Raekwon heeft een nieuwe plaat uitgebracht! In de jaren '90 was die uitspraak voor mij een reden om in een soort Mark Cavendish sprint, inclusief vieze elleboogjes, richting de platenzaak te fietsen. Het is echter de jaren ‘10, dus open ik spotify en bepaal ik aan de hand van de eerste luisterbeurt of het tripje naar de platenzaak nog nodig is.
En gezien zowel Raekwon als andere leden van zijn groep Wu-Tang Clan hun beste albums niet in de afgelopen 5 jaar hebben uitgebracht, denk ik niet dat North End of Sounds Haarlem een exemplaartje voor mij hoeft te reserveren.
Het laatste Rae album Fly International Luxurious Art was een poging mee te doen met de nieuwere Hip-Hop sound, inclusief French Montana hooks en productie credits voor Swizz Beatz. Maar Raekwon is geen nieuwe rapper en zijn poging strandde in de branding van de hippe beats.
The Wild dan. Op de intro is Raekwon duidelijk, hij is “back at it” en “in rap mode again”. Dat belooft toch wel wat. De beat van de eerste track is grimey, yes! Raekwon roept shit over de intro: “Get this motherfuckin' giraffe ass nigga outta here man, sheepskin socks ass nigga right here b…” Als je daarom moet glimlachen, kan ik met je hangen. You gotta love Wu, alleen zij komen met dat soort uitspraken op de eerste paar bars van de beat.
“This is what it comes too” beukt lekker weg en Rae is in vorm.
De eerste track is fire, maar het kan nog de verkeerde kant op, denk ik tijdens het luisteren. De volgende track “Nothing” maakt aan die gedachtegang al snel een eind. Ik beweeg mijn hoofd op en neer, waarmee ik aangeef dit te voelen. Niemand ziet het, ik typ het.
“Marvin” is een biografie van Marvin Gaye, met een heerlijke hook van Cee-Lo Green. Ik krijg er zelfs een beetje kippenvel van. Dit heb ik al lang niet meer meegemaakt bij het beluisteren van een een nieuwe Wu release.
De rest van de plaat luistert ook lekker weg en ik denk dat ik North End of Sounds Haarlem toch “heb je de nieuwe Raekwon al binnen?” moet vragen.
Ik hoor boombap beats, ik hoor soul samples en ik hoor Raekwon daar gehakt van maken. En het klinkt allemaal niet als OB4CL en het klinkt ook niet als FILA, maar het zit daar ergens perfect tussenin. Naast de bovengenoemde tracks, vallen vooral nummers als “Crown Of Thorns”, “Purple Brick Road” en “Visiting Hour” positief op.
Op die laatste track rapt Raekwon het volgende:
Some of my niggas is still taking penitentiary changes
Life lessons
They never learned whether they live or die
They not concerned
Caught in the system
Flips, they got mouths to feed
By any means they got to earn
Who am I to knock 'em
If they cover their faces stocking
Run up in the spots and let the Glock kick
That used to be me
Young, ruthless, and carefree
Until I seen the bigger picture
Shifted, my way of thinking
That 25 to life is real
Raekwon werd bekend door zijn “crime saga” en zijn verhalen van de straat, altijd beschouwend en altijd raak. Dit is ook raak, maar dan anders. Raekwon is een OG geworden en juist door dat gegeven te omarmen en om te zetten in lyrics, raakt hij in 2017 precies de juiste snaar.
Is het dan echt allemaal dope en een onbetwiste 5 mics release? Nee, die track met Lil’ Wayne had hij beter weg kunnen laten, niet vanwege Lil’ Wayne, maar vooral vanwege de inspiratieloze beat. Niet best. Ook de laatste track is niet helemaal het kopje thee dat ik met Raekwon wil drinken.
Daarnaast vind ik het echt jammer dat er geen verses van andere Wu members zijn. Ik mis Ghostface Killah. Niet omdat Raekwon het niet in zijn eentje kan, maar gewoon omdat het de plaat beter had gemaakt. Dat blijkt ook wel uit de remix van “This is what it comes too”. Ghost murdert die beat toch weer even ouderwets op z’n Ghost’s. Deze versie had ik toch liever op de plaat gehad:
Maar overall kan ik deze plaat van harte aanbevelen.
4 Voszzjes op je beeldscherm voor The Wild.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten