Dit is geen recensie van True View van Stick To Your Guns. Ik heb dit album namelijk niet beluisterd met mijn hoofd. Ik heb het na de eerste luisterbeurten direct in mijn hart gesloten. Omdat het me raakt, omdat ik het voel, omdat ik het snap.
En vooraf hoopte ik het al. Vrijwel al hun platen behoren tot mijn favoriete platen. Stick To Your Guns is 1 van mijn favoriete bands. Dus uiteraard; ik hoopte dat de nieuwe plaat vet zou worden. Maar “True View” is meer dan dat.
Gitarist Josh James zegt over True View dat hij het gevoel van het hedendaagse leven heeft geprobeerd vast te leggen, met alle emoties die daarbij horen. En muzikaal slingert True View me inderdaad ook alle kanten op, van vlammende old school hardcore, naar zware breakdowns, naar post hardcore en rock. Muzikaal is True View even hoopvol als agressief en even sferisch als verwoestend. En dat is een bijzondere performance.
Maar de drijvende kracht achter dit album zijn de emoties, teksten en vocalen van zanger Jesse Barnett. True View is zijn verhaal van openstellen en ontdekken (“penance of self”), van analyseren, realiseren en verbeteren (“realization of self”) en het maken van excuses, het goedmaken en het vergeven (“forgiveness of self”).
Zelfreflectie dus en emotie. En dat verhaal raakt me, omdat mijn verhaal er zo op lijkt. En het scheelt natuurlijk ook dat Jesse een stem heeft die door je ziel snijdt. Zowel in de schreeuwerige hardcore stukken en in de rauwe zangrefreintjes als in de rustige stukken. Jesse legt zijn hele ziel en zaligheid in de muziek, waardoor hij de lyrics precies de juiste delivery meegeeft om vervolgens keihard binnen te komen.
Break me down, the only way I’ll learnThe guilt is overwhelmingTake me out, the pain of me returnsMy sins fucking destroy me
True View is de plaat van een man die niet weet of hij de juiste keuzes heeft gemaakt, misschien andere keuzes had willen maken en nu kiest voor het dealen met die keuzes. Soms aanvallend, soms verdedigend, soms berustend en soms wanhopend. En ondanks dat Stick To Your Guns nog nooit zo depressief heeft geklonken, klinkt er ook hoop door. Het album gaat door de verschillende fases van het dealen met problemen heen, waardoor het niet alleen frustrerend is.
I don’t want a second chance. I just want to understandWhat led me down this path and how I can lead myself backI'll face this on my own
Maar over het algemeen is True View donker en duister. Het is de blues, maar dan gevangen in hardcore. Het is echt en daardoor zo dichtbij.
I left scars on your heart like the cracks in the concreteYou know I feel them tooSince the day that I left I punish myselfHoping to find some truthBut you have to believe I just didn’t know what else to doAnd now the life that I left is leaving me too
Pijn doen en pijn gedaan worden. Jezelf voor je kop slaan. Hoe kun je weglopen voor dat wat je sterker maakte? Waarom slaat twijfel om in wanhoop? Ik dacht echt dat ik het wist toen ik de knoop doorhakte, maar ik wil die knoop weer in elkaar. Waar is naald en draad, lijm, plakband, iets.
Alles komt samen op “56”. De song die is afgebeeld als een twisted Adam & Eva op de hoes van de plaat. Een concept dat liefde vertegenwoordigd. En teleurstelling. Maar ook passie en de wil om een keuze te maken.
So if you’re going under don’t let me goLet’s just drown inside the things we love the mostAnd you can say what you want and that's okayBut we found the reasons that we needed to walk away
Als je kopje onder gaat, laat me dan niet gaan.
Laten we verdrinken in waar we van houden.
Waar je kunt zeggen wat je wilt en dat dan goed is.
Maar toch hebben we redenen gevonden om weg te lopen.
Ik vind dat heftig. Bij mij komt dit binnen. En ik ga geen genoeg krijgen van dit album.
