2014 was uiteindelijk toch wel een goed albumjaar. Zeker omdat ik vermoed dat de albums in mijn top 10 nog vele jaren door mijn speakers zullen knallen. Het is af en toe lastig om echt goed te bepalen wat de volgorde moet zijn in mijn jaarlijst, omdat de genres totaal verschillen van elkaar. Dus hoe kun je nu besluiten dat Slipknot een beter album uitbracht dan Ben Howard? Uiteindelijk heb ik mijn persoonlijke emotie de keuze laten bepalen. En dan kan het dus niet fout zijn.
Ik heb 25 albums geselecteerd als bovengemiddeld, maar het draait natuurlijk allemaal om de top 10. De crème de la crème van 2014.
25. Onyx - #Wakedafuckup
24. Army Of The Pharaohs - In Death Reborn
23. Army Of The Pharaohs - Heavy Lies The Crown
22. Doodskop - Doodskop
21. M.O.P. - Street Certified
20. Lagwagon - Hang
19. Madball - Hardcore Lives
18. Audible Doctor - Can’t keep the people waiting
17. Hus Kingpin X Rozewood - 100$ Taper
16. Rico & ART - Irie
15. Rozewood - The Beautiful Type
14. Dilated Peoples - Directors Of Photography
13. Apollo Brown & Ras Kass - Blasphemy
12. Fink - Hard Believer
11. CunninLynguists - Strange Journey Volume Three
10. Run The Jewels 2
Ik denk dat veel liefhebbers deze tweede samenwerkingsplaat van Killer Mike & El-P hoger op hun jaarlijst hebben gezet. En dat zou nog wel terecht zijn ook. De beats beuken, de raps blaffen en de lyrics bijten. Of zoals Killer Mike zegt op “All Due Respect”: We the goddamn reason for ritalin.
Het album bevat lyrics vol opschepperij en borstklopperij en dat klinkt op zijn RTJ’s gewoon heel tof. Als ze en passant ook nog even politiegeweld, religie en politiek aanpakken, wordt het echt interessant. De metaforen zijn anders dan anders, de rijmschema’s zijn apart en ook de normale zinnen bevatten een twist. Killer Mike en El-P spelen in de Rap Champions League op deze release.
Run The Jewels 1 was al goed, dus des te knapper is de prestatie van de heren met deze follow-up die enerzijds de lijn doortrekt, maar anderzijds ook verrast op productioneel en tekstueel vlak. Mijn persoonlijke favoriet is “Love Again (Akinyele Back)” met het catchy refrein: Dick in her mouth all day!
9. Shady XV
Shady XV is een verzamelalbum van Eminem’s Shady Records, waarop iedere rapper van het label een bijdrage levert. Gelukkig is het aantal minuten per rapper wel bepaald aan de hand van de grootte per rapper, waardoor het project wegluistert als een Eminem solo album met hier en daar wat gastbijdrages.
Het is jammer dat die gastbijdrages niet altijd even interessant zijn (D12, Yelawolf), want alles dat Eminem op deze plaat doet, zorgt voor de wow-factor keer tien.
Het is jammer dat die gastbijdrages niet altijd even interessant zijn (D12, Yelawolf), want alles dat Eminem op deze plaat doet, zorgt voor de wow-factor keer tien.
Zijn lyrics en flows zijn opnieuw van ongekend hoog niveau en vooral op “Psychopath Killer” komt Em met een spektakelstuk van jewelste. Op deze track komt hij, na sterke verses van Royce Da 5’9” en Crooked I, met een verse die nog sneller over de beat raast dan een glasvezelverbinding, maar tegelijkertijd goed verstaanbaar is, waardoor zijn geniale lines binnenkomen als kanonslagen. Zijn wordplay verrast me iedere keer weer, waardoor ik in het begin stukjes van zijn verse heb gemist, omdat ik nog puzzelde. Pas na 30 luisterbeurten kan ik er helemaal van genieten. Zulke raps zijn pure kunst, waarbij Eminem de hedendaagse Salvador Dali is.
Ook de Bad Meets Evil track (Eminem & Royce da 5’9”) “Vegas”, albumopener “ShadyXV”, single “Guts Over Fear” en het duistere “Twisted” met Skylar Grey en Yelawolf zijn hoogtepunten. Eminem is de GOAT. Punt.
8. Ghostface Killah - 36 Seasons
Op 2 december kwam het nieuwe Wu-Tang Clan album uit. Teleurstellend. Op 9 december kwam 36 Seasons uit. Euforie. Opnieuw weet Ghostface killah met zijn solo werk harder te overtuigen dan met de groep die hem beroemd maakte.
36 Seasons volgt de trend van Ghostface Killah’s vorige album “Twelve Reasons To Die”, want opnieuw wordt gedurende het album een verhaal verteld en opnieuw kiest Ghost voor een ondergrond van soul. Op zijn vorige plaat werkte hij met Adrian Younge, terwijl dit keer The Revelations zorgen voor de muziek. En die verstaan hun vak. De muziek is perfect afgestemd op de rapper, waardoor een rauwe Hip-Hop sound ontstaat, zoals je die van tevoren al hoopt aan te treffen op een Ghostface Killah plaat.
De rapper gaat als Tony Starks op het album de strijd aan met een gangster (Kool G Rap), een corrupte smeris (AZ) en zijn vriendin (Kandace Springs). Deze bijdrages zorgen voor een interessant en levendig verhaal. Daarnaast brengt iedere artiest zijn A game, waardoor vooral AZ een aangename afwisseling is. Dit album kun je het beste van begin tot eind luisteren, ik geniet daar in ieder geval heel erg van.
7. Ben Howard - I Forget Where We Were
Ben Howard scoorde in 2011 een hit met “Keep your head up”. Gelukkig neemt hij deze boodschap zelf niet al te serieus meer en neemt hij me op zijn nieuwe plaat mee naar de donkere krochten van het rotgevoel. En in dat rotgevoel kwijn ik heerlijk weg. In foetushouding met een koptelefoon op, jankend. Dat is “I forget where we were” voor mij.
De pijn van de gebroken liefde bezongen op muziek die zich het beste laat omschrijven als het geluid van de gebroken liefde; kwetsbaar, sferisch, filmisch en episch. Ben Howard weet welk gevoel hij wil overbrengen en doet dat met een uitstekende productie in combinatie met subtiele lyrics. Als hij zingt: I am not myself today, I am not feeling okay tijdens “Rivers in mouth” dan weet je dat het pijn doet.
“Small things”, titeltrack “I forget where we were” en “In dreams” zijn absolute hoogtepunten. Slechts 1 nummer komt daar nog overheen. Het beste nummer van het jaar: “End of the affair”. Een 7 minuut 46 durend epos over gebroken liefde, met een opbouw die ingetogen begint en naar een uitbarsting toewerkt zonder dat er echt een uitbarsting is. Het komt vanuit de donkere krochten van het rotgevoel. Emotioneel, puur en kwetsbaar. Prachtig.
6. D’Angelo & The Vanguard - Black Messiah
Ineens was er dit jaar een nieuwe D’Angelo plaat. 14 jaar na zijn vorige album Voodoo. Toen ik op play drukte om het te gaan beluisteren, kroop er direct een mix van euforie, zenuwen en nieuwsgierigheid door mijn lijf. Meteen bij de eerste track weet je het al; dit gaat een heel tof album worden. En wow; wat maakt D’Angelo alle verwachtingen waar, zeg. Wow. Wat een album.
De muziek rockt, funkt, gromt, glijdt, strijdt en verleidt. Met heel veel soul. Ik heb me wel eens voorgesteld hoe een nieuw album van D’Angelo zou klinken in de afgelopen jaren en ik moet zeggen dat ik nog niet eens durfde te fantaseren dat het hierop zou lijken. Ook zijn zang klinkt gewoon nog net zo goed als 14 jaar geleden.
Albumopener “Ain’t That Easy” is mijn favoriet, maar ook “Really Love” en “The Charade” zijn heerlijk. Maar eigenlijk is ook dit weer zo’n begin tot eind album. Zo’n album dat je bij de keel grijpt en niet meer los laat. En zo’n album dat ervoor zorgt dat je na het beluisteren, even rust nodig hebt. Om het daarna weer opnieuw aan te zetten.
5. Lionheart - Welcome to the West Coast EP
Ik had voor dit jaar nog nooit van Lionheart gehoord, maar sinds Welcome to the West Coast is het met afstand mijn favoriete hardcoreband geworden. Alle 7 tracks op deze schijf komen binnen met de kracht van een bulldozer die erop uit is een hele scene te vermorzelen.
Zanger Rob Watson spit zijn lyrics met een enorme overtuigingskracht en lijkt in zijn delivery ook beïnvloed te zijn door Hip-Hop. Dit gegeven komt ook terug in zijn lyrics die zo uit een raptrack hadden kunnen komen.
Zo schreeuwt hij op “Hail Mary”: Cause every day when I wake, I take a look in the mirror, I see a man who doesn't break, it doesn't get any realer. Nog duidelijker wordt het op “Rat”: I smell a rat, you better watch your back! En ook zeker op “Rest in Power”: Now you're living in the sky so I do it in your name, while banging 2 pac's, how long will they mourn me.
En het zijn ook al deze lyrics en die van de andere tracks die ik hardop mee schreeuw, terwijl ik mezelf op de borst klope en mezelf kwaad aankijk in de spiegel van mijn slaapkamer. En dat komt ook zeker door de strakke drums, pompende bass en snoeiharde gitaarriffs op deze EP. De juiste tempo-wisselingen, goede breakdowns en een heerlijke sound qua productie. Ik houd hiervan. This is LHHC!
4. PRhyme - PRhyme
PRhyme is een Hip-Hop groep met een Hip-Hop sound. Beats, scratches en raps. En that’s it. Maar goed, ik vind het wel geweldig. De boom en de bap klappen en de raps zijn dope. Niet zo gek ook natuurlijk als je het hebt over de eerste samenwerkingsplaat van DJ Premier en Royce Da 5’9”.
DJ Premier heeft zich voor het maken van de beats een beperking opgelegd, want hij mocht alleen maar samplen van Adrian Younge platen, zoals de soundtrack van Black Dynamite. Dit zorgt erop de plaat voor dat Premier iets meer afwijkt van zijn vertrouwde recept. Dit zorgt voor toffe beats die niet direct de Premo handtekening lijken te dragen, waardoor het vooral iets meer newschool klinkt. Wel moet ik erbij zeggen dat de beste track “Wishin” het meest Premier klinkt van alle beats en daarmee dus wel het tofst is.
Royce Da 5’9” zet de trend voort die hij op Bad Meest Evil en zijn Slaughterhouse projecten heeft ingezet. En dat is gewoon heel tof rappen. Misschien niet de meest originele concepten of de hoogste wow-factor qua wordplay, maar wel gewoon heel strak en aangenaam in het gehoor. Maar vergis je ook niet in Royce, de man kan spitten: Make your money, my nigga, get your money, but don't let the shit make you, now deal with that, I lost a whole bunch of money chasing bitches, but I never lost no bitches chasing money, how real is that? Only time a woman made a man a millionaire, was when that man was a former billionaire, how trill is that?
3. Machine Head - Bloodstone & Diamonds
Machine Head is 1 van mijn favoriete bands, dus een nieuwe Machine Head plaat is bij voorbaat altijd al een feest. Nu moet ik wel zeggen dat ik me zo enorm verheugd had op deze plaat, dat een beetje kon tegenvallen en dat is precies wat er is gebeurd met Bloodstone & Diamonds. Het album bevat een groot aantal heel toffe tracks, maar ook een aantal iets mindere tracks. Hierdoor is het net niet de plaat geworden die ik gehoopt had te krijgen.
Maar alsnog is het album wel mijn nummer 3 van het jaar. En dat komt doordat het gros van de plaat met gemak het veld van classics betreedt.
Robb Flynn & Phil Demmel rammen de ene na de andere kneiterharde gitaarriff & solo door mijn speakers die ik alleen maar kan incasseren als een uppercut van Tyson. En juist in dat samenspel blinken beide heren uit, want de gitaarharmonieën klinken weer onvervalst vet. Ook het drumwerk van Dave McClain is weer strak, waardoor het geheel toch weer een gruwelijke Machine Head plaat is.
Albumopener “Now We Die” is mijn favoriete track, die opent met violen en cello’s en ook in het refrein een toffe mix biedt van metal met klassiek spel. Dit geeft de track een extra dimensie. Andere keiharde tracks zijn het razendsnelle “Night Of Long Knives”, het vertrouwde “Eyes Of The Dead”, het logge “In Comes The Flood” en nieuwe livekraker “Game Over”.
Machine Head probeert ook te experimenteren op Bloodstone & Diamonds en dat komt niet helemaal goed uit de verf. Het langzame “Sail Into The Black” is een vreemd eend in de bijt op de plaat, terwijl deze track juist veel indruk maakte, toen ik Machine Head live in de Tivoli zag. Al met al is Bloodstone & Diamons niet het album van het jaar, maar het is wel fuckin’ goed.
2. CunninLynguists, The Grouch & Eligh - The Winterfire EP
Ik ben al een tijdje een fan van Cunninlynguists en ook The Grouch & Eligh kan ik goed waarderen, maar dat ze me met deze onverwachte EP zo weg zouden blazen, had ik totaal niet zien aankomen. Ik ben nog steeds onderweg naar huis.
Producer Kno van Cunninlynguists is verantwoordelijk voor alle beats en hij trekt echt weer ouderwets alle registers open. Die samples, die melodieën, die sound, die sfeer, het is allemaal om van te watertanden. Sterker nog; ik denk dat dit zijn beste beats zijn, allemaal bij elkaar op 1 EP. Het zorgt ervoor dat je bij het beluisteren van The Winterfire EP verdwaalt in een heerlijke ambiance met vocalsamples, piano’s en violen.
Maar ook qua lyrics is deze EP een aaneenschakeling van hoogtepunten. De opener “Fire in her eyes” gaat over liefde en verlangen, “Only the past” gaat over het willen leven in het nu in plaats van constant terugkijken en “100 Years” gaat over een herhalende geschiedenis met als uitsmijter de line: When Earl was young they lynched kids in the streets, but now the Klan wears Blue not sheets. Mijn favoriete track is “Gas Station Attendent” met een heerlijke hook van Deacon The Villain en ook weer een heerlijke beat van Kno. De track gaat over jezelf zijn en alle rappers leggen dat op hun manier uit.
Kno is een legend op de beats en alle rappers brengen hun A game, waarbij vooral Eligh en Natti de show stelen met heerlijke flows en toffe lines. Ook als je niet van Hip-Hop houdt, is deze EP meer dan de moeite waard. En als dit geen EP, maar een album was geweest, had deze zo kunnen doorschuiven naar album van het jaar.
Ik ben in tijden niet zo verrast en weggeblazen door een album als door de nieuwe Slipknot. Het album grijpt je bij de strot, emotioneert en rijdt vervolgens met een bulldozer over je heen. Agressief, hard en met de kracht van Thor's hamer beukt Slipknot door mijn headphones. Zonder twijfel het album van het jaar voor mij.
Slipknot verloor oprichter en bassist Paul Gray in 2010 en besloot daarom de albumtitel aan hem op te dragen. Maar niet alleen in de albumtitel wordt het verlies verwerkt, ook in diverse tracks op het album sluit de thematiek aan bij het overlijden van een vriend. Dit geeft het album een brok emotie mee die je voelt zitten in je keel als je ernaar luistert.
.5: The Gray Chapter is een emotionele achtbaan met een stuk of 184 loopings. Dit komt mede door zanger Corey Taylor die clean net zo goed zingt als dat hij kan schreeuwen, waardoor je continue heen en weer geslingerd wordt tussen emotie en agressie, zoals op bijvoorbeeld “Killpop” en het prachtige “Goodbye” dat begint als een ballad, maar halverwege bijval krijgt van de volledige Slipknot line-up voor een epische metal track.
Maar er wordt ook heerlijk ouderwets geramd en gebeukt op .5: The Gray Chapter. “Lech” is een beuker, “The Devil Inside” is fantastisch, “AOV” sloopt, “Nomadic” is een winnaar en als ik “Custer” hoor, wil ik mensen kapot maken. Niet zo gek ook, gezien de tekst in het refrein: Cut, cut, cut me up and fuck, fuck, fuck me up!
Uiteindelijk komt voor mij alles samen op single “The Negative One” dat een soort 2014 versie is van “Spit it out” van het debuutalbum uit 1999. Compleet met rap-achtige verses, scratches in het refrein en killer-riffs en drums over de gehele linie. Dit is pure agressie gevangen in een track, dit is Slipknot, dit is het album van het jaar.
Op naar 2015. Zin in.
