zondag 9 juli 2017

Guardado is top 3

Mijn grootste voetbalhelden lopen niet in de spits. Tuurlijk, Robben blijft 1 van mijn favoriete PSV’ers en ook Gullit, Van Nistelrooij, Vanenburg, Romario, Ronaldo, Zenden, Kezman, Kieft, Nilis, Farfán, Park, Wijnaldum en Memphis behoren tot mijn lijst van favoriete spelers in rood en wit. Doelpuntenmakers zijn de helden, zo werkt dat.

Maar mijn echte helden, de absolute bazen van het veld, zijn de spelers daarachter, de mannen van het middenveld. De spelers met de fluwelen touch, de splijtende pass en het mooie doelpunt enerzijds, maar ook met de grove tackle, opgestroopte mouwen en leiderschap anderzijds. Doen wat nodig is om de pot te winnen.

Mijn top 3 PSV-spelers bestaat uit Mark Van Bommel, Phillip Cocu en sinds het jaar 2014: Andrés Guardado.



Toen hij kwam, was ik direct enthousiast. Een speler met zoveel interlands op zijn naam moest wel een toegevoegde waarde zijn. En dat bleek ook wel. Guardado is fel, hard en meedogenloos, maar ook technisch, slim en vernuftig. Sterk in de duels, sterker in zijn passing en het sterkst in voorop gaan in de strijd en als een leider iedereen op de juiste plek zetten.

Zijn dieptepasses zijn kunstwerken. Met precies de juiste snelheid op precies de juiste plek. Net buiten bereik van de verdediging en net binnen bereik van de aanvaller. Alsof Salvador Dali een lik verf op een stuk canvas plaatst, zo raakt Guardado de bal; fijntjes, elegant, subtiel en effectief.


En gedurende zijn periode bij PSV is hij belangrijk gebleven. Guardado heeft PSV 2 keer kampioen gemaakt en 1 keer door de groepsfase van de Champions League geloodst. En daarbij ook nog 2 Johan Cruijff schalen meegepakt. Succesvol is een understatement.

En succes is belangrijk, maar het is minstens net zo belangrijk om te kunnen genieten van de weg naar succes. En dat is waar Guardado zich onderscheid van het gros. Het is heerlijk om hem tussen 4 tegenstanders te zien manoeuvreren en er dan ook nog uitkomen. Het is prachtig om hem te zien zuigen bij de scheidsrechter en de tegenstander. Het is geweldig om hem aan de lopende band ballen te zien afpakken en duels te zien winnen.


Guardado is de opbouwer, de spelverdeler, de architect, de stofzuiger en vooral de baas. Hij is mi amigo, iedere wedstrijd weer. Daarom dat ik zijn naam op meerdere shirts heb laten zetten en zijn poster in mijn wc heb gehangen.

Ik zag hem een keer lopen in Eindhoven toen ik er op een terras zat te eten. Ik had mijn telefoon in mijn hand en maakte een foto. Ik wilde achter hem aanrennen, hem bedanken, hem laten weten dat hij voor altijd een plek in mijn hart zou hebben, alles. Maar ik liet hem lopen. Hij werd al door genoeg mensen staande gehouden. En ik was starstruck. Dat ook.



Ik vind het oprecht heel jammer dat Guardado vertrekt, ondanks dat het eraan zat te komen. PSV gaat hem missen, ik ga hem missen. Wat een geweldenaar; Andrés Guardado.

zondag 2 juli 2017

CD Tip: JAY-Z - 4:44

The Black Album is het beste JAY-Z album na The Blueprint. Tot nu. Tot deze week. Tot 4:44.


Ik heb een haat/liefde-verhouding met JAY-Z. Zijn eerste albums overtuigden me niet direct toen ze uitkwamen, maar toen ik The Blueprint hoorde, veranderde dit en waardeerde ik plotsklaps zijn hele oeuvre in 1 keer en met terugwerkende kracht. The Blueprint is een perfect rap album.

Met The Black Album, dat 2 jaar later verscheen, stopte Jigga op zijn hoogtepunt. Beter zou het niet worden. En daar kreeg hij ook gelijk in, want ondanks verwoede pogingen om goed terug te komen uit zijn “pensioen”, wist hij maar niet te raken. Eigenlijk viel alles me telkens tegen. The Black Album bleef telkens het beste JAY-Z album na The Blueprint. Tot nu. Tot deze week. Tot 4:44.


Want, fuckin’ hell, wat een plaat is dit.

4:44 is de plaat van Shawn Carter. De plaat van een volwassen man. Echter dan dit hebben we JAY-Z nog nooit gehoord. Op albumopener “Kill Jay Z” neemt hij afscheid van zijn ego en brengt hij Shawn Carter naar voren die ons vervolgens meeneemt op een korte trip door zijn leven, maar wel met zulke veelzeggende bars dat je er direct middenin zit. Het is zelfs zo persoonlijk dat je soms het gevoel hebt stiekem door een dagboek te bladeren.

We talked for hours when you were on tour
“Please pick up the phone, pick up the phone”
Said: “Don't embarrass me,” instead of “Be mine”
That was my proposal for us to go steady
That was your 21st birthday, you mature faster than me
I wasn't ready, so I apologize

Titeltrack 4:44 biedt een openhartig beeld van de problemen die Queen Bee en King JAY hebben ervaren in hun relatie. Zoals iedereen die wel eens ervaart. Bekende mensen zijn ook mensen. En daarmee is JAY-Z weer aanraakbaar geworden.


The Story Of OJ biedt een kijkje in het kasboekje van de Carters, maar wel verpakt in een bittere kijk op de rassenproblematiek in Amerika. Op Smile vertelt hij dat zijn moeder uit de kast is gekomen. Op Caught Their Eyes is hij openhartig over de deal die hij met Prince maakte, maar die door de erfgenamen is verbroken. Family Feud gaat over JAY als familieman en dat staat hem echt beter dan "voormalig drugsdealer", ondanks dat hij dat is.

En uiteraard hoor je hem af en toe ook als JAY-Z en met ego. Op Bam brengt hij zelfs 3 minuten en 56 seconden de overtreffende trap als “HOV”. Mag ook. Het blijft Hip-Hop.

Fuck all this pretty Shawn Carter shit nigga, HOV!

Maar 4:44 is voornamelijk het album van een mens. Een mens dat slimme dingen, goede dingen, maar ook heel stomme dingen doet. En daar rapt hij over. En dat vind ik interessant. Heel erg interessant.

Voor het eerst horen we JAY-Z een hele plaat op beats van dezelfde producer en die producer zorgt ook nog eens voor de terugkeer van de soulsample. Die producer is No I.D. en die No I.D. is een gigantische baas. Want op gechopte samples, lekkere basslines en lekker klappende drums komt JAY echt het beste tot zijn recht. Dat was op The Blueprint ookt. En dat is nu ook weer.

Vergeet alle trap-invloeden, vergeet de eeuwige poging mee te doen met de jeugd, vergeet alle gladde producties, dit is een volwassen-mannen-sound. Dit is hoe een JAY-Z plaat moet klinken, nu hij de 50 nadert. Je kunt het conservatief noemen, maar als je synergie zoekt voor een conceptalbum, kun je maar beter de best passende beats verzamelen. Dat zijn deze beats, omdat ze perfect passen bij de concepten van de drugsdealer-turned-familyman.


En dat zonder zijn geloofwaardigheid als een van de beste mc’s allertijden te verliezen, want vergis je niet; JAY heeft nog steeds bars.

Y'all on the 'Gram holdin' money to your ear
There's a disconnect, we don't call that money over here, yeah

En in een paar van die bars krijgt Kanye West er flink van langs.

Look, I know killers, you no killer, huh?
Bathing Ape maybe not a gorilla, huh?
Glorified seat filler, huh?
Stop walkin' around like y'all made Thriller, huh?

Heerlijk. JAY is back. De zelfverzekerde JAY op hetzelfde album als een onzekere JAY. Deze 10 tracks smaken naar meer.