Dit is de oogst van 2017. Ik heb 25 platen geselecteerd. En zelfs toen heb ik wat darlings moeten killen. Muzikaal gaat het in ieder geval weer alle kanten op. Van Hip-Hop naar metalcore, naar hardcore, emo, post metal, doom, rapmetal, electro dark pop en soul. Soms onmogelijk te vergelijken en soms staat een plaat daarom een dag later weer op een iets andere plek, behalve in de top 10, die staat wel vast.
Van 25 naar 1. Here we go…
25. Body Count - Bloodlust
Bloodlust komt op exact het juiste moment. Ice-T legt met Body Count zijn vinger op de zere plek als het gaat om Trump’s Verenigde Staten. En ondanks dat het verschrikkelijk is dat de raciale verschillen toenemen, de kloof tussen arm en rijk groeit en de politiek verder van het volk af komt te staan, is het wel heel lekker om Ice-T erover te horen met exact de juiste agressie en urgentie op de best geproduceerde Body Count plaat uit het oeuvre. Ik houd van rap, ik houd van metal en Body Count is de shit.
Beste tracks: Civil War, This Is Why We Ride, Black Hoodie
24. Your Old Droog - Packs
Lekkere beats, lekkere raps, meer is het niet. Maar juist in die eenvoud is Packs een verademing. De tracks gaan nergens over de top, het zijn gewoon kicks, snares, hats, catchy basslines en wat samples. En dat vind ik gewoon nog steeds het beste dat Hip-Hop te bieden heeft. Geen synthtrapcollabometbeyonce-shit, maar gewoon rap-shit. En lyrical valt er genoeg te genieten op Packs. Your Old Droog is een rapper met humor, wordplay en een gevoel voor timing en met tracktitels als Grandma Hips en My Girl Is A Boy kun je natuurlijk weinig fout doen.
Beste tracks: G.K.A.C., Bangladesh, White Rappers (A Good Guest)
23. Get The Shot - Infinite Punishment
Get The Shot is bruut! En dit album is bruut! Infinite Punishment is een metalcore album met iets meer metal dan core. Het bevat beukende trash riffs, dikke breakdowns, scheurende solo’s, gang vocals op de juiste plek en een zanger die kwaad is. De manier waarop hij “you’re dead to me” schreeuwt, doet je hopen dat jij niet diegene bent die hij bedoelt. Dit album is voor de dagen dat het je tegenzit. Als je even overal klaar mee bent, zet dit album aan en ik weet zeker dat je hier alle frustraties mee laat verdwijnen.
Beste tracks: Faith Reaper, Blackened Sun (met Jesse Barnett), Absolute Sacrifice
22. Roc Marciano - Rosebudd’s Revenge
De meeste beats op Rosebudd’s Revenge zijn opnieuw, net als op eerder Roc Marciano werk, gestript en teruggebracht tot een sample en wat drums. Hierdoor kan de schijnwerper volledig op de raps van Roc Marciano. En dat is ook nodig, want er gebeurt lyrical zoveel dat je zelfs met de gestripte beats nog 9 van de 10 keer denkt; wacht even, wat zei hij daar nou? Roc Marci is een poëet, een verhalenverteller en een echte rapper. Eentje die beelden creëert met zijn raps, terwijl hij zijn straatverhalen opbiecht, vrouwen versiert en je tegelijk afmaakt. Zo bijvoorbeeld: As a youth I was a drifter / Tan chucks, you keep the dunks - I'm not a hipster / Forever thuggin', break the oath I send a ho to get ya / Bad bitch, squeeze the colt like a boa constrictor / Might cop the Lotus but I've outgrown it / The barrel smoke, my targets is never out of focus / Me and my lady slow kiss, low in the hot tub soakin' / Michael Bolton soft word spoken. Kei fuckin’ hard. Rosebudd’s Revenge is een woordenpuzzel die je drinkt als een goed glas Hennessy. Rustig en smooth, met geduld, maar met een onvermijdelijke kick.
Beste tracks: Move Dope, Burkina Faso, Marksman (ft. Ka)
21. Onyx & Dope D.O.D. - Shotgunz In Hell
Onyx behoort tot mijn favoriete Hip-Hop crews vanwege hun eerste 3 albums. Na deze classics wist de groep van Fredro & Sticky zijn niveau niet meer te halen. De albums en mixtapes na Shut ‘Em Down stelden telkens teleur; of door de productie, of door de mix/kwaliteit, of gewoon vanwege een gebrek aan inspiratie. Enter Dope D.O.D..
De homies uit Groningen geven Onyx een injectie met een medicijn dat bestaat uit hun eigen sound, een snufje 2017 en vooral veel bewijsdrang. En dat laatste maakt van deze plaat meer dan zomaar een collabo-record. Zowel Skits Vicious & Jay Reaper aan de Dope D.O.D. kant als Fredro Starr & Sticky Fingaz aan de Onyx kant zijn erop uit om te slopen, beuken, ownen, killen, tot leven wekken en weer te murderen. Dope D.O.D. in topvorm en Onyx zoals je ze hoorde in de hoogtijdagen. Shotgunz In Hell is zo’n album dat je sloopdrang bezorgt en je het vertrouwen geeft om in je eentje een crew van 30 man te bestormen.
Beste tracks: Can’t Hear You, XXX, Spit In Ya Face
20. END - From The Unforgiving Arms Of God
Dit is een fuckin’ beuker. END ramt er 6 tracks doorheen in ongeveer een kwartiertje om je vervolgens helemaal kapot en leeg achter te laten. De songs zijn heel zwaar, heel hard en soms heel snel, maar soms ook log. De breakdown in Necessary Death komt net zo hard binnen als je hoofd door een deur. En dan niet de opening, maar de deur zelf. END is gekomen om te slopen, met een boodschap vol dood en verdoemenis, maar wel met lyrics die je laten nadenken: Persecution of the soul will lead to false imprisonment / Unrelenting isolation breeds eternal suffering. END is een supergroep met Brendan Murphy van Counterparts op zang die op deze plaat zeker niet klinkt als Brendan Murphy van Counterparts, maar hier kiest voor nog zwaarder, agressiever en heftiger. Naast Murphy zitten er leden van Fit For An Autopsy, Shai Hulud & Reign Supreme in deze groep. Hopelijk is dit meer dan een “sideproject:, want END is de shit!
Beste tracks: Usurper, Necessary Death, Survived By Nothing
19. Pallbearer - Heartless
Sferisch, melancholisch, zwaar, heftig, meeslepend, dromerig, emotioneel. Het zijn zomaar wat steekwoorden die van toepassing zijn op Heartless van Pallbearer. De band brengt doom metal, maar blijft niet binnen die kaders hangen. Met melodieuze harmonieën op zowel de gitaar als op zang, wordt de doom van Pallbearer een belevenis die niet zwaar, maar prachtig zwaar is. De gitaarriffs voelen aan als een warme deken, de lome drums doen je deinen, terwijl de ijle zang daar dwars doorheen snijdt om je in het hier en nu te houden. En de boodschap is geen vrolijke, maar juist die inktzwarte teksten maken dit een album om in weg te zinken. In recensies online lees ik pogingen de band te vergelijken, om zo te duiden wat er gebeurt op deze plaat, maar daar doe je Pallbearer echt te kort mee. Deze sound is zo eigen, zo uniek en zo fijn. Dit is Pallbearer.
Beste tracks: I Saw The End, Thorns, Dancing In Madness
18. Action Bronson - Blue Chips 7000
Van de nieuwe generatie rappers vind ik Action Bronson bij de beste horen, maar tot nu toe ben ik (op Rare Chandeliers na) geen fan van zijn albums. Ondanks veel dope tracks, staan er ook altijd meerdere nummers op die ik niet zo dope vind, waardoor ik moet skippen. Bij Blue Chips 7000 hoef ik niet te skippen. Alle beats passen Action Bronson als een Thais handgemaakt pak, waardoor hij hier heerlijk overheen flowt. Gekke samples uit de seventies worden omgetoverd tot funky en soulvolle beats, waardoor het album verrassend samenhangend is zonder dat het die poging lijkt te doen. Maar luisteren naar Action Bronson is vooral luisteren naar toffe punchlines en verhalen van zijn exorbitante levensstijl. En die humor moet je diggen. Ik digg het als Action rapt: “I give my right lung if I can dunk a basketball one time”. Of: This dick'll make an R&B chick write a song / About the rain when it falls and the pain that it causes / And how she always wakin' up alone? / And now Bronson gotta call Tyrone. Het is niet technisch, niet hoogbegaafd of bizar ingewikkeld, maar het zijn wel gewoon harde lines op een lekker album.
Beste tracks: Wolfpack, The Chairman’s Intent, Chop Chop Chop
17. Cunninlynguists - Rose Azura Njano
Cunninlynguists heeft opnieuw een heerlijke plaat uitgebracht. Rose Azura Njano is net als het eerdere werk van de groep een conceptalbum. Deze keer wordt het verhaal verteld van Rose, een vrouw die muziek voelt in kleuren en zichzelf ontdekt aan de hand van de Amerikaanse geschiedenis. Maar rappers Natti & Deacon blijven nooit letterlijk bij zo’n concept, waardoor je de teksten kunt interpreteren, er jouw waarheid uit kunt halen en er je eigen gevoel bij kunt creëren. En met de melancholische beats van Kno als wapen, is dit album opnieuw een overweldigende plaat die je laat dromen enerzijds, maar laat nadenken anderzijds. Het is bijzonder hoe vooral Deacon The Villain zijn verses brengt en zijn spiritualiteit, zelfreflectie en waarneming gebruikt om een verhaal te schrijven.
Beste tracks: Red, White & Blues, Red Bird, Violet (The Upper Room)
16. Eamon - Golden Rail Motel
Eamon heeft echt een lekkere en rauwe soulplaat gemaakt. De man werd ooit bekend door de hit “Fuck It (I Don’t Want You Back)”, maar mede dankzij producer Stoupe van Jedi Mind Tricks heeft hij zichzelf herontdekt en brengt hij nu een rauwe straat en Hip-Hop-versie van Motown-achtige soul. Het is gewoon genieten geblazen. En ondanks dat de producties van hoog niveau zijn, is het vooral Eamon zelf die met zijn enorme bereik de show steelt. De vocale arrangementen zijn prachtig en catchy tegelijk en zitten vol leven, met alle hoogte- en dieptepunten die het heeft. De zang snijdt door de ziel. En dan weet je dat het goed is.
Beste tracks: Before I Die, I Got Soul, You And Only You
15. 18 Miles - The Grey
18 Miles belichaamt passie. Bij iedere track die ze maken druipt het er vanaf, waardoor alles dat ze doen echt binnenkomt. Het helpt daarnaast wel dat ze die passie ook live op het podium geven, waardoor deze Nederlandse hardcore groep steeds blijft overtuigen. De EP The Grey is de opvolger van de geweldige EP Revive uit 2015 en beide EP’s zijn dit jaar op kant A en kant B op vinyl uitgebracht. The Grey trekt de lijn van Revive door en levert brute hardcore met genoeg melodie om het spannend te houden, sing-a-longs, brute breakdowns en vooral een intense delivery van de lyrics; Everything bad that ever happened to me, was my own fucking fault! Door de uitstekende productie komen alle tracks echt recht in ya face en beukt het lekker weg. Wat mij betreft is het na 2 EP’s tijd voor een LP. Let’s go!
Beste tracks: Alone, Coffin, Theatre
14. Fink - Resurgam
Resurgam is de soundtrack voor de late avond overpeinzing. De muziek is minimalistisch, waardoor de focus volledig op de zang komt te liggen. En de stem van Fin Greenall neemt me altijd mee naar gedachtenland, naar de duisternis waar 1 kaarsje brandt, daar waar de lyrics en mijn gedachten iets met elkaar doen, waardoor ik de emotie voel en eindig met kippenvel. Op “Word To The Wise” zingt hij dat de klok tikt en ik voel de tijd ook wegtikken. Op “Not Everything Was Better In The Past” zingt hij: Am I dated 'cause I shout at the waves? Asking the questions that'll never get answered for the rest of my days. Ik sluit mijn ogen en zie mezelf in de branding staan, de zon gaat langzaam onder en geeft een oranje gloed over de zee. Ik staar naar de golven die breken op de ritme van Fink’s muziek, is dit het leven dat ik wilde, is dit mijn geluk?
