Voor mij heeft 2015 in het teken gestaan van Hip-Hop enerzijds en Metal/Hardcore anderszijds. Nu is dat wel vaker zo, maar niet eerder was het aantal platen van beide genres zo evenredig vertegenwoordigd in mijn jaarlijst. Het was dan ook niet eerder zo moeilijk om deze jaarlijst samen te stellen. Qua liveshows ben ik vaker naar metal/hardcoreshows geweest, maar ik maak natuurlijk nog steeds een wekelijkse Hip-Hop show op Juize. En zo blijft dat toch in evenwicht.
Hoe vergelijk je de brute kracht van Bishop met de soulvolle beats van Apollo Brown? Waarom is Joey Bada$$ beter dan Hundredth? Ik weet het eigenlijk niet. Sommige platen maken een bepaalde emotie bij je los en die emotie heb ik gebruikt om deze jaarlijst samen te stellen. Over 1 ding ben ik heel zeker: Kendrick Lamar heeft zonder twijfel de beste plaat van 2015 gemaakt.
Als ik mijn jaarlijst zou opdelen in 2 lijstjes per genre zou het er zo uitzien:
Here we go!
15. Hundredth - Free
Muzikaal is Hundredth niet echt vernieuwend of uniek. De riffs zijn tof, maar niet gruwelijk. De breakdowns hebben we wel eens eerder gehoord. En de tracks zijn ook niet enorm hoogstaand. Maar toch heb ik dit album sinds de release in juni erg vaak geluisterd. Deze plaat vertegenwoordigt voor mij emotie. En dat komt door Chadwick Johnson, de geweldige zanger van deze band. Zijn screams snijden door de ziel, zijn pijn is mijn pijn en als hij schreeuwt “don’t you fucking test me!” dan schreeuw ik met hem mee. Een album voor de donkere dagen. Beste tracks: Unravel, Break Free, Isolation
14. Apollo Brown - Grandeur
Apollo Brown uit Detroit is al een tijdje “mijn favoriete producer van dit moment”. Warme drums, lekkere basslines en stoffige samples maken van al zijn producties gewoonweg heerlijke beats. Daarbij laat Apollo voor de track vaak nog even de originele sample horen, zodat je precies weet hoe deze vakman te werk gaat. En op Grandeur, zijn tweede productie-album met een variëteit aan gastrappers, is dat niet anders. Gewoon een heel fijne plaat met lekkere beats en toffe raps van oa. M.O.P., Vinnie Paz, Sean Price en Evidence. Beste tracks: Detonate (ft. M.O.P.), Walk With Me (ft. Vinnie Paz & Blacastan), Triple Beams (ft. Westside Gunn & Planet Asia)
13. Joey Bada$$ - B4.DA.$$
Joey Bada$$ (20 jaar) vertegenwoordigt een nieuw lichting rappers met een oude sound. En met oud bedoel ik de typische New York boombap sound die ik zo waardeer. Maar om Joey alleen als boombap-rapper weg te zetten, is ook niet helemaal fair. Hij gooit er genoeg nieuwe kruiden bij. Maar met beats van legends als DJ Premier en Statik Selektah kan het natuurlijk nauwelijks verkeerd gaan. Tel daar wat beats van nieuwere producers als Hit-Boy en Kirk Knight bij op en je bent weer in 2015. Het zorgt in ieder geval voor een toffe plaat, waarop Joey Bada$$ zelf alle shine op eist. Zijn lyrics zijn niet enorm intelligent of diep. De manier waarop hij ze brengt, maakt het verschil. Zijn beste raps brengt hij met een bepaalde grom en die rauwheid komt aan. Klein detail dat ik als rapper tof vind, is het gebruik van het getal 47 in diverse lyrics. 47 is het getal dat verscholen gaat in het logo van Joey’s crew Pro Era en komt terug in diverse constructies (47 friends, 47 cents, 47 goons). Daar houd ik dan wel weer van. Beste tracks: Paper Trail$, Christ Conscious, Big Dusty
12. Iron Maiden - Book of Souls
Maiden is Maiden en zal altijd Maiden blijven. Maar toch is het knap dat uitgerekend hun zestiende album zo raak is. Zanger Bruce Dickinson liet zich vorig jaar behandelen aan een tumor, maar op deze plaat klinkt hij onverwoestbaar met zijn heerlijke uithalen. De drie gitaristen beuken de ene na de andere Maiden riff door de marshall en ondanks dat we dit soort solo’s en melodieën wel eens eerder hebben gehoord, klinkt het toch urgent en op een bepaalde manier ook fris. En zelfs Maiden waagt zich anno 2015 aan een experiment middels het 18 minuten durende Empire Of The Clouds. Het nummer begint als pianoballade, ja echt waar, en eindigt als full blast Maiden classic. Beste tracks: The Red And The Black, The Book Of Souls, Empire Of The Clouds
11. The Game - The Documentary 2 & 2.5
The Documentary van The Game was mijn favoriete album van 2005. Hierna volgden nog wel wat dope albums, maar wist The Game me niet meer zo te raken als bij zijn eerste plaat. Tot nu. Want nu The Documentary 10 jaar bestaat, komt The Game met maarliefst 2 opvolgers; deel 2 en 2.5. En beide albums zijn straight Westcoast, een sound die The Game af en toe kwijtraakte in zijn zoektocht naar Lil’ Wayne collabo’s, maar nu weer volledig heeft omarmd. En Westcoast beats passen ook het best bij deze Westcoast mc pur sang. The Game beheerst de kunst van het verhalen vertellen en neemt je mee naar zijn leven in Compton, waar zowel de zon als het geweld fel is. Zijn delivery is onvervalst demanding en ook op tracks met Dre & Cube, Kendrick Lamar en Ab-Soul staat The Game meer dan zijn mannetje. Een dope mc op dope beats zorgt voor classic material en The Documentary + alle vervolgdelen zijn juist dat. Beste tracks: On Me (ft. Kendrick Lamar), Don’t Trip (ft. Dr. Dre, Will.I.Am & Ice Cube), The Ghetto (ft. Nas & Will.I.Am), Magnus Carlsen (ft. Anderson .Paak)
10. Stick To Your Guns - Disobedient
Even for the record; Stick To Your Guns verzorgde de beste liveshow die ik in 2015 heb gezien. Ik kan dan ook niet wachten tot ik ze in 2016 weer ga zien in Eindhoven. De power en urgentie van hun tracks kwamen live enorm goed tot hun recht en de performance van frontman Jesse Barnett, die zowel clean als schreeuwend enorm sterk is, was bizar goed. De melodieuze hardcore van de groep is op het album Disobedient nog iets verder doorontwikkeld dan op voorganger Diamond. De productie is netjes en de songs zijn catchy, zonder de bijtende STYG agressie te verliezen. Horloge af, moshpit in, vuisten in de lucht en mee schreeuwen. Wat ik daarbij knap vind, is de wereldverbeterende boodschap die nergens echt irritant of cliché wordt. Ik ben fan. Beste tracks: What Choice Did You Give Us?, Nobody, I Choose Nothing (ft. Scott Vogel)
9. Jay Rock - 90059
Jay Rock is een beest op de microfoon en zijn album 90059 is daar het bewijs van. Jay Rock is de officieuze leider van de groep Black Hippy, verder bestaande uit Kendrick Lamar, Ab-Soul en Schoolboy Q. Rock is van die crew het langste bezig en heeft de rest onder zijn vleugels genomen. Muzikaal en tekstueel wordt hij inmiddels vaak voorbij gestreefd door zijn crewleden, maar op 90059 bewijst hij zijn waarde. Jay Rock is het type rapper uit Watts die “the struggle” perfect weet te verwoorden. En dat doet hij niet ingewikkeld, maar wel met een lekkere flow die op de uitstekende beats op dit album perfect tot zijn recht komt. En ja; de 2 gastverses van Kendrick Lamar zijn het absolute hoogtepunt. Maar eerlijk is eerlijk; Jay Rock komt ook hard. Beste tracks: Easy Bake (ft. Kendrick Lamar & SZA), Vice City (ft. Black Hippy), Gumbo, 90059
8. Parkway Drive - Ire
Parkway Drive is na Metallica, Deftones en Machine Head mijn favoriete heavy band. De optredens zijn een feestje, de bandleden oprecht en de muziek is heavy as FUCK. Hun vorige albums Atlas, Deep Blue en Horizons heb ik grijs gedraaid, maar het nieuwe album Ire is niet het album geworden waarop ik vooraf had gehoopt. Een kwestie van te hoge verwachtingen, denk ik. Maar ook een kwestie van Parkway’s nieuwe insteek. Het album is voor een deel geschreven met de live optredens in het achterhoofd, waardoor de sound iets toegankelijker is geworden en de snelheid van de meeste tracks iets omlaag is geschroefd. Er zijn nog meer sing-a-long’s en iets meer cleane zangstukken. Alsnog blijft er genoeg te genieten over en steekt dit werk met kop en schouders boven het gros uit. De gitaarmelodieën zijn in orde, het drumwerk is impressive en Winston brult prima lyrics in de microfoon. Parkway Drive is baas, vooral als ze uit zijn om te slopen, zoals op Dying To Believe en het door Rage Against The Machine geïnspireerde Crushed. Beste tracks: Dying To Believe, Crushed, Bottom Feeder, A Deathless Song
7. August Burns Red - Found in Far Away Places
August Burns Red staat te boek als een Christelijke band, maar daar hoor je op plaat helemaal niets van. Hun metalcore is hard en meedogenloos, maar tegelijkertijd melodieus en vol compassie. En August Burns Red brengt niet zomaar metalcore, maar experimenteert er lustig op los, met gekke breaks, fantastische gitaarsolo’s en op vrijwel iedere track een prachtige opbouw naar het hoogtepunt. Daarnaast gebruiken ze ook violen en andere instrumenten, waardoor het geheel erg verrassend blijft. Maar het recept is duidelijk; massieve breakdowns, kneiterharde riffs, rollende drums en een zanger die zijn longen uit zijn lijf schreeuwt. En daar is helemaal niets mis mee. Eigenlijk zou je voor August Burns Red een apart hokje moeten inrichten, iets van progressive heavy metal hardcore. Maar bovenal is August Burns Red gewoon heel vet. Beste tracks: The Wake, Martyr, Separating the Seas, Ghosts
6. Northlane - Node
Northlane is een metalcore band die de grenzen van het genre opzoekt. Ze wisselden voor dit album van zanger en leveren met hem hun beste werk tot nu af. Dit komt vooral door de sferische vibe op dit album. Deze wordt gecreëerd door zanger Marcus Bridge die met zijn cleane vocals een soort Chino Moreno achtige sound heeft, waardoor Northlane voor mij aanvoelt als het zwaardere broertje van Deftones. Daarnaast weet Marcus ook met zijn screams te raken, waardoor je constant mee gaat in de emotie op de plaat. De band weet metal- en rockriffs, breakdowns en rustig sferische intermezzo’s samen te smelten tot een sound die eigen is. En een sound die verslavend is, vooral als je dag duister is. Beste tracks: Obelisk, Ohm, Weightless, Ra
5. Jedi Mind Tricks - The Thief & The Fallen
Ik heb een zwak voor Jedi Mind Tricks. Op een bepaalde manier vind ik rapper Vinnie Paz gewoon altijd dope en nu hij weer herenigd is met producer Stoupe, keek ik erg uit naar het nieuwe album van het duo. En het stelde absoluut niet teleur. Sterker nog; wat mij betreft is dit het beste werk sinds Legacy Of Blood uit 2004. De formule is nog steeds hetzelfde, een combinatie van harde beats met toffe samples en harde raps met de typische Vinnie Paz delivery. Rauwe shit gewoon. En toch op dit album klinkt het allemaal net iets meer doorontwikkeld, Vinnie waagt zich zelfs af en toe aan een flow die we niet eerder van hem hoorden. Stoupe haalt als producer nog steeds het beste in hem naar boven en dat komt The Thief & The Fallen enorm ten goede. Daarnaast staan er ook echt een paar juweeltjes op deze plaat, die misschien wel bij de beste JMT nummers ooit horen, waaronder het emotionele Fraudulent Cloth met een fantastische bijdrage van zanger Eamon. Jedi Mind shinet nog steeds steadily. Beste tracks: Fraudulent Cloth (ft. Eamon), No Jesus No Beast, Deathless Light, Lemarchand’s Box (ft. Yes Alexander)
4. Bishop - Everything in Vein
Bij toeval stuitte ik dit jaar op Everything in Vein, maar zodra ik het album hoorde, was ik verslaafd. Een mooie woordspeling, gezien de straight edge levensstijl van de bandleden. Vanaf opener Not One Vein Operational tot afsluiter Only Dirt Awaits You rijdt Bishop als een tank over je heen, maar dan wel met de snelheid van Max Verstappen in een Toro Rosso. Dit is oldschool hardcore, maar dan nog sneller. De double bass drums knallen door de speakers, de riffs schoppen kont en zanger Mean Steve is kwaad en schreeuwt zijn lyrics met zoveel overtuiging in de mic, dat ik echt vermoed dat voor iedere track een nieuwe microfoon gekocht moest worden. Drugs, de overheid, racisme, religie, politie, corporate America, Bishop haat het en alles moet kapot. Beste tracks: Not One Vein Operational, Saturated in Denial, Status Quo Hardcore
3. Coldxsnap - We can't go on this way
Deze EP kwam ik tegen op Facebook. Ik klikte op de link en kon het vervolgens beluisteren via de Bandcamp pagina van de groep. Ik had nog nooit van Coldxsnap gehoord, maar werd bij de eerste luisterbeurt helemaal weggeblazen door de agressieve hardcore van deze groep. Tijdens de tweede luisterbeurt vond ik de zanger van Coldxsnap wel heel erg lijken op de zanger van Stick To Your Guns en huh? Wat? Het is hem ook! Deze band is een sideproject van Jesse Barnett, die met zijn vrienden uit Montreal een keiharde hardcore EP heeft uitgebracht. In tegenstelling tot zijn zang bij Stick To Your Guns houdt Jesse het hier bij schreeuwen. Op een EP van Coldxsnap is gewoon geen ruimte voor cleane zang. Verder is Coldxsnap niet vernieuwend of origineel, maar de urgentie waarmee de tracks gespeeld en de zang gebracht worden, is bizar vet. De 5 nummers op deze plaat smaken 100% naar meer. Beste tracks: On My Own, See Through You, Set It Straight, What It All Means To Me, Missing Piece
2. Dr. Dre - Compton
Vlak na de release van dit album, schreef ik een fris tegengeluid op alle 4-sterren-een-dag-na-de-release-gegeven recensies, door direct met 5 sterren te komen. En een paar maanden later sta ik nog steeds volledig achter mijn verhaal. Het album van Dr. Dre is een meesterwerk. Hij neemt me mee naar zijn wereld en vertelt me het verhaal van de beste Hip-Hop producer uit de geschiedenis. De sound is superdik, met die echte Dre basslines, symfonische arrangementen, heerlijke trompetsolo’s, gitaarpartijen en gelikte productie. Ik trek eigenlijk continue mijn gezicht in de grimey face, het universele teken om mee aan te geven dat een beat vet is. Dre klinkt agressief, fanatiek en hongerig op de mic. En daarmee tilt hij iedere perfecte beat naar een nog grotere hoogte. En uiteraard laat hij ruimte aan anderen om te shinen. Ice Cube komt ouderwets agressief, Snoop is weer eens hardcore, Eminem dropt een diamantje, Game toont zich een beest op de mic, Xzibit en COLD 187Um murderen de beat, King Mez en Jon Connor zijn dope en natuurlijk Kendrick, wow, Kendrick. Ik ben zo blij als een kind met dit album. Beste tracks: All in a Day's Work (ft. Anderson .Paak & Marsha Ambrosius), Deep Water (ft. Kendrick Lamar, Justus & Anderson .Paak), Loose Cannons (ft. Xzibit, Cold 187um & Sly Pyper), Medicine Man (ft. Eminem, Candice Pillay & Anderson .Paak)
1. Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly
Er bestaat geen enkele twijfel over het beste album van 2015. Kendrick Lamar dropt met To Pimp a Butterfly misschien wel de beste plaat van de afgelopen 10 jaar. Want; wow. Dat is het enige dat ik denk bij dit album; wow. Zelfs nu ik het al 158x heb beluisterd. En waarom wow? Ik ga een poging wagen: Kendrick heeft een album gemaakt dat van begin tot eind klopt en een geheel vormt met als hoogtepunt het gesprek met 2Pac aan het einde van de plaat. Kendrick gebruikt zijn stem als instrument, waarbij zijn jazz-flow op “For Free? - Interlude” echt bizar goed is. Maar ook op de andere songs flowt Kendrick bizar goed, waardoor zijn flow je echt leidt door de tracks. Kendrick weet wat catchy songs zijn, zonder daarbij zijn realness te verliezen. Zijn raps zijn enorm lyrical, zijn boodschap is helder en hij doet dat zonder pretentieus te klinken. Het muzikale landschap op het album brengt je langs alle muziekstijlen die je kunt bedenken en alles loopt als een geoliede machine. En dan heb ik nog lang niet alles gezegd dat je over dit album kunt zeggen. Eigenlijk zou je een soort Hip-Hop club moeten oprichten, als een boekenclub en dan de hele avond over deze plaat moeten praten. Ik geef me op. Beste tracks: vrijwel alles, maar enkele uitschieters zijn Wesley’s Theory, King Kunta, The Blacker The Berry, U, Alright, I
Mijn overall beste platen van 2015
- Kendrick Lamar - To Pimp a Butterfly
- Dr. Dre - Compton
- Coldxsnap - We can't go on this way
- Bishop - Everything in Vein
- Northlane - Node
- Jedi Mind Tricks - The Thief & The Fallen
- August Burns Red - Found in Far Away Places
- Parkway Drive - Ire
- Jay Rock - 90059
- Stick To Your Guns - Disobedient
- The Game - The Documentary 2 & 2.5
- Iron Maiden - Book of Souls
- Joey Bada$$ - B4.DA.$$
- Apollo Brown - Grandeur
- Hundredth - Free
Geen opmerkingen:
Een reactie posten