Ze zegt vergeet me niet, maar ook ik weet het niet. Une Misère beukt door mijn headphones. Wounds. Earth swallows us all whole/Force me down your throat. Slik me. Zwart. Duister. Alleen. Accepteer me. Of sloop me. Une Misère komt uit IJsland en klinkt zoals het land; depressief, rauw en ijskoud. Break me down/Break my spirit/Bring me down/Break my back. Ik heb dit nodig. De muziek is de depressie. Alsof mijn ziel zichzelf in brand steekt en verandert in deze riffs. Alsof mijn hart bonkt met de kracht van de snaredrum. Alsof mijn geest de schreeuw belichaamt. Deze duisternis geeft straks licht. Dit is mijn proces. Dit houdt me gezond. Ik omarm de duisternis.
Ze zegt geef me tijd, maar ook blijf bij mij. Ze vraagt. Ik lieg. De waarheid slaat me nu alsnog in mijn gezicht. Overlooked / Disregarded. All these, things that you have done/Everything will soon just end. Ik snak ernaar. Ik wil het niet. De pijn is comfortabel. Dit heb ik wel in de hand. I will end this/Soon enough. Ik zeg het tegen mezelf. Schreeuw het mee. Het gebeurt toch niet. Ik weet hoe ik ben. Koppig. Vastberaden. Op zoek naar de droom. Ik kies niet. En als ik kies, verkeerd. Knopen blijven heel. Ik sloop mijn bijl. En adem de duisternis in C mineur.
Une Misère is fantastisch.
