuwende zanger die alle emotie van het verhaal perfect weet te vertalen. Panorama is pure kunst, een emotionele trip en een beklemmend verhaal, geschreven en verteld, gefluisterd, geschreeuwd en gezongen door Jordan Dreyer.
Favoriete tracks: Fulton Street II, There You Are (Hiding Place), You Ascendent
1. Counterparts - Nothing Left to Love
“Will the ones I love, forgive me for leaving too soon? Caught in the space between paradise and plague, there’s nowhere I’d rather be than with you.” Nothing Left To Love is zwaarmoedig, emotioneel, depressief en niet in 1 hap te verteren. Nothing Left To Love is een meesterwerk. Van de persoonlijke lyrics tot aan de verwoestende muziek, dit raakt me. Will you love me, when there’s nothing left to love? Een persoonlijke mantra, maar dan negatief en nog in een vraag geformuleerd ook. Dat is Counterparts, terwijl de muziek beukt en de breakdowns je hoofd zo hard binnen denderen dat je met je armen begint te zwaaien, terwijl je gewoon een wandelingetje maakt. Solo moshpit. Nou en?
Favoriete tracks: Wings of Nightmares, Your Own Knife, Imprints
Op naar 2020...