Beste tracks: Resurgam, Word To The Wise, Not Everything Was Better In The Past
13. Mastodon - Emperor Of Sand
Emperor Of Sand is zo’n album waar ik helemaal in verdwijn, als ik het luister. Het album vertelt een verhaal, zowel met de tekst als de muziek en weet van begin tot eind te boeien. In de inleiding komt Mastodon heerlijk binnen walsen met stampers Sultan’s Curse en Show Yourself, het middenstuk is spannend met onder andere Steambreather, Roots Remain en Ancient Kingdom, terwijl het slot in de vorm van Jaguar God zeer bevredigend is. Op zichzelf zijn alle nummers van Emperor Of Sand best goed, maar als geheel is het album echt een belevenis. Emperor Of Sand is perfect uitgebalanceerd, waardoor we in eerste instantie gewoon een goede metalplaat horen. In tweede instantie zijn er precies genoeg progressieve en technische elementen om het een spannende plaat te maken in plaats van dat de band geforceerd progressief doet. En doordat alle bandleden leadvocals voor hun rekening nemen en dit goed doen, blijft het geheel dynamisch. Geweldige plaat!
Beste tracks: Sultan's Curse, Roots Remain, Jaguar God
12. Ocean Grove - The Rhapsody Tapes
Ocean Grove is een metalcore band uit Australië en waar ik zei metalcore, bedoel ik eigenlijk nu-metal en waar ik nu-metal zei, bedoel ik rock en waar ik rock zei, bedoel ik grunge. Stop de tijd. Ocean Grove is eigenlijk gewoon een band. Zonder hokje. En dat maakt The Rhapsody Tapes een van de meest toffe releases die ik de laatste tijd heb gehoord. Het ene moment luister je naar snelle metalcore, zoals landgenoten Parkway Drive dat maken, en het volgende moment luister je naar een refrein dat zo van een Silverchair album lijkt te komen. Ocean Grove heeft alle genres in een blender gegooid en daar een zeer goed en smakelijk brouwsel van weten te maken. Raps, beats & scratches gaan op dit album hand in hand met een eerbetoon aan Kurt Cobain dat weer hand in hand gaat met het beste Korn nummer dat Korn niet zelf maakte. Het album beukt net zo hard als dat het een melancholische sfeer oproept. En alles daar tussenin. En wat dat betreft is The Rhapsody Tapes een album dat prima bij me past en dat je eigenlijk gewoon even een kans moet geven.
Beste tracks: Intimate Alien, The Wrong Way, Mr. Centipede
11. August Burns Red - Phantom Anthem
August Burns Red blijft me wegblazen. Ik zag ze live dit jaar in de Amsterdamse Melkweg ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van hun doorbraak-plaat “Messengers” en daar speelden ze “Messengers” integraal. Zo vet en zo fuckin’ strak. Ieder breakje, iedere riff, iedere solo, alles klopte. Sinds “Messengers” is er veel veranderd, maar ook weer niet zoveel veranderd voor August Burns Red. De metalcore is nog even massief en boeiend, maar de mannen weten inmiddels wel beter uitgewerkte songs te schrijven en vooral zanger Jake Luhrs heeft zijn stemgeluid weten te perfectioneren op iedere release de afgelopen 10 jaar en steelt ook echt de show op Phantom Anthem. Alhoewel het gitaarwerk ook wel weer bizar goed is en de drum&bass sectie ook opnieuw retestrak is en ook de gekke intermezzo’s de songs weer spannend houden. Phantom Anthem is een album dat bomvol technische hoogstandjes zit op muzikaal vlak, zonder dat het de song overstemt. Daardoor bevat de plaat gewoon 11 kneiterharde beukers die je een vuist in de lucht doen steken en mee laten brullen: They will show no mercy!
Beste tracks: King Of Sorrow, Lifeline, Invisible Enemy
10. LAKSHMI - LAKSHMI
LAKSHMI van LAKSHMI was de eerste plaat die ik hoorde in 2017. Op 1 januari, na het vuurwerk, met een zoveelste pils in de hand, rond de klok van 2. Het album was nog niet uit, maar als vrienden kregen we een voorproef van wat Lakshmi’s jaar moest bepalen. En eerlijk; het was indrukwekkend. Toen op 1 januari. En nu nog steeds. En uiteraard ben ik enigszins bevooroordeeld, maar het is muziek die raakt, dus fuck het. Misschien raakt het me juist wel meer, omdat ik de verhalen achter de tracks ken, de persoon achter de tracks ken en haar heb zien groeien tot een artiest met een eigen sound en stijl. En die eigen sound is vooral donker, emotioneel en beklemmend, maar ook hoopvol, krachtig en betoverend. Een mix van synth pop, dromerige ballads en een snufje 80’s, waarbij eigenlijk iedere track logisch in het geheel past, terwijl er toch zoveel verschil in zit. En dat is de kracht van een goed album. Dat is de kracht van dit goede album.
Beste tracks: Sailing, Live Forever, The Lost Kult (Starry Eyed)
9. Amenra - Mass VI
Dit is donker, duister en depressief. Dit is kwetsbaar en misschien zelfs breekbaar, maar tegelijkertijd sterk als woede dat eruit komt na het 3 maanden ingehouden te hebben. Er bekruipen mij gevoelens van angst, radeloosheid en wanhoop, maar ik voel ook ontlading, een explosie van verdriet, woede en ellende. Ik ben de regen die te pletter valt op de grond en wordt opgezogen in het grote geheel. Ik ben de donder die beukt tegen mijn slaap, de bliksem die inslaat in mijn hart. En dat allemaal alleen nog maar door het eerste nummer “Children Of The Eye”. Amenra speelt een combinatie van doom en sludge metal. De riffs zijn zwaar, alles is zwaar. De zang is meestal een krijs, maar soms ook clean en breekbaar, waardoor je echt de wanhoop kan voelen. Totaal absurde plaat dit. Maar wel bijzonder en bijzonder verslavend.
Beste tracks: Children Of The Eye, A Solitary Reign, Diaken
8. Apathy & O.C. - Perestroika
Perestroika is een album voor de rappende boombap liefhebber. Zowel Apathy als O.C. zijn rapper’s rappers. Oftewel rappers die vooral door andere rappers worden gewaardeerd en gerespecteerd. De bars van O.C. zijn eigenlijk altijd flawless en het lijkt hem zo weinig moeite te kosten om met dope lyrics smooth over een beat heen te flowen, dat het gewoon jaloersmakend is. Apathy is eigenlijk ook altijd bovengemiddeld dope, maar stijgt door de samenwerking met O.C. boven zichzelf uit. Apathy rapt net zo makkelijk smooth over de beat, maar doet dit vaak met nog meer woorden in een zelfde soort kadans, waardoor hij net iets meer brengt, net iets doper flowt en net iets diepere lyrics dropt. En dat doet hij op een plaat die hij hoofdzakelijk zelf heeft geproduceerd. En de beats voor deze plaat vind ik gewoon allemaal van die heerlijke klappers, dat ik hier geen genoeg van krijg.
Beste tracks: Live From The Iron Curtain, Soviet Official, What It’s All About
7. Conway - G.O.A.T.
G.O.A.T. staat voor Grimiest Of All Time en daar kon Conway wel eens gelijk in hebben, want grimey is het enige woord dat 100% van toepassing is op deze plaat. Zowel de beats van Daringer, als de raps van Conway zijn rauw as fuck, maar waar Conway je echt de stuipen mee op het lijf jaagt, is zijn delivery. Zijn bars krijgen zoveel passie en overtuiging mee dat Conway niet gewoon je oren binnenkomt, maar teleporteert door de headphones en recht in je face staat te rappen. Conway is overtuigt van zichzelf en juist dat geeft zijn bars de juiste charme, omdat hij niet alleen straatshit brengt, maar ook slimme lines en wordplay gebruikt. Conway gaat op dit album “toe-to-toe” met oa. Raekwon, Royce da 5’9”, Styles P en Lloyd Banks en houdt zich op elke track staande. I provided y'all with classics, dropped the hardest tape since '94 / But I started out supplying raw / Okay, I get it, my face is twisted / But considering my facial image, what nigga spit it the way I spit it? / Think about it, I'll wait a minute... (haha). Hij is 1 van die guys.
Beste tracks: Th3rd F (ft. Raekwon), Rodney Little (ft. Prodigy), Bishop Shot Steel
6. Counterparts - You’re Not You Anymore
Eerder in deze jaarlijst beschreef ik 18 Miles als een band die passie belichaamt. Counterparts doet dat ook, maar dan nog fanatieker, nog beter, nog harder, nog vetter, bruter, vlammender en emotioneler. En Counterparts heeft met “You’re Not You Anymore” met afstand hun beste plaat ooit uitgebracht. De melodieuze hardcore van Counterparts is vooral zwaar, donker en melancholisch. Dit komt enigszins door de sound van de gitaren die zowel riffs als gitaarloopjes spelen, het snelle drumwerk en de breakdowns die de groep op de mat legt, maar toch vooral door de vocalen van Brendan Murphy. Zijn zang is bepalend voor het geluid van Counterparts, omdat hij de longen uit zijn lijf schreeuwt en ik daardoor echt in zijn wereld word gezogen. En de wereld op deze plaat is een verslag van depressies, relaties, dood en liefde. Een wereld die door zijn ietwat abstracte lyrics goed te matchen is met mijn wereld. En daardoor wordt dit mijn album als hij zingt: Cover me in scars, Close your eyes in case I bleed, I'd let you cover me in scars if you could carry me forever. Een parel van een plaat.
Beste tracks: Bouquet, Swim Beneath My Skin, You’re Not You Anymore
5. Brand New - Science Fiction
Science Fiction moet je gewoon ondergaan. Iedere beschrijving van dit album doet geen recht aan dit album. Ik probeer toch wat:
Soms is het cynisch, als het over het geloof gaat. Soms is het sarcastisch, als het over depressie gaat. Soms is het treurig, als het over de enige overlevende van een nucleaire oorlog gaat. Soms is het hoopvol, als het over de liefde gaat. Maar overall is het een donkere, emotionele, zwaarmoedige belevenis, waarbij de lyrics zo slim in elkaar zitten dat je er echt in moet duiken om alle bijbelse referenties, dubbele lagen en werkelijke betekenissen eruit te kunnen halen. Maar als dat is gelukt en je allemaal tot je door laat dringen wat er op deze plaat gebeurt, dan kun je niet anders dan euforisch zijn over dit meesterwerk. Niet zomaar een rockplaat van zomaar een emo band, maar een testament. Dit is wat je achterlaat voor de eeuwigheid. Dit is je magnum opus. En niet alleen tekstueel, want de muziek is met de minimale aanpak in Lit Me Up of 137 en de steeds steviger wordende basis in Same Logic/Teeth net zo slim, maar staat wel steeds in dienst van de tekst.
Beste tracks: Lit Me Up, Same Logic/Teeth, 137
4. Northlane - Mesmer
Northlane grijpt me gewoon bij mijn strot. De band wisselt sferische stukken met mooie cleane zang af met metalcore-stukken, waarbij de strot van de zanger vol open gaat en grunts en screams de dienst uitmaken. Doordat de zanger beide elementen perfect beheerst, ontstaat een goede dynamiek in de songs, waarmee Northlane een heerlijke sound weet te creëren. Niet in de laatste plaats ook door de uitstekende muzikanten in de band die van Mesmer meer maken dan de zoveelste metalcore plaat. De gitaristen van Northlane spelen laaggestemd, waardoor een zwaar geluid ontstaat. Hier voegen ze genoeg techniek aan toe om de gitaarpartijen spannend te houden. Tel hier de strakke drums bij op en wat ontstaat is een groovend geheel dat mij keer op keer blijft raken.
Beste tracks: Colourwave, Heartmachine, Intuition
3. Kendrick Lamar - DAMN.
DAMN. kun je 2 kanten op beluisteren. Van het eerste nummer tot het laatste en van het laatste nummer naar het eerste. In beide gevallen betaalt Kendrick dit met zijn leven. In dat geval staat DAMN voor damnation. En in dat concept krijgen we gedurende de plaat een persoonlijk verslag van Kendrick’s wereldbeeld voorgeschoteld en horen we een mens dat worstelt met de vraag of zijn acties voortkomen uit slechtheid of uit zwakte. En dat wereldbeeld en die vraag worden voorzien van rauw en harde beats, die wat minimalistisch overkomen. Dit maakt de boodschap die hij brengt nog directer, helemaal omdat Kendrick in zijn raps regelmatig switcht van flow, stem, delivery en toon. Dit zorgt ervoor dat iedere line de delivery krijgt die het verdient, waarmee je de totale boodschap goed moet kunnen verteren. Maar Kendrick gaat natuurlijk veel dieper dan dat, waardoor je het album wel een keertje of 30 moet luisteren om alles mee te krijgen en de genialiteit echt te begrijpen. En dat is absoluut geen straf. Sterker nog, dit album kan ik echt op repeat blijven luisteren. Vooral vanwege de ijzersterke raps op tracks als Element, Feel en Fear, maar ook vanwege de bangers als DNA, Humble en Duckworth. Kendrick Lamar houdt in een tijd van singles en spotify playlist cultuur de kunst van het conceptalbum levend. En alleen daarvoor verdient hij al 5 sterren. Helemaal gezien deze bizar dope uitwerking.
Beste tracks: DNA, Humble, Duckworth
2. Stick To Your Guns - True View
Muzikaal slingert True View me alle kanten op, van vlammende old school hardcore, naar zware breakdowns, naar post hardcore en rock. Muzikaal is True View even hoopvol als agressief en even sferisch als verwoestend. En dat is een bijzondere performance. Maar de drijvende kracht achter dit album zijn de emoties, teksten en vocalen van zanger Jesse Barnett. True View is zijn verhaal van openstellen en ontdekken (“penance of self”), van analyseren, realiseren en verbeteren (“realization of self”) en het maken van excuses, het goedmaken en het vergeven (“forgiveness of self”). Zelfreflectie dus en emotie. En dat verhaal raakt me, omdat mijn verhaal er zo op lijkt. En het scheelt natuurlijk ook dat Jesse een stem heeft die door je ziel snijdt. Zowel in de schreeuwerige hardcore stukken en in de rauwe zangrefreintjes als in de rustige stukken. Jesse legt zijn hele ziel en zaligheid in de muziek, waardoor hij de lyrics precies de juiste delivery meegeeft om vervolgens keihard binnen te komen.
Beste tracks: The Sun, the Moon, the Truth: "Penance of Self", Delinelle, 56
1. Jay-Z - 4:44
4:44 is de plaat van Shawn Carter. De plaat van een volwassen man. Echter dan dit hebben we JAY-Z nog nooit gehoord. Op albumopener “Kill Jay Z” neemt hij afscheid van zijn ego en brengt hij Shawn Carter naar voren die ons vervolgens meeneemt op een korte trip door zijn leven, maar wel met zulke veelzeggende bars dat je er direct middenin zit. Het is zelfs zo persoonlijk dat je soms het gevoel hebt stiekem door een dagboek te bladeren. Titeltrack 4:44 biedt een openhartig beeld van de problemen die Queen Bee en King JAY hebben ervaren in hun relatie. Zoals iedereen die wel eens ervaart. Bekende mensen zijn ook mensen. En daarmee is JAY-Z weer aanraakbaar geworden. Maar 4:44 is voornamelijk het album van een mens. Een mens dat slimme dingen, goede dingen, maar ook heel stomme dingen doet. En daar rapt hij over. En dat vind ik interessant. Heel erg interessant.
Beste tracks: The Story Of O.J., 4:44, Family Feud
Beste tracks: The Story Of O.J., 4:44, Family Feud
