The Black Album is het beste JAY-Z album na The Blueprint. Tot nu. Tot deze week. Tot 4:44.
Ik heb een haat/liefde-verhouding met JAY-Z. Zijn eerste albums overtuigden me niet direct toen ze uitkwamen, maar toen ik The Blueprint hoorde, veranderde dit en waardeerde ik plotsklaps zijn hele oeuvre in 1 keer en met terugwerkende kracht. The Blueprint is een perfect rap album.
Met The Black Album, dat 2 jaar later verscheen, stopte Jigga op zijn hoogtepunt. Beter zou het niet worden. En daar kreeg hij ook gelijk in, want ondanks verwoede pogingen om goed terug te komen uit zijn “pensioen”, wist hij maar niet te raken. Eigenlijk viel alles me telkens tegen. The Black Album bleef telkens het beste JAY-Z album na The Blueprint. Tot nu. Tot deze week. Tot 4:44.
Want, fuckin’ hell, wat een plaat is dit.
4:44 is de plaat van Shawn Carter. De plaat van een volwassen man. Echter dan dit hebben we JAY-Z nog nooit gehoord. Op albumopener “Kill Jay Z” neemt hij afscheid van zijn ego en brengt hij Shawn Carter naar voren die ons vervolgens meeneemt op een korte trip door zijn leven, maar wel met zulke veelzeggende bars dat je er direct middenin zit. Het is zelfs zo persoonlijk dat je soms het gevoel hebt stiekem door een dagboek te bladeren.
We talked for hours when you were on tour
“Please pick up the phone, pick up the phone”
Said: “Don't embarrass me,” instead of “Be mine”
That was my proposal for us to go steady
That was your 21st birthday, you mature faster than me
I wasn't ready, so I apologize
Titeltrack 4:44 biedt een openhartig beeld van de problemen die Queen Bee en King JAY hebben ervaren in hun relatie. Zoals iedereen die wel eens ervaart. Bekende mensen zijn ook mensen. En daarmee is JAY-Z weer aanraakbaar geworden.
The Story Of OJ biedt een kijkje in het kasboekje van de Carters, maar wel verpakt in een bittere kijk op de rassenproblematiek in Amerika. Op Smile vertelt hij dat zijn moeder uit de kast is gekomen. Op Caught Their Eyes is hij openhartig over de deal die hij met Prince maakte, maar die door de erfgenamen is verbroken. Family Feud gaat over JAY als familieman en dat staat hem echt beter dan "voormalig drugsdealer", ondanks dat hij dat is.
En uiteraard hoor je hem af en toe ook als JAY-Z en met ego. Op Bam brengt hij zelfs 3 minuten en 56 seconden de overtreffende trap als “HOV”. Mag ook. Het blijft Hip-Hop.
Fuck all this pretty Shawn Carter shit nigga, HOV!
Maar 4:44 is voornamelijk het album van een mens. Een mens dat slimme dingen, goede dingen, maar ook heel stomme dingen doet. En daar rapt hij over. En dat vind ik interessant. Heel erg interessant.
Voor het eerst horen we JAY-Z een hele plaat op beats van dezelfde producer en die producer zorgt ook nog eens voor de terugkeer van de soulsample. Die producer is No I.D. en die No I.D. is een gigantische baas. Want op gechopte samples, lekkere basslines en lekker klappende drums komt JAY echt het beste tot zijn recht. Dat was op The Blueprint ookt. En dat is nu ook weer.
Vergeet alle trap-invloeden, vergeet de eeuwige poging mee te doen met de jeugd, vergeet alle gladde producties, dit is een volwassen-mannen-sound. Dit is hoe een JAY-Z plaat moet klinken, nu hij de 50 nadert. Je kunt het conservatief noemen, maar als je synergie zoekt voor een conceptalbum, kun je maar beter de best passende beats verzamelen. Dat zijn deze beats, omdat ze perfect passen bij de concepten van de drugsdealer-turned-familyman.
En dat zonder zijn geloofwaardigheid als een van de beste mc’s allertijden te verliezen, want vergis je niet; JAY heeft nog steeds bars.
Y'all on the 'Gram holdin' money to your ear
There's a disconnect, we don't call that money over here, yeah
En in een paar van die bars krijgt Kanye West er flink van langs.
Look, I know killers, you no killer, huh?
Bathing Ape maybe not a gorilla, huh?
Glorified seat filler, huh?
Stop walkin' around like y'all made Thriller, huh?
Heerlijk. JAY is back. De zelfverzekerde JAY op hetzelfde album als een onzekere JAY. Deze 10 tracks smaken naar meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten