Load & Reload

Metallica werd vervloekt, verguisd, uitgescholden en gehaat na de release van hun zesde studio album Load in 1996. In plaats van zware Heavy Metal was de sound veranderd in zware Rock. In plaats van langharig tuig, verschenen er gestylde, gekortwiekte heren met dikke sigaren op de hoes. Metallica leek de weg kwijt.

Een jaar later brachten ze het tweede deel uit met de titel Reload. Het beetje hoop dat zogenaamde echte fans hadden, verdween als sneeuw voor de zon toen bleek dat het een plaat was, die in het verlengde lag van het eerste deel.

Ik was ook een echte fan. Ik ben nog steeds een echte fan. Ik was ook geschrokken van de toegankelijkheid van de platen en van de kapsels. Maar toch. Het meeslepende Until it sleeps. Het melancholische The house Jack built. Het rockende King Nothing. Het prachtige Bleeding me. Het epos The outlaw torn. Het was de Metallica die kende en die ik wilde horen.

Ik weet nog dat Load bijna uit zou komen. Het was voor de internettijd. De enige informatie die ik destijds had, kwam uit magazines of release-info in de cd-winkels. Van drie maanden voor de release tot aan een week voor de release ging ik samen met Mighty Mexoi iedere week naar de cd-winkel om te vragen of ze de nieuwe Metallica al hadden en of ze wisten wanneer deze uit zou komen. Uiteindelijk kregen we een definitieve datum en zijn we iedere dag naar de cd-winkel gegaan om te kijken of ze hem toevallig al hadden.

Op een zaterdag hadden we geluk. Die "kale" in de "Cronjé" had hem. Hij mocht hem pas op maandag verkopen, maar verkocht hem die dag alleen aan ons, omdat we al zo vaak langsgeweest waren. De held.

En nu, 15 jaar later, kan ik nog steeds een Load vibe hebben. Begrijp me niet verkeerd, het is niet de beste plaat van Metallica. Ik vind alle andere platen (m.u.v. St. Anger) doper. Maar toch. Ik heb regelmatig een Load vibe. En ik waardeer Metallica nog steeds voor het maken van dat album. Ondanks dat het veel minder heavy is dan de rest van het oeuvre. Aan de andere kant verklaart dat ook mijn Load (& Reload) vibes. Ik wil Metallica checken, maar niet keihard beuken. Load biedt uitkomst.

Daarnaast zijn er enorm veel mooie composities op Load & Reload te vinden. Muzikale hoogstandjes. Dit is mijn persoonlijke top 10 van de beide platen:

1. Bleeding Me
2. The Memory Remains
3. The Outlaw Torn
4. Until It Sleeps
5. The Unforgiven II
6. Fuel
7. The House Jack Built
8. Fixxxer
9. Carpe Diem Baby
10. Hero Of The Day

Bleeding Me is een track van ruim 8 minuten die je meeneemt naar de donkere emoties van James Hetfield. Zijn zang grijpt je bij de strot. De gitaarsolo's van Kirk Hammett versterken deze emoties. Het nummer wisselt rustige passages af met hardere stukken waardoor het een rollercoaster effect krijgt waarin je wilt blijven zitten. Of nog een keer wilt checken.

The Memory Remains is een hard rockende track waarbij Lars Ulrich z'n drums de track voortstuwen. De dope riff, zang en lyrics doen verder het prima werk. Extra dope in deze track is zeker de zang van Marianne Faithful. Noem het catchy, ook al past die term niet. Ik kan niet anders dan meebrullen.

The Outlaw Torn is een track van bijna 10 minuten waarbij het viertal excelleert. De ritmesectie (Lars Ulrich & Jason Newsted) bepaalt de track en de gitaarpartijen vullen deze telkens aan en bepalen of de sound rustig of heavy is. De zang zit vol harmonieuze stukken en raakt je. Ook hier is emotie de drijfveer.

Until it sleeps is meeslepend en kent rustige coupletten met een stevig refrein en een stevige "bridge". Ik houd van dit nummer.
The Unforgiven II is de opvolger van deel 1 dat op The Black Album staat. Ook hier dus het concept van heavy coupletten ten opzichte van een rustig refrein. Het eerste deel blijft wel beter, maar ook dit deel neemt je weer mee naar de gevoelens van James op een positieve manier.

Fuel rockt, The House Jack Built luistert lekker weg, Fixxxer is de krachtige afsluiter van Reload, Carpe Diem Baby bangt en biedt Kirk de kans om te shinen, Hero Of The Day begint wat twijfelend, maar kent een knallend einde.

Ik houd van deze tracks, ik houd van deze albums. In al hun facetten. Ook in de iets mindere facetten dus. Het feit dat Metallica het aangedurfd heeft zijn roots te verlaten om twee albums te maken die zij wilde maken, verdient respect. Load & Reload zijn divers, vernieuwend, gruwelijk, emotioneel, heavy, rustig en vooral heel erg Metallica.

Bij deze dus een statement voor Load & Reload. Ik doe het met deze tip: luister eens naar deze albums alsof ze niet de opvolgers van The Black Album & ...And Justice For All zijn. Je houdt 2 belachelijk dope albums over.

Plaat van het moment => Heavy Metal Kings

Ik heb er even over moeten doen, maar ik denk dat ik een mening heb over Heavy Metal Kings. Het project van Jedi Mind Tricks mc Vinnie Paz en La Coka Nostra mc Ill Bill kwam uit op 5 april en nu een maand later heb ik de plaat genoeg geluisterd om er iets over te zeggen.

Is het origineel? Nee.

Is het vernieuwend? Nee.

Is het wereldschokkend? Nee.

Is het een classic? Nee.

Is het dope? Hell yeah.

Vanaf de eerste beat word je meegenomen in de wereld van Vinnie & Bill en ze weten me daarin een heel album rond te leiden. In die wereld maak je kennis met geweld, seriemoordenaars, politiek, conspiracy theories en vooral met zeer dikke boombap Hip-Hop beats die de attitude hebben van een Heavy Metal groep.

Beide mc's hebben een herkenbare stem en flow die ze door de jaren heen ontwikkeld en geperfectioneerd hebben. De mannen doen waar ze goed in zijn en wijken daar niet vanaf. Datzelfde geldt voor de lyrics. De meeste topics zijn op eerdere releases al eens voorbij gekomen en de rappers verrassen me daar dus niet mee.

Toen ik het album voor het eerst beluisterde, was ik dan ook niet superenthousiast. Ik kreeg niet de kriebels, die ik wel bij eerdere releases uit hun hoek had. En toch zette ik de plaat steeds weer op de laatste tijd. Ik bangde mijn hoofd kapot op Leviathan (The Spell Of Kingu) dat geproduceerd is door DJ Muggs, ik ging hard op Keeper of the seven keys geproduceerd door C-Lance en ik genoot van de autobiografie van David Koresh die Ill Bill op rijm heeft gezet in de track Impaled Nazarene.

Het bleek dus toch gewoon een dope album. Een album dat je checkt voor de harde beats, scratches en de dope raps. Een Hip-Hop album zoals een Hip-Hop album hoort te klinken. In mijn oren dan. Ik ben fan van Vinnie & Bill en ga gewoon los als ik Vinnie een verse hoor openen met de woorden: I'm Manowar in '84, my shine is just sick, legend of the third degree god, Hiram Abiff.

Ik kan me ook wel voorstellen dat je het niet goed vindt. Maar dan is het gewoon niet jouw soort Hip-Hop. Dat kan. Het is niet vernieuwend, je kunt er niet op dansen, het is niet vrolijk en het gaat ook niet over vrouwen. Als je een kritische, donkere en realistische kijk op de wereld wilt, check dan vooral het klapstuk Children Of God. En check dan deze plaat.

Luister hier naar Children Of God:


Kijk hier naar de eerste video van de plaat voor Blood Meridian: