Platen van het moment => Q1 2011

De afgelopen weken zijn een aantal dope platen uitgekomen. Platen waar ik al lang naar uitkeek. Hier zitten voor- en nadelen aan.
Voordelen: de platen zijn dope as fuck, verwachtingen worden waargemaakt
Nadelen: ik kan niet alles tegelijk luisteren, welke plaat moet ik nu op repeat luisteren?

Het is een luxeprobleem dat ik heb met de volgende albums:
- Cunninlynguists - Oneirology
- Raekwon - Shaolin vs. Wu-Tang
- Pharoahe Monch - W.A.R. (We Are Renegades)

Q: Wat is de dopeste plaat?
A: Ik kan geen keuze maken.

Iedere plaat brengt me in een bepaalde vibe en dus is de vibe die ik zoek bepalend voor de plaat die ik wil checken.

Cunninlynguists - Oneirology

Producer Kno dropte in oktober van het vorige jaar nog zijn solo plaat Death Is Silent en nu is daar alweer een nieuwe plaat van zijn hand; Oneirology. Dit is het vijfde officiële album van de groep uit het zuiden van de VS. Ook dit keer nemen Natti & Deacon the Villain de raps voor hun rekening en doen dat goed.
Als fan van Cunninlynguists is het moeilijk dit album niet dope te vinden. Alle ingredienten zijn weer aanwezig: dope vocalsamples, fijne drumgeluiden en mooie instrumentals van producer Kno. Er hangt een dromerige laidbacksfeer over het hele album. Dat dromerige is ook de rode draad van de plaat, omdat Oneirology staat voor "het bestuderen van dromen".

De rappers Natti & Deacon komen met boeiende verhalen in de vorm van poëzie en het geheel neemt me weer mee naar een wereld die functioneert in mineur. Een wereld die je opzoekt om in weg te dromen en je gedachten de vrije loop te laten. Of zoals Deacon rapt: my muse, sleeps deep within time // I go to her for credit though I need to decline // it's easy to cross a line and blame ya flesh for the crime // I'm sorry it's just the way we designed // my dear we should leave here, I'm talking bout one at a time though // ‘cause you got me changin' my mind slow // leave here, says that voice in the back of my spine // as I awake and let the moment rewind.

Toch moet ik een krtische noot kraken. Oneirology is geen A Piece Of Strange (hun derde en beste album) en ook geen Dirty Acres (hun vierde album). Oneirology klinkt iets meer pop, iets meer Kanye en iets minder rauw. Daarnaast zijn sommige beats net iets te saai. Dit kan ik alleen maar zeggen omdat ze de lat zelf zo hoog gelegd hebben met hun vorige releases. Ook het solo album van Kno is wat dat betreft spannender.

Maar al met al kan ik naar Oneirology weer heel wat uurtjes luisteren. En dat ga ik zeker doen.

Luister: Cunninlynguists - Shattered Dreams


Raekwon - Shaolin vs. Wu-Tang

Na een relatief lange periode van stilte kwam Raekwon in 2009 keihard terug met Only Built 4 Cuban Linx 2. De opvolger van het eerste (classic) deel uit 1995. Met deel 2 vond hij het Wu-Tang wiel opnieuw uit en vlak daarna verscheen in 2010 het Wu Massacre album met Method Man en Ghostface Killah en kondigde hij Shaolin vs. Wu-Tang aan. Nu in 2011 is het album verschenen. Net als OB4CL2 is het een rauw straatalbum, met als verschil dat het losjes leunt op een Kung Fu thema.

Shaolin vs. Wu-Tang bevat beats van onder andere Bronze Nazareth, Cilvaringz, Mathematics en Scram Jones. Pijnlijke afwezige is RZA, al wordt hij niet echt gemist, omdat de andere producers een perfecte Wu sound weten af te leveren. Hierop komt Rae goed tot zijn recht met zijn verhalen en dope raps: Better snub, surgical leather gloves, never loved // We gon' kill, take it to the Hill, we forever real // Old records, old luggage, you ill with no rugged // You shoot and we spray, kill off them old buzzards // We love it, can't stand it, you read, the Wu Manual // We found it, stay grounded, we will, we still scrambling.

Ik houd hier gewoon van. Rauwe raps, harde raps, de boom en de bap. De vele gastartiesten op het album houden het spannend en geven het nog meer Wu-Tang Clan gevoel mee. Onder andere Ghostface Killah, Busta Rhymes, Lloyd Banks, Inspectah Deck, Method Man en Black Thought doen mee. Hoogtepuntje is de reunie met Nas op de track "Rich and Black". Op OB4CL2 had iedereen deze reunie verwacht en nu dus alsnog gebeurd.

Luister: Raekwon ft. Ghostface Killah - Silver Rings


Pharoahe Monch - W.A.R. (We Are Renegades)

Dit is Pharoahe's derde solo album na Internal Affairs uit 1999 en Desire uit 2007. Pharoahe neemt graag de tijd voor zijn albums en zorgt er daarmee altijd voor dat je kwaliteit kunt verwachten. Ook deze plaat is Kwaliteit. Met een hoofdletter. Dit is zijn debuut op het label Duck Down dat bekend werd door artiesten als Sean Price & Bootcamp Clik. Toch blijft Pharoahe bij zijn eigen sound en daarom staat het album vol met soulvolle composities, harde beats, fijne zangrefreintjes, dope concepten en veel maatschappijkritische lyrics. En dat alles klinkt gewoon weer heerlijk.

De flow van Pharoahe blijft ongenaakbaar en de manier waarop hij zijn woorden laten dansen op de beats is ook op dit album weer om van te genieten. Het album kent vele emoties. Pharoahe is kwaad op de titeltrack (waar hij wordt ondersteund door een even kwade Immortal Technique). Hij is realistisch op "Clap" (We went from niggas, to porch monkey's, to negros, to blacks, back to niggas again, yet niggas is still hungry...). De mc is hoopvol op "Black Hand Side" (met een dope feature van Styles P), vastberaden op "Let My People Go" en een echte echte mc op "Assassins" (met dope bijdragen van Royce da 59 & Jean Grae).

Overall is Pharoahe Monch terug om voorlopig in mijn iPhone te blijven. Wat een parel van een plaat.

Luister: Pharoahe Monch ft. Immortal Technique & Vernon Reid - W.A.R.


Na dit geschreven te hebben, blijf ik hangen in de Pharoahe Monch plaat. Als ik nu een lijstje van 2011 zou moeten maken, staat deze op 1. En echt een heel dope plaat die dit nog gaat veranderen.