Ik vond 2016 echt een heerlijk muziekjaar. Mijn favoriete bands brachten nieuw materiaal uit, ik ben verrast door oudgedienden, overtuigd door nieuwkomers en heb dingen leren kennen, die naast goede releases in 2016 ook nog een hele discografie met zich meebrachten om in te kunnen duiken. Maar eigenlijk is het natuurlijk zo dat wanneer zowel Metallica als Deftones een plaat uitbrengt in een jaar, je er eigenlijk al op kunt rekenen dat het muziekjaar niet meer stuk kan.
Ik heb mijn 25 favoriete platen van dit jaar geselecteerd, beginnend bij 25, eindigend bij de niet zo verrassende nummer 1.
Ik begin alleen wel met iets anders. Ik wil nog 2 platen noemen die in mijn vorige jaarlijst hadden moeten staan. Plaat 1 kwam op 18-12-2015 uit en was daarmee net te laat voor mijn jaarlijst van 2015. Plaat 2 kende ik simpelweg nog niet, maar heb ik dit jaar helemaal grijs gedraaid.
Plaat 1 uit 2015: Baroness - Purple
Ik weet eigenlijk niet eens wat Baroness precies is. Rock, metal, progressief, melodieus; het is allemaal van toepassing op deze technisch hoogstaand spelende band. Wat ik echter vooral ervaar en waarom de band me zo pakt, is power en emotie. Ik zag Baroness in De Helling in Utrecht dit jaar en was echt anderhalf uur in extase. Een fantastische band met een eigen geluid die me continu weet te raken. En Purple is daardoor echt heel hoog binnengekomen in mijn alltime favorieten lijst.
Plaat 2 uit 2015: 18 Miles - Revive
18 Miles is een Nederlandse hardcore band die ik zag spelen op het festival Jera On Air dit jaar. Bij toeval kwam ik in de tent terecht die zij vervolgens vakkundig wisten te slopen. Een enorme passie spatte van het podium af en diezelfde passie hoor je terug op Revive. Of zoals ze zelf zeggen in de track Run: Always, always, one hundred percent! Een EP met 7 nummers, uitgebracht op 05-08-2015. Qua sound lijkt 18 Miles een beetje op Stick To Your Guns en daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Sterker nog; I love it!
Nu dan echt de 2016 jaarlijst.
25. Vinnie Paz - Cornerstone of the corner store
24. Neuk! - Bloedend Hard
23. Ugly Heroes - Everything In Between
22. Schoolboy Q - Blank Face LP
21. Beyonce - Lemonade
20. Mac Miller - The Divine Feminine
19. Childish Gambino - “Awaken, my love!”
18. Thrice - To Be Everywhere is To Be Nowhere
17. Gojira - Magma
16. Anderson .Paak - Malibu
15. Elzhi - Lead Poison
14. Skyzoo & Apollo Brown - The Easy Truth
13. Silent Planet - Everything Was Sound
12. Knocked Loose - Laugh Tracks
11. Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
10. Michael Kiwanuka - Love & Hate
Voorzichtig haal ik het vinyl uit de prachtige hoes en leg het nog voorzichtiger op de platenspeler. Zodra de naald de daling inzet naar de groef en de plaat begint te draaien, wordt het warm in mijn woonkamer. Soul, blues en gospel in de mix en eigenlijk is er maar 1 woord op van toepassing; indrukwekkend. Openingstrack Cold Little Heart is een masterpiece dat bijna 10 minuten duurt, maar ik breng de naald altijd 1x terug naar het begin om het nog eens te beluisteren, voordat ik de plaat verder door laat lopen. Love & Hate is een parel, een juweel, heerlijk.
9. Kendrick Lamar - Untitled Unmastered
Kendrick Lamar is top 5 dead or alive. Als zelfs een album dat geen album is, maar outtakes van het vorige album bevat, en daardoor wel een album wordt, het schopt tot de jaarlijstjes, ben je gewoon in vorm. Zijn lyrics, zijn flows, zijn stemgebruik, zijn concepten, maar toch ook zeker de muziek; het is allemaal weer van enorm hoog niveau. Intimiderend bijna. To Pimp A Butterfly was mijn favoriete album van 2015 en dit album is een heerlijk dessert van het 5 sterren restaurant dat Kendrick bezit.
8. A Tribe Called Quest - We got it from Here... Thank You 4 Your service
Vanaf de eerste seconden van openingstrack “The Space Program” weet je dat je met iets heel speciaals te maken hebt. En dat gevoel blijft het hele album hangen. Dit is meer dan een ode aan de veel te vroeg overleden Phife Dawg. Dit is meer dan bewijsdrang van rapveteranen. Dit is meer dan een rapclassic. Het is een levend organisme. Wow. Dat is wat ik de hele tijd denk, als ik dit hoor. Het inspireert me, beweegt me en groet me als een oude vriend met een nieuw verhaal. En dat is geen verplichte hoi-hoe-gaat-het-groet, het is een stevige omhelzing.
7. Wolf Down - Incite & Conspire
Wolf Down is een hardcore band, zoals er velen zijn. Qua sound. De boodschap van de band is iets unieker, met de vuisten in de lucht, de linkse revolutie predikend door middel van vegan-, social-, commun- en anarchisme. Maar nergens wordt het echt vernieuwend of apart. En toch; wat een plaat is dit. Ik voel het gewoon. De muziek is heavy, agressief, lomp en bruut. De breakdowns breken echt hard, de trashy riffs klinken vet en vooral de groove op dit album is verslavend. En door de tekstuele thema’s en de politieke boodschap heb je ook echt zin om die barricades op te gaan. Revolutie! En dat typ ik met 1 hand, want ik heb een vuist in de lucht.
6. Westside Gunn & Conway - alles dit jaar
A. Westside Gunn - Roses Are Red... So Is Blood (with The Purist)
B. Westside Gunn - Flygod
C. Westside Gunn - There's GOD and There's FLYGOD, Praise Both
D. Griselda Records - Don't Get Scared Now (Westside Gunn, Mach Hommy & Conway)
E. Conway & Prodigy - Hell Still On Earth
F. Westside Gunn - Hitler Wears Hermes IV
De hoogste Hip-Hop notering in mijn jaarlijst is voor Westside Gunn & Conway en alles dat ze dit jaar hebben uitgebracht. Ik ga daar gewoon heel lekker op. De beats zijn over het algemeen langzaam, uitgekleed en duister. Ze zouden kunnen worden gebruikt voor de uitleg van het woord grimey in een woordenboek met geluidsfragmenten. Rauw as fuck. Zo kun je het ook zeggen. De 2 rappers zijn broers, maar met een totaal verschillende stemgeluid. Westside Gunn rapt hoog, Conway rapt laag, maar samen zijn ze ijzersterk en vullen elkaar perfect aan. Het is hustle en grind shit, geweld- en drugsverhalen, gangsta, het is grimey, het is brag & boast shit, straten van Buffalo shit, fly shit, smooth talk, alles. Tracks als Aunt Rosie’s, The Cow, Chyna, Dunks, Stovetops, Mr. Fuji en Mr. T zijn zo dope.
5. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Toen mijn broertje me enthousiast vertelde dat Thom Yorke zijn relatie was stukgelopen en ik daar ook enorm blij op reageerde, moesten we allebei een beetje lachen. Schaamtevol en schaamteloos tegelijk. Het is natuurlijk helemaal niet leuk voor Thom. Maar wel voor de rest van de wereld. Je weet gewoon dat er een briljante plaat gaat komen uit dat verdriet. Je weet het, je verwacht het, je anticipeert erop. En toch blaast Radiohead je met A Moon Shaped Pool weer compleet omver. Zwelgen in zelfmedelijden. A Moon Shaped Pool is de perfecte soundtrack bij een slapeloze nacht. Of bij een avond pils en sigaretten, in je eentje.
4. Stick To Your Guns - Better Ash Than Dust
Stick To Your Guns heeft mijn hart gestolen. Op de ouderwetse manier; tijdens een liveshow in 2015. Ik vond ze daarvoor ook al goed, maar vanaf dat moment hebben ze een eeuwige plekje in mijn hart bemachtigd. Vooral dankzij zanger Jesse Barnett, wat een strot heeft die man. Dit jaar zag ik ze nog 2x spelen (Eindhoven & Amsterdam) en was ik 2x weer net zo onder de indruk als de eerste keer in 2015. In mijn 2016 spotify jaarlijst staan ook allerlei nummers van eerdere releases, je kunt concluderen dat ik het vaak luister. Better Ash Than Dust is een EP met 5 tracks. En fuckin’ hell, wat zijn ze vet. Dit is Stick To Your Guns op zijn best; de groove, de breakdowns, de melodieën, de maatschappijkritische lyrics, de zang. Ieder nummer komt aan als een pallet bakstenen op je kanis.
3. Trade Wind - You Make Everything Disappear
Emotie, melancholiek, pijn, angst, hoop, verdriet, woede en somberheid, maar ook hoop, liefde en geluk. Naar Trade Wind luisteren is op ontdekkingsreis gaan door emoties. De lyrics zijn goed, maar worden perfect dankzij de vocals van Jesse Barnett (Stick To Your Guns) die precies de juiste melodie, sfeer, toon, uithaal en af en toe schreeuw realiseert. Het raakt me. Iedere luisterbeurt weer. Normaal maken Jesse & Tom Williams (Stray From The Path) hardcore met een grote H, maar ik ben dankbaar dat ze hun liefde voor Deftones omgezet hebben in deze heerlijke plaat.
2. Deftones - Gore
Wat een fantastisch album. Gore is 100% deftones, maar toch weer anders dan we al van ze kennen. Chino is in topvorm, de band verkent opnieuw de grenzen van de eigen sound en het resultaat is als wakker worden, terwijl je droomt. Dat moment dat je weet dat een droom een droom is en de werkelijkheid nadert, maar je liever terugkeert naar je droom. Dat dus. Gevangen in muziek.
1. Metallica - Hardwired... To Self-Destruct
Metallica is mijn favoriete band. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Dus natuurlijk is een nieuwe Metallica plaat mijn favoriete plaat van het jaar. Hardwired… To Self-Destruct is alles dat ik had gehoopt en meer. Een scheutje The Black Album, een snufje Load, een eetlepel Kill ‘Em All, een mespuntje Master Of Puppets en dat dan in de blender met een paar stukken Justice, Ride & Death Magnetic. The Mighty Metallica. Met James Hetfield als de absolute koning, zowel qua vocals, lyrics als riffs.
Dat was hem, op naar 2017...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten